به نام او

«از قیطریه تا اورنج کانتی»  یادداشتهایِ خودنوشتِ ماه‌های پایانی زندگی  حمیدرضا صدر تحلیل‌گر فوتبال و سینماست. او از رنج سرطان و نزدیک‌شدن مرگی حتمی می‌گوید. تا نیمه کتاب بیشتر نتوانستم ادامه دهم، یادداشتهایی تلخ و در عین حال یکنواخت، بی‌هیچ فراز و فرودی. یک دفترچه خاطرات صرف که نویسنده کمتر ارزش افزوده‌ای بر خاطرات عادی خود دارد. ناامیدی بسیار زیاد مرحوم صدر دلزده‌ام کرد.
خواندنش را به کسی توصیه نمی‌کنم باشد که ناشران با مرگ افراد تجارت نکنند.
        

          حمیدرضا صدر، منتقد سینما و کارشناس فوتبال در روزهایی که درگیر مبارزه با سرطان بود، شروع به نوشتن کتاب از قیطریه تا اورنج کانتی کرد و این کتاب که چهل روز پس از درگذشت نویسنده توسط نشر چشمه منتشر شد، در مرداد و شهریور و کل فصل پاییز جزء پرفروش‌ترین کتاب‌ها بود. «تاریخ سیاسی سینمای ایران»، «روزی روزگاری فوتبال»، «نیمکت داغ»، «پیراهن‌های همیشه»، «تو در قاهره خواهی مرد»، «پسری روی سکوها»، «سیصدوبیست‌وپنج» و ترجمه‌ی رمان‌های «یه چیزی بگو» لاوری هالس اندرسن و یونایتد نفرین‌شده‌ی دیوید پیس دیگر کتاب‌های حمیدرضا صدر هستند.
        

          کتاب ، کتاب جانکاهی است . روایت زندگی روزه مره یک مرد درگیر با سرطان و با سرنوشت حتمی مرگ .
کتاب را یکسره بعید است بخوانید چون به غایت تلخترین قهوه ای که تابحال خورده اید تلخ است و ناگذیرید جرعه جرعه بخوانیدش.
اگر دکتر حمیدرضا صدر را نمی شناسید اول چند مصاحبه و گفت و گو از او ببینید تا با مردی که اقتصاد و شهرسازی خوانده ، کارشناس فوتبال ، نویسنده کتاب ، منتقد سینمای مجله فیلم و کتابخوان و فیلم بین حرفه ای است آشنا شود .
کتاب درک خواننده را  از زندگی ، خوشی، امید ، مرگ ، لذت بردن ، بیماری و مردن  به چالش می کشد .
        

          درخشان! این آخرین نوشتهٔ حمیدرضا صدر همچون واپسین آواز قو بهترین پایان برای آثار این شخصیت دوست‌داشتنی بود. 
شیطنت و تیزبینیِ همیشگی صدر، حالا شکل تلخ و گزنده و صدالبته واقع‌گرایانه‌ای گرفته و ما را در این آخرین سفر زندگی‌ با احوال و تفکراتش همراه می‌کند. ما از اولین سرفه‌های تا سخت‌ترین روزها، زندگی حمیدرضا صدر را تجربه می‌کنیم و در انتها، روایت ماه‌ها و ساعت‌ها و دقیقه‌های پایانی عمر او را از زبان غزاله، دخترش می‌شنویم. به‌شدت تأثیرگذار و به‌شدت حسرت‌برانگیز. یادش تا همیشه گرامی.
        

          تلخ، تلخ، تلخ
بدون هیچ روایت خاصی، فقط دست نوشته هایی معمولی که البته میشه از توش چیزهایی لمس کرد، حرفهایی را نوش کرد، اما در کل کتاب خاصی نیست
اگر فصل آخر که تصویر سازی های دختر جناب صدر و روایت کوتاه او از این دوران نبود، یک ستاره بیشتر به آن نمیدادم
        

          فوتبال دوست نیستم
علاقه‌ای ندارم 
حتی مسابقات مهم بین تیمهای داخلی، خارجی و حتی ملی را دنبال نمیکنم
پای صحبت‌های این مرحوم در تلویزیون هم حتی یک دقیقه ننشستم
دورادور اسمش را شنیده بودم
گذری کتابش را از کتابفروشی نشر چشمه خریدم
چرا؟
چون تازه شنیده بودم فوت کرده
خواندم و خواندم و خواندم
با قلمش، حالات جسمی و روحی‌اش را، از زمان پیدایش علائم بیماری تا فوتش را خوب بیان کرده بود
کتاب هشدار دهنده است
مرگ بیخ گوشمان است
فرار هم نمی‌توانیم بکنیم
فقط از غافل میشویم
سرگرم 
گرفتاریها
خوشی‌ها
بی‌خیالی‌ها
غفلتها
گمراهی‌ها
گناهانمان 
میشویم
بعضی وقتها خودخواسته از مرگ و یادش فرار می‌کنیم
حوصله‌اش را نداریم
ولی، ولی
مرگ حوصله‌ی ما را دارد
صبور است
در کمین ما است
همیشه حضورش را به ما اعلام میکند
با مرگ دوستان، اطرافیان، بستگان و آشنایان
با خواندن این کتاب حتی
گاهی سریع و با چشم بر هم زدنی ما را با خود میبرد، مثل تصادفی سریع 
گاهی زجرمان میدهد، مثل بیماری سرطانی
گاهی بی هیچ خبری و بی هیچ دردی ما را می‌برد، مانند مرگ در خواب
خلاصه مرگ یک انتقال است
و بعدش تازه وارد اصل ماجرا میشویم
حساب و کتاب
و 
پاسخگویی در برابر اعمال، افکار و نیت‌های‌مان
و آنجا است که از قید و بند متغیر زمان خلاص می‌شویم
نه گذشته، نه حال و نه آینده معنا دارد
حضور دائم و همیشگی و تحمل عقوب و عذاب گناهان و یا پاداش اعمال نیک
خدا حمید رضا صدر را بیامرزد، دخترش را هم مایه‌ی رحمت و خیر برایش نماید و عاقبت همه‌ی ما را ختم به خیر نماید ان‌شاءالله
        

          این کتاب که نوشته روزانه آقای صدر از بیماری سرطانشون هستش و به خوبی مخاطب را با سختی ها،دردها و رنج‌های بیماران سرطانی آشنا می‌کند به شکلی که هیچ فیلم و سریالی نتوانسته توصیف کند.این کتاب دو بخش دارد بخش اول که نوشته خود آقای صدر هستش و بخش دوم که توسط دخترشون نوشته شده و بجای پدر یک سال پایانی عمرشون رو توصیف می‌کنند.کتابی با توصیفات زیبا و دوری از وطن و مرگ در غربت.
در آرزوی روزی که همه از سلامتی کامل بهره مند بشوند.
        

          من بعد از تجربه سوگ٫ خیلی کتاب‌های مرتبط خوندم ولی میتونم بگم این کتاب بیشتر درباره زندگیه تا مرگ! 
باید خوند٫ خوند و درد کشید و همزمان لذت برد از تک تک تجربه‌ها و لذت‌ها.
واقعا خواندنی و اقای صدر مثل روایت‌های فوتبالی٫ به زیبایی از پس روایت‌ها زندگی براومده٫ قرین رحمت باشه
        

          کتابی از حمیدرضا صدر  که وصیت کرده بود بعد از مرگش چاپ شود
شرح مرگ اندیشیِ یک سبز اندیش

غزاله صدر دختر مرحوم حمیدرضا صدر در goodreads چنین نوشته:
به عنوان دختر نویسنده و کسی که خودش بخش پایانی کتاب را نوشته نمیتوانم نظری بی طرف بدهم.
به پدرم افتخار میکنم برای تمام آنچه که بود، برای تمامی مقالات و کتابهای زیبایی که نوشت، و برای نوشتن این آخرین کتاب زندگی‌اش که سختترین کار بود اما چه خوب از پس آن برآمد. این کتاب هرچند تلخ و هرچند دربارهٔ مرگ است، در عین حال پر است از زندگی. خواندنش را به همهٔ پزشکان، روانپزشکان، روانشناسان و مشاورین پیشنهاد می‌کنم، همینطور به افرادی که عضوی از دوستان یا خانوادهٔ‌شان با بیماری لاعلاج دست و پنجه نرم می‌کند، یا کسی را میشناسد که عزیزی را به دلیل بیماری از دست داده و در نهایت هرکسی که در زندگی به دنبال معنا می‌گردد.
در آخر خوشحالم که خودم هم توانستم دو روز بعد از رفتن پدر پایان زندگی قشنگش را بنویسم و کتابش را تمام کنم
        

          یک بازی از پیش باخته...
        

          روایت جذاب و دیوانه کننده از مبارزه نفس‌گیر با بیماری سرطان حمیدرضا صدر! تضاد موجود در زندگی آقای صدر واقعا برات جالب بود!آدمی با زندگی تقریبا مرفه و لذت بخش که در چشم به هم زدنی تبدیل به جهنمی میشه و  دغدغه‌اش درمان سرطان کوفتی ! که حتی رفتن به بهترین رستوران‌ها و حرف زدن از فوتبال که عشق‌اش بوده براش عین عذاب  میشه! 
جداً برای کسانی که ترس شدید از بیماری دارند توصیه نمیشه این کتاب را مطالعه کنند، به دلیل گیرایی و روایت  جذاب و تاثیرگذار مطمئنم نسبت به سلامتی خود دچار وسواس و اضطراب می‌شید.
اما شدیداً لذت بردم ولی عذاب کشیدم عذااااب و همین عذاب قسمتی از فکرم را تغییر داد، یکی از تاثیرگذارترین کتابهایی بوده که توی سالهای اخیر خوندم. روح آقای صدر شاد.
        

          احتمالا تاثیرگذارترین کتابی که تا امروز خونده‌م این کتاب بود. ۴ فصل آخر کتاب رو اشک ریختم هرچند که تا اونجا هم ریز ریز اشکم درمیومد.
 دو فصل آخر کتاب رو غزاله، دختر حمیدرضا صدر نوشته بود و چه عشق پدر و دختری زیبایی بینشون بود. چه زندگی پرمعنایی داشتید آقای صدر، چطور تا آخر این قلب بزرگ رو داشتید. خوش به حال آدم‌هایی که با شما معاشرت داشتند.
 از کتاب‌هایی که مطمئنم دوباره و چندباره می‌خونم.
        

          نوشتن درباره این کتاب واقعا برام سخته.در لحظاتی نوشته شده که از همیشه به مرگ نزدیکتره.اما در ستایش زندگیه.در ستایش درد و غم.درباره خانواده و دوستان.در یک کلمه درباره خود زندگیه.و زندگی بی مرگ چه معنایی داره؟ من بعد از خوندن این کتاب یکی از عزیزانم رو به طرز مشابه از دست دادم و این کتاب برام شبیه مسکن بود.به همه آدمها توصیه که هیچی،فکر می‌کنم واجبه که یک دور حداقل بخوننش.
        

          این اثر نوعی اتوبیوگرافی از آخرین سالهای زندگی حمیدرضا صدر می باشد . صدر در این کتاب با سرطانی که گرفته دست و پنجه نرم می کند و ما را با خود برای معالجه از قیطریه تا اورنج کانتی می برد . 
        

          {هیچ‌چیز واقعی‌تر از مرگ نیست؛ هیچ چیز!}

مدت‌ها بود که کتاب را می‌خواستم تهیه کنم و نکرده بودم. اما خوبیِ داشتنِ پسرعموی باسلیقه همین است. تو را می‌شناسد و می‌داند باید چطور خوشحالت کند. برای همین، کادوی تولد سی‌سالگی‌ام، شد این کتاب از احمد.
کتاب، مجموعه‌ای از وقایع نگاره‌هایی است به قلم مرحوم صدر. از زمانی که می‌فهمد سرطان دارد تا چند روز پس از شنیدن جملهٔ «دو تا شش هفته فرصت داری...»
ما آدم‌ها خیلی عجیبیم. تنها اتفاق حتمی زندگی‌مان مرگ و البته که بسیار کم، مرگ‌اندیشیم. انگار برای دیگران است. من می‌دانم که روزی با سرطان می‌میرم. نمی‌دانم چرا. ولی می‌دانم که قرار است سرطان بگیرم. مع‌الوصف، خواندن این کتاب تذکر و تلنگر فوق‌العاده‌ای بود. اما چه فایده که آدمی، فراموشکار است؛ وگرنه که «انسان» نمی‌شدیم. در موخره، با غزاله، دخترِ حمیدرضا صدر گریستم. چقدر خوب بود این کتاب...
        

          یادداشتم رو به تعبیر جالب دکتر صدر از مرد و زن ( پدر و مادر ) اختصاص میدم روحش شاد 🖤 
فاصله ی مرد و زن فاصله ای جنسی نیست ، فاصله شان درجایگاهشان است. مرد در امپراتوری مردانه اش قدم میزند ، باهیبتی مقتدرانه و درعین حال آمیخته با بیم . زن اما در جایگاه تثبیت شده ای قرار ندارد . عشق ورز است و به دنبال ابراز عشق . به همین دلیل بسیاری از مردان زنان را نمیشناسند یا اورا کنیز خود میدانند یا ازااو میترسند . 
با این وصف یک چیز در نگاه اکثر مردان ثابت است : تحسین درونی قدرت لایزال زن .
چهره ی فرشته آسایش. قداستش . قلب بزرگش . قدرت جسمی فراوانش . شکیبایی تمام نشدنی اش . 
ماهیت عشق برگرفته از زن است ، چون میتواند مادر شود . چون فرزندش را درکانون جهان قرار میدهد و دنیارا در قلبش .
زن برای عشق ورزیدن به فرزندش زیبا شده . برای هرچروک اضافه ای که پس از هرشب بیخوابی برصورتش نقش میبندد . 
زیبایی زن ورای زیبایی رنگ و آب است . برآمده از چشمانی هوشیار و قلب تپنده ای است که اطرافیانش را می پاید . 

پدر سنگینی زندگی اجتماعی را بردوش میکشد . او به قانون و تجربه اعتقاد دارد و با مقام و منصب و پول تعریف میشود .
اما زن 
نه به مقام نیاز دارد ، نه منصب و پول . او مادر است و از روز اول که پستان دردهان بچه ی گریانش میگذارد تا واپسین دم کنار فرزندش است . اورا درآغوش میکشد و برایش از زندگی میگوید .
پدربودن یعنی
نقش بازی کردن . مثل تو.
اما مادربودن معمایی است حل نشدنی .مثل مهرزاد . 
پدر همیشه از فرزند پیشی میگیرد و جلو میرود . اما مادر بافرزندش بزرگ میشود . نه جلو می افتد نه عقب .
« زن میتواند گرفتار چنگ تقدیر شود ، اما نه گم‌میشود نه ناپدید » 

(( مردان جهان را دراختیار دارند و زنان ابدیت را )) 
❤️🌱
        

          این کتاب حکایت زندگی فردیست که بدون او انگار چیزی در این دنیا کم است. زنده باد و یاد باد برای شخصی که برای من نقش پدر فرهنگی و الگویی را داشت ❤️
        

          جزو بهترین کتاب‌ها
        

          این کتاب رو دخترم به من معرفی کرد.. خیلی واقعی و جانسوز.اینکه بدونی  داری میمیری و از مراحل این فرایند بگی .
        

          فکر میکنم هر وقت رشته ی زندگی از دست رفت باید از مرگ خواند....
مرگ، ارزشمندی لحظه های زندگی رو یاد آور میشه.‌.‌‌
کسانی که برای مدتی  زیر سایه مرگ زندگی کردن، طعم رهایی از زنجیر های خودخواسته روچشیدن ، و طعم گس ِ از دست رفتن زمان و پوچ بودن معنی آینده؛ به همین خاطر طور دیگری از کنار ِلحظه هاشون گذشتن و  سعی کردن دست داز کنند و ان لحظه را در آغوش کشند و اما افسوس که دستشان نمی رسیده ....

این کتاب روایت مرگه و چیزی که باعث میشه به پهنای صورت با کتاب گریه کنی اینکه:  کسی  داره از مرگ می نویسه که شیفته ی زندگیه.‌‌

حمید رضا صدر ،کسی که از خوردن یه فنجان چای لذت میبرده یهو به خودش میاد و میبنه دیگه از تماشای غروب آفتاب روی سطح دریا  که یه تصویر کارت پستالی زیبا ساخته و همه رو مجذوب خودش کرده  لذت نمیبره ....   
سوزش و بی حسی پاهاش  که یکی ازعوارض مصرف داروهای شیمی درمانی هست ، مانع این میشه که لذتش رو ببره ...
توی جمع دوستاش وقتی همه دارن از برنامه هاشون برای آینده حرف میزنن اون ساکته چون بیماری ، تصور زمان آینده رو ازش گرفته  ...
تو اوج بیماریش ارزو میکنه یه بار دیگ  پارک قیطریه رو قدم بزنه...
تو اوج بیماریش ، مبارزه برای زندگی رو ارزشمند میدونه ... 
خلاصه اینکه حواست هست به لحظه های زندگیت؟؟؟؟