قبل از پرداختن به خود کتاب بهتر است به مجموعه «تجربه و هنر زندگی» (از نشر گمان) اشاره کنیم؛ مجموعه‌ای که در آن کتاب‌های محبوبی از جمله «کمونیسم رفت، ما ماندیم و حتی خندیدیم»، «فلسفۀ ترس»، «کافه اروپا» و «اعتراف»، به چاپ رسیده‌اند. سرپرست مجموعه، جناب خشایار دیهیمی، در پیشگفتار این کتاب می‌گوید: "از نظر من فلسفه رشتۀ دانشگاهی نیست که در دانشگاه خوانده شود و مختص عدۀ خاصی باشد که در این رشته تحصیل می‌کنند. فلسفه به همه تعلق دارد و همه ما از کودکی سوالاتی طرح می‌کنیم که جنبۀ فلسفی آشکاری دارند. شاید کمتر کسی باشد که سوال های فشرده در این بیت گاه‌به‌گاه به ذهنش خطور نکرده‌باشد: از کجا آمده‌ام آمدنم بهر چه بود / به کجا می روم آخر ننمایی وطنم… پس درست است که ما همه فیلسوف حرفه‌ای نیستیم، اما همه‌مان به مسائل فلسفی، در عیان و نهان، فکر می‌کنیم و این فکر کردن‌مان بر شیوۀ زندگی و عملمان تاثیر می‌گذارد." در این مجموعه سعی شده تا برای مخاطبی که چندان تخصص فلسفی ندارد، فلسفه‌ای متناسب با خود او تبیین شود. این کتاب‌ها سراغ هر فیلسوف یا فلسفه‌‎ای هم نمی‎روند؛ از بخش‌هایی از فلسفه که جنبه‌های انتزاعی و زبانی پررنگی دارند پرهیز شده‌است و تمرکز روی متفکرانی است که به تعبیر آقای دیهیمی، «فلیسوفان هنر زندگی» نامیده می‌شوند. اینطور ذهن خواننده درگیر مسائلی می‌شود که دیگر با آنها بیگانه نخواهد بود و می‌تواند آنها را در بطن زندگی‌اش لمس کند.

اما کتاب اعتراف، کتاب همانطور که از اسمش بر می‌آید، اعتراف نامه‌ای است از زندگی شخصی تولستوی. نویسنده در این کتاب اقرار کرده‌است که در برهه‌های مختلف زندگی‌اش به چه‌چیز اعتقاد داشته‌است، مبنای تفکرات و اعمالش چه‌چیز بوده‌است و بالتبع چطور زندگی کرده‌است. سوالی که در تمام بخش‌های کتاب مطرح می‌شود، سوال از معنای زندگی است و تولستوی جواب این سوال را در قالب فرایند زندگی‌اش پاسخ می‌دهد.
لئو تولستوی (یا لیِو نیکالایویچ تولستوی، به روسی؛ که البته نیازی به معرفی اش نیست!) در همان ایام نوجوانی و جوانی دین (مسیحیت ارتدوکس) را کنار می‌گذارد. دلیل کنار گذاشتن خود را اینطور بیان می‌کند که مانند همۀ افراد، دین در زندگی‌اش رفته‌رفته کمرنگ شد تا اینکه دیگر هیچ نیازی به آن در زندگی احساس نمی‌شد:  "آموزه‌های دینی هیچ نقشی در زندگی ندارند، در روابط با سایر انسان ها هرگز این آموزه ها را در نظر نمی‌گیریم و در زندگی شخصی‌مان نیز هیچگاه لزومی به مراعات آنها پیدا نمی‌شود. آموزه‌های دینی مربوط است به جایی آنطرف ها، دور از زندگی و مستقل از آن. اگر هم به آن بربخوری، فقط همانند چیزی ظاهری است و پدیده‌ای است که ارتباطی با زندگی ندارد." او از زندگی‌اش تعریف می‌کند تا به جایی می‌رسد که دیگر دلیلی برای آن پیدا نمی‌کند. دست به دامن تمام علوم می‌شود تا چراییِ زندگی‌اش را در علم بیابد. اما در آخر سرخورده از همۀ آنها اینطور نتیجه می‌گیرد: علوم طبیعی، دقت خود را از آنجا می‌آورند که هدف غایی را از مطالعات خود خارج می‌کنند و به آن نمی‌پردازند. علوم عقلی نیز کارشان فقط پیچیده کردن سوالات اولیه است و در آخر هم به همان پیش‌فرض‌های اولیه‌شان می‌رسند، چیزی جز بدیهیات را نتیجه نمی‌گیرند. در آن روزها تنها راهی که جلوی خود می‌دید چیزی نبود جز خودکشی. طبق دسته بندی‌اش، انسان ها در مواجهه با سوال معنای زندگی، چهار دسته می‌شوند (البته با این پیش‌فرض که هیچ پاسخ معقولی وجود ندارد). دسته اول بی‌خبر از همه چیز به زندگی ادامه می‌دهند. دسته دوم متوجه قضیه می‌شوند، اما سر خود را با لذات و خوشی‌ها گرم می‌کنند. دسته سوم، افرادی نیرومند هستند که پس از پذیرفتن پوچی زندگی‌شان، به آن خاتمه می‌دهند. در آخر هم دسته چهارمی هستند که در نهایت ضعف و انفعال، به زندگی پوچ خود ادامه می‌دهند. در تمام مدتی که او خودکشی را تنها راه منطقی و ممکن می‌دانسته، دست به اینکار نمی‌زند و نمی‌تواند علتش را هم توضیح دهد. اما در نهایت پس از سال ها جست‌وجو، معنادهندۀ زندگی‌اش را پیدا می‌کند: دین! همان چیزی که ابتدای راه به حسابش نمی‌آورد. او می‌پذیرد که نباید علوم عقلی را تنها دانش موثق بشری دانست، بلکه باید به دانشی غیرعقلانی و فراگیر در طول تاریخ بشری، یعنی مذهب هم توجه کرد. در چندین جا تاکید می‌کند که دین جنبه‌هایی غیرعقلانی دارد، حقیقت در آن نهفته ‌است ولی با کذب ترکیب شده‌است، ولی با همۀ این اوصاف نسبت به دین سرسپردگی پیدا می‌کند: "تمام غیرعقلانی بودن مذهب برای من همانند گذشته بر جای خودش مانده‌بود، ولی نمی‌توانستم انکار کنم که فقط مذهب پاسخ‌هایی به پرسش‌های زندگی در اختیار بشر می‌گذارد و در نتیجه امکان زندگی‌کردن را فراهم می‌سازد." بعد از اینکه آغوش خود را به روی نهاد دین باز میکند، متوجه اختلافات میان دینداران می‌شود و حق‌به‌جانبی هر فرقه را مورد نقد قرار می‌دهد. تولستوی خواستار یگانگی و وحدتی می‌شود که ادیان می‌توانند در سایۀ عشقی ازلی به آن برسند. ادعا می‌کند که همواره آموزه‌های دینی را می‌توان در سطحی بالاتر درک کرد، به گونه ای که از فراز آن تفاوت‌ها محو شوند؛ درست همانطور که تفاوت‌ها برای مومنان واقعی محو می‌شوند. در لایۀ آخر او متوجه تناقضاتی در خود دین می‌شود که از جمله بیرونی‌ترین نمودهای آن جنگ و اعدام است: "قتل شری است در تضاد با نخستین بنیاد های هر مذهبی، ولی به جای آن در کلیساها برای پیروزی جنگجویان ما دعا می‌کردند و آموزگارانِ ایمان این قتل را عملی برآمده از ایمان می‌دانستند." در این مرحله او باز هم راه خود را از راه دین جدا نمی‌کند ولی دیگر آن را موثق‌ترین بنیاد نمی‌خواند: دین تنها میراثی از حقیقت است که برایمان مانده (اگرچه آغشته به کذب باشد) و باید قدردانش بود؛ همچنین باید پذیرفت که هیچ‌گاه نمی‌توان به حقیقتی راستین دست یافت. این فراز پایانی کتاب، به نظر جمع بندی پایانی تولستوی را به خوبی نشان میدهد :" من به دنبال توضیح همه‌چیز نخواهم بود. می‌دانم که توضیح همه‌چیز باید همانند سرآغاز همه‌چیز در بیکرانگی پنهان باشد. ولی میخواهم طوری درک کنم که به سرحد غیرقابل‌توضیح‌ها برسم؛ میخواهم غیرقابل‌توضیح بودن چیزها، ناشی از مقتضیات نادرست عقل من نباشد، بلکه از آن ناشی شود که من مرزهای عقلم را می‌بینم."

کتاب حاوی ادبیاتی نیرومند است، خالق آثار «جنگ و صلح» و «آناکارِنینا»، در این کتاب روایتی می‌نویسد که آن را زندگی کرده‌است. فرآیند بسیار زیبا بیان شده و در بسیاری از موارد می‌توان با نویسنده همدلی کرد. نقل‌قول‌ها، حکایت‌ها و تفسیر‌های شخصی خود تولستوی، قالب متن را از یکنواختی خارج می‌کند. هر کسی که حتی برای یک لحظه به معنای زندگی اندیشیده، می‌تواند از خواندن کتاب لذت ببرد؛ از این بابت که نویسنده بسیار هنرمندانه افکار خواننده را به جریان می‌اندازد. اما با همۀ اینها، نتیجه‌گیری خیلی هم‌سنخ فرآیند نیست؛ شاید مقداری عجولانه باشد و از سر استیصال، از سر کلافگی از سال های زیادِ ناامیدی. تولستوی فهمید برای یافتن پاسخ پرسشش، باید به کسانی رجوع کند که معنایی برای زندگی‌شان دارند، نه کسانی که زندگی را نفی می‌کنند. او فهمید همیشه کسانی هستند که خیلی بی‌سروصدا به زندگی‌شان می‌پردازند و هیچ‌وقت هیچ‌کس سمت آنان نمی‌رود: مردم معمولی. و اینطور بود که عقاید این مردم معمولی، یعنی دین را پاسخ‌دهنده به همه پرسش‌هایش یافت (به رغم غیرعقلانی بودن آن!). او توصیف می‌کند که طبقه های بالاتر اجتماع _مانند خودش_ از فرط رفاه و لذت، معنای زندگی شان را گم می‌کنند. اما مردم معمولی، دهقانان و کارگران، مشغول ‌اند به زندگی با همان عقایدی که از نظر طبقۀ بالاتر بی‌معنا هستند. انگار تولستوی فراموش می‌کند که در بخش های ابتدایی از افرادی صحبت کرده بود که بی‌توجه به معنا و غایت زندگی هستند و به معنای واقعی کلمه مشغول اند به زندگی. اگر بی‌خبری و بی توجهی را بد می‌دانست چطور در آخر، زندگی آنان را ستود و عقایدشان را رهایی بخش یافت؟ همچنین اینکه کسی سال‌های سال با تمسک به عقل به‌دنبال پاسخ سوالاتش بوده و در آخر عقایدی را قبول می‌کند که به اذعان خودش عقلانی نیستند، جای صحبت بسیار دارد… این دومین نتیجه‌گیری‌ای بود که به نظر عجولانه می‌رسید. به نظر در همان اول هم در دسته‌بندی آدم‌ها خیلی انصاف به خرج نداد. جایی که دسته چهارم را انسان‌هایی ضعیف شمرد. کسانی که می‌دانند زندگی پوچ است ولی به آن ادامه می‌دهند. دقت نداشت که زندگی کردن برای این دسته از همه دشوارتر است و اینگونه انسان‌ها به هیچ‌وجه نمی‌توانند ضعیف باشند. کسانی که از بیرون خود معنایی برای زندگی نمی‌پذیرند و خودشان برای ادامه زندگی معنا ایجاد می‌کنند. شاید بتوانیم بگوییم که خودش هم در آخر به این دسته ملحق شد (به شیوۀ اسمش را نبر!).

        

          اندیشه تولستوی در نپذیرفتن بی چون و چرا و روحیه پرسش‌گری و رد اجبار به باور یک گزاره و یافتن معنای زندگی  در این کتاب ناداستانی بیان شده بود.
        

          تولستوی در این کتاب سیر فکریش رو از جوانیش و زمانی نوشته که بدون اعتقاد به چیزی زندگی می‌کرده، تا وقتی که به پوچی می‌رسه، شروع به جستجو در علم و بعد فلسفه می‌کنه و در نهایت معنای زندگی رو در «ایمان» پیدا می‌کنه. اما تفکراتش به همین جا ختم نمی‌شه چرا که اون حالا در مذهبی که پیروشه هم به تناقض‌هایی برمی‌خوره. می‌بینه همچنان باید به جستجو و مطالعه ادامه بده تا بتونه حقیقت رو از کذب تشخیص بده...

روند فکر و روحیه‌ی جستجوگرش، استدلال‌ها و تمثیل‌هایی که می‌آورد باعث شدن از خوندن کتاب لذت ببرم. به نظرم کتابیه که همزمان با خوندنش می‌شه به خودمون، معنایی که از زندگی داریم و همینطور اعتقادات‌مون فکر کنیم و حتی توشون بازنگری کنیم.
        

          کتاب شرح جستجوهای تولستوی برای یافتن معنای زندگیه؛ فارغ از اینکه چقدر با واقعیت زندگی تولستوی منطبق باشه یا اینکه حاصل خلاقیت ادبی او باشه، متن شامل فرازهاییه که نه تنها زیبا که بسیار عمیق و تأمل برانگیزه. از فضای جوانی که انسان رو بی‌اختیار به سمت سخره گرفتن اعتقادات و مناسک دینی می‌کشونه تا بحران‌های دوران میان‌سالاری که می‌تونه برای بازگشت زمینه‌ساز باشه. هرچند که بسیار جالبه چرا در اینجا کسی برای کندوکاو در معنای زندگی سراغ علم نمیره و از اساس علم در میان ما چیزی جز راه‌حل‌هایی برای مسائل دنیایی به حساب می‌آد، نقدهای تولستوی به فلسفه به صورت بخصوصی جون‌دار از آب درآمده است. در دورانی که تولستوی برای بازگشت به ایمان مشتاق میشه، ضرورت وساطت کلیسای مسیحی برای ارتباط با خدا برای تولستوی عمیقاً پس زننده است و از خلال این مواجه، نقدهای او به فرقه‌های مسیحی من جمله پروتستان‌ها هم خواندیه. 
ولی اون چیزی که شاید بیش از همه برای من در ایمان تولستویی حائز اهمیته، ارزشیه که برای جامعه دین‌داران قائله و اون رو خصوصاً در میان روستاییان می‌یابه؛ چیزی که شاید هیچ وقت توسط یه شهری و الگوی زیست مدرنی که خود تولستوی باهاش مأنوسه تجربه نشه و باز رنگی از مقبولیت و معنای صدق گزاره‌های دینی رو میشه در اونجا دید. هرچند که از اساس به نظرم تلقی شهری‌ها از هر آنچیزی که در حاشیه می‌گذره  فانتزیه ولی، اینکه ایمان به تعبیر تیلیش «شجاعت از دیگران بودن»ه در روایت تولستویی بسیار دل‌نشین به ثمر نشسته.

پ.ن: سنت اعتراف‌نویسی در میان ما معمول نیست، بلکه بنا بر تعبیری مذموم هم هست. ولی مسیحیت فارغ از ارزش دینی اون تونسته براش ارزش ادبی خلق کنه و این وجه از اعتراف رو شاید بشه در میان خودمان بازسازی کنیم.
        

          کتاب اعتراف تولستوی گفته‌های کسیه که به دنبال پیدا کردن معنایی برای زندگی تا مرز خودکشی پیش می‌ره... این کتاب، روایتی از مسیر تولستوی از پوچی و بی‌ایمانی به سمت ایمانه. 
 
تولستوی از طبقه اشراف بوده و زمین و رعیت داشته. این کتابو سال ۱۸۸۲ و در سن ۵۴ سالگی می‌نویسه، بعد از رمان‌های معروفش جنگ و صلح و  آنا کارنینا (این دومی به زمان نوشتن این کتاب نزدیک‌تره و اثر تفکرات و اعتقاداتی رو که تو این کتاب مطرح شده میشه توش دید). با وجودِ، و یا شاید به خاطرِ، این زندگی مرفه و شأن بالای اجتماعی، تولستوی از خودش می‌پرسه خب که چی؟! وقتی قراره بمیرم همهٔ اینا به چه دردم می‌خوره؟!

تو این کتاب تولستوی داستان سوال‌هایی رو تعریف می‌کنه که آرامش روزمره رو ازش گرفتن...
❓زیستنی که به مرگ و نیستی منتهی میشه چه معنایی می‌تونه داشته باشه؟
❓آیا واقعا با مرگ تموم میشیم؟ 
❓چطور میشه با همچین فکری زندگی کرد و چطور هیچ‌کس ‌عین خیالش نیست؟

به نظرم خوندن این کتاب باعث میشه ما هم همراه تولستوی به معنای زندگی و جایگاهمون تو این دنیا فکر کنیم. شاید بیشتر از همیشه، اینطور سوال‌ها وقتی به سراغ آدم میاد که نیروی جوانی از دست رفته و آدم تو سراشیبی پیری و مرگ افتاده... ولی، واقعا بهتر نیست قبل از اینکه به این مرحله برسیم تکلیفمون رو با خودمون و این دنیا مشخص کنیم؟!

https://taaghche.com/book/15932
        

          اعتراف کتاب کوچکی است از تالستوی. تالستوی را به خاطر آثار کم نظیرش مثل جنگ و صلح،  آناکارنینا و... پیامبر نویسندگان نامیده اند. کارهایش خواندنی است. اعتراف هم داستان خروج او از اعتقاد به خدا و ایمان و مذهب و رجوع دوباره ی او به ایمانِ مذهبی است. کتاب با این سوال که زندگی چیست و چه معنایی دارد شروع می شود و بعد در صفحات متعدد اشاره به این دارد که زندگی جز شرّ چیز دیگری نیست! اما در ادامه معنای دیگری از زندگی را می یابد و...
مقایسه ی تالستوی بین ایمان و اعتقاد طبقه ی روشنفکر و نویسنده با ایمان طبقات عامی و فرودست بسیار جالب است. نوشته ای صریح، کوتاه و خواندنی. به نظرم بد نیست اگر دچار چنین سوالاتی هستید که اساسا این زندگی چیست و به چه درد می‌خورد و وقتی قرار است بمیریم و خاک شویم؛ پس این همه تلاش و کار و امید برای چیست و سوالات دیگر، این کتاب کوچک از نشر گمان را که در رده ی کتاب های فلسفی‌ و تجربه ی زندگی چاپ شده است را بخوانید.
#معرفی_کتاب
#کتاب_اعتراف 
#لف_تالستوی 
#نشر_گمان 
#آخرین_کتابی_که_خواندم

        

          
کتاب "اعترافات" اثر لئو تولستوی بر پایه چهار ایده اصلی بنا شده و می‌تواند برای هر کسی که به دنبال درک پدیده دین، چه مسیحی و چه یهودی و... باشد، کتابی مناسب باشد:

1. ترک مذهب:تولستوی در دوران نوجوانی و اوایل بزرگسالی به دلیل قید و بندهای بی‌معنی دوران کودکی و مطالعاتش، مذهب را رها می‌کند.

2. اندوه دوران بلوغ: انسان در دوران بلوغ، زمانی که با مطالعه و اندیشه عمیق‌تر روبرو می‌شود، به پوچی زندگی و بی‌معنی بودن اهداف انسان در این دنیا پی می‌برد.

3. بازگشت به ایمان: تولستوی در نهایت به ایمان، به خصوص ایمان مردم عادی که به دنبال فلسفه زندگی نیستند و صرفاً زندگی را تجربه می‌کنند، باز می‌گردد.

4. رد کلیسا تولستوی معتقد است که کلیسا به عنوان یک نهاد، فاقد فروتنی و درک عمیق است و به همین دلیل آن را رد می‌کند.
        

          باید قفسه‌ای بسازم با عنوان کتاب‌های چهل‌سالگی و این کتاب را در صدرش بگذارم. خودنوشتی از تولستوی، زمانی که جهان را گشته و به دستاوردهای دنیای مردانه دست یافته و حالا دچار بحران معنا شده. 
یونگی بخواهم بگویم تولستوی به میانسالگی رسیده، «خود» را کامل دریافته و حالا در پی «جان» است. به کمک آرکی‌تایپ «جوینده» حرکت می‌کند، سفر می‌کند و عاقبت می‌یابد.

با خواندن اعتراف فهمیدم، لوین در آناکارنینا درواقع خود تولستوی هست.
        

          بسم اللّه الرحمن الرحیم

چقدر عجیب بود و البته صادقانه 
این کتاب رمان و داستان نیست 
شرح تحولات و سرگشتگی‌هایِ ایمانی نویسنده است 
در نهایت چند صفحه آخر تندتر نفس می‌کشیدم، و عطش فراوانی  داشتم برای صحبت کردن با تولستوی
باید چندتا سوال ازش بپرسم و حرف بزنم باهاش، و گرنه نمی‌تونم قضاوت درستی از کتاب داشته باشم.
و البته چقدر حیف که نمی‌تونم با تولستوی صحبت کنم:(
        

          اعترافی از زبان انسان، جایی میان زمین و آسمان؛ آویزان به یک طناب و در آستانه‌ی سقوط...
و تنها راه رهایی، شاید خیره شدن به آسمان باشد.
        

          هر وقت جوانِ تازه نوجوانی را پشت‌سر گذاشته‌ای به مغازه می‌آمد و کمی هم پریشان بود و دردی در ته وجودش حس می‌کرد، کتاب اعتراف را به او معرفی می‌کردم تا پریشان‌تر شود و دردمندتر شود... اگه هم احیانا شما دردی در وجودتون حس میکنید بخونیدش....
        

          چقدر روان و جاری و روشن بود این کتاب و اصلاً من همیشه بین همه‌ی این بزرگ‌های ادبیات روس و بقیه اصلاً، فقط سر همین تولستوی است که به لکنت نمی‌افتم و همین‌جور می‌خوانم و می‌خوانم و سیر نمی‌شوم و اصلاً نمی‌فهمم که دارد شب می‌شود و باران گرفته، کل کتاب را خیس کرده و چقدر عجیب که سرما هم خورده بودم و با فخ‌فخ و سرفه، کتاب تمام شد درحالی‌که امشب، خلافِ همه‌ی این شب و عصرها که مثل پیرمردها می‌روم پارک سرِ کوچه، کتاب می‌خوانم، چراغ‌های پارک را روشن نکرده بودند و فقط نور رعدوبرق‌ها بود و چراغ‌های تیرِ برقِ خیابان نجات‌اللهی‌ای که از آن سوش ‌منتهی می‌شود به سرکیسِ مقدس و حالا این طرفِ خیابان‌ هم صدای ترقه و فشفشه‌های شبِ عید غدیر بلند شده بود و این‌ها همه باعث شد که اعتراف بیشتر بنشیند به دلم. 

به‌علاوه، مترجم هم گمانم همین‌طرف‌ها می‌نشیند، چندباری همین‌طرف‌ها بهش برخورده بودم و گفتم کاش امشب هم از سر اتفاق رد می‌شد و کتاب را نشانش می‌دادم، تشکر می‌کردم ازش می‌خواستم که بیشتر از این شیخ  بگوید برایم.
        

          دریافتم که این پرسشم که زندگی من چیست و این پاسخ که شر است کاملا درست بود. تنها چیز نادرست آن بود که پاسخی را که فقط مربوط به زندگی من بود، به کل زندگی تعمیم می‌دادم: از خودم می‌پرسیدم زندگی من چیست، و پاسخ می‌گرفتم : شر و بی‌معنا. به همین دلیل پاسخ «زندگی شر و بی‌معناست» فقط به زندگی من مربوط بود و نه به کل زندگی بشری. من حقیقتی را دریافتم که بعدها آن را در انجیل پیدا کردم: مردم به تاریکی بیش از روشنایی علاقه یافتند، زیرا کارهایشان شر بود. زیرا هرکس کار بدی انجام دهد از نور نفرت دارد و به سوی نور نمی‌رود تا کارهایش برملا نشود.

پایان کتاب پرچالش اعتراف. کتابی که در طول نگارش خواننده رو آماده سوالات عجیبی می‌کنه و در آخر کتاب به دنبال پاسخ‌های مناسب برای اون می‌گرده.
من از خوندن این کتاب لذت بردم.
برای همین اتمام کتاب رو انقدر به تاخیر انداختم که به قدر کافی توی وجودم ته‌نشین بشه.
البته که این کتاب از نشر گمان باید یک‌بار دیگه خونده بشه.
شاید سال‌های دیگر وقتی که سنم از این چیزی که الان هست بالاتر رفت.
        

          به افراد زیر 25 سال توصیه نمیکنم...

به چند دلیل

🔹افراد وقتی به سنین راهنمایی  (و قبل بلوغ ) می‌رسند با سوالات اساسی زندگی روبرو می‌شوند و عمدتا چند سالی برای پاسخگویی به این سوالات به در و دیوار می‌زنند تا بفهمند برای چی به دنیا اومدند یا دقیقا باید چیکار کنند و...
پس تا قبل از این سن این کتاب منتفیه...

🔹اگر والدین با جواب های از پیش تعیین شده‌شون مغز بچه رو شستشو ندند، وقتی نوجوان با این سوالات مواجه شد ناگزیر با مطالعه به این میرسه که جوابش خیلی راحت بدست نمیاد بلکه باید واقعا با تحقیق و جستجوی زیادی به برنامه کامل برای زندگی بشر رسید... بهمین جهت سعی می‌کنه با اولین جوابهای دیکته شده  یا غفلت و سرگرمی کار رو جمع و جور کنه...میشه حدودا بیست سالگی... که در این سنین هم خیلی با اقوال و برنامه های زندگی
مختلف آشنا نیست که این کتاب بدردش بخوره...

🔹بعد که فرد وارد جامعه شد و نتیجه تبعیت از برنامه های مختلف رو در خودش و اطرافیان دید و مقایسه ها شروع شد... متوجه میشه که برنامه های مختلف برای موفقیت در زندگی چه نکات ریزی دارند که سبب شده فلان آدم پولدار بشه ولی ناراضی، فلانی موفق باشه ولی غمگین و  قِس علی هذا... بعد از این مقایسات یه سرگشتگی  خاصی در انسان بوجود میاد...

🔸این کتاب دقیقا توصیف این سرگشتگیه و راه‌حلی که بعد از کلی در و دیوار زدن،  تجربه و پاسخگویی به شبهات پیرامون برنامه‌های مختلف، به ذهن تولستوی رسیده... پس نتیجه میشه ۲۵+

🔺اگر زودتر بخونید اصلا ۸۰ درصد اول کتاب براتون مسأله زندگی نیست که بخواهید تا آخر کتاب ادامه بدید و دنبال جواب باشید... اگر قبل از  سوال جواب رو بریزن توی دامن‌مون... تنها چیزی که میگیم اینه که «اینم یه کتاب زرد دیگه‌ست»...

🔻اگر کتاب رو بخونید به من حق میدید چونکه: یه نوجوان اصلا نمیدونه زندگی یعنی چی که بخواد دنبال برنامه زندگی باشه... طرف اصلا تفاوت برنامه‌های موجود رو نمیدونه که بخواد ایراداشونو بدونه و بخواد براش شبهه بشه...  این کتاب برای اوناییه که یه دور در زندگی سر درگمی و بی‌برنامگی کشیدند و خب پاسخی هم براش پیدا نکردند...یا پاسخ رو میدونستند ولی روش سرپوش گذاشته بودند...

◾اگر کتاب رو خونده بودی و تا اینجای متن همراه من بودی خوشحال میشم نظر شما رو هم بشنوم
        

          این سوالی که تولستوی مطرح می‌کنه که آقا من کی‌ام خدا کیه؟ و اینا خیلی جالب بود ولی نتیجه‌گیری‌اش رو دوست نداشتم...
        

          تولستوی انقدر برای من غوله که می‌تونم بگم حالا حالاها جرات نداشتم به سمتش برم اگه بهخوان چالش ناداستان رو نذاشته بود. کتابای مرحوم مغفور رو دارم‌ها ولی فعلا نوبت بهشون نرسیده بخونم. و چه اتفاق جالبی که برای شروع یکی از آخرین کتاب‌هاش رو خوندم. اونم نه یکی از رمان‌هاش بلکه یک متن جستارمانند و سراسر اعتراف!
منم باید اعتراف کنم که اولش از کتاب اصلا خوشم نیومد. به عنوان یه آدم مذهبی که فکر می‌کنم در حد و قامت خودم مذهب و اعتقادم رو با تحقیق درک کردم و بهش باور پیدا کردم، شروع "اعتراف" مثل پتکی سنگین بود وسط صورتم. اصلا از تولستوی انتظار نداشتم این‌طور مذهب و باور‌های مذهبی رو مسخره کنه. این شخص برای من به مثابه حکیمی خردمند بود که کمترین توقعم ازش این بود حتی اگر چیزی رو باور نداره، حداقل اونقدر باشعور باشه که دست نندازه. فلذا نیم اول از کتاب برام سراسر چالش بود. چالش تحمل سوال‌ها و نظرات به نظر من کودکانه و سطح پایین  تولستوی و دیگر، چالش پایداری در ادامه کتاب و رها نکردنش. من فقط امتیاز چالش بهخوان رو می‌خواستم و خیلی راحت می‌شد بزنم کتاب را خوانده‌ام و تمام. اما دو چیز باعث شد واقعا تا انتها بخونم. یکی وسواس شخصی خودم در به پایان رساندن کتاب‌ها و دیگری حس کل‌کل و مشاجره درونی که با تولستوی داشتم که بفهمم چطور مرد خردمند روس با اون‌همه تعریفی که ازش شده جواب به اون سادگی رو نفهمیده. و چه خوب که تا انتهای کتاب رفتم و دیدم که جواب رو به بهترین شکل ممکن پیدا کرده بوده. چقدر هم صادقانه نوشته بود.

این نسخه‌ای که من خوندم ترجمه واقعا خوبی داشت. برخلاف اون متون سنگین و بعضا غیرقابل درک روسی که آدم احساس می‌کنه موقع خوندن عصا قورت داده و باید سیخ بشینه. حالت خودمانی و راحتی داشت. دست مریزاد. 
        

          صداقت تولستوی رو دوست داشتم.
از زمان بی ایمانیش تعریف کرد و از دغدغه های ذهنیش و چالش ها و ترس هاش و بعد گام به گام، تحولش و ایمانش به خدا و آخرت و فهم اینکه مرگ پایان همه چیز نیست.

«اعتراف» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/15932
        

          از خوبان ادبیات روسیه جناب تولستوی است و از آثار معروف ایشان جنگ و صلح و آناکارنینا و از آثار دیگرشان که کمتر شناخته شده‌است، همین کتاب اعتراف است.
کتابی کم حجم و خواندنی با چاشنی فلسفه و افشاگری درباره‌ی زندگی شخصی، افکار در حوزه‌ی عقاید دینی و مذهبی.
آقای تولستوی دقیقا زمانی که از هر نظر خوشبخت به نظر می‌آمده، گرفتار سؤالاتی بنیادین درباره‌ی زندگی می‌شود، انقدر این سؤال‌ها تکرار می‌شوند که راهی جز پاسخ دادن به آن‌ها نمی‌یابد.
برای پاسخ دادن به سؤالاتش به جست و جو می‌پردازد و به علوم مختلف رجوع می‌کند، به آدم‌ها و اقشار مختلف جامعه و در نهایت پاسخ را یک‌جا می‌یابد. همان جا که در آغاز از آن بریده بود، مذهب.
تولستوی بدون ترس از قضاوت شدن و طرد شدن افکار و نظراتش را برای مخاطب برهنه می‌کند و با هنری که دارد داستان را می‌پروراند  و اگر چه با چاشنی فلسفه حرف می‌زند ولی سخت حرف نمی‌زند، قابل فهم و حتی در بعضی سطور می‌شود با او همذات پنداری کرد.
این کتاب را به دوست داران فلسفه، آن‌ها که دلشان خواندن کتاب فلسفی نه چندان پیچیده می‌خواهد، علاقمندان به ادبیات روسیه و اتو بیوگرافی پیشنهاد می‌کنم.
کتاب کم حجم است و خوشخوان و ممکن است به یک‌بار خواندن هم رضایت ندهید، به هر حال نامش اعتراف است.

        

          این اولین کتابی بود که از جناب تولستوی خوندم. جزو ادبیات داستانی نیست، شاید بشه گفت یه اتوبیوگرافی هست و در مورد خودش و عقایدش صحبت میکنه. دقیق نمیدونم در چه دسته‌بندی قرار میگیره.
من یه خلاصه کلی از کتاب نوشتم که شامل اسپویل میشه، اگر فکر میکنید قراره بخونید، این قسمت رو رد کنید و نقاط قوت و ضعف رو بخونید.

جناب تولستوی از اینجا شروع میکنه که در دوران نوجوانی و جوانی، عقاید مذهبی خانواده رو دنبال میکرده و بعد متوجه شده واقعا به چیزی که انجام میده باور نداره و کنار گذاشته.
از نویسندگی میگه که تصور میکرده یه تکلیف بزرگ به گردنش هست و اون تکلیف، آگاهی رسوندن به کسانی هست که کتابهاش رو میخونن. همچنین تحت تاثیر دوستان نویسنده خودش بوده، کسانی که به خودشون مغرور بودن و فکر میکردن همه چیز رو میدونن. بعدها میفهمه که اتفاقا براش بهتره از اونها فاصله بگیره چون ذهن و رفتارش رو با عقاید اشتباه مسموم کردن.
تولستوی میگه تا حدود پنجاه سالگی یه زندگی نرمال داشته که توش به آرزوهاش رسیده بوده ولی انگار جای یه چیزی تو زندگیش خالی بوده، یه دلیل برای زندگیو یه معنا. اون به یه پوچی در زندگی میرسه و با اینکه همه چیز داره، نمیتونه معنای زندگیش رو درک کنه. سعی میکنه به دنبالش بگرده و ادیان مختلف و فرقه‌های مذهبی متفاوتی رو بررسی میکنه. کلیساهای ارتدوکس هم یکی از جاهایی است که از نزدیک بررسی میکنه و از تضادهای موجود در مذهب و رفتار مبلغانش متعجب میشه.
اما در آخر اون متوجه میشه که با اعتقاد به خدا زندگی آرام تری داره و سختی ها کمتر آزارش میدن.

نقاط مثبت کتاب:
- این کتاب همونطور که از اسمش پیداست یه اعتراف مهمه از نویسنده‌ای معروف که الگوی نویسندگان دیگری هم بوده. اینکه یه نویسنده بتونه به ابعاد تاریک خودش اون هم در قالب یه اثر موندگار برای دوره‌های بعدی اعتراف کنه، قابل تقدیره.
- به عنوان یه خواننده تونستم با اون گم گشتگی که ازش حرف میزد ارتباط بگیرم و برام قابل درک بود. توصیف خوبی از اون حال و دوران داشت.

نقاط منفی کتاب:
- بعضی قسمتها تکرار قسمتهای قبلی بود، فقط شیوه بیانش تغییر کرده بود. یعنی از نظر من حجم کتاب میتونست نصف این باشه. بخاطر همین هم یه جاهایی خوندنش خسته‌کننده بود.
- ته این کتاب یه خب که چی توی ذهنم اومد. جناب تولستوی توی متقاعد کردن انسانی که به خدا اعتقاد نداره و حالا قراره درک کنه که ایشون با اعتقاد به خدا آرامش گرفتن، ضعیف عمل کردن. ما که توی یه کشور مذهبی و با عقاید مذهبی بزرگ شدیم میفهمیم ولی فکر نمیکنم برای غیر از ما اینطور باشه. بیشتر از نصف کتاب به اینکه چقدر سرگشته بودن میپردازن و یه قسمت کوچکی اون آخر برای پرداختن به خدا. اونم خیلی سربسته که چیزی از چگونگی این اعتقاد دستمون رو نمیگیره.

این کتاب در حالت عادی پیشنهادی نیست، فقط اگر طرفدار جناب تولستوی هستید و دوست دارید ایشون رو بیشتر بشناسید بخونیدش.