همین اول کار بگم که ابدا این کتاب رو نباید با سریالش مقایسه کرد. تو تیتراژ هم نوشته برداشتی آزاد. به نظرم این طوری بوده نویسنده فیلمنامه گفته ای ول عجب ایده جالبی؛ یه دختر ایرانی قبل از انقلاب‌های عراق و ایران میره اونجا، ازدواج می‌کنه و موندگار میشه و بعد مسائل سیاسی و اجتماعی دوران رو زندگیش تاثیر میذاره.
تو بقیه‌اش دیگه کتاب و سریال هیچ ربطی به  هم ندارن.

تو گزارش پیشرفت هم نوشته بودم به نظرم داستان سریال تا اینجا که طوبی ازدواج کرده و بچه‌دار شده از کتاب جذاب‌تره.

در مورد کتاب خونده بودم که بر اساس ماجرایی واقعی بوده. نمی‌دونم چقدرش واقعی بوده و چقدرش پرداخت نویسنده اما یه نکته‌ای رو در مورد کتاب در ذهن داشته باشین: با یه رمان حرفه‌ای طرف نیستین. بیشتر یه روایت کلی با فلش‌بک‌ها و توضیحات مستقیم نویسنده‌اس. پرداخت شخصیت آنچنانی نداره. مثل یه خبرنگار تو موقعیت‌های باربط و بی‌ربط به داستان راه رفته و تعریف کرده. 
در خلال این داستان از روی کار اومدن صدام و اخراج معاودین ایرانی می‌خونیم و بعد خیلی مختصر از نواب صفوی و جنگ عراق علیه ایران. یه اشاره‌هایی هم به سپاه بدر، شیعیان عراق، حمله داعش و حشدالشعبی می‌کنه. پس زمینه همه اینها هم تاریخچه پیاده‌روی اربعینه که طوبی از یه جایی مقید بوده حتما به‌جا بیاره. برخلاف چیزی که تو معرفی‌های اینترنتی نوشتن ابدا یه رمان تاریخی نیست. 

اول داستان بحث هوو شدن طوبی با زن اول همسرشه که من واقعا نفهمیدم چرا اینطور شد. انگار نویسنده هم حوصله نداشت بهش بپردازه و منطق و دلیلی برای بیاره. در حد یه جمله از زبون طوبی میگه نمی‌دونم چی شد بله گفتم.

اواخر داستان هم سروکله "سرباز روح‌الله" پیدا میشه که نوید خبر خوشی رو به طوبی میده که گمشده‌اش رو زنده دیده و خواننده رو روی هوا ول می‌کنه که اون گمشده این همه سال کجا بوده.

نکته آزاردهنده دیگه اشکالات ویرایشی بی‌شمار کتاب بود. چرا یه نشر معروف مثل جمکران در این حد هم به خودش زحمت نمیده؟
      

        اون روزی که تو رویداد بهخوان حضوری شرکت کردیم یکی از اعضا درباره این‌کتاب حرف زد. اون لحظه بحث جاودانگی بود. اینکه بشر همیشه دنبال جاودانگی یا حداقل طولانی‌تر کردن عمرشه. و اینکه اگر جاودانه بودیم چقدر زندگی بی‌معنی و بی‌هدف می‌شد. بعد بحث کشیده شد به اینکه جاودانگی فقط جسم نیست و گاهی یاد و نام آدم هم بمونه خودش جاودانگیه. بعد یکی علیه این گفته هم یه کارت رو کرد که اگه همه اون افرادی که یه متوفی رو می‌شناسن از دنیا برن، جاودانگی اون هم از بین میره؛ در واقع هر کاری تو این دنیای دنی بکنیم، باز تهش نیستی و نابودی و فراموشیه. شاهد مثالش هم همین کتاب بود که شخصیتش نقاشی بوده متوسط ولی برگ‌ها رو خوب نقاشی می‌کرده و این برگ سر از موزه درمیاره اما بعد موزه میسوزه و همه به مرور نقاش رو فراموش می‌کنن.


اما...
به نظرم این برداشت درست نبود. اتفاقا این کتاب برای همون جاودانگیه. اما نه اون جاودانگی که ما تصور می‌کنیم. بلکه کاملا اشاره به اون‌ جاودانگی واقعی و نهایی داره اما در دنیایی به غیر از این دنیای زمینی و فانی ما. نقاش داستان هدفی داشته اما به خاطر مشغولیات و گرفتاری‌های زندگی و همچنین مشکلات مهارتی خودش نمی‌تونسته به هدفش برسه. در نهایت هم زندگی رو بدون تکمیل هدفش ترک می‌کنه در حالی که آمادگی هم نداشته و کاملا دست خالی میره به سفر نهایی. اما چون در زندگی شخص مهربونی بوده و سعی کرده همیشه دست‌یار و کمک بقیه باشه بهش سخت نمی‌گیرن که چرا هدف زندگیش رو به سرانجام نرسونده. به جایی خوب و راحت می‌فرستنش و در شرایطی که تنها یادگارش در دنیای زمینی سوخته و از بین رفته، اون بدون اینکه براش اهمیتی داشته باشه در دنیای دیگر حال و احوال خوبی داره.
جاودانگی چی می‌تونه باشه جز این؟

اما حالا روی دیگه حرفم.
خیلی عجیبه که من بهترین داستان‌ها و فیلم‌های عمرم درباره دنیای پس از مرگ رو تو کتاب‌ها و فیلم‌های کسانی دیدم که داعیه مذهب و خدا له اون صورتی که برای ما جا انداختن ندارن. همین کتاب تالکین یا سرود کریسمس دیکنز یا فیلم "چه رویاهایی می‌آیند" با بازی رابین ویلیامز عزیز مواردی هستن که موقع فکر کردن به جهان پس از مرگ نمی‌ترسم. برعکس اونچه که تو گفتار معمول از قرائت‌های ظاهرا دینی می‌شنویم. برداشت شخصیم اینه به خاطر همین قرائت‌ها و چیزهای ترسناکی که از شب اول قبر و برزخ و فلان میگن، نویسنده ایرانی اگه بخواد شخصی رو در دنیای پس از مرگش نشون بده انقدر دست و پاش بسته‌اس که کلا عطاش رو به لقاش می‌بخشه. اما اونهایی که قید و بند مذهب ندارن می‌تونن خیلی راحت تصورات و دنیای خودشون رو نشون بدن.

امیدوارم سوءتفاهم نشه. این حرفم زیر سوال بردن مذهب و دین نیست. بلکه می‌خوام بگم انگار  بعضی قرائت‌ها و روایت‌ها باعث شده ما از واقعیت و نرمی و خوبی و مهربانی و لبخند خدا دور بشیم. و چه خوبه گاهی این‌ مهربونی رو در خلال سخن بقیه بازیابی می‌کنیم و دلمون گرم میشه.

*****
من اگه بخوام درباره این جزغِله کتاب بنویسم حالا حالاها حرف دارم ولی خب مطالبیه که حتما خیلی از کتاب‌خوان‌ها به ذهن خودشون هم می‌رسه و تکرار مکرراته. فقط اینو بگم و برم: دمت گرم آقا تالکین.
      

        امتیاز دادن به این کتاب سخته.
چرا؟
چون داستان خاصی نداره. یه ماجرای عاشقانه معمولی و اندکی بالا و پایین و بعد هم یک به خوبی و خوشی زندگی کردند نهایی. اولش می‌خواستم بگم شبیه داستان‌های دیکنزه ولی بی‌انصافی در حق استاد بود. چون داستان‌های او شخصیت‌پردازی و فضاسازی و موقعیت و خلاصه همه چیز داره و بعد به پایان خوش می‌رسه. 
اما این داستان کوتاه بیشتر شبیه خاطره‌گویی یه مرد جوان خیره‌سر و عاشقه تا داستان.

منتها نکته جالب و خاص این کتاب ترجمه اونه. اصل داستان مطلبی سه صفحه‌ای بوده که زمان ناصرالدین شاه از روی روزنامه‌ای ترکی ترجمه و در ایران چاپ سنگی میشه. مترجم رو شاید نشناسیم اما کسی که متن ترجمه رو به فارسی روان اون زمان تبدیل کرده حتما: محمدحسین فروغی پدر محمد علی فروغی.

ابتدای کتاب معرفی مبسوطی از این شخص شده که اگه کتاب رو ابتیاع فرمودین، می‌خونین. همچنین از ماجرای نشر این کتاب در نشر پرنده هم مطلع خواهید شد. اما می‌خوام به عنوان یه مدعی ترجمه درباره ترجمه‌اش حرف بزنم. 

کاملا مشخصه اون دوران در این حوزه هیچ آداب و ترتیبی نمی‌جستن. طبق مقدمه کتاب رسم بر این بوده هر متنی که ترجمه می‌شده، یک نفر مسلط به فارسی (اون دوران) اون رو بازنویسی می‌کرده و ظاهرا ذبیح‌الله منصوری‌وار هم بازنویسی می‌کردن. وگرنه چطور ممکنه یه داستان سه صفحه‌ای تبدیل به ۶۰ صفحه کتاب بشه؟ اصلا شما بگو ۳۰ صفحه!
به غیر این طولانی شدن متن عبارات و اصطلاحات و اشعار خیلی ایرانی یا رایج در گفتگوهای ایرانی در متن هم خیلی جالبه. مثلا تصور کنید عمو والتون این داستان در انتهای نامه‌اش می‌نویسه "والسلام والاکرام"!
یا راوی در جایی نوشته "آن وقت خر بیار و رسوایی بار کن و ابودلامه را روی قاطر سوار کن". در توضیح هم نوشته شده ابودلامه شاعر حبشی دربار عباسیان بوده.
آدم از این همه تسلط ژرژ انگلیسی بر فارسی و تاریخ عباسیان حیرت می‌کنه والا!!!!

خلاصه اینکه از طرفی داستان شبیه داستان‌های هزار و یکشب و سمک عیار شده که خوندنش لذت‌بخشه و از طرفی کلا همه اصول ترجمه رو گذاشته زیر قالی و آدم‌ نمی‌دونه الان داره داستان نویسنده رو می‌خونه یا داستان مترجم رو. اما راستش به مترجمین و بازنویس‌های اون دوران حسودیم شدم که انقدر دستشون باز بوده تو برگردان.

خلاصه این کتاب بیشتر از داستانش، ترجمه جالبی داره. یعنی شمای خواننده اگر خواستین این کتاب رو بخونین دنبال داستان نباشین بلکه دنبال زیبایی‌ها و جذابیت‌های ترجمه و نشر اون روزگار باشین. به نظرم نشر پرنده با بازنشر این کتاب یا در واقع گنجینه کار جالبی کرده و امیدوارم بیش باد.
      

        ملکه جنایت آگاتا کریستی عزیز
قبلا چند نسخه از فیلم‌هاش رو دیده بودم و طبیعتا داستان رو می‌دونستم. پس گزینه تلاش برای حدس قاتل کنار می‌رفت. این بار سعی کردم مثل پوآرو ریزبین باشم و نکته‌ها رو پیدا کنم ولی باز هم نشد و اگر آخرش رو نمی‌دونستم مثل حضار منم شگفت‌زده می‌شدم. البته همه ماجرا تقصیر ما نیست. بانو کریستی هم در ارائه بعضی اطلاعات جزئی خسّت به خرج میدن و میذارن تا آخرش بین خودش و پوآرو بمونه و دست خواننده رو خالی نگه میداره.
      

        با احترام به پیشکسوت حوزه داستان نوجوان جناب حسن‌زاده

ایده داستان و شبیه‌سازی هزار و  یک شب برای یک داستان امروزی با شخصیت‌های حیوانی خیلی جالب و میشه گفت بدیع بود. روندی که طی میشه تا ما ببینیم که شیرسلطان از موجودی خودخواه و ترسناک به شخصیتی رام و با احساسات مخفی و حتی سرکوب‌شده تبدیل میشه هم جذاب بود. 

شوخی‌ها و ارجاع‌هایی به داستان‌ها و افسانه‌های قدیمی مثل داستان‌های معروف بین روباه و خروس داره. درنتیجه خوندن این کتاب نیازمند اینه که مخاطب هدف یعنی نوجوان قبلا اون داستان‌ها رو خونده یا شنیده باشه. 

اما دو چیز رو من تو این کتاب دوست نداشتم. یکی کنایه‌های سیاسی که به نظرم برای کتاب نوجوان لزومی نداره. و دیگری تغییر بعضی کلیشه‌ها که چندسالیه تو ادبیات داستانی کودک و نوجوان خیلی رایج شده. منظورم چیه؟ 
ما یه سری کلیشه داریم که روباه مکاره، گرگ خونخواره، شیر و ببر و پلنگ درنده‌خو هستن. این کلیشه‌ها از تمثیل میان. داستان‌های تمثیلی که یکی از بهترین نمونه‌هاش کلیله و دمنه خودمون و فابل‌های ایزوپ خارجیاست برای اینه که در قالب این روایت‌های ساده بچه‌ها رو با واقعیت‌هایی که قراره ببینن آشنا کنیم. حالا چرا مد شده همه اون تمثیل‌ها و داستان‌ها رو بریزیم دور و طور دیگه نگاه کنیم؟ مگه با طور دیگه نگاه کردن ما شیر گیاهخوار میشه یا گوسفند می‌تونه درایت به خرج بده؟

اتفاقا به نظر من این دگرگون‌سازی ویژگی‌های شناخته‌شده برای شخصیت‌های داستانی در میان مدت (حتی به درازمدت هم‌ نمی‌رسه!) می‌تونه نسلی احمق و ساده‌لوح باربیاره که فکر می‌کنن همه ذاتا خوب هستن و فقط ما باید سعی کنیم با دوستی و صلح اون خوبی رو بکشیم بیرون!

نه دوست عزیز!
هیچ شیر و پلنگ و گرگ و خر و گوسفند و خرگوشی نمی‌تونن با هم دوست بشن. خرگوش اگه سریع نباشه و گوسفند اگه مطیع چوپان نباشه قطعا دریده میشه. این قانون تو دنیای انسان‌ها هم برقراره. دربرابر کسانی که از تیکه تیکه کردن آدما ابایی ندارن نمیشه لبخند زد و از صلح گفت؛ اتفاقا باید مثل خودشون مجهز و مسلح بود و در صورت لزوم از تجهیزات استفاده هم کرد.
      

        سال ۵۱ و ۵۲ یه سری سخنرانی شده و تازه سال ۹۶ این سخنرانی‌ها پیاده و تبدیل به کتاب شدن!!!!! فکر کنم این کتاب شدن‌ها هم به خاطر این بوده که خود آیت‌الله خامنه‌ای یه نهیبی چیزی زدن و چهار نفر به تکاپو افتادن منتشر کنن وگرنه عموم جماعت موسوم به انقلابی و حزب‌اللهی حال ادامه دادن ندارن!
(قشنگ معلومه حرصی هستم، نه؟)

و اما بعد، 
یک سلسله تحقیقات و سخنرانی‌ها تو دهه ۵۰ درباره ائمه و روش و منش اونها انجام گرفته که هنوز هم با گذشت ۵۰ سال دقیق، کامل و تازه است. من به عنوان یه آدم بزرگ‌شده در خانواده‌ای مذهبی و سیاسی که مطالعات مذهبی هم داشته باز هم از این کتاب کلی مطلب جدید یاد گرفتم. بعضی شبهات و اشکالاتی که آقای خامنه‌ای تو اون سال‌ها مطرح کردن الان دیگه فراموش شده ولی البته جاش شبهات جدید اومده. برای همین میگم مطالب کتاب هنوز تازه است و هنوز کاربرد داره. مثلا یادمه یه سالی یکی می‌گفت شوهرخاله‌ام تحقیق کرده امام حسین و یزید اصلا دعواشون سر یه زن بوده و این ماجراها همه دروغه! (همیشه پای یک شوهرخاله درمیان است!). خب چنانچه اون شخص واقعا دنبال حقیقت باشه و نه سم‌پراکنی میشه با نطالب همین کتاب صحنه رو براش روشن کرد.

یا مثلا خودم با همه خوندن‌ها و پیگیری‌ها نمی‌فهمیدم اینکه امام حسین گفته برای اصلاح امت جدم خروج کردم یعنی چی. عمق حرفش رو درک‌ نمی‌کردم.
درباره صلح امام حسن و تعبیرات خوبی که درباره ایشون و اقداماتش به کار رفته هم دیگه نگم براتون. 

کتاب شامل شش گفتاره. دو گفتار درباره امام حسن و چهار تا درباره امام حسین. گفتار ششم عملا خلاصه سه گفتار قبلشه و حتی می‌شد نباشه. در واقع یه سخنرانی تو یه موقعیت متفاوت از اون سه تای دیگه بوده که چون موضوع یکی بوده کنار هم گذاشتن.
      

        برای یه کتاب نوجوون خوب بود. در حین داستان یکسری وقایع تاریخی رو مطرح کرده بود و استدلال‌های اولیه شیعه برای اثبات امام و ولایت حضرت علی.
اما نوجوانی که قراره این کتاب رو بخونه بهتره بخشی از ماجراهای صدر اسلام رو از قبل بدونه وگرنه یه داستانی می‌خونه پر از ارجاعاتی که نمی‌دونه جریانش چیه و ممکنه داستان رو براش خسته‌کننده بکنه.
      

        دختری به نام افرا که والدینش از همون دوران جنینی درختی (درخت افرا) براش کاشتن. دختر با اون درخت بزرگ شد و بهترین دوست و مونسش بود. در انتهای داستان خواهردار شد و خواهرش هم مثل خودش درختی داشت هم اسم خودش؛ بید.

به غیر از اسم خواهره که هم اسم درختش بود و تو فارسی می‌شد "بید" و نمی‌دونم چطور می‌شد تو ترجمه تغییرش داد، از بقیه ترجمه راضی نبودم. به عنوان کتاب کودک کلمات ثقیلی داشت و می‌شد واژگان بهتری جایگزین کرد.
      

        چند سال پیش نمی‌دونم تو استوری اینستاگرامی کی دیدم که عکس این کتاب رو گذاشته و نوشته بود بی‌نظیر بود از دستش ندین. انقدری یادم هست که اون صاحب استوری از نظر من صاحب‌نظر بود و پیشنهادش قابل اعتنا. اما هر وقت دنبال کتاب گشتم نبود؛ نه تو کتابفروشی‌ها و نه تو سایت‌ها.

هر از گاهی که لیست کتاب‌هام رو به مرحله خرید می‌رسوندم این کتاب رو هم می‌جستم. و خوشبختانه بالاخره جوینده‌ی یابنده شدم.

حالا من بودم و کتابی که با کلی ناز و کرشمه به دستم رسیده بود و من براش احترام زیادی قائل بودم. مدتی طول کشید تا شروع کنم به خوندنش. در حد سه چهار صفحه خوندم. فضای شروعش با هر رمان وطنی و ایرانی که تا به حال خونده بودم متفاوت بود. از موقعیت مکانی که گفته بود تا شخصیت مرموزش که عملا مسلمان نبود اما خطبه‌ای از نهج‌البلاغه رو حفظ بود.

اما این وصال ادامه نداشت. متن کتاب در عین جذابیت نیازمند تمرکزی بود که اون دوره نداشتم. بعد چندماه فاصله دوباره شروعش کردم و با ولع خوندمش.
کتاب در نوع و ژانر خودش واقعا بی‌نظیره. تو رمان‌های ایرانی، رمان سیاسی-امنیتی زیادی نمیشه نام برد؛ حداقل من موردی یادم نمیاد و قطعا اگر هم باشه به عدد انگشت‌های دو دست نمی‌رسه. منظورم از رمان امنیتی-سیاسی یه کار درست درمون و حسابیه نه داستان‌های اروتیک و عامه‌پسند حدادپور جهرمی.

آیدا مرادی آهنی تو پرداخت شخصیت عالی کار کرده. کاملا با اونها همراه میشی و نظاره‌گر کارها و تصمیم‌هاشون هستی. به آدم‌هایی نزدیک میشی که تو شرایط عادی هرگز نمی‌تونی از نزدیک اونها رو ببینی چه برسه به اینکه باهاشون دمخور بشی و درکشون کنی. در عین حال از شخصیت‌هاش جانبداری نمی‌کنه و اجازه میده واقعیتشون رو ببینی و خودت تصمیم بگیری چه نظری نسبت بهشون داشته باشی.
اواسط داستان با سابقه خرابی که از اکثر نویسنده‌های ایرانی و رمان‌هاشون تو ذهن داشتم، فکر می‌کردم مرادی داره به طور زیرپوستی، ایران، نظام، اطلاعاتی‌ها و گروه موسوم به حزب اللهی‌ها رو مسخره و تخطئه می‌کنه و بدین وسیله برای محیا قوامیان، شخصیت اصلی‌اش توجه مثبت می‌خره تا بهش حق بدیم هر کاری می‌کنه درسته. اما هر چه داستان جلوتر رفت اون مسئله عدم جانبداری نویسنده بهتر خودش رو نشون داد. 

نمیشه گفت داستان جای ایراد و ان‌قلت نداره. مثلا من نفهمیدم اگر محیا تصمیم گرفته اون سبک زندگی دوران نوجوانیش رو کنار بذاره که در بیت آیت‌الله قوامیان و به عنوان دخترش یاد گرفته بود، چرا تو زمان حال روی گوشیش اپ اذان با سه موذن مختلف برای نمازهای مختلف داشت و حتی روزه می‌گرفت. محیایی که توی همه چیز بی‌قیدی رو پیشه کرده بود و از این وضعیت هم راضی بود چرا این مناسک مذهبی رو به‌جا می‌آورد.

اما با همه اینها انقدر از پیرنگ، شخصیت‌ها و اتفاقات داستان لذت بردم که ترجیح میدم خیلی مته رو خشخاش نذارم و همه شما رو دعوت کنم به خوندن این رمان. 
      

        کلا فاز کتابای کودک خیلی خوبه. میشینی برای بچه‌ات می‌خونی بعد به خودت میای می‌بینی یه ساعته داری درباره‌ش فکر می‌کنی. بچه شاید چهارتا عکس رنگی و تصویر بامزه و یه داستان خنده‌دار با کلامی نیمه‌منظوم و تکرارشونده خونده و رفته، اما تو داری فکر می‌کنی جدی جدی چه خوب که هشت‌پا نیستم.

این کتاب مناسب بچه‌های سه سال به بالاست. تو هر دو صفحه روبه‌روی هم یکی از کارهایی رو که معمولا بچه‌های کوچیک سخت انجام میدن گفته؛ مثل لباس پوشیدن، غذا خوردن، مسواک زدن، خوابیدن. بعد میگه فکر کن اگه هشت‌پا یا کرم ابریشم بودی چقدر شلوار/ کفش پوشیدن سخت بود. یا اگه کوسه‌ای بودی با ۲۰۰ دندون، مسواک زدن چه کاری شاقی بود!

قطعا هیچ بچه‌ای با این چیزا متنبه نمیشه که بعدش سر وقت مسواک بزنه و بی‌دردسر لباس بپوشه ولی به تجربه میگم یه جا گوشه ذهنش می‌مونه و با ممارست و صبوری مادر (🥴) بالاخره دست به کار میشه. غیر این با چهارتا موجود خاص و متفاوت از مرغ و خروس و خرگوش و گرگ که تو ادبیات کودک ایرانی رایجه هم آشنا میشه.


      

        این کتاب مجموعه‌ای از روایت‌ها و وقایع مربوط به علما و صلحای ایرانیه: ۴۲ روایت کوتاه از روحانیون مطرح شیعه در قرون قدیم تا معاصر مثل شهید مدرس، شیخ مرتضی انصاری، شیخ هادی نجم‌آبادی، شیخ مفید ...، دانشمندانی مثل ابوعلی سینا یا شیخ بهایی، و همچنین افراد وطن‌پرستی مثل امیرکبیر یا میرزا کوچک جنگلی.

فکر می‌کنم مخاطبش نوجوون‌ها باشن. چون هم اکثر روایت‌ها معروفه و هر بزرگسال اهل مطالعه‌ای بخشی از اونها رو شنیده و هم زبان خیلی ساده‌ای داره.

نمی‌دونم چه نظری درباره کتاب بدم. از یه طرف اطلاعات خوبی داره. آدم‌هایی هم که در اون مطرح شدن متنوع هستن و فقط به یه گروه خاص خودش رو محدود نکرده. توش هم از شجاعت امیرکبیر و مدرس نوشته و هم از درایت ابوعلی سینا و هم کرامت شیوخ بزرگ مذهبی. اما با توجه به طرح جلدش و دو روایت اول که ادبیات گلدرشتی داشت می‌تونه برای خیلیا دافعه ایجاد کنه. 

من برای خودم یه دسته‌بندی محتوایی دارم و میگم بعضی کتابا همون اول کار تکلیف خودشون رو با مخاطبشون تعیین کردن؛ مثلا میگه من فقط برای یه نوجوون یا جوون مذهبی طرفدار نظام نوشته شدم و قصد و اصراری تو جذب یا ایجاد تلنگر برای هر کسی غیر اینا ندارم. نمی‌دونم این رویه رو باید تایید کنم یا نه. اما این کتاب هم تقریبا از هموناست. بعید می‌دونم نوجوونی که ۲۴/۷ تو خونه‌اش میشنوه به آخوندا فحش میدن رغبت کنه این کتاب رو بخونه.

همه اینها باعث میشه به کتاب امتیاز بالایی ندم. ولی بعضی روایت‌هاش خیلی خوب بود. حتی اگه برام تکراری بود بازخوانیش هم برام لطف داشت. 
      

        من بعد از خوندن ابن‌مشغله و ابوالمشاغل تازه فهمیدم همه این سال‌ها خودم رو از چه چیزی محروم کرده بودم‌. نادر ابراهیمی شاید با استانداردهای امروز متنش قدیمی و حتی دمده باشه، شاید از نظر اصول داستانی استاد نویسندگی نباشه. ولی تو کلام و متن‌هاش صداقت و تعهدی هست که من خیلی دوست دارم. دغدغه داره. نسبت به زمان و شرایط خودش برای معرفی ایران و همه مفاهیمش تلاش کرده و همه این‌کارها رو هم مستقل انجام داده و سرش زیر بغل کسی نبوده. برای همینه کتاب‌های کودک و نوجوانی که نوشته و تالیف مرحوم ابراهیمیه رو با عشق می خونم.

زاویه دید ابراهیمی به نقش و نگار فرش و قالی ایرانی قشنگ بود. درسته که واقعیت نبود اما افسانه زیبایی به جا گذاشت. شاید حتی به نظرم جا داشت اسمی از کرمان نمی‌آورد و می گفت مثلا اون خانواده تو یه روستای بیابونی مرکز ایران زندگی می‌کردند.

تصویرگری هم که در راستای اهداف و منظور کتاب رفته بود جلو. 
      

        اصلا خوشم نیومد. 
      

        آقا موش پستچی تو این کتاب دست زن و بچه رو گرفته و رفته به تعطیلات. خوبه که بچه‌ها عموما به یه سری مسائل اشراف ندارن  وگرنه می‌تونن با نگاه انتقادی بپرسن یه پستچی مگه چقدر درآمد داره و چقدر مرخصی که تو یه تعطیلات نمی‌دونم چند روزه هم جنگل میره هم کوهستان هم قطب هم بیابون؟

از ایناش که بگذریم آقا موش پستچی انقدر به کارش متعهد و علاقه‌منده که چرخ بسته‌ها و نامه‌هاش رو با خودش می‌بره و تو هر مقصد یه چیزی رو به صاحبش می‌رسونه. 
اینجا هم باز حیوونای متفاوت و محیط زندگی و سبک زندگی متفاتشون رو می‌بینیم. تصاویر کتاب انقدر گویاست که بچه‌های زیر سن دبستان هم می‌تونن خودشون کتاب رو مطالعه کنن و داستان رو حتی با زبون خودشون براشون تعریف کنن‌.
کتاب برای والدی که حوصله کتاب خوندن و وقت‌گذاشتن برای بچه داره مثل یه تفریحه و بستری برای کلی فعالیت اضافه و در امتداد اتفاقات و شخصیت‌هاش.
      

        یادمه موقع خرید این کتاب از دوستم و وقتی داشت برام توضیح می‌داد که چرا باید این کتاب رو بخرم چشم‌هاش برق می‌زد.خودش سه فرزند سه‌قلو داره و خیلی کتاب با اونها و برای اونها خونده. از تجربیاتش می‌گفت و ریزه‌کاری‌های تصویری این کتاب. 
دفعه بعد که دیدمش گفتم اگه بدونی چقدر خوندن این کتاب جالب بود. و چشم‌هاش دوباره و حتی بیشتر برق زد و گفت دیدی؟ 

این کتاب که کل متنش شاید ده خط هم نشه به اندازه یه کتاب ۱۰۰ صفحه‌ای می‌تونه وقتتون بگیره. البته بستگی داره شما اون‌کتاب ۱۰۰ ص رو تو چه مدت می‌خونین یا بچه‌(ها)ی دور و برتون چقدر گیر و کنجکاو باشن. فکر کنم مورد دوم به زمان مطالعه کتاب ۱۰۰۰ صفحه‌ای هم برسه. 😁

جزئیات تصویری کتاب خیلی جالبه. موشی پستچی که برای رسوندن بسته‌ها پیش خرس، خرگوش‌ها، مورچه‌ها، راسوها  و ... اژدها هم‌ میره. در خلالش با محیط زندگی و عادت‌ها اونا هم آشنا میشیم بدون اینکه حتی بهش فکر کنیم! راستی از پیدا کردن بعضی چیزای گم‌شده غافل نشین.