یادداشت فاطمه افضلی

        در جامعه‌ای که اکثرا سرشان توی زندگی همدیگر هست و درگیر هزار جور قضاوت دیگران‌اند، جرات می‌خواهد کسی -مشخصا یک زن- بیاید کتاب بنویسد و از نازایی‌اش بگوید.
محتوا بعضی جاها با حیای زنانه مغایرت داشت (می‌دانم خیلی‌ها چیزی به اسم حیا را قبول ندارند و معتقدند جامعه و فرهنگ نیاز به تابوشکنی‌های جدی دارد!)
فرم می‌توانست قوی‌تر باشد، قلم اما قلم قوی بود و گیرا، در عین سادگی‌اش. 
اوایل کتاب انگار رحمانی خودش گیج و حیران است. اما هرچه پیش می‌رویم، نثر منسجم‌تر می‌شود و انگار نویسنده بر ترس‌ش از خودافشایی فائق می‌آید.

راستی
زیرعنوان کتاب، اصلا درست انتخاب نشده است. این کتاب نه جستار بود و نه درباره نازایی. مجموعه روایاتی بود پیرامون جنگ نویسنده و همسرش با ناباروری.