«بیایید عمل بزرگوارانه‌ای را در نظر بگیرید که دشوار است، بی سر و صدا و بی زرق و برق، تعریفش به گوش کسی نمی‌رسد، با بهتان و تهمت همراه است، فداکاری زیاد می‌طلبد و ذره‌ای خوش‌نامی در پی ندارد و باعث می‌شود شما_که در خوبی همتا ندارید_در نظر دیگران پست‌ترین بشر روی زمین جلوه کنید، آن هم در شرایطی که از همه شریف ترید. حالا حاضرید چنین کاری را انجام بدهید؟!»

داستایفسکی  تک تک کلمات را هوشمندانه و مثل قطعات پازل کنار هم چیده تا در یک رمان کوتاه، دوباره قدرت تصویرسازی و شخصیت سازی خودش را به رخ بکشد. شخصیت اصلی آدمی است از تبار راسکولنیکف و دیگر قهرمان های داستایفسکی: مطرود، پیچیده، خود برتر انگار، تنها و جوینده عشق پایدار. 
با داستانی کوتاه، جذاب و کوبنده از یک استاد حقیقی روبه‌رو خواهید شد.
        

          و نازنین را، این شاهکار کوتاه را، این تردستی داستایفسکی را، این نوول ( داستان بلند )، را بالاخره خواندمش!
نازنین ( که فریبنده و یا انسان مهربان هم ترجمه می‌شود ) تا به حال ترجمه خوبی از آن موجود نبود( مجموعه داستان نازنین و بوبوک نشر علمی فرهنگی ترجمه بدی نداشت اما به شدت کمیاب بود. ) و از این بابت ممنون نشر خوب چشمه و خانم بیدختی نژاد هستیم.
کتاب شامل ۹۵ صفحه پالتویی ست و در یک نشست جمع می‌شود. طراحی جلد بسیار ساده و فانتزی طور است که می‌شد بهتر هم باشد.
اما سفر کنیم به داخل کتاب...
کتاب دو مقدمه دارد. مقدمه یلدا بیدختی نژاد ( که مرسوم است بین مترجمین ) و مقدمه ای از خود داستایفسکی! ( که اگر خوانده باشیدش خواهید دانست این امر در اکثر کتاب های او امری غریب است! )
مقدمه داستایفسکی کوتاه است و بسی مختصر. از نشریه اش می‌گوید و مخاطبانش، از اینکه چطور چند ماه صرف نوشتن این کتاب کرده و معرفی کوتاهی از داستان که به شدت پیشنهاد می‌کنم بخونید بخش مقدمه داستایفسکی را.
داستان از زبان یک راوی غیرقابل اعتماد است، یک راوی پریشان حال و نزار که مدام هذیان هم میگوید شاید! آستانه ورود داستان چشمگیر است: مردی به پیکر بی‌جان همسر نگاه می‌کند و هنوز مبهوت است از اینکه چرا؟ چطور شد؟ اصلن من که عاشقش بودم، او که دوستم داشت...
و در ادامه فلش بک می‌زند به روز های عادی زندگی اش، زمانی که صبح سپیده دم تا شب را در مغازه خود ( امانت فروشی ) می‌کرده است! و اینکه چطور دل می‌بندد به یکی از دختران مشتری اش که چه دختر نازنینی ست...
شخصیت پردازی درونی کتاب که فوق العاده قوی ست، اصلن از داستایفسکی جز این انتظار نمی‌رود
◼️ داستایفسکی این داستان بلند را در اواخر عمر خود نوشت، از این رو این داستان از پخته ترین آثار وی است و در آن درخشش فنون قلم او را خواهیم دید.
اما متاسفانه شخصیت پردازی بیرونی ایده آلی نداشت و فضاسازی هم ضعیف تر از حد انتظار من بود. البته ذکر این نکته هم ضروری ست که هیچ نویسنده ای در تمام شگرد های داستان نویسی استاد نبوده است!
استعاره های بسیار زیبایی در داستان به کار برده شده بود، کنایه های وحشتناک، تمثیلات حرفه ای، و در کل یک اثر به واقع ادبی بود این داستان.
◼️ پیشنهاد می‌کنم نقد نازنین را حتمن بخوانید بعد از اتمامش، البته از سایت های غیر فارسی...
و در انتها، پیش‌بینی می‌کنم در بخش هایی از این داستان قلب تان خواهد لرزید، همچون چانه تان! بله، احتمالن این داستان اشک شما را جاری خواهد کرد اگر دل ببندید بهش.
بخوانید پخته ترین نوول داستایفسکی را، این خورشید فروزان ادبیات روس را، این درخشش اعجاب انگیز قرن ۱۹ را، این غول ادبیات جهان را...
        

          به پیشنهاد دوستان خواندم 
خوب بود ولی عالی نبود
همچنان به نظرم جنایت و مکافات بهترین اثر داستایوفسکی است با اختلاف 
        

          کتاب کم حجم ،ولی پر محتوا...
چه حس و حال غریبی دارم بعد از تمام کردنش. انگار یه چیزی روی دلم سنگینی می‌کنه. :)

        

          این کتاب بر خلاف حجم کمش ،طوری هست که ما رو وارد ذهن نویسنده می‌کند و با اینکه من این کتاب رو در یک شبانه روز به پایان رسوندم ولی تا روز ها فکر به این کتاب از ذهنم خارج نمی شد.
        

          زیبا و تراژیک و به یاد ماندنی 

        

          “ادبیات تصویری است، یا بهتر بگویم، در یک معنا هم تصویر و هم آینه‌ای است.”

بزگترین معجزه آدمی، خلق واژه است.
فقط با واژه هاست که میشه چنین تصویری خلق کرد.
 واژه جادوییه که باهاش چ اثری به جا گذاشت که در طی سالیان به جا بمونه، اثر جادوی واژه تو ذهن هرکس متفاوته، و من مطمئن نیستم احساسات مشابهی رو برانگیخته میکنه یا نه؟

وقتشه خودمو غرق کنم تو ادبیات روسیه.
        

          غمگینم برای نازنین که حرف نزد و رفت
و غمگینم برای مرد داستان که حرف زد و معشوقش رفت
گیج گبجم، غم زیادی روی دلم سنگینی میکنه
        

          سکوتی که دیر شکست
غروری که جا خشک کرده بود
 توهم های تمام نشدنی
جنگ افکار ضد و نقیض
راه رفتن و  راه رفتن و  راه رفتن 
دو لخته خون 
تمثال مریم مقدس هاج و واج مانده 
جنازه ای نازنین و معصوم 
کفش های کوچک آن جنازه نازنین 
و جای پایی که دیگر بوسیده نخواهد شد
دیر شد.... فقط 5 دقیقه؟؟؟ نه بلکه  به اندازه همه ی زمان هایی که از عشق حرفی زده نشد... 

_در افکارم هر روز در آغوشمی و می بوسمت!!!! 
+عجب افکار عاشقانه ای!!!

        

          داستایفسکی عزیزم. تا الان دوتا ازش کتاب خوندم و هردو؟ افرین!پایانش غمگین ترین چیزیه که فکرمیکنی:)
خب اول بگم: اختلاف سنی که به وجود اومده بود بین شخصیت اصلی و دخترکمون خیییلی زیاد بود و جدی نکنین این‌کارو دیگه!😅 این مورد باعث شد که نشه مورد علاقم. این قدر مسخره؟
و میریم سراغ خودِ کتاب! محشر.
بینظیر.
فوق العاده:)
روون بود و زود تمومش کردم، محوریت و موضوع جالبی داشت.
در کل، شب های روشن و واقعا بیشتر دوست داشتم در حدی که نمیتونم باهم مقایسشون کنم! 
با این حال واقعا قشنگ بود.
قسمت هایی از‌کتاب:

_تمام ترس و وحشتم دقیقا همین است؛ این که همه چیز را میفهمم!

_بله، غرور دارد. من  هم از ادم های مغرور خوشم میابد.

_درد این جاست ‌که ادمیزاد روی زمین تنهاست.

_زندگی به چه درد می‌خورد وقتی میبینم کسی که با تمام وجود دوستش دارم رویم هفت تیر کشیده است؟
        

          شیوه روایت داستان رو به شدت دوست داشتم،
دانای کل برام قصه نمی‌گفت،
انگار تازه داشتم با خود شخصیت اصلی همزمان می‌فهمیدم که داستان چیه.
ریتم داستان خوب بود، اصلا خسته کننده نبود،
ضرب‌آهنگ اتفاقات و چرخش‌های داستانی عالی بود، 
واسه هضم این پایان‌بندی  باید حداقل یکی دوبار دیگه از اول داستان رو بخونم . . . 
        

          دومین کتاب تابستون ۱۴۰۴* حاوی لو رفتن
یادداشت ۱: فکر می‌کنم قلبم داره گریه می‌کنه، فقدان نامیدی توی مرد موج می‌زند و اون به دنبال امید دست و پا می‌زد که فرار کنه
دختر برای شرافتش تلاش می‌کرد و معصومانه به عنوان یه قهرمان خاموش می‌میره، انگار کار دیگه ای ازش بر نمی‌اومد، ولی راه های دیگه ای هم برای بقا مونده بود، یعنی دخترک به کجا رسیده بود که اینطوری رها کرد؟ رفت و مرد رو هم با خودش کشت فقط در یک قالب دیگه؛ شاید من رو هم همینطور..

یادداشت ۲: یک ساعته که تموم شده و به خدا همینطوری زل زدم به دیوار و دارم فکر می‌کنم
انگار می‌خوام گریه کنم ولی می‌گم خب برای چی؟ این کتاب فقط بازتابی از حقیقت بود
بازتابی از نطق خاموش نا امیدی که توی شلوغی شب پرسه می‌زنه و تا به خودت بیای می‌بینی که توی شلوغی و سکوت گم شدی
ولی نصف ستاره کم کردم چون فکر کردم این نهایتش نیست، بازم می‌شه هاله هایی از امید رو توی شلوغی و درماندگی پیدا کرد مگه نه؟

یادداشت ۳:عمیقاً فکر می‌کنم این کتاب نود صفحه‌ای می‌تونه اندازه‌ی هزاران کلمه حرف داشته باشه درحالیکه یه کتاب هفتصد هشتصد صفحه‌ای هیچی برای گفتن نداشته باشه.
        

          اولین کتابی بود که از داستایفسکی خوندم 
و خب خیلی دوسش داشتم .
با اینکه میگن اول باید کتاب‌های دیگش رو خوند بعد بیاین سراغ این کتاب ولی من برعکس عمل کردم
و  راستشو بخای اصلن پشیمون نیستم .
نویسنده خودش تو مقدمه  کتاب میگه که این یه داستان خیالیهِ
و داستان  کتاب درمورد یه مردی  که با جسد زنش روبرو شده و حالا پریشونه و داره همه چیز  رو تو ذهنش مرور میکنه که دلیل خودکشی همسرش رو بفهمه 
چیزی که ذهنمو  درگیر کرد این بود که من احساسات مردی که  داخل داستان رو فهمیدم  و دلیل خودکشی همسرش رو نفهمیدم یعنی همونجوری که داستان واسه اون گنگ موند واسه منم موند 
و اونقدر من تو احساسات راوی داستان که مرد داستان باشه  غرق شدم که انگار من جاش بودم نمیتونم ب چیز دیگه ای فکر کنم و ب نتیجه برسم 
(میدونم عجیبه )
ولی مطمئنم اگه داستایوسکی داستان رو از نگاه همسر اون مرد روایت میکرد همینقدر قشنگ میتونست احساسات  رو به تصویر بکشه 
        

          بسیار عالی و احساسی 
با اینکه می‌دونی چه اتفاقی در داستان خواهد افتاد ولی همچنان علاقه داری بخونی
        

          فکر کنم از این کتاب حس بهت دخترک موقع گفتن این جمله یادم می مونه. 
" فکر می کردم به همان حال ولم می کنی."
        

          گفتنی‌های فنی را بقیه گفته‌اند، فقط اضافه می‌کنم که این کتاب درباره‌ی رنجِ زیستن در یک زندگیِ مشترک غیرعاشقانه و بیمار است.
چنان با نازنین همذات‌پنداری کردم که گیج‌گاهم تا چند روز درد می‌کرد :)
اگرچه همه‌ی جملاتش خوبند، همه‌ی کلماتش درست استفاده شده‌اند (ممنون از مترجم خوبش)، صفحه‌ی آخرش غوغاست، مُهر پایانِ است بر این محنتِ مسلم. یک پایانِ تمام‌عیارِ غم‌آلود.

به کارِ همه می‌آید به جز سنگ‌دل‌ها.
        

          داستایفسکی استاد معما‌کردن شخصیت‌هاست. صریح می‌گوید اما رو نمی‌کند. از نوع روایتش که شبیه به تندنویسی بود و اول‌شخص بودن راوی خیلی خوشم آمد. تلخ هم که... بله خیلی تلخ بود.
        

          ‌دومین کتابی‌ که از داستایفسکی خوندم و این یکی هم‌ محشر بود. و فقط سوال اینجاست‌ که چجوری یه آدم میتونه انقدر‌ واقعی احساسات دوتا شخصیت خیالی‌ رو به رخ بکشه؟‌ بخونیدش‌ همین.
        

          یادداشتی بر رمان نازنین


همونطور که پشت جلد کتاب میگه نازنین در کنار «شب‌های روشن» ستوده‌ترین و پخته‌ترین رمانک داستایفسکی به شمار میاد، شاهکاری که به قول سوزان سونتاگ مثل هر هنر والایی خودش رو در قامت یک راز جلوه‌گر می‌سازه. 
راوی عاصی و سرگشته و در این جا حق به جانب و خودشیفته. داستان از زبان امانت فروشی روایت می‌شه که به یکی از مشتریان همیشگی مغازه‌اش علاقه مند میشه.
دختر شونزده ساله، جوان و سرشار از شور زندگی.

من بسیار از نثر نازنین خوشم اومد،نازنین مثل یک مونولوگ طولانیه که در افکار شخصیت اصلی که اسمش رو هم نمیدونیم می‌گذره.و برخلاف بسیاری از رمان های داستایفسکی مقدمه دارد،یعنی خود داستایفسکی خواسته قبل از شروع داستان با ما سخنی بگوید.
داستایفسکی در مقدمه کتاب میگوید:« اگر یک تندنویس حرف‌های قهرمان داستان را استراق سمع می‌کرد و به سرعت می‌نوشت احتمالاً نتیجه‌اش اندکی از آنچه پیش روی ماست خام‌تر در می‌آمد!»
درواقع کل این کتاب افکار به‌هم‌ریخته مردیست که بالای جنازه همسرش که تازه خودکشی کرده.

داستایفسکی رمانکی نوشته که راویش قصد داره زن جوانش رو تحقیر کنه.
و به اون بفهمونه که باعث خوشبختیشه ، وگرنه باید در همان بدبختی سابق  بمونه و آخر هم زن اون بقال خپل بشه.

داستایفسکی نازنین رو سال 1886، بعد از نوشتن بیشتر آثار درخشانش و پنج سال قبل از مرگش نوشت.نازنین نه از روی خام دستی، که اتفاقا آگاهانه به شکلی نوشته شده که با دیگر آثار نویسنده فرق داشته باشه.

نازنین تا امروز چند باری ترجمه و چاپ شده و فیلم‌های متعددی هم از روش ساخته‌ شده.
        

          از اواسط کتاب دوست داشتم نازنین زنده بشه ولی نشد