تا حدودی از دیدگاه‌ها و نوع تفکر محمد طلوعی خبر داشتم. کارگاه دوساعته «تفاوت مموآر و جستار»ش را که گوش دادم و تقریبا عین دو ساعت را نکته‌برداری کردم، گفتم بروم ببینم در نوشته‌هایش چند مرده حلاج است.
 ویرانه‌های من را بعد از و کسی نمی‌داند در کدام زمین می‌میرد خواندم.
آنقدر متفاوت بود و آنقدر قلم طلوعی قوی بود، که هرچه خشم از «کسی نمی‌داند...» داشتم را شست و برد.
محمد طلوعی به معنای واقعی کلمه بلد است جستار بنویسد. بلد است عقایدش را طوری بنویسد که مخاطبی که با افکارش همراه نیست، نهایتا بگوید «خب این هم یه نظریه دیگه». و بلد است جهان‌بینی‌اش را توی چشم مخاطب نکند. برخلاف مهزاد الیاسی که طوری پرکینه نظرش را می‌نویسد که مخاطب خواه‌ناخواه فک بالا و پایینش را محکم به هم فشار می‌دهد و می‌گوید «چه حرفا.»

بعضی جاها با محتوای کتاب خیلی همراه نبودم. با فرمش اما چرا. با فرم استخوان‌دار و گیرایش.

        

                ماحصل سه روز نشستن کنار سواحل خلیج فارس و مطالعه «ایران، نرسیده به امارات» ، این شد:
زبان ایراد داشت. لحن ایراد داشت. صحنه‌ها و توصیفات عمق نداشت. غرغرهای ریز نویسنده لابلای روایت خیلی اذیت‌کننده بود.
تنها چیزی که باعث شد از ادامه مطالعه منصرف نشوم، اطلاعات جدیدی بود که کتاب از بوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک می‌داد.
حـُسن‌ش هم این بود که سفر به #بوموسی، با تمام روند عجیب و نیمه‌امنیتی که در کتاب ذکر شده، رفت توی فهرست «۱۰۰جایی که پیش از مرگ باید بروید»م!
‌‌
        

                جـُستاری متفاوت از مادری و ادبیات.
نویسنده، جسورانه برخی افکار و احساسات مگوی مادرانه را لابه‌لای تحلیل‌هایش از چند فیلم و رمان و افسانه ژاپنی -که علتش را نفهمیدم!- با مخاطب به اشتراک گذاشته.
راستی؛ هنگام مطالعه این کتاب یادتان باشد که مادری در غرب، مقدس نبوده و نهایتا پاسخی نصفه‌نیمه به یک غریزه‌ی دست و پاگیر است!
        

                آدم احساساتی‌ای نیستم اما اعتراف می‌کنم در فصل اول کتاب، با وندا اشک ریختم، خشمگین شدم، مچاله شدم، شکستم و دوباره بلند شدم.
کتاب، روایت خانواده‌ای چهارنفره است در سه فصل: از زبان مادر، پدر و دختر خانه. خانواده‌ای در ایتالیا که درآستانه وقوع انقلاب جنسی، با خیانت مرد مواجه می‌شود؛ مشخصا به بهانه آزادی تن و اصالت لذت.
روح زنانه واندا -مادر خانواده- و تلاش‌های ناکامش جهت حفظ بنیان خانواده -و حتی جاهایی همراهی با «تغییر نگرش به آزادی»- سراسر داستان جاری‌ست.
و چیزی که شگفت‌زده‌تان می‌کند، شناخت ظرافت‌های روحی زنان، نوع مواجهه آنان با بحران‌ها، و اشاره به پیچیدگی‌های رفتاری‌شان است از طرف نویسنده‌ای که اتفاقا مرد است!
ترجمه هم از نظر من بی‌نقص و بی‌نهایت روان بود.
در آخر کتاب هم یادداشتی از جومپا لاهیری، مترجم انگلیسی کتاب آمده که بهتر دیدم گوشه‌هایی از آن را با شما به اشتراک بگذارم.

پ‌ن:
مطالعه این کتاب را، محترمانه، خواهرانه و بی‌طرفانه به بانوان طرفدار ززآ توصیه می‌کنم.

        

                خود نویسنده در مقدمه اذعان کرده این، یک کتاب رمان براساس اصول داستان‌نویسی نیست. و چه اشاره خوبی! راحت بخواهم بگویم، حتی در دسته ناداستان و زندگینامه هم قرار نمی‌گیرد.
کتابی‌ست که دِلی نوشته شده و دِلی باید بخوانیدش. البته اگر بتوانید با زبان ثقیل عرفانی‌اش کنار بیایید.
از خواندنش ناراضی نیستم. حالا دیگر می‌دانم آیت‌الله قاضی (ره)، خیلی بیشتر از آنچه تا حالا فکر می‌کردم مثل خورشید بر تارک دنیای ظلمانی می‌درخشیده و همچنان می‌درخشد.
        

                کتابی وزین که سراسر اون به جز پاسخهای منطقی، مستدل و عقلانی به شبهات نمیشه دید
        

                روایات کوتاه از سفر سی روزه تبلیغی ماه رمضان و ده روزه محرم. قلم نویسنده و نوع روایت رو دوست داشتم. توصیفات همراه با جزئیات حس خوبی داشت.
        

                ریتم و نوع داستانگویی عالی و بی‌نظیر
        

                کتابی سراسر استدلال و منطق. روش اثباتی و آینده‌نگری ایشون قابل ستایشه
        

                راستش به شدت درمقابل خوندنش مقاومت میکردم. از خوندن خاطرات دکتر و پرستار و اسرا و جانبازان فراری‌ام، دلش رو ندارم و فکر میکردم این کتاب هم پر باشه از دست و پای قطع شده و خون و خونابه. اما چه خوب که مقاومتم رو شکستم! روایت و خاطرات پرستاری که برای جهاد در خط مقدم و اسلحه به دست رفت سوریه، اما سر از بیمارستان زنان و زایمان در شهری که ساکنینش داعشی بودند درآورد!
بیش از همه، اتفاقاتی من رو تکون داد که شاید ما کوته‌نظران اسمش رو معجزه بگذریم اما درواقع، نتایج طبیعی و منطقی توسل هستند. لین خاطرات چیزهای زیادی یادم اورد. چیزهایی مثل اینکه کسی که حسین و زینب و رقیه و ائمه روداره، بن‌‌بست نداره
        

                عجیب و شگفت‌آور از شخصیت زنی که در سن ۱۴سالگی با فردی ۲۰سال بزرگتر از خودش ازدواج کرد و شد مادر سه شهید.
در این کتاب. شما به خوبی با فراز و نشیبهای روحیِ یک مادرِ منتظر، بالا و پایین خواهید رفت
        

                این حجم از فساد اخلاقی شخص اول مملکت واقعا اعجاب‌انگیز بود. هوس‌بازی‌های محمدرضا پهلوی، در این جلد بسیار بسیار نمود بیشتری داشت. نگاه بی‌شرمانه پهلوی و علم به زن به عنوان سرگرمی جهت رفع خستگی شاهنشاه، جایی برای صحبت نمیگذاره
        

                جمع اضداد. توصیفی که می‌تونم برای شهید عبدالله باقری به کار ببرم. پسر شر و شور دهه شصتی با هیکلی تنومند و چهره‌ای جدی و شاید خشن، اما روحیه‌ای لطیف و فوق‌العاده احساساتی.
آدمی معمولی، با سرگذشتی معمولی و روزمره‌های معمولی که یک بار دیگه به من ثابت کرد شهدا، افرادی از جنس خودمان هستند، فقط کمی مهربان‌تر!
چیزی که در این کتاب به نظرم برجسته بود اینه که با هر کدوم از روایت‌های مادر، همسر، برادر و دوست شهید، زوایای مختلفی از یک شخصیت برای مخاطب به نمایش درمیاد.
        

                اگه دنبال دلیل برای افتخار به ایرانی بودنت میگردی، این کتاب و سلولهای بهاری رو بهت پیشنهاد میدم. داستان مردی که به مدیریت و جهاد، معنای جدید و بلند بخشید. داستان مردی که خواست و توانست. همراه با گروه بینظیرش. داستان سربلندی ایران در اوج ناباوری جهان
        

                چیزی که این کتاب رو از اکثر کتاب‌های توسعه فردی متمایز میکنه، تجربیات واقعی و ملموس نویسنده از به کار بردن روش nvc هست. تمام راهکارهایی که نویسنده در این کتاب آورده، خودش به کار برده و نتیجه گرفته.
و با اینکه ایده‌آل نویسنده برای گسترش صلح در جهان با این روش رو ستایش می‌کنم، اما این ایده رو بلندپروازانه و تقریبا ناممکن می‌دونم. گرچه به کار بردن nvc در سطوح پایین مثل روابط خانوادگی، اداری و آموزشی کاملا عملیاتی هست.
ضمنا نویسنده تلاش کرده اهمیت خودمهرورزی و درک کامل و بدون قضاوت طرف مقابل رو به مخاطب بشناسونه