یادداشت‌های یک مرد و زن ساکن غزه از اوایل جنگ تا فوریه (حدود چهار ماه) در شرایطی که زنده بودن از مردن بسیار بسیار سخت‌تر است. پر از تصاویر ناب و تکان‌دهنده مخصوصاً در یادداشت‌های زن که شاعر هم هست.
ترجمه‌ی خوبی هم دارد، گرچه به علت شتاب‌زدگی در انتشار، چند ایراد نگارشی در نیمه‌ی دوم کتاب باقی مانده. 
توصیه می‌شود.
        

                شعرهای قشنگی داره اما تصاویرش برای معرفی میوه‌ها اصلا مناسب نیستن، خیلی ریزن و مثلا درخت سیب و انار و حتی پرتقال آنچنان تفاوتی با هم ندارن. هندوانه هم که یک بیضی سبزه :/
بهتر بود عکس واضح‌تری از میوه‌ی درسته و برش خورده به صفحه اضافه می‌شد که بچه بتونه میوه‌ها رو شناسایی کنه و اونا رو از هم تشخیص بده. 
        

                با ارفاق دو ستاره! 
سلمان فارسی سرگذشت بسیار جالب و پرماجرایی داره: روزبه زرتشتی بوده و محبوب پدر. یک روز از نزدیک کلیسایی می‌گذشته که صدای آواز مسیحیان توجه‌ش رو جلب می‌کنه و بعد از مراجعه به کلیسا، به مسیحیت علاقه‌مند میشه. پدر که متوجه میشه، در خانه زندانی‌ش می‌کنه تا از دستش نده، اما روزبه فرار می‌کنه و برای یادگیری تعالیم حضرت مسیح راهی شام، و بعد موصل و عموریه میشه.
نهایتا با وعده‌ی دیدار پیامبر آخرالزمان، راهی حجاز میشه، اما کاروانی که در اون بوده، بعد از رسیدن به یثرب، به بردگی می‌فروشنش. سال‌ها بعد پیامبر رو در یثرب ملاقات می‌کنه و با دیدن سه نشانه‌ی نبوت، مسلمان میشه. پیامبر هم روزبه رو آزاد می‌کنه و اسمش رو می‌گذاره سلمان. 
چنین سرگذشت جذابی، کار نویسنده رو ساده می‌کنه، اما نویسنده در فضاسازی و شخصیت‌پردازی به شدت ضعیف عمل کرده. قرن ۶ میلادی، چیزهای عجیبی می‌بینید مثل "آموزشگاه" و "مدیر آموزشگاه" و اردوی دانش‌آموزان برای دیدن زندان و زندانیان! و روزبهی که از خانه فرار می‌کنه تا با طبقات فرودست جامعه! ارتباط برقرار کنه. کتاب چند راوی داره که همه با یک لحن و دید قصه رو روایت می‌کنن. و حتی سلمان هم در این نیم قرن تغییری نمی‌کنه و بزرگ شدنش -پیر شدنش- احساس نمی‌شه.
در واقع اگر به خاطر جذابیت قصه‌ی سلمان نبود، کتاب هیچ چیز برای گفتن نداشت و من هم تمامش نمی‌کردم. 
اگر به داستان سلمان علاقه‌مند هستید، به جای این کتاب صفحه‌ی ۴۲۲ تا ۴۳۳ قاف رو بخونید (که خلاصه‌ش رو ابتدای یادداشت نوشتم، سرگذشت سلمان در این کتاب اندکی متفاوته).
        

                من داستان‌های ترسناک را دوست ندارم؛ نه فیلم ترسناک می‌بینم و نه دنبال کتاب‌های ترسناک هستم، مخصوصا اگر پای خیال وسط باشد. این کتاب هم برای سلیقه‌ی من زیادی وحشتناک بود و اگر به خاطر چالش بهخوان نبود، اصلا تمامش نمی‌کردم. دقیقا مثل تمام کتاب‌های قبلی گیمن که نیمه‌کاره ولشان کردم. 
به جز این، شخصیت‌پردازی راوی را دوست داشتم و دلم برایش کباب بود، مخصوصا به خاطر رابطه‌اش با پدرش. به علاوه، خانواده‌ی همپستاک هم خیلی جالب بودند و بدم نمی‌آید باز هم در موردشان بخوانم، به شرطی که ترسناک نباشد. 
        

                من همیشه با دیدن "کتابفروشی" در عنوان کتاب، کرم خریدن و خواندن کتاب به جانم می‌افتد  و البته بیشتر اوقات پشیمان می‌شوم.
این یکی بد نبود، فقط زیادی معمولی بود: تقریبا یکنواخت با شخصیت‌های کم‌جان. نه رابطه‌ی تاکاکو با دایی خوب در آمده بود، نه شخصیت و انتخاب‌های موموکو که بار نیمی از داستان روی دوشش بود. 
و بدتر از همه اینکه با ترجمه از ترجمه‌ی انگلیسی، از روح ژاپنی کتاب خبری نیست؛ در ترجمه‌ از متن ژاپنی معمولا یکی دو تاتامی و چندتایی چان اینجا و آنجا باقی می‌ماند، اما این کتاب به کل انگلیسی است.
اگر دنبال یک کتاب کم‌‌هیجان و سریع‌خوان برای یک بعدازظهر ملال‌آور هستید که ذهنتان را مشغول نکند، گزینه‌ی مناسبی است
        

                سال‌ها پیش، پدر چند کتاب ممنوعه در کتابخانه‌اش داشت که من هر کدام را حداقل یکبار خوانده بودم. یکی‌شان مجموعه‌ای از چند داستان فولکلور بود با محوریت سادگی و حماقت بی‌حد بعضی‌ها، بدجنسی بقیه و خیانت زنان که من هیچ دوستش نداشتم و صرفا بابت ممنوعه بودنش تا آخر خواندم. بعد از آن هم هر بار سراغ داستان‌های عامیانه و فولکلور رفتم نپسندیدم. اما داستان این کتاب از خودش جذاب‌تر است: مشدی گلین خانم یک پیرزن بی سوادست که سال‌ها از بچه‌های اعیان تهران مراقبت می‌کرده. هیچ چیز به اندازه‌ی قصه سر بچه‌ها را گرم نمی‌کند و مشدی گلین خانم هم قصه‌گوی قهاری بوده با یک حافظه‌ی قوی. دست سرنوشت مشدی گلین خانم را سر راه الول-ساتن قرار می‌دهد و الول-ساتن شیفته‌ی قصه‌های او می‌شود و آن‌ها را بی کم و کاست می‌نویسد.
قصه‌های مشدی گلین خانم از نظر محتوی شبیه همان چیزی بود که از قصه‌های عامیانه به یاد داشتم، اما شیرینی کلام گلین خانم و سرگذشت کتاب، خواندنش را لذت بخش کرده بود. 
        

                سال به آخر می‌رسد و وقت سروسامان دادن به رهاشده‌هاست.
این یکی را در بارداری می‌خواندم و لذت می‌بردم که پسر زود آمد و چند صفحه‌ی آخرش ماند تا امروز.
متنی روان دارد و خواندنش دشوار نیست. از قصه‌ی آسمان‌ها و زمین و حضرت آدم آغاز می‌شود و از نیمه‌ی کتاب به حضرت رسول می‌رسد. من قبلا قاف را خوانده بودم و از اینجا بیشترش برایم تکراری بود؛ اما باز هم قصه‌هایی دارد که یاسین حجازی در قاف نیاورده، مثل اسلام آوردن ابوبکر و عمر که اتفاقا من تا به حال نشنیده بودم. مخصوصا این جملات:
"جبرئیل گفت: یا محمد، دل قوی دار- که اگر همه‌ی خلق تکذیب کنند، ابوبکر صدیق تو را تصدیق کند، تصدیق وی برابر تکذیب همه افتد" یا اینکه "به اسلام عمر، اسلام آشکارا شد و کفر و شرک نگوسار" و این " و آن آن بود که چون خدیجه درگذشت، رسول خدای اندوهگن بود، جبرئیل آمد و حریری سبز از بهشت به مصطفا آورد، صورت عایشه بر آن نقش کرده. گفت یا رسول الله، خداوندت می سلام کند و می‌گوید گر خدیجه از تو باز ستدم، تو را چنین بدلی باز دادم."
        

                حیف واقعا، حیف! کتاب از نظر موضوع پنج ستاره‌ست: در مورد احساس خشم و تنفر از کودک در مادرانه؛ چیزی که با تصویر کلیشه‌ای رایج از مادر در تضاده و معمولا انکار میشه، اما کاملا طبیعیه و آگاهی از اون می‌تونه از آسیب رسیدن به مادر و کودک جلوگیری کنه. 
اما چرا سه ستاره؟ چون متن کتاب  شبیه یک تکست دانشگاهیه و اگر به خاطر تصاویرش نبود، احساس می‌‌کردم در حال خواندن یک جزوه‌ی درسی هستم که حتی قسمت‌های مهمش هایلایت شده.
کتاب به این مهمی و قشنگی جا داره ۱- خطاب به مادران نوشته بشه، ۲- با مثال‌های متعدد ملموس‌‌تر بشه، و ۳- راهکارهای مختلف بهش اضافه و حسابی کاربردی بشه. 
اونطوری پنج ستاره هم کمش میشه. 
        

                اول فکر کردم که قسمت‌های محبوبم رو علامت بزنم و اینجا به اشتراک بگذارم، اما الان وضعیت اینطوریه که تقریبا تمام کتاب رو علامت زدم و برای لیست کردنش کافیه از فهرست کتاب رونویسی کنم :) 
"شاید سیب باشد" رو که می‌خوندم به نظرم رسید اینجور فکر کردن به یک سیب ساده زیاده‌رویه، اما واقعیت اینه که فقط کسی که اونجوری فکر می‌کنه، می‌تونه به چنین ایده‌های درخشانی برسه.