به نام او

«از قیطریه تا اورنج کانتی»  یادداشتهایِ خودنوشتِ ماه‌های پایانی زندگی  حمیدرضا صدر تحلیل‌گر فوتبال و سینماست. او از رنج سرطان و نزدیک‌شدن مرگی حتمی می‌گوید. تا نیمه کتاب بیشتر نتوانستم ادامه دهم، یادداشتهایی تلخ و در عین حال یکنواخت، بی‌هیچ فراز و فرودی. یک دفترچه خاطرات صرف که نویسنده کمتر ارزش افزوده‌ای بر خاطرات عادی خود دارد. ناامیدی بسیار زیاد مرحوم صدر دلزده‌ام کرد.
خواندنش را به کسی توصیه نمی‌کنم باشد که ناشران با مرگ افراد تجارت نکنند.
          

            حمیدرضا صدر، منتقد سینما و کارشناس فوتبال در روزهایی که درگیر مبارزه با سرطان بود، شروع به نوشتن کتاب از قیطریه تا اورنج کانتی کرد و این کتاب که چهل روز پس از درگذشت نویسنده توسط نشر چشمه منتشر شد، در مرداد و شهریور و کل فصل پاییز جزء پرفروش‌ترین کتاب‌ها بود. «تاریخ سیاسی سینمای ایران»، «روزی روزگاری فوتبال»، «نیمکت داغ»، «پیراهن‌های همیشه»، «تو در قاهره خواهی مرد»، «پسری روی سکوها»، «سیصدوبیست‌وپنج» و ترجمه‌ی رمان‌های «یه چیزی بگو» لاوری هالس اندرسن و یونایتد نفرین‌شده‌ی دیوید پیس دیگر کتاب‌های حمیدرضا صدر هستند.
          

            کتاب ، کتاب جانکاهی است . روایت زندگی روزه مره یک مرد درگیر با سرطان و با سرنوشت حتمی مرگ .
کتاب را یکسره بعید است بخوانید چون به غایت تلخترین قهوه ای که تابحال خورده اید تلخ است و ناگذیرید جرعه جرعه بخوانیدش.
اگر دکتر حمیدرضا صدر را نمی شناسید اول چند مصاحبه و گفت و گو از او ببینید تا با مردی که اقتصاد و شهرسازی خوانده ، کارشناس فوتبال ، نویسنده کتاب ، منتقد سینمای مجله فیلم و کتابخوان و فیلم بین حرفه ای است آشنا شود .
کتاب درک خواننده را  از زندگی ، خوشی، امید ، مرگ ، لذت بردن ، بیماری و مردن  به چالش می کشد .
          

            درخشان! این آخرین نوشتهٔ حمیدرضا صدر همچون واپسین آواز قو بهترین پایان برای آثار این شخصیت دوست‌داشتنی بود. 
شیطنت و تیزبینیِ همیشگی صدر، حالا شکل تلخ و گزنده و صدالبته واقع‌گرایانه‌ای گرفته و ما را در این آخرین سفر زندگی‌ با احوال و تفکراتش همراه می‌کند. ما از اولین سرفه‌های تا سخت‌ترین روزها، زندگی حمیدرضا صدر را تجربه می‌کنیم و در انتها، روایت ماه‌ها و ساعت‌ها و دقیقه‌های پایانی عمر او را از زبان غزاله، دخترش می‌شنویم. به‌شدت تأثیرگذار و به‌شدت حسرت‌برانگیز. یادش تا همیشه گرامی.
          

            تلخ، تلخ، تلخ
بدون هیچ روایت خاصی، فقط دست نوشته هایی معمولی که البته میشه از توش چیزهایی لمس کرد، حرفهایی را نوش کرد، اما در کل کتاب خاصی نیست
اگر فصل آخر که تصویر سازی های دختر جناب صدر و روایت کوتاه او از این دوران نبود، یک ستاره بیشتر به آن نمیدادم
          

            فوتبال دوست نیستم
علاقه‌ای ندارم 
حتی مسابقات مهم بین تیمهای داخلی، خارجی و حتی ملی را دنبال نمیکنم
پای صحبت‌های این مرحوم در تلویزیون هم حتی یک دقیقه ننشستم
دورادور اسمش را شنیده بودم
گذری کتابش را از کتابفروشی نشر چشمه خریدم
چرا؟
چون تازه شنیده بودم فوت کرده
خواندم و خواندم و خواندم
با قلمش، حالات جسمی و روحی‌اش را، از زمان پیدایش علائم بیماری تا فوتش را خوب بیان کرده بود
کتاب هشدار دهنده است
مرگ بیخ گوشمان است
فرار هم نمی‌توانیم بکنیم
فقط از غافل میشویم
سرگرم 
گرفتاریها
خوشی‌ها
بی‌خیالی‌ها
غفلتها
گمراهی‌ها
گناهانمان 
میشویم
بعضی وقتها خودخواسته از مرگ و یادش فرار می‌کنیم
حوصله‌اش را نداریم
ولی، ولی
مرگ حوصله‌ی ما را دارد
صبور است
در کمین ما است
همیشه حضورش را به ما اعلام میکند
با مرگ دوستان، اطرافیان، بستگان و آشنایان
با خواندن این کتاب حتی
گاهی سریع و با چشم بر هم زدنی ما را با خود میبرد، مثل تصادفی سریع 
گاهی زجرمان میدهد، مثل بیماری سرطانی
گاهی بی هیچ خبری و بی هیچ دردی ما را می‌برد، مانند مرگ در خواب
خلاصه مرگ یک انتقال است
و بعدش تازه وارد اصل ماجرا میشویم
حساب و کتاب
و 
پاسخگویی در برابر اعمال، افکار و نیت‌های‌مان
و آنجا است که از قید و بند متغیر زمان خلاص می‌شویم
نه گذشته، نه حال و نه آینده معنا دارد
حضور دائم و همیشگی و تحمل عقوب و عذاب گناهان و یا پاداش اعمال نیک
خدا حمید رضا صدر را بیامرزد، دخترش را هم مایه‌ی رحمت و خیر برایش نماید و عاقبت همه‌ی ما را ختم به خیر نماید ان‌شاءالله
          

            من بعد از تجربه سوگ٫ خیلی کتاب‌های مرتبط خوندم ولی میتونم بگم این کتاب بیشتر درباره زندگیه تا مرگ! 
باید خوند٫ خوند و درد کشید و همزمان لذت برد از تک تک تجربه‌ها و لذت‌ها.
واقعا خواندنی و اقای صدر مثل روایت‌های فوتبالی٫ به زیبایی از پس روایت‌ها زندگی براومده٫ قرین رحمت باشه
          

            نوشتن درباره این کتاب واقعا برام سخته.در لحظاتی نوشته شده که از همیشه به مرگ نزدیکتره.اما در ستایش زندگیه.در ستایش درد و غم.درباره خانواده و دوستان.در یک کلمه درباره خود زندگیه.و زندگی بی مرگ چه معنایی داره؟ من بعد از خوندن این کتاب یکی از عزیزانم رو به طرز مشابه از دست دادم و این کتاب برام شبیه مسکن بود.به همه آدمها توصیه که هیچی،فکر می‌کنم واجبه که یک دور حداقل بخوننش.
          

            از وقتی هنوز ده درصدش رو هم شنیده بودم، میخواستم بیام بهش پنج بدم و برم. اینقدر که برام دلنشین بود و دوستش داشتم. و همه اینا در حالیه که من قبل از این اصلا حمیدرضا صدر رو نمی‌شناختم. به جز اینکه می‌دونستم یه سری کتاب‌های فوتبالی نوشته.
بی‌نهایت دوست داشتم کتاب رو. و از حیث گریه زاری‌ای که باهاش داشتم، شاید بتونه به درخت زیبای من  برسه. زارزارهایی در خیابون و تاکسی

در ستایش زندگی و مرگ...
          

            آقای حمیدرضا صدر رو یادتونه، ۲۵تیر ۱۴٠٠در اثر سرطان فوت کردند. 
همه چیز از سرفه های حین خواب شروع شد. مگر نه اینکه بسیاری از چیزهای مهم حین خواب شروع شده اند.؟ 
مگر نه اینکه بسیاری از چیزهای مهم حین خواب شروع شده اند؟ پیشامدها شبیه بادند، آمدن شان را نمیبینید. 
          

            پهلوی تختت یک میز چوبی کوچک قرار دارد که رویش داروها و عینکت را می‌گذاری.
کنارشان هم چراغ مطالعه و چند کتابی که از ایران آورده‌ای.
چندتایی هم شرلوک هولمز هست که غزاله آورده، می‌داند قصه‌های معمایی دوست داری.
یاد اتاق خوابت در قیطریه و قفسه‌های کتابش می‌افتی.
یاد فیلم‌ها و مجلاتی که بغل کتاب‌ها چپیده‌اند و دارند خاک‌ می‌خورند و نمی‌دانی چه بر سرشان خواهد آمد.
ترتیبشان هنوز خوب یادت مانده.
کتاب‌های سینمایی چسبیده به مجله‌های فورفورتو و کتاب‌های نقاشی مهرزاد کنار اشعار فروغ و سهراب. همه‌شان را با حرارت و موشکافی ورق می‌زدی، ولو آنکه چندتایی‌شان درست و حسابی رویت اثر می‌گذاشتند. احتمالا یکی دو کتاب قرضی از دیگران هم آن‌جا هست که پسشان نداده‌ای.
کتاب‌های درسی‌ات را توی طبقه‌ای جداگانه چیده بودی. همان‌هایی که چندان مراقبشان نبودی و بیشتر دستمالی شدند و برخی از برگ‌هایشان کنده شد.
آرزو می‌کنی به روز‌های پیش از بیماری برگردی و برابر کتابخانه‌ی دست نخورده‌ات بایستی. بنشینی لب تخت و کتاب‌ها را تماشا کنی و خاک لای ورق‌هایشان را بگیری. آن‌قدر در سکوت و از خود بیخود بنشینی تا سیراب شوی. سینه‌ات را پر کنی از رایحه اشتیاقی که از جلد‌های رنگارنگ کتاب‌هایت بلند می‌شود.
سینه‌ات را پر کنی تا این دمل‌های سیاه و سنگین وجودت آب شوند‌، آب.
بگویی با من حرف بزنید. مرا بگیرید ای روز‌های سلامتی. ای شما‌هایی که بی‌خیال و قشنگ‌اید. تو‌را‌به‌خدا مرا در خودتان حل‌ کنید.
          

            کتاب را از کتابخانه دانشگاه امانت گرفتم. در ایستگاه اتوبوس شروع به خواندن کردم، صفحات اول را با تپش قلب گذراندم، در مسیر دانشگاه به خانه زیر عینک و ماسک خودم را مخفی کردم تا راحت اشک بریزم.
شب وقتی همه خوابیدند، خواندن را از سر گرفتم، تمام اشک‌هایی که برای عزیزان رفته‌ام نتوانستم بریزم را نثار خطوط این کتاب کردم.
بخشی که در آمریکا گذشت و موخره را امروز خواندم. می دانستم باید صبر کنم تا خانه خلوت شود و محیط برای گریه آماده باشد.
چه دلی داشته غزاله صدر که کتاب پدرش را پایان بخشیده و روزهای آخر زندگی درخشانش را شرح داده است.
          

            کتابی است بسیار تلخ و تاریک.
روایتی از روزهای مواجهه حمیدرضا صدر مفسر معروف فوتبال با سرطان.
با اتوجه به شناختی که از ایشان داشتم توقع ام بیشتر بود و فکر می کردم صدر از لابه لای این سختی ها چیزی فراتر از این همه سیاهی می بیند که خب اینطور نبود.
یادداشت دختر آقای صدر در پایان کتاب البته ارزش خواندن داشت.
خواندنش را به کسی توصیه نمی کنم
          

            انسان برای اینکه بتونه خوب زندگی کنه باید همیشه حواسش به مرگ هم باشه. مرگ و آماده بودن برای اون می‌تونه ما رو به انسان بهتری تبدیل کنه. این کتاب یاد مرگ رو برای ما زنده می‌کنه و اینکه چطور به صورت ناگهانی یکی از دوست داشتنی ترین چهره های ورزشی و هنری ما دچار بیماری سرطان میشه و بعدش هم به رحمت خدا می‌ره.
نثر آقای صدر شیوا و جذاب است، اما در این کتاب دیگر خبری از آن هیاهو دیگر آثار نیست. غم جای انرژی را در این کتاب گرفته که کاملا تاثیر حال درونی آقای صدر در هنگام مریضی است.
اگر روحیات لطیف و حساسی دارید قطعا خوندن این کتاب شما رو اذیت می‌کنه، من وقت خوندنش توی مترو مجبور شدم کتاب رو ببندم و خوندنش رو به زمان دیگه ای واگذار کنم که آدم برای گریه کردن راحت باشه.