.
از همان شروع زندگی متأهلی، در خانه بودن و به قول خودم، آزاد بودن را انتخاب کردم. تا الان که پانزده سالی می گذرد، از انتخاب خودم راضی بوده ام. ولی گاهی پیش آمده که تردید کرده ام، خسته شده ام، خودم را در گرداب روزمرگی ها دیده ام. در نهایت گوشه ای نشسته ام و خودم را از بیرون نگاه کرده ام و دوباره مصمم تر از قبل در خانه مانده ام و بزرگ شدن بچه هایم را لحظه لحظه رصد کرده ام و از ثانیه های با هم بودنمان لذت برده ام. هیچ وقت عنوان زن خانه دار را دوست ندارم و در برگه های معرفی نامه، روبروی شغل، گزینه ی خانه دار را خط می زنم و به جای آن می نویسم؛ مادر!
اگر شما هم چنین حسی دارید و اگر شب ها، قبل از خواب سری به آشپزخانه می زنید و بعد به اتاق خواب بچه ها می روید و روانداز آنها را چک می کنید و بعد چراغ ها را خاموش می کنید؛ خواندن کتاب «چراغ ها را من خاموش می‌کنم » برایتان جذاب خواهد بود. 
داستان زن ارمنی به نام کلاریس در دهه ی چهل شمسی در شهر آبادان...
⁦✔️⁩زویا پیرزاد،  نویسنده ارمنی‌تبار اهل ایران است که سال ۱۳۸۰ با رمان چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم جوایزی همچون بهترین رمان سال پکا، بهترین رمان سال بنیاد هوشنگ گلشیری، کتاب سال وزارت ارشاد جمهوری اسلامی و لوح تقدیر جایزه ادبی یلدا را به دست آورد.
🌱 من این کتاب را از اپلیکیشن نوار با صدای شبنم مقدمی کوش دادم. شیوه روایت و تغییر لحن ها جذابیت داستان را بیشتر کرده بود.
        

          به نظرم از ماجرای کتاب جذاب تر، نحوه ی روایتگریِ نویسنده بود که خیلی حرفه ای محسوب میشد.
        

          کلاریس شخصیت اول داستان ، زن خانه‌دار اهل ارمنستانه که سه تا بچه داره و مسئولیت رسیدگی به اونا و شوهرش تمام زندگی ش رو فرا گرفته. و بزرگترین چالشی هم که داره و باهاش درگیره همینه! آیا کلاریس به‌خاطر همسر و فرزندانش ، خودش و علاقه مندی‌هاشو فراموش کرده؟ پس وقت رسیدگی به خودش چی؟ کلاریس به خوشحالی همه خانواده ش اهمیت میدهد ، اما خودش برای چه کسی مهم است؟ 
نویسنده روایت خوبی رو در یافتن پاسخ این سوالات کلاریس همراه مخاطب طی میکنه.‌ این رمان از نظر من قوی‌تر از سایر آثار پیرزاده و ارزش خوندن رو داره. بخصوص اگر خانه‌دارید.
کلاریس منو یاد هنگامه قاضیانی در فیلم « به همین سادگی» میندازه.
        

          پیرزاد نویسنده‌ای بود که با انتشار رمان چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم خوش درخشید، رمانی که هم گوشه‌چشمی به پسند مخاطبان عادی ادبیات داشت و هم پاسخ‌گوی سلیقه‌ی منتقدان ادبی بود. این رمان داستان زندگی یک خانواده‌ی ارمنی در آبادان است و از منظر شخصیت زن داستان روایت می‌شود. «سه کتاب» و «عادت می‌کنیم» و ترجمه‌ی «آلیس در سرزمین عجایب» لوئیس کارول آثار دیگر زویا پیرزاد هستند که نشر مرکز چاپ کرده.



ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۴.
        

          روای جزئ نگر کتاب رو دوست داشتم . نوع روایت کتاب ساده جذاب و گیرا بود.  پرداخت داستان و شخصیت ها خوب بود. از نظر من که کار قوی هست.
        

          کتابی پر از جزئیات و زنانه نویسی. این کتاب را به خیلی ها که در ابتدای مسیر کتابخوانی هستند پیشنهاد میکنم
        

          حدود ۱۵ سال پیش کتاب رو خوندم و چون خودم زن بچه داری نبودم درکش نکردم و باهاش ارتباط برقرار نکردم 
ولی الان که شدیدا درگیر زندگی و بچه ها شده ام و تکه هایی ازش در ذهن دارم دوست دارم دوباره بخونمش
        

          کلا کتابهایی که به زبان ساده زندگی روزمره رو روایت می کنه دوس دارم علی الخصوص که موضوع و سوژه برام جدید و تجربه نشده باشه
از زویا پیرزاد عادت می کنیم هم خوندم ولی اینو خیلی بیشتر دوست داشتم
هم کتاب خوبیه برا مطالعه (حتی برای کسایی که اهل مطالعه نیستن) هم الگوی خوبیه برای نوشتن
        

          در این کتاب داستان روزمرگی های یک زن متاهل و بچه دار با تمام دغدغه هاش رو میخونیم ولی اون چیزی که این کتاب رو شاید از خیلی از کتابهایی که داستان های مشابه دارن متمایز میکنه، هنر نویسنده در بیان جزئیات هست که اینقدر قشنگ جز به جز تفکرات و کارهایی که یک زن با اونها درگیره رو بیان میکنه. فکر میکنم از اون دسته کتابهایی هست که بعد از یکی دوسال، از خوندن دوباره ش هم لذت میبرم.
        

          کتاب داستان خاصی نداشت بی سروته بود پر از جزئیات بیخود و بی فایده، موقع خواندن کتاب انگار که در ذهن یک فرد وسواسی زندگی میکردم
        

          من نقدای خوبی از این کتاب خونده بودم اما خود کتاب نتونست زیاد جذبم کنه و متاسفانه اواسطش رهاش کردم
        

          «فاجعه هر روز اتفاق می‌افتد. نه فقط پنجاه سال پیش که همین حالا. نه خیلی دور که همین‌جا، ور دل آبادان سبز و امن و شیک و مدرن.» ساعتش را بست. گفت:«در ضمن حق با توست. طفلک خاتون. طفلک همه‌ی آدم‌ها.»
        

          وارد رستوران زیبایی می‌شید.  براتون پیش غذا میارن، میخورید،خوشمزه، سالادهای که دوست دارید، دسرهای رنگارنگ، همه را می‌چشید و منتظر غذای اصلی هستید. 
با این همه خوشمزگیها، غذای اصلی کباب برگه؟ شاید هم بهتر. وسطهای کتاب متوجه می‌شید که غذای اصلی همونهاست که خوردید و دارید میخورید. 
این رمان انگار همش حاشیه‌س، متن اصلی نداره. آخرش میگید: خوب که چی؟
        

          خوش خوان و جذاب!
اول از همه بگم شاید با سنی که دارم هدف اصلی کتاب رو درک نکرده باشم و برام بی معنی باشه اما ؛
با روان بودن و راحت بودن قلم نویسنده خیلی کیف کردم طوری که به راحتی میشد روزی ۱۰۰ صفحه هم خوند!
توصیف ها و فضاسازی های کتاب رو بی نهایت دوست داشتم و قلم خانم پیرزاد یکی از روان ترین قلم هایی بود که تا به حال خوندم و همینطور تعریفشو خیلی از دیگران هم شنیده بودم.
با پیچیدگی و خصوصیت های رفتاری شخصیت ها ، و با بی حوصلگی ها و دچار روزمره شدن های خانم خونه همراه شدم و پا به پاش حرص خوردم ، غمگین شدم ، خوشحال شدم و دووم اوردم.
در کل ارزش چندبار خوندن رو برای درک بهتر داره و حتمابازهم به سراغش میرم.
پ.ن۱ : به خوبی تفاوت و معنای عشق و تعهد رو درک کردم.
پ.ن۲ : از متنوع بودن اخلاق و افکار کاراکتر ها واقعا کیف کردم و میتونم ساعت ها راجع به تک تکشون حرف بزنم!
        

          چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم، عنوان کتاب، جمله‌ای  که دو مرتبه در کتاب به کار رفته است.
در هر دو بار، زنی را می‌بینیم که در پایان روز، با یکی از تنها ابزارهایی که برای نقش آفرینی اجتماعی‌ در اختیارش باقی مانده، پایان زندگی روزانه و آغاز زندگی شبانه را اعلام می‌کند.
        

          دوستی در گودریدز از کتاب نوشته بود و برای همین شروع به خواندن کتاب کردم. خیلی کم پیش می‌آید که روایت کتابی را با زندگی شخصی یا جامعه تطبیق عین‌به‌عین بدهم ولی مدام یاد مامانم بودم. مادری که هر روز آشپزی می‌کند و حواسش به همه‌جا هست و ریزه‌بینی‌هایی دارد که بقیه ندارند و به خاطر شکل زندگی‌اش زیر فشار مادرش و برادرها و یک عالمه موارد مختلف دیگر بود. یک موجود «دیگر» که همه‌چیز را در بیرون از خودش می‌سازد.
پیرزاد هم همین‌کار را می‌کند. روایت او به ظاهر از زبان زنی خانه‌دار است اما روایت خودش نیست. روایتی از چشم او؛ روایتی از آنچه که در فرزندانش می‌بیند، از دوستانش می‌بیند و از همسایه‌ها و محیطی که در آن زندگی می‌کند. او روایت‌گر یا قصه‌گوی ماجرا نیست. فقط این‌ها را می‌بیند و انگار خودش جایی ندارد. وقتی جایی در داستان برای اولین بار تنها است و چند دقیقه‌ای استراحت می‌کند انگار به خودش برگشته. حتی در فکرهایش هم مدام در حال ور رفتن با ذهن خودش در رابطه با آدم‌ها است. شبیه خیلی از مادرهای این سرزمین. فراموش کردن خود.
و پیرزاد بسیار خوب این نامریی بودن را روایت می‌کند. بی‌تعارف با خودم می‌خواستم از قصه و فرمش ایراد بگیرم چون این روزها وقتی روایتی از زبان زنان هست انگار بهش امتیاز ویژه‌ای می‌دهیم یا به صرف روایتی زنانه قبولش می‌کنیم. شاید هم باید این کار را بکنیم چون هنوز هم آن‌ها زبانی مستقل ندارند و مدام زیر ساۀ «زن بودن» قرار می‌گیرند. حتی شاید با گشتن اسم پیرزاد بخوانیم نویسندۀ «زن» ایرانی «ارمنی. ارمنی هم شبیه زن بودن است. چیری ورای آن چه که هر روز می‌بینیم. 
روایت پیرزاد به همین دلیل که انگار خودش نیست. یا مادر است، یا خواهر است، یا همسر و یا... تلخ است. و در فرم هم بسیار مشخص است. خیلی ساده می‌گوید «فلانی این کار را کرد» یا «فلانی این را گفت» ولی قصه را پیش می‌برد. قصه از زبان مادری ارمنی است و در جنوب می‌گذرد. معمولاً نویسنده‌ها سعی می‌کنند فرهنگ یا عبارات را به شکلی در قصه توضیح دهند. مثلاً «بِریم» را یک جوری توضیح دهند که برای کارمندان شرکت نفت است ولی پیرزاد خیلی خوب دَر می‌رود و در خلال دیالوگ‌ها و آسه‌آسه و بدون دستپاچگی همه‌چیز را توضیح می‌دهد. برای همین همن جنوبش خیلی واقعی است و هم خانواده‌اش واقعی هستند و وقتی کتاب را می‌خوانی تفاوت‌ها و شباهت‌های آن‌ها با خودت (یک ایرانی مسلمان) را می‌فهمی بدون اینکه بخواهد شلوغ‌بازی کند یا به‌زور تفاوت ایجاد کند.
        

          کتاب خوبی بود...
انتظارم هم بیشتر از این نبود ولی جا داشت که کتاب بهتر می‌شد
یه جاهایی گنگ رها شده بود ولی به هر حال...
        

          جزو لیست «عمراً بخوانم»م بود. از اسمش و حتی اسم نویسنده اش (دومی را واقعا نمی‌دانم چرا!) معلوم بود از این کتاب‌های عاشقانه‌ی آبکی است که عاشق، مورد بی‌لطفی معشوق قرار گرفته و قرار است شاهد صفحات متمادی، خودخوری و حرف‌های پر از عشق و سوز و البته ناله‌ی عاشق باشیم. دو نفر که اصلا معلوم نیست در چه جهانی زندگی میکنند و جز خودشان در مورد هیچ چیزی صحبت نمی‌شود.
با این وجود، پیشتر هم گفتم که در کتاب صوتی سخت نمیگیرم و اگر هم از کتابی خوشم نیامد، خب، رها می‌کنم. تا حالا هم از این قاعده بد ندیده ام. مثل همین کتاب که واقعاً عالی بود.
در واقع نیم ستاره ای که کم کردم به خاطر اسم مزخرف و بازارپسندش هست. کتاب واقعا فکر دارد و عجیب اینکه از فکر پشت سرش هم خوشم می‌آید. یک ایده‌ی فمنیستی لوس و مسخره نیست و اتفاقا خیلی واقعی به توصیف احساسات زن و بی‌مهری‌هایی که می‌بیند می‌شود. داستان کاملاً کانتکس دارد و زیادی هم دارد. هم شخصیت ها ارمنی ایرانی هستند که خب، خیلی جدید و متفاوت است. هم در ایام قبل از انقلاب، در محله شرکت نفت اتفاق می‌افتد که باز هم جدید است و ما معمولا چیز زیادی در موردش نمی‌دانیم. هم تنوع شخصیتی خوبی دارد و هم چیزهای دیگر. حتی پایان داستان هم خوب بود. از کسی که اسمش زویا باشد، بی خود و بی جهت انتظار داشتم که یک پایان زرد خانمان برافکن غیرواقعی برای داستان ترسیم کند؛ ولی اتفاقاً خیلی هم واقعی و خوب بود. دست مریزاد.
        

          قبل از شروع ،خیلی نسبت به کتاب گارد داشتم، به مناسبت چاپ صدم کتاب کنجکاو شدم تا بخوانم،از همان 40 صفحه اول خیلی از داستان خوشم اومد ، ساده اما نوعی از سادگی که غافلگیرم کرد ، در چند روزی که مشغول خوندن بودم ، و هرباری که کتاب رو میبستم، همش به داستان فکر میکردم، شخصیت کلاریس رو یه جاهایی شبیه خودم و گاهی وقت ها شبیه مادرم میدیدم. حتی گاهی از بین توصیفات خونه را شبیه خونه خودمون تصور میکردم.
البته یک سوم اخر کتاب یکم دچار افت میشه اما نفس گیری اولش اونقدر زیاده که به چشم نمیاد. شخصیت موردعلاقه ام آرتوش بود ، آروم و ساکت ولی حواسش به همه چیز بود. 
گارد رو کنار بذارید و کتاب رو بخونید.