کتاب "میعاد با جلال" توسط مهرزاد جهانی تنظیم و جمع‌آوری شده‌ است. کتاب مجموعه مصاحبه، متن و شعر دربارهٔ جلال می‌باشد. مهدی اخوان‌ثالث، سیمین دانشور، مهرزاد جهانی،‌ آیت‌الله طالقانی، شریعتی و رضا براهنی ازجمله نویسندگان هستند.
      

        کتاب حاضر به بررسی و تحلیل حرکت امام حسین علیه‌السلام می‌پردازد. اینکه چطور حرکت حضرت "در نینوا، با خون نقش‌ها می‌زند و با مرگ، درس‌ها می‌دهد؛ نقشی بر چهرهٔ افق و درسی در کلاس تاریخ."
مرحوم صفایی حائری، زندگی را صحنهٔ پیکارها می‌داند. پیکارهایی که شکل، انگیزه، هدف، نیاز و موانع گوناگون دارند.
این مبارزات گاه شکل جهاد پیدا می‌کند؛ جهادی که با روشنگری همراه است. و انگیزهٔ چنین جهادی (جهاد اسلامی) بر اساس بینش، ایمان، توحید، رشد و تجارت شکل می‌گیرد. هدف جهاد هم آرمان عظیمِ پاسداری از دین و رشد دادن می‌باشد. بنابراین زندگی انسان چیزی نیست جز همین عقیده و حرکت در این راه.
ازطرفی هر مبارزه‌ای نیاز به رهبر، نفرات و نیرو دارد و این افراد لازم است موانع را از خود دور سازند. وقتی مانع‌ها کنار برود، دیگر از مرگ هراسی نیست.
در بخش بعد نوبسنده به پیکار امام حسین علیه‌السلام می‌پردازد. این بخش همراه با اشعار نو می‌باشد.
بخش تحلیل‌ها ازجمله فصل‌های کتاب است که به‌طور مختصر واقعهٔ عاشورا را بررسی کرده و نیاز داشت بیشتر بسط داده می‌شد.
      

        علیرضا قزوه از شعرای آیینی و از غزل‌سرایان مذهبی است. "با کاروان نیزه" ترکیب‌بند عاشورایی است که روایت واحدی از واقعهٔ عاشورا می‌دهد. 
قزوه گاه مثل محتشم در ترکیب‌بندها به توصیف صحنه می‌پردازد و گاه به بیان ذکر ابعاد مصیبت، مقاتل منظوم و زوایای مختلف واقعهٔ عاشورا.
کتاب با متن سخنرانی علی معلم دامغانی، شاعر و رئیس سابق فرهنگستان هنر، در باب شعر قزوه آغاز می‌گردد. در انتها متنی از عبدالجبار کاکایی پیرامون کتاب آمده:" سیطره بر زبان، دقت در تناسب الفاظ و عبارات، استفاده از فن تلمیح، وزن روان و قوافی طبیعی و محکم، در کنار وحدت معنوی ابیات و تجلی فرم در زبان از ویژگی‌های غزل قزوه است."
      

        ﴿باید بگم‌ با خوندن این کتاب حالت تهوع بهم دست داد 🤯🤢﴾

شخصیت اصلی از خانواده‌ای بورژوا هست و با سوال‌های زیادی دربارهٔ هویت روبرو می‌شود. او برای رهایی از سردرگمی و پریشانی دست به هر کاری می‌زند و هر چیزی را تجربه می‌کند و حتی به هم***گرایی روی می‌آورد. 
در بخش‌های زیادی از کتاب به پوچی، عدم وجود و زوایای تاریکِ زندگی اشاره می‌شود. شخصیت از دید عقایدِ پوچ‌گرایانهٔ سارتر به مسائل مختلف نگاه می‌کند و به این نتیجه می‌رسد که زندگی ارزش هیچ‌چیز را ندارد. او مدام به فکر خودکشی است؛ البته عجیب نیست چنین شخصیتی با این حجم از رفتارهای منحرفانه‌ و عقایدِ آزاردهنده و پوچ‌گرایانه به چنین فکری بیفتد. 
نهایتاً این بی‌هویتی شخصیت را به تنفر (از یهودیان)‌ سوق می‌دهد تا بدین وسیله ضعف‌هایش را بپوشاند. در آخر به این نتیجه می‌رسد:" من وجود دارم، چون حقِ وجود داشتن دارم." او برای اینکه هویتش را توجیه کند، تصمیم می‌گیرد در هیئت رئیس قدرتمند شده و بر اطرافیان سلطه‌ یابد. 
ازطرفی رابطهٔ لوسین و مادرش خیلی شبیه نظریات فروید است. نویسنده در بخش‌هایی از متن به فروید ارجاع داده که نشان می‌دهد تحت‌تأثیرش بوده است.
اگرچه داستان مراحل رشد یک کودک تا شکل‌گیری چنین شخصیتی را با تأثیر از عوامل مختلف شرح می‌دهد، اما خواندن داستانی برآمده از نظریه‌ای فلسفی، می‌تواند خیلی تأثیرگذارتر از خواندن خود نظریات باشد؛ به قدری که می‌تواند برای روح‌وروان هم آسیب‌زننده باشد. لذا بهتر است یا با احتیاط به این کتاب‌ها نزدیک شد یا معقولانه‌ترش اینکه، اصلاً سراغشان نرفت.
      

        چزاره پاوزه هنرمندی ایتالیایی است و عموماً واقع‌گرایی، نقش پررنگی در آثارش دارند.
در داستان نمادینِ "کت چرمی" شخصیت درگیر عشق مثلثی و شکست عاطفی می‌شود. این داستان مثل "داستان رازآلود" و "گفتگو کنار رودخانه" بر محیط و طبیعت تمرکز دارد. بیشتر داستان‌ها در فضای روستا می‌گذرند و زاويه‌دید اول شخص دارند. توجه به گذشته و مرور خاطرات در بیشتر متن‌ها دیده می‌شود؛ حتی در متن "نظرکرده" که شباهت زیادی به ناداستان دارد.
      

        این کتاب گزیده‌ای از "قصه‌های جدید برای نینون" است.
در "بهشت گربه‌ها" راوی، گربهٔ آنگورایِ خانگی و بورژوایی است که تصمیم می‌گیرد زندگی گربهٔ خيابانی و آزادی را تجربه کند. داستان کلاسیک هست، مقدمه دارد و بیشترش به تعریف کردن می‌گذرد و خبری از توصیف نیست.
بیشتر داستان‌ها گِرد موضوعاتی چون فقر و طبقات ضعیف جامعه می‌چرخد. گاه زولا با بیانی شاعرانه و پراحساس، فضا و شخصیت را توصیف می‌کند و گاه با تعریف کردن و نوشتاری گزارشی، مسئله‌ای اجتماعی را نقد می‌کند. او پایه‌گذار سبک ناتورالیسم (طبیعت‌گرایی) بود؛ در برخی از داستان‌های این مجموعه رگه‌هایی از این سبک دیده می‌شود.
داستان "بیکاری" خیلی mp3 از نتایج بیکاری و تأثیرش بر خانواده می‌گوید. دردِ گرسنگی به وضوح در داستان دیده می‌شود و چه‌بسا چنین موضوعاتی بازتابی از زیست و دغدغهٔ نویسنده باشند؛ چراکه امیل زولا در دوران جوانی زندگی کولی‌واری داشته است.
داستان "آهنگر" توصیفی است از یک شخصیت و شغلش.
"خاطرات" متن‌های پراکنده‌ و نوعی وقایع‌نگاری است از دیده‌های شهری، مشاهدات، و در توصیف فضا، مراسم‌ها، تخیلات و خاطراتِ راوی. این متن سرشار از نوستالژی، جان‌بخشی‌، تقبیح جنگ و گاه ایده‌های جذاب است مثل بخش چمدان.
      

        نمی‌دانم ترجمه خوب نبود که با داستان‌ها ارتباط برقرار نکردم یا سبک و سیاق نویسنده.
دو تا از داستان‌ها با موضوعات قتل و کشتن بود که شباهت زیادی به آثار ادگار آلن‌پو داشت؛ البته در سطحی ضعیف‌تر. ری بردبری توی یکی از مصاحبه‌هاش گفته:"پو به من یاد داد که چگونه تاریکی را با شعر درآمیزم."
ایدهٔ «سریع‌تر از چشم» هم از داستانی سطحی، فراتر بود و پرسش‌های جالبی مطرح می‌کرد.
فقط حس‌وحال نوستالژی‌طور و خاطره‌انگیز داستان «تبادل» جالب بود؛ اگرچه خود داستان انگار پیرنگ نداشت.
      

        کتاب حاضر ازجمله کتبی است که به تجربهٔ کتابخوانی مربوط می‌شود. ناداستان یا شبه‌جستاری که به بیان تجربیات شخصی نویسنده می‌پردازد.
بخش‌هایی از کتاب، نکات جالب‌توجهی دارد و بخش‌هایی هم گویی فرمانِ متن از دست نویسنده خارج می‌شود و سر از باقالی‌ها درمی‌آورد.

در ادامه بخش جالبی از کتاب آمده:
"عقیده دارم هرکس باید پایه و اساس خودش را بکاود. فهرست بهترین کتاب‌های آثار کلاسیک را دنبال نکند. اگر آدم یک فرد محسوب می‌شود، دلیلش همین متفاوت بودنش است. فرقی ندارد مواد خامی که بی‌نهایت روی شکل‌گیری فرهنگ ما تأثیر داشته، چه چیزی هستند. هرکس باید خودش به این نتیجه برسد که وارد کدام یک از عناصر شود و سرنوشت شخصی خودش را رقم بزند. ترویج خواندن فهرست‌های برگزیدهٔ کتاب‌ها، می‌تواند کمک‌کننده باشد.
مهم این نیست که آدم چه کتاب‌ها و تجربیاتی داشته، بلکه مهم این است چه چیزی از خودش را به آن‌ها تزریق کند."
      

        "گربهٔ مادرم" اثر نویسندهٔ مکزیکی، کارلوس فوئنتس است؛ هنرمندی که تحت‌تأثیر بورخس و ویلیام فاکنر بوده.
داستان به روابط دختری با مادر بداخلاق، تعاملاتش با خدمتکار خانه و کشمکش‌هایش با گربهٔ مادرش می‌پردازد.
داستان پر از نماد است و تصاویر سوررئالی در آن ایجاد می‌شود که فضای عجیبی را تداعی می‌کند.
داستان "همدم خوب" هم سوژهٔ متفاوتی دارد.
در هر دو داستان مفهوم تنهایی نمود پررنگی دارد که شاید از زیست نویسنده نشأت می‌گیرد.
      

        "کآشوب" بیست‌وسه روایت و گزارش صادقانه و عینی از "روضه‌هایی است که زندگی می‌کنیم". 
در این متن‌ها تلاش شده تا نسبت نویسندگان مختلف با مجلس روضهٔ امام حسین علیه‌السلام، روی کاغذ آورده شود؛ اینکه هر راوی کجای این اتفاق ایستاده و نسبتش با مجلس روضه چیست؟
هر متن از زاویه‌دید متفاوت به اتفاقی واحد نگاه می‌کند. گاه روایت از دید پدری روضه‌خوان است و گاه از دید مقاله‌نویس و تحلیلگر مداحان، گاه از منظر روحانی و بانی روضه و گاه از منظر شرکت‌کنندگان مجالس.
تنوع خاطره‌ها، روایت‌ها و لحن‌ها، کتاب را تاحدی از یکدستی خارج کرده.
روایت "پوش خانه بنکدار شیر دارد" و "گیسوی حور در امین‌حضور" فوق‌العاده بودند، از همه نظر؛ هم حال‌وهوایشان، هم ایده، هم نثر و هم فرمشان. روایت "کجای مجلس نشسته‌اند" هم حس‌وحال بی‌نظیری داشت و دوست‌داشتنی بود. متن "به هیأت تازه مادرها" و حروف" نثر خوبی داشتند. برخی از روایت‌ها هم مثل روضه، اشک را مهمان صورت‌ها می‌کردند.
      

        "در کمین گل سرخ" مجموعه خاطراتی از زندگی شهید صیاد شیرازی، فرماندهٔ نیروی زمینی ارتش و نمایندهٔ امام در شورای عالی دفاع است. برخی از خاطره‌ها برگرفته از یادداشت‌های شخصی شهید می‌باشد که ارزش متن را دوچندان می‌کند.
از مهم‌ترین خصوصیات شهید صیاد، بعد از توجه خاص به نماز، تلاش برای حفظ انسجام و وحدت ارتش و سپاه است؛ چراکه آن را رمز موفقیت می‌دانست.
شهید صیاد روحیهٔ خونگرم و زودجوش داشت و با مردم زود گرم می‌گرفت. او برای ادامه تحصیل مدتی به آمریکا رفت و همیشه رتبه‌اول بود. قرارگیری در فضای دین‌گریز غرب، نه‌تنها او را از اسلام دور نکرد بلکه فرصتی برای ترویج دین اسلام شد.
شهید صیاد ارادت ویژه به امام رضا داشت. در مسئولیت‌پذیری، وظيفه‌شناسی، ایمان و توکل به خدا زبانزد بود و روزهای دوشنبه و پنجشنبه را روزه می‌گرفت.
شهید صیاد در ارائه اطلاعات جنگی و تاکتیک‌های نظامی، فوق‌العاده عمل می‌کرد و جذاب‌ترین و حماسی‌ترین فعالیتش مربوط به حوادث عجیب سردشت است.
ازجمله کارهای کمتر شنیده‌شده‌اش، تأسیس انجمنی برای رسیدگی به کودکان استثنایی می‌باشد.
      

        کتاب "حاج فلسطین" مرور خاطره‌محور زندگی شخصی و نظامی شهید حاج عماد مغنیه، از کودکی تا شهادت است.
این خاطرات برگرفته از مجموعه مصاحبه‌های خانواده، دوستان و نیروهای جهادی است.
شهید عماد مغنیه، به مغز متفکر حزب‌الله معروف بود و در طرح‌ریزی عملیات‌ها خلاقیت زیادی داشت.
دشمن بهش می‌گفت شبح مقاومت و در بین نیروهای جهادی به حاج رضوان و الحاج شناخته می‌شد. 
استقامت، پشتکار، درس‌آموزی از شکست‌ها و باور به اینکه غیرممکنی وجود ندارد، حفظ روحيه و تسلط به چند زبان، تنها نمایانگر گوشه‌ای از شخصیت‌ فوق‌العادهٔ حاج عماد است. شخصیتی که حاج قاسم درباره‌اش می‌گفت باید مادرها سال‌ها بزایند تا دوباره حاج عمادی متولد شود.
شهید مغنیه توجه خاصی به فلسطین و ایران داشت. مدتی که شهید چمران در لبنان اقامت می‌کرد، پایه‌ثابت جلساتش بود و ارادت ویژه‌ای به امام خمینی داشت.
پیروزی در جنگ سی‌وسه روزهٔ لبنان از بزرگ‌ترین دستاوردهای اوست. حاج قاسم سلیمانی ازاین منظر او را به مالک تشبیه می‌کند، که برای اميرالمؤمنين چون کوهی عظیم و سنگی سخت بود. بعد از شهادتش هم در ستایشش می‌گوید:" اما حقیقتاً بنده چه در بین مجموعه مجاهدانی که به شهادت رسیدند و چه آن‌هایی که در معرض و انتظار شهادت و در جبههٔ مقاومت هستند، اسطوره‌ای همانند عماد مغنیه نمی‌شناسم. شخصی که شهادتش موجب بُهت جهان شد و اندوه بزرگی را در عالم اسلامی به وجود آورد. بنده بعد از ارتحال امام خمینی (ره)، در بین شخصیت‌های غیرروحانی، شخصیتی همانند عماد را ندیدم که در زمان شهادتش یک اندوه عمومی را در عالم اسلام به وجود آورد و این اندوه، نه مختص لبنان که تمام عالم اسلامی بود و همین امر یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های عماد مغنیه بود که کمتر می‌بینم پیرامون او گفته شود."

خاطرهٔ جالبی هم به نقل از رمضان عبدالله، دبیرکل وقت جنبش جهاد اسلامی فلسطین، در کتاب آمده که در ادامه می‌آورم:
"در طول آن جلسه از من و همراهانم سوال کرد:" فیلم آخرین سامورایی رو دیدید؟" با تعجب پاسخ دادم:" اسمش رو شنیدم، ولی فیلم رو ندیدم." پیشنهاد کرد تا فیلم را به اتفاق ببینیم. قبول کردم و مشغول تماشای آن شدیم. فیلم تأثیرگذاری بود، که قهرمان آن همانند ما طرح و برنامه‌هایی برای مقاومت در برابر دشمنی همانند رژیم صهیونیستی داشت. در پایان فیلم یکی از دوستان و همراهان آخرین ساموراییِ کشته‌شده در میدان نبرد، شمشیر او را تقدیم امپراتور می‌کند، و در مواجهه با این سوال که او چگونه مُرد، پاسخ می‌دهد:" از این خواهم گفت که چگونه زیست." فیلم به این حقیقت اشاره داشت که جان باختن در راه آرمان، هدف و نبرد، ...(؟) مرگ محسوب نمی‌شود و شیوهٔ زندگی چنین افرادی برای همیشه در خاطر ملت، وطن و تمامی آزادی‌خواهان جهان باقی خواهد ماند. حقیقتاً در زمان دیدن این صحنه و شنیدن این کلام به خود لرزیدم. با شهادت حاج عماد، به نوار خاطرات آن شب رجوع کردم و با رسیدن به بخش تماشای فیلم آخرین سامورایی، با خود گفتم:" سبحان الله! گویی عماد با این فیلم، آیندهٔ خود را به ما نشان داد."
      

        کتاب "دورت بگردم" شوق تهیه فیش و رفتن به حج و شوق چشیدن شیرینیِ زیارت خانهٔ خدا را در دل خواننده می‌اندازد. 
سفرنامهٔ حجی که پر از تجربیات شخصی و احساسات نویسنده از اتفاقات روزانه، اعمال و آداب بزرگ‌ترین گردهمایی مسلمانان جهان است.
عنوان کتاب جذاب و مناسب بود. علیرغم حس‌وحال خوب کتاب با نثر ارتباط برقرار نکردم.

      

        "دیر‌‌ شکوفاشدگان" دربارهٔ قدرت صبر افراد در دنیایی است که وسواسِ پیشرفتِ زودهنگام دارند. افرادی که توانایی‌های بالقوه خودشان را در بازه زمانی طولانی‌تری، بالفعل می‌کنند.
کتاب این مسئله که والدین، رسانه‌ها، کارفرماها و مدارس، موفقیت زودهنگام را بهترین نوع موفقیت می‌دانند، تقبیح می‌کند؛ چون این کار را مایه شرمساری، افسردگی و شکنندگی آدم‌های دیرشکوفا می‌داند.
مثال‌های متعدد گاه خواندن کتاب را به امری ملال‌آور تبدیل می‌کرد، اما در کل بحث جالبی داشت و دریچه‌ای از امید به روی آدم‌های دیرشکوفا باز می‌کرد.
      

        "خاطرات سفیر"، خاطرات نیلوفر شادمهری، دانشجوی طراحی صنعتی است که بورسیهٔ دانشگاهی در پاریس شده. 
فعال تشکیلاتی بودن و اهل بحث بودن او را به‌ سمت‌وسویی سوق می‌دهد تا در کسوت سفیر ایرانی، به دفاع از میهن و اعتقاداتش برخیزد.
کتاب، مجموعه یادداشت‌های وبلاگی نویسنده بوده و به زبان محاوره نوشته شده که در ابتدا کمی آزاردهنده است و نثر ضعیف توی ذوق می‌زند اما هرچه جلوتر می‌رود، جذابیت محتوا بر نثر غلبه می‌کند، به‌قدری که می‌توان از آن چشم پوشید.
ازطرفی، کتاب زبانی صمیمی و ساده و لحنی طنزگونه دارد که خواندنش را لذت‌بخش‌تر می‌کند.
نویسنده با پاسخ دادن به سوالات و ابهاماتِ دانشجویان سایر ملل در مورد ایران، در واقع به پاسخ شبهاتی اعتقادی می‌پردازد. خودش می‌گوید:" من سفیر ایران بودم و حافظ منافع کشورم."
از زیباترین بخش‌های کتاب، رابطهٔ نیلوفر و امبروژا است؛ دوست آمریکایی نویسنده که بارقه‌هایی از نور را در وجودش حس می‌کند 🩵🌟