به نام او

«از قیطریه تا اورنج کانتی»  یادداشتهایِ خودنوشتِ ماه‌های پایانی زندگی  حمیدرضا صدر تحلیل‌گر فوتبال و سینماست. او از رنج سرطان و نزدیک‌شدن مرگی حتمی می‌گوید. تا نیمه کتاب بیشتر نتوانستم ادامه دهم، یادداشتهایی تلخ و در عین حال یکنواخت، بی‌هیچ فراز و فرودی. یک دفترچه خاطرات صرف که نویسنده کمتر ارزش افزوده‌ای بر خاطرات عادی خود دارد. ناامیدی بسیار زیاد مرحوم صدر دلزده‌ام کرد.
خواندنش را به کسی توصیه نمی‌کنم باشد که ناشران با مرگ افراد تجارت نکنند.
        

          حمیدرضا صدر، منتقد سینما و کارشناس فوتبال در روزهایی که درگیر مبارزه با سرطان بود، شروع به نوشتن کتاب از قیطریه تا اورنج کانتی کرد و این کتاب که چهل روز پس از درگذشت نویسنده توسط نشر چشمه منتشر شد، در مرداد و شهریور و کل فصل پاییز جزء پرفروش‌ترین کتاب‌ها بود. «تاریخ سیاسی سینمای ایران»، «روزی روزگاری فوتبال»، «نیمکت داغ»، «پیراهن‌های همیشه»، «تو در قاهره خواهی مرد»، «پسری روی سکوها»، «سیصدوبیست‌وپنج» و ترجمه‌ی رمان‌های «یه چیزی بگو» لاوری هالس اندرسن و یونایتد نفرین‌شده‌ی دیوید پیس دیگر کتاب‌های حمیدرضا صدر هستند.
        

          کتاب ، کتاب جانکاهی است . روایت زندگی روزه مره یک مرد درگیر با سرطان و با سرنوشت حتمی مرگ .
کتاب را یکسره بعید است بخوانید چون به غایت تلخترین قهوه ای که تابحال خورده اید تلخ است و ناگذیرید جرعه جرعه بخوانیدش.
اگر دکتر حمیدرضا صدر را نمی شناسید اول چند مصاحبه و گفت و گو از او ببینید تا با مردی که اقتصاد و شهرسازی خوانده ، کارشناس فوتبال ، نویسنده کتاب ، منتقد سینمای مجله فیلم و کتابخوان و فیلم بین حرفه ای است آشنا شود .
کتاب درک خواننده را  از زندگی ، خوشی، امید ، مرگ ، لذت بردن ، بیماری و مردن  به چالش می کشد .
        

          درخشان! این آخرین نوشتهٔ حمیدرضا صدر همچون واپسین آواز قو بهترین پایان برای آثار این شخصیت دوست‌داشتنی بود. 
شیطنت و تیزبینیِ همیشگی صدر، حالا شکل تلخ و گزنده و صدالبته واقع‌گرایانه‌ای گرفته و ما را در این آخرین سفر زندگی‌ با احوال و تفکراتش همراه می‌کند. ما از اولین سرفه‌های تا سخت‌ترین روزها، زندگی حمیدرضا صدر را تجربه می‌کنیم و در انتها، روایت ماه‌ها و ساعت‌ها و دقیقه‌های پایانی عمر او را از زبان غزاله، دخترش می‌شنویم. به‌شدت تأثیرگذار و به‌شدت حسرت‌برانگیز. یادش تا همیشه گرامی.
        

          تلخ، تلخ، تلخ
بدون هیچ روایت خاصی، فقط دست نوشته هایی معمولی که البته میشه از توش چیزهایی لمس کرد، حرفهایی را نوش کرد، اما در کل کتاب خاصی نیست
اگر فصل آخر که تصویر سازی های دختر جناب صدر و روایت کوتاه او از این دوران نبود، یک ستاره بیشتر به آن نمیدادم
        

          {هیچ‌چیز واقعی‌تر از مرگ نیست؛ هیچ چیز!}

مدت‌ها بود که کتاب را می‌خواستم تهیه کنم و نکرده بودم. اما خوبیِ داشتنِ پسرعموی باسلیقه همین است. تو را می‌شناسد و می‌داند باید چطور خوشحالت کند. برای همین، کادوی تولد سی‌سالگی‌ام، شد این کتاب از احمد.
کتاب، مجموعه‌ای از وقایع نگاره‌هایی است به قلم مرحوم صدر. از زمانی که می‌فهمد سرطان دارد تا چند روز پس از شنیدن جملهٔ «دو تا شش هفته فرصت داری...»
ما آدم‌ها خیلی عجیبیم. تنها اتفاق حتمی زندگی‌مان مرگ و البته که بسیار کم، مرگ‌اندیشیم. انگار برای دیگران است. من می‌دانم که روزی با سرطان می‌میرم. نمی‌دانم چرا. ولی می‌دانم که قرار است سرطان بگیرم. مع‌الوصف، خواندن این کتاب تذکر و تلنگر فوق‌العاده‌ای بود. اما چه فایده که آدمی، فراموشکار است؛ وگرنه که «انسان» نمی‌شدیم. در موخره، با غزاله، دخترِ حمیدرضا صدر گریستم. چقدر خوب بود این کتاب...
        

          چقدر لذت بردم از این همه شجاعت، صبوری و انگیزه ...
باگوش کردن این کتاب، بارها بغض کردم
اشک ریختم 
کنار آقای صدر 
کنار همسر و دختر مهربونشون 
در سالن بیمارستانها 
در رفت و آمدها و...
روح بزرگشون در آرامش ابدی باشد ان شاالله
        

          فوتبال دوست نیستم
علاقه‌ای ندارم 
حتی مسابقات مهم بین تیمهای داخلی، خارجی و حتی ملی را دنبال نمیکنم
پای صحبت‌های این مرحوم در تلویزیون هم حتی یک دقیقه ننشستم
دورادور اسمش را شنیده بودم
گذری کتابش را از کتابفروشی نشر چشمه خریدم
چرا؟
چون تازه شنیده بودم فوت کرده
خواندم و خواندم و خواندم
با قلمش، حالات جسمی و روحی‌اش را، از زمان پیدایش علائم بیماری تا فوتش را خوب بیان کرده بود
کتاب هشدار دهنده است
مرگ بیخ گوشمان است
فرار هم نمی‌توانیم بکنیم
فقط از غافل میشویم
سرگرم 
گرفتاریها
خوشی‌ها
بی‌خیالی‌ها
غفلتها
گمراهی‌ها
گناهانمان 
میشویم
بعضی وقتها خودخواسته از مرگ و یادش فرار می‌کنیم
حوصله‌اش را نداریم
ولی، ولی
مرگ حوصله‌ی ما را دارد
صبور است
در کمین ما است
همیشه حضورش را به ما اعلام میکند
با مرگ دوستان، اطرافیان، بستگان و آشنایان
با خواندن این کتاب حتی
گاهی سریع و با چشم بر هم زدنی ما را با خود میبرد، مثل تصادفی سریع 
گاهی زجرمان میدهد، مثل بیماری سرطانی
گاهی بی هیچ خبری و بی هیچ دردی ما را می‌برد، مانند مرگ در خواب
خلاصه مرگ یک انتقال است
و بعدش تازه وارد اصل ماجرا میشویم
حساب و کتاب
و 
پاسخگویی در برابر اعمال، افکار و نیت‌های‌مان
و آنجا است که از قید و بند متغیر زمان خلاص می‌شویم
نه گذشته، نه حال و نه آینده معنا دارد
حضور دائم و همیشگی و تحمل عقوب و عذاب گناهان و یا پاداش اعمال نیک
خدا حمید رضا صدر را بیامرزد، دخترش را هم مایه‌ی رحمت و خیر برایش نماید و عاقبت همه‌ی ما را ختم به خیر نماید ان‌شاءالله
        

          مرحوم دکتر صدر عزیز ، شخصی که از نزدیک نتونستم باهاشون حرف بزنم ولی با خواندن این کتاب گویا لحظه به لحظه با ایشون زیستم 
روحشون شاد 
        

          خواستم تمومش کنم برای خاموش کردنِ صدای "تو هرچی دوست نداری رو تموم نمیکنی" ولی واقعا دیگه نمیتونم...
وقت و حال خوبم حرومِ این کتابِ پر از انرژی منفی و زیاده گویی شد متاسفانه....
اما در هر حال، روح حمیدرضا صدر شاد.
        

          من با این کتاب برای یکی از عزیزانم سوگواری کردم و تونستم به افکاری که در ذهن یک فرد مبتلا به سرطان هست، دست پیدا کنم...
سخت بود دردناک بود
جگرسوز بود
ولی دوست داشتنی بود.
دمت گرم که نوشتی حمید صدر...
        

          کتاب بسیار خواندنی که احتمالا باید فقط یکبار بخوانید 
برای بیدار شدن جسم و روحتان 
تلخ ، تلخ و تلخ ....
        

          بعد از مدت ها کتابی خواندم که بی نظیر بود. 
جمله به جمله اش تداعی کننده لحظاتی بود که بارها در بیمارستان شاهدش بودم.
روایت غم، امید، درد، تلاش، خون و در نهایت مرگ. 
به شخصه همیشه دوست داشتم بدانم بیمار در آن لحظات گیج شده از دارو ها چه افکاری در سرش جولان می دهد. 
چه احساسی نسبت به درمان ها و روحیه دادن ها دارد. 
در آن واپسین لحظات مرگ را چگونه در آغوش می کشد.
و عزیزانش  همراه با او  و  بعد از او  چگونه تاب می آورند!
        

          "با مرگ در مپیچ که هر زنده مُردَنیست در مرگ زنده باش که آنت سُتودَنیست"
.
"آغازِ پایانی ابدی"
کتاب از قیطریه تا اورنج کانتی آخرین کتاب نوشته شده توسطِ جناب آقایِ دکتر صدر ، مفسر فوتبال ، منتقد فیلم و نویسنده که برخلاف کتاب های قبلی مبتی بر اتوبیوگرافیِ لحظاتِ پایانیِ ایشونه ...
کتاب فراز و نشیب خاصی نداره اما شما همراه با جناب صدر به سفرِ جانسوزِ بیماری میرید و شاهد اضمحلالِ ذره ذره ی ایشون خواهید بود...
از طرفی ادبیاتِ گفتاری شیرین جناب صدر میل و کششی شدید رو در مخاطب بر می انگیزه.
چشم انداز ایشون پس از مواجهِ با بیماری "مرگ" است کما اینکه این بیماری دیر آشنا گریبان گیر خویشاوندانشون هم بوده.
اما گاهی در پوستین استواری مثلِ گلادیاتورها برایِ مصون نگه داشتن جان و دست و پنجه نرم کردن با غریزه ی بقا هاله ای از لفافه ی امنیت رو دور خودش به انحصار در آورد...
بیماری گنگ و دیریابه ...
فرد بیمار لحظه ای که درک و شناختی از بیماری خود پیدا می کنه ممکن است در عرض چند ثانیه یک عمر پیر شود یا دست به انکار بزند...
هر چقدر هم سعی در هم آوا شدن داشته باشیم ، هر چقدر هم همدلی کنیم هرگز متوجه نمیشیم در جان و قلب و تنِ آدمی زمانی که با مرگ مبارزه میکنه چه می گذره...
قساوتِ قلبی؟
ترسی بی انتها؟!
فروپاشیِ طویل؟!
قرار نیست نا ملایمت ها همیشه سازنده باشند.
.
به طور کلی ترجیحم اینه کسانی که خود بیمار انگاری دارن سمتِ این کتاب نرن
اما باید خوند و درد کشید!
باید خوند و برای لحظاتی چند خود رو در هیبتِ یک بیمار متصور شد!
کاش بهارِ عمر آقایِ صدر تا این اندازه کوتاه نبود و بودنشون به مرگ منتج نمیشد.
اما با این همه در یاد ها جاودان خواهند ماند.
        

          این کتاب که نوشته روزانه آقای صدر از بیماری سرطانشون هستش و به خوبی مخاطب را با سختی ها،دردها و رنج‌های بیماران سرطانی آشنا می‌کند به شکلی که هیچ فیلم و سریالی نتوانسته توصیف کند.این کتاب دو بخش دارد بخش اول که نوشته خود آقای صدر هستش و بخش دوم که توسط دخترشون نوشته شده و بجای پدر یک سال پایانی عمرشون رو توصیف می‌کنند.کتابی با توصیفات زیبا و دوری از وطن و مرگ در غربت.
در آرزوی روزی که همه از سلامتی کامل بهره مند بشوند.
        

          کتاب «از قیطریه تا اورنج کانتی» نوشته حمیدرضا صدر، آخرین اثر اوست که به شرح مبارزه با سرطان و تجربه‌هایش در این دوران می‌پردازد.
اما «از قیطریه تا اورنج کانتی» فقط یک کتاب نیست؛ سفری‌ست از کوچه‌های شلوغ تهران تا اتاق‌های سرد و روشن بیمارستانی در آمریکا، سفری از خاطرات جوانی و زندگی روزمره تا نقطه‌ی پایان، همان جایی که آدم مجبور می‌شود بی‌پرده‌ترین گفت‌وگوها را با خودش و جهان داشته باشد.
حمیدرضا صدر این کتاب را نه با نیت تألیف یک اتوبیوگرافی معمولی، که با شجاعتِ مواجهه با خودش نوشته. او در این کتاب، خودش را در برابر خواننده بی‌دفاع می‌گذارد: انسانی که در میانه‌ی بیماری سخت و جنگ با جسمِ ضعیف‌شده، هنوز نگاهش پر از زندگی، عشق و امید است.
خواننده در هر صفحه حس همدردی، تاثر و در عین حال، تحسین نسبت به استقامت و شجاعت او را احساس می‌کند. روایت کتاب از مرگ و زندگی، نه تنها مسائلی ذهنی، بلکه واقعیت‌هایی عینی و احساسی است که هر فردی در مواجهه با بحران‌های زندگی ممکن است با آنها روبه‌رو شود. صداقت نویسنده، به‌ویژه در توصیف احساساتی چون ترس از مرگ، ناامیدی، و در عین حال، شور زندگی، به شدت تأثیرگذار است و مخاطب را به تفکری عمیق‌تر وادار می‌کند. در بخش‌هایی از کتاب، احساسات فردی و انسانی حمیدرضا صدر به شدت برجسته است؛ وقتی به خاطرات روزهای خوب گذشته می‌پردازد یا وقتی از لحظه‌های همکاری با خانواده و دوستان سخن می‌گوید، حس محبت، قدردانی و در عین حال، حس عجز و ناراحتی در برابر قدرت زمین‌زننده بیماری را می‌توان به وضوح حس کرد. این کتاب مجموعه‌ای‌ست از خاطرات، یادداشت‌های کوتاه، مرور گذشته، حسرت‌ها و حتی تکه‌هایی از زندگی روزمره که صدر با همان قلم ساده و دوست‌داشتنی‌اش کنار هم گذاشته. مهم‌ترین ویژگی کتاب همین قلمِ «صمیمی» و «شفاف» اوست؛ کلمه‌ها مثل شیشه‌اند، بی‌پرده، زلال و پر از اشک.
در دل روایت صدر، دو خط موازی هم‌زمان حرکت می‌کنند: یکی خطِ مرگ که حضورش را از همان صفحات ابتدایی می‌توان حس کرد؛ دیگری عشق به زندگی، که مثل شمعی لرزان در تاریک‌ترین صفخات کتاب‌ها هم هنوز روشن است. او از درد و دارو، از شیمی‌درمانی، از اضطراب عمل‌های پیاپی، از نگاه‌های نگران اطرافیان و از سکوت سنگین شب‌های بیمارستان می‌گوید؛ اما درست همان‌جاهاست که جمله‌هایش بوی قهوه‌ی تازه‌دم می‌دهند، بوی بازی فوتبال، بوی کودکی در قیطریه، بوی فیلم‌های کلاسیک هالیوود که هنوز در ذهنش روشنند.
یکی از تأثیرگذارترین بخش‌های کتاب، چگونگی مواجهه‌ی صدر با «ترس» است. او صادقانه اعتراف می‌کند که می‌ترسد؛ از درد، از ناتوانی، از آینده‌ای که شاید نباشد. اما همین اعتراف، خودش قدرت است. چون وقتی نویسنده با شجاعت از ضعفش حرف می‌زند، آدم حس می‌کند این صداقت، همان نوری‌ست که در دل تاریکی امید را زنده نگه می‌دارد.
در این سفر، خواننده هم حضور خودش را در کنار او احساس می‌کند. هرکس در لابه‌لای صفحات کتاب، خاطره‌ای پیدا می‌کند که خودش هم آن را زندگی کرده‌است. خاطره‌ی یک بازی فوتبال، ذوق ساده‌ی خریدن بلیط سینما، عشق کوچک و عمیق به دخترش، لحظه‌ی کوتاهی در یک خیابان در تهران که حالا مثل گنج در ذهنت مانده. صدر این لحظه‌ها را همان‌قدر با جزئیات تعریف می‌کند که درد را؛ ترکیبی عجیب که شیرینی و تلخی را در یک لحظه به جان خواننده می‌ریزد.
اما شاید اوج کتاب همان لحظه‌ای باشد که صدر به‌طور غیرمستقیم با مرگ صلح می‌کند. او مرگ را دشمنی سیاه نمی‌بیند که باید شکستش داد، بلکه آن را هم بخشی از مسیر می‌داند، یک مهمان که بالاخره سراغ آدم می‌آید، بی‌دعوت و بی‌دلیل. این نگاه فلسفی و آرام، همان چیزی‌ست که خواننده را از وحشت خالی می‌کند؛ صدر با همه‌ی ضعف جسم، با کلماتش به آدم یاد می‌دهد که چطور می‌شود حتی در تاریکیِ پایان، هنوز عاشق بود.
کتاب با یک یادداشت از غزاله صدر، دختر نویسنده، تمام می‌شود؛ نامه‌ای کوتاه و خالصانه که تلخی لحظات آخر را واقعی‌تر و انسانی‌تر می‌کند. غزاله از شب‌های طولانی کنار تخت پدرش می‌گوید، از امیدهای کوچک، از سکوت‌های سنگینِ اتاق بیمارستان، و از عشقِ بی‌چون‌وچرای یک خانواده. این پایان‌بندی، نه تنها ضربه‌ی عاطفی داستان را تکمیل می‌کند، بلکه به خواننده یادآور می‌شود که هر انسانی در لحظه‌ی رفتن، تنها نیست؛ اگرچه جسم تنهاست، اما خاطرات و عشق، تا همیشه می‌مانند.
چرا باید خواند؟ چون «از قیطریه تا اورنج کانتی» نوعی تمرین است. تمرین این‌که زندگی، حتی در تاریک‌ترین پیچ‌ها، ارزش نگاه کردن و نگه داشتن دارد. تمرینِ این‌که رنج هم بخشی از راه است. تمرینِ گفتنِ حقیقت به خودت، بدون نقاب، بدون نمایش، درست همان‌طور که صدر با کلمات ساده و بی‌تعارفش انجام می‌دهد. و این شجاعت او، حتی در لحظات آخر بسیار بسیار قابل تحسین است.

این کتاب را باید آهسته خواند. باید گاهی زمین گذاشت، چند صفحه به عقب برگشت، دوباره نفس کشید و ادامه داد. مثل راه رفتن در کوچه‌های قدیمی؛ هر بار که برگردی، چیزی تازه‌تر در دیوارها و پنجره‌ها صدایت می‌زند و تو را به زندگی دعوت می‌کند.
        

          کتابی از حمیدرضا صدر  که وصیت کرده بود بعد از مرگش چاپ شود
شرح مرگ اندیشیِ یک سبز اندیش

غزاله صدر دختر مرحوم حمیدرضا صدر در goodreads چنین نوشته:
به عنوان دختر نویسنده و کسی که خودش بخش پایانی کتاب را نوشته نمیتوانم نظری بی طرف بدهم.
به پدرم افتخار میکنم برای تمام آنچه که بود، برای تمامی مقالات و کتابهای زیبایی که نوشت، و برای نوشتن این آخرین کتاب زندگی‌اش که سختترین کار بود اما چه خوب از پس آن برآمد. این کتاب هرچند تلخ و هرچند دربارهٔ مرگ است، در عین حال پر است از زندگی. خواندنش را به همهٔ پزشکان، روانپزشکان، روانشناسان و مشاورین پیشنهاد می‌کنم، همینطور به افرادی که عضوی از دوستان یا خانوادهٔ‌شان با بیماری لاعلاج دست و پنجه نرم می‌کند، یا کسی را میشناسد که عزیزی را به دلیل بیماری از دست داده و در نهایت هرکسی که در زندگی به دنبال معنا می‌گردد.
در آخر خوشحالم که خودم هم توانستم دو روز بعد از رفتن پدر پایان زندگی قشنگش را بنویسم و کتابش را تمام کنم
        

          راستش من هیچ آشنایی پیش از خواندن کتاب با آقای حمیدرضا نداشته ام و همین افسرده ام کرده است که چرا این اسطوره ی خوش قلم را از پیش نمی شناختم چون اصلا فوتبالی نیستم،
 ولی کتاب بی‌نظیر با پایان غمگینی بود که اشکم را درآورد اما بعد از تمام شدن کتاب با خودم گفتم : عجب زندگی سرشار از عشق و رنج و زیبایی داشت آقای صدر 
و دقیقا پایانی بود که زندگی یک اسطوره نیاز داره :)
        

          داستان شخصی نویسنده  از روزی که فهمید سرطان داره. اون یکسال از اون روز رو  بادقت و با جزئیات خیلی گیرا روایت کرد و چه جانکاه و پر درد بود و چه گریه‌ها که نکردم. بسیار از روند کتاب و جملات ساده‌ش لذت بردم ولی اگه با خوندن جزییات درد یک نفر و روزهای پایانی اون اگه حالتون بد میشه پیشنهاد نمی‌کنم.
        

          کتابی فوق‌العاده غم‌انگیز و تاثیرگذار 
من این کتاب را به صورت صوتی گوش دادم.
زندگی آقای صدر از سه سالی که با بیماری درگیر بودند و تحت معالجه و درمان قرار گرفته بودند از زبان خودشان، ایشان کتاب را تمام کردند ولی یک سال و نیم بعد از اتمام آن از دنیا می‌روند. سه فصل آخر از زبان دخترشان نوشته شده است. روحشان شاد