.

 کریستین بوبن که در قم ما، بوبن صدایش می کنیم، نویسنده محبوب من است!
نویسنده ی فلسفه خوانده ای که ساده می نویسد. 
قلمش شما را اذیت نمی کند و کتابش کند پیش نمی رود. 
ولی این کتابش ضعیف تر از بقیه بود. 
شاید ضعف ترجمه بود، نمی دانم!
ولی بیشتر به گمانم پراکنده گویی های داخل کتاب اذیت می کرد. 
نویسنده یکهو از جایی به جایی دیگر جهش می زد در حالی که موضوع قبلی برای من خواننده  حل نشده است. 
ضعف را گفتم، قوت را هم بگویم. 
چیزی که توی کتاب بوبن دوست داشتم ارجاعاتی بود که به فیلم ها می داد. فیلم های قدیمی که به سختی توی سرچ گوگل پیدایشان می کنید.
امیدوارم روزی حوصله کنم و ببینمشان. 
ولی هم چنان برای من آقای بوبن در صدر است.

از کتاب:
تنهایی، همانند بیماریست که تنها راه علاج آن واگذاری او به حال خودش است. 
این که اجازه دهیم هر کاری می خواهد انجام دهد و برای علاج آن هیچ اقدامی نکنیم. 

#فرسودگی
#بوبن
.
      

        .
دلم نمی خواست برای معرفی اش، عکس خود کتاب را بذارم. آن موقع بیشتر شبیه ژانر وحشت می شد! کی باید وقتش برسد فکری برای تصویر روی جلد کتاب ها کنیم؟هان؟ 
عکس آشپزخانه سیمین خانم، به نظرم برای نوشته ام مناسب‌تر بود. 
منتهی نمی‌دانم عکاس چرا فکر کرده مراسم جهاز برون آمده و در کابینت ها را چهارطاق باز گذاشته که فنجان و بشقاب ها دیده شود.. امان از این اداهای اهل فن! احتمالا روح خود سیمین خانم هم در عذاب است و می گوید: ببند در آن کابینت را ظرف ها را تازه گردگیری کرده ام...
بگذریم.
کتاب را به توصیه زهرا کاردانی توی یکی از کلاس هایش خواندم!
چقدر آدمی باید از خود مچکر باشد وتا نام جلال بیاید بادی به غبغب بندازد که همه ی کتاب هایش را خوانده است و بعد تا استاد نام کتاب را بگوید بادش خالی شود و خفه خون بگیرد.(آن آدم خودم بودم) 
بگذارید یک چیز درگوشی بهتان بگویم، من قلم جلال را بیشتر از نادر ابراهیمی دوست میدارم. باور کنید!صراحت جلال را هیچ کس ندارد. 
اسم کتاب ارزیابی شتابزده است و خود جلال توی مقدمه به تفصیل توضیح می دهد چرا نامش را اینطور گذاشته.
شامل چند سفرنامه از یزد و مشهد اردهال است و چند مصاحبه و الخ..
کتاب برای دهه1133 و اینهاست مثلا.. بعد شما ببیند الان چقدر فرق کرده اوضاع شهر ها.. ولی نگاه جلال همان زمان هم درست بوده.. 
جلال رک است و با هیچ کس تعارف ندارد، همانجایی که می گوید کاشانی ها فلان هستند و یزدی ها بهمان..مراسم قالب شویی مشهد اردهال را می شکافد که بیا و ببین.. 
اصلا عالی است.
وسطش هم چندتا مصاحبه با خود جلال دارد، که خواندش خالی از لطف نیست.
یک چیز در گوشی دیگر هم بگویم؟ بیشتر قسمت های کتاب را نفهمیدم.
سطح فرهیختگی اش خیلی بالا بود به سواد ام قد نمی‌داد.
بخوانیدش؟ اگر سفرنامه و مستند نگاری دوست می‌دارید، چرا که نه؟ 
البته اگر ناراحت نمی شوید نویسنده وسط کتاب بگوید چس سواد و فلان.. 
این قسمتش را به خواهر نوجوانم نشان دادم که نویسنده رو داری چه باحاله؟ 
پشت چشم نازک کر و گفت: از سنت خجالت بکش، کی میخوایی بزرگ بشی؟ 
بگذریم.. 
امتیاز 9از 10

#کتاب_خواندم 
.
      

        .
چراغ ها را من خاموش می کنم!

اولین بار اسم پیرزاد را توی کتاب پیمان هوشمند زاده شنیدم. همان قسمتی که عکس هایی که از زویا پیرزاد گرفته را توضیح و تفصیل می داد و من دیوانه ی همین قسمت از کتابش هستم. 
با خودم فکر می کنم اگر روزی نویسنده شوم شبیه پیرزاد می شوم. نویسنده ایی که به قول هوشمند زاده، غیر قابل دسترسی است و در نشست ها و محافل ادبی ظاهر نمی شود. دختر ارمنی که ساده می نویسد، ولی عمیق! 
هوشمند زاده پیرزاد را خوب شناخته!
کتاب روایت یک عشق ممنوعه است! کلاریس زن توی داستان، از روزمرگی و پخت غذا خسته شده و به قول خودش هیچ وقت دیده نمی شود. نه خودش، نه خواسته هایش!
داستان در دهه 40 روایت می شود و همین کار را برای نویسنده راحت می کند.
 برای چون مایی که هیچ ذهنیتی از فضای آن زمان آبادان نداریم و در تصویر سازی شاید دچار مشکل شویم. فیلم کیمیا چاره کار است. اندکی، نه خیلی!
من در کنج خانه ایی توی تهران، دستم را توی دست کلاریس گذاشتم، و توی خیابان های جلفای اصفهان از جلوی خانه ی دخترکی که در جلفا خوش نام نبود، گذشتم و به کلیسای حضرت مریم رسیدم. بعد هم از بازارچه هفتگی زنان کلیسا که برای خانواده های بی بضاعت ارمنی برپا می شود، رومیزی قلاب بافی خریدم. 

کتاب را کجا خواندم؟ در کنج مطبخ زندایی! وقتی سفارش می کرد سرم را از کتاب بیرون بیاورم تا سیب زمینی ها را نسوزانم ولی من آنقدر غرق کتاب شدم که سوزاندمشان!
نثرش را، داستانش را، توصیفاتش را، تعلیق ش را، همه را پسندیدم، عالی بود! 
 ولی با پایان باز، مشکل دارم.

امتیاز 9از10
#کتاب_خواندم 
.
      

        توقع ام را برآورده نکرد. 
      

        عالی بود
بدون غل و غش
آدم های واقعی.. نه سفید نه سیاه
خاکستری 
      

        عجیب بود.
در واقع عجب مادری
عجب زنی 
      

        درنوجوانی خواندمش و آن زمان عاشقش بود. 
      

        بامزه بود. همین 
      

        کتاب خواندن چه آسان. آدم شدن چه مشکل 
      

        دوستش داشتم. زبان طنز خوبی داشت. 
      

        .
#کتاب_خواندم 
#باران_خلاف_نیست

من طرفدار اسلام رحمانی ام.. 
رحمانی نه به معنایی که الان مرسوم است و تاوان اش خلع لباس است.. 
رحمانی درادبیات من، یعنی رحمت و عشق بالاسری را طوری بچشانی که باور کنم دوستم دارد..رحمانی یعنی خدای ترسناک ذهن من آنقدر هم ترسناک نیست..
شاید بخاطر همین هم بود که تمام نوجوانی ام را دنبال استاد اخلاق و عرفان بودم.. چیزی شنیده بودم و نمیدانستم چیست ولی دوست داشتم تجربه کنم و بدانم.. 
الغرض طبل تو خالی بودم و مدتی بعد از سرم افتاد.. 
واما 
آقای دولابی... این پیرمرد، با این قریحه و ذوق عرفانی اش.. خوش بحالش که خدای ذهن اش آنقدر زیبا است. 
هم خوف دارد هم رجا.. هم عشق دارد هم بلا..
کتاب قشنگی بود. درطاقچه هم وجود است..

..

#پیر_ما
. 

      

        .
#اربعین_طوبی

در صفحه‌ی اول کتاب نوشته ام: سال 96 وقتی دخترم شش ماهه بود خریدمش و داستانش را خیلی دوست دارم!
هرچند الان چیزی از‌ ماجرای کتاب در خاطرم نیست! 
ما که تلویزیون ایران را نداریم، ولی شنیدم گویا یک سریال از همین کتاب ساخته شده و درحال پخش است.

(دلم خواست دختری داشتم نامش طوبی بود، هجایش زیباست! ) 

#امانت
      

        این دومین کتاب است.
اگر مجبور نبودم نمی خواندمش.
باز هم می گویم اطلاعاتش بی نقص است.. بلکه بی نظیر
انگار خوره فوتبال و آدم هایش بوده! 
قلمش را دوست دارم
هر چند بعضی جاها زیادی طول و تفصیل می دهد  و دلزده ات می کند. 
      

        قلم آقای صدر متفاوت است.
در نوع خودش بدیع و تازه! 
اطلاعات فوتبالی اش آدم را شگفت زده می کند. 
این همه چیز را از کجا می داند این مرد؟
پسری روی سکو خودش است.. خودِ خودش با تمام عشق فوتبالی اش. 
      

        .
آقا ایوب توی شهر ما معروف است به پیدا کردن کتاب های کمیاب و نایاب برای خوره کتابها..
چندباری رفته بودم التماس دعا، که این کتاب را برایم پیدا کنید! 
گفت چاپ تمام است و نیست و نگرد و الخ..
چندماه بعد دست تقدیر به گوشم رساند که فلان سایت در فلان جا ثبت سفارش می کند.
دست به دامان جیب همسر شدیم که این را برای ما بخرید، قول می‌دهیم تا آخر عمر که نه، تا آخر ماه هم نه، ولی قطعا تا 24 ساعت د‌یگر چیزی نخواهیم! حتی نان بربری تازه! 
الغرض امروز چشممان به جمال کتاب روشن شد و توانستیم با ذاریارتی از چنگ خواهر محترم درآوریم که فکر می‌کرد برای تولد او سفارش داده ایم.. 
خواندمش؟
به واقعه بلعیدمش.
من معترفم که به قلم این زن مومنم.. 

(کتاب، مجموعه ناداستان های منتشر شده حبیبه است در همشهری داستان.) 

#حبییه_ما
.