معمولا کاشوب‌ها همراه دهه‌ی اول محرم‌ هستند و خواندن‌شان طول می‌کشد، اما کار مهمی دارم که باید در اسرع وقت انجام شود و اهمال‌کار درونم می‌داند بهترین بهانه برای انجام ندادن کارهای مهم، بی‌وقفه خواندن است. به همین دلیل دیشب به دستم رسید و امروز تمام شد. 
اکثر روایت‌ها خوب و خواندنی‌اند. به نظرم پنج روایت درخشان داشت: زبان‌بسته، دایره‌ی امکان، روادید، آرایشات حرام و نشانه‌ای آفتابی برای سرزمین‌های ابری؛ چهار روایت خیلی خوب: نعلیک، قدری شبیه وطن، الف محذوفه و کانی‌مانگا؛ و یک روایت بد: به سوگواری زلف تو این بنفشه دمید. بقیه معمولی بودند. 
برای این روزها و شب‌ها توصیه می‌شود.
        

          باقی کتاب های این مجموعه را هنوز نخوانده ام ولی این کتاب بسیار جالب بود. بعضی روایت ها از بعضی دیگر بهترند ولی الان چون کتاب پیشم نیست و از خوندنش زمان زیادی می گذرد، نمی تونم نام ببرم.
        

          در خانه ات،در خانه هایت،در خانه هایی که اجازه دادی اسمت بلند شود در آن ها، با بندگان مؤمنت خوانده ام تورا....
.
روایت اتفاق به ظاهر ساده ،ولی عمیق و زیبا...
به قول برایان در روایت" نشانه ای آفتابی برای سرزمین های ابری "
wonderful experience....
        

          جلد چهارم از مجموعه کآشوب و اینبار با هجده روایت از روضه‌هایی که زندگی می‌کنیم همراه می‌شویم. روایت‌هایی که بسیار از دل برآمده و لاجرم دلنشین هستند. رهیده به جرات از رستخیر و زآن تشنگان قوی تر از آب درآمده و باید به نشر محترم اطراف بابت انتخاب افراد و روایت هایشان تبریک گفت. با رهیده می‌توان مدت‌ها همذات پنداری کرد و روضه خواند. 
بشخصه بیشتر با روایت‌های زبان بسته، یا من اضحک و ابکی، قدری شبیه وطن، آرایشات حرام، سلام بر دورافتادگان و یک خانه برای چند نفر جا دارد ارتباط گرفتم.
        

          هجده روایت از روضه هایی که زندگی می‌کنیم" عهد سالانه نشر اطراف است که امسال اسمش شده رهیده.
هجده نفر از اتفاق و ارتباط و علاقه خود نسبت به مجلس سیدالشهدا ع و حواشی آن گفته‌اند؛ سه روایت از زیارت است و در چند روایت اسم آمده از درگذشتگان چون مهدی شادمانی و محمد توکلی و نسبت آن‌ها با خون خدا.
 بر خلاف عادت همیشگی‌ام که دوست دارم کتابی را که شروع به خواندنش میکنم، زود تمام کنم، خساست به خرج می‌دادم که روزی بیشتر از یک روایت نخوانم و در اغلب این هجده روز، درگیر بودم با اتفاقات آن روایت و ناداستان و آن تجربه.
خانم نفیسه مرشدزاده عزیز، مجلس سالانه‌تان صدها سال به طول بیانجامد به احترام سیدالشهدا ع
        

          این جلد را بیشتر از رستخیز دوست داشتم. شاید بیشتر از کآشوب حتی.
روایت‌های ساده و دلنشین و نزدیک.
        

          زیبا زیبا زیبا.
        

          شما اگر کآشوب که جلد اول این مجموعه هست رو بخونید امکان نداره که شیرینی خواندن روایت عاشقی آدم ها با روضه‌‌های امام حسین رو از دست بدید،با خوندن این روایت ها خیلی جاها همذات پنداری میکنید،یه جاهایی با خودتون میگید کاش من جایِ این راوی بودم و تجربه اش رو زندگی میکردم،یه جاهایی کلی چیز جدید یاد میگیرید،یه جاهایی میخندید و یه جاهایی هم گریه...
و خب معلومه کتابایی که مجموعه ای از این حس‌ها رو بهتون تقدیم میکنن نباید از دست داد(:
        

          کیست درین انجمن محرم عشق غیور

ما همه بی‌غیرتیم آینه درکربلاست

هر جا اسمش باشه، روایتش باشه، صحبتش باشه، 
آرامش هم حتما هست...
        

          مجموعه خاطراتی که در مورد حال و هوای محرم هستند تداعی کل ارض کربلا و کل یوم عاشورا هستند و همه تیپ ها رو معرفی می کنه که هر کسی به سبک خودش چراغ روضه رو روشن نگه میدارد و پیشنهاد این حقیر خواندن این کتاب هاست و تشکر ویژه از سرکار خانم مرشد زاده که این باب رو گشودند
        

          من مادر یک کودک اوتیستیکم، اما هیچوقت جرات نکردم به شفا فکر کنم. از حس اینکه شفا، معجزه‌ای بی‌قاعده است و یا از آن سخت‌تر اینکه به احتمال زیاد، بر اساس لیاقت تقسیم میشود، ترجیح میدادم اصلا خودم را حوالی‌اش آفتابی نکنم.

من به داستان‌های شفا گرفتن آن فلج و آن نابینا و آن طفل سرطانی گوش نمیکردم. از آنها می‌ترسیدم. می‌ترسیدم از اینکه توقع کوری در من ایجاد کند که باعث شود بلند شوم و ناگهان بدَوم در دل بیابان تاریکِ شاید و اگر و احتمالا...

من نذرها و نمازها و چله‌ها را حفظ بودم. اما آنها هراس و اضطرابم را بیشتر میکرد. مثل کسی که آدرس بدست، چهل کوچه‌پس‌کوچه را پُرسان‌پرسان رفته باشد؛ و آخرش بجای آن مکان، آن اسکان، آن انتهایی که بقیه رفته‌اند و در آن، جا و آرام گرفته‌اند، برسد به یک خالی بزرگ. 

رهیده، داستان ‌های شفاگونه‌ای داشت که برای من تشنه، حکم تماشای تلألوی قطرات آب، روی لیوان پر از یخ در بهشت بود.

        

          "امام حسینِ ما خیلی معمولی ها"

محرم سال قبل (۱۴۴۵) کتاب کآشوب را که بیش از یکسال بود خریده بودم و گوشه ی کتابخانه ام خاک میخورد برداشتم. هیچ تصوری از آنچه پیش رویم خواهد بود نداشتم. نشر اطراف را هم نمی‌شناختم. اما بعد، کآشوب، آشوبی شد برای فهم چیستی و چگونگی رابطه ی خودم با امام حسین(ع)، با محرم. منِ سنگین‌دل که قد فهم‌م به روضه ها و مقتل ها نمیرسید، لا به لای این روایت های خیلی خودمانی، آب میشد و اشک...

اینکه چرا بعد از تمام کردن کآشوب، نرفتم سراغ دومین کتاب مجموعه و یکهو پریدم به کتاب چهارم یعنی "رهیده" یک دلیل خیلی ساده دارد: لیست کتاب های پیشنهادی مدرسه نویسندگی مبنا. از خرید اردیبهشتِ کتابی نمایشگاه کتاب تا اول محرم به معنای واقعی کلمه له له میزدم برای خواندنش اما می‌دانستم که حسینِ (ع) دل من در غیرِ محرم، حیاتی پویا ندارد.

با شروع محرم کتاب را شروع کردم. راستش را بخواهید رهیده را کمی تا حد زیادی اصلا در حد کآشوب دوست نداشتم. روایت ها خیلی دیگر بیش از اندازه معمولی بودند یا اگر هم معمولی نبودند، زبانِ روایت‌شان خیلی معمولی بود. درست است که مجموعه ی کآشوب روایت آدم های معمولی است، اما نشان دادن این معمولی بودن به شکلی زیبا را خود کآشوب در جان من نهادینه کرد که رهیده در حد آن پدیدار نشد. با این حال بعضی روایت ها را خیلی دوست داشتم:

روایت اول به نظرم خیلی قوی بود و همان اول کتاب کمالگرایی آدم را قلقلک میداد.
روایت چهارم که از زبان دختر در توضیح اسارت پدر، روایت قابل قبولی بود اما به نظر من طولانی.
"آخرین تباکی" و "روادید" را خیلی دوست داشتم، خیلی زیاد. (امیدوارم نویسنده ی روادید حالش خوب باشد، توی روایتش گفت که سرطان گرفته و جست و جوی من برای یافتن نامش بی نتیجه ماند)
"الف محذوفه" ، "در وطن خویش توریست" ، "سلام بر دورافتادگان" و "نشانه ای آفتابی برای سرزمین های ابری" را هم دوست داشتم.
"وقت خون در مسجد ملک" هم نثر عالمانه ای داشت، خوشم آمد.

اما باقی روایت ها برایم در حد انتظارِ پیش‌ساخته نبودند.
البته در خلال کتاب نام افرادی یادآوری شد که حالا نداریم‌شان: حاج آقا فاطمی‌نیا و علی شادمانی. خود من هم یاد مسعود دیانی افتادم. خدا همه شان را بیامرزد.

در کل محرم امسالم هرجا که مجالس روضه در حد این بی‌نقص‌گرایی کوفتی ام ظاهر نمی‌شدند به رهیده پناه می‌بردم که رهیده هم در اکثر اوقات روحم را ارضا نمی‌کرد و این اسباب ناراحتی بود.

همین...
        

          روایت ها طوریه که شما ممکنه توی هرکدومش بارها و بارها خودتونو پیدا کنید... و این دلنشینی روایتها رو صدچندان میکنه.

        

          قبل از ساعت دوازده شب، بسیار اشک ریختم و کتاب را تمام کردم. چند روایت آخر به‌قدری پرکشش بودند که دلم نیامد نوشتن از حس و حال این تجربه ناب را به فردا بکشانم.
هرکدام از روایت‌ها به جای خودشان زیبا و خواندنی بودند، اما دو سه روایت فوق‌العاده بودند. «کانی‌مانگا» و «نشانه‌ای آفتابی برای سرزمین‌های ابری» بسیار تکان‌دهنده و گیرا بودند، خصوصاً روایت آخر که تجربه‌های دینی اربعین را به‌نحو مطلوبی نشان داده بود. تحول معنوی را با این جمله «بازی از جایی جالب می‌شود که می‌بینی در مسیری پیش می‌روی که اگر به خودت بود، پیدایش نمی‌کردی» و «انگار دستی هست که قدم‌های تشنگان را به سمت‌وسویی که باید می‌برد؛ قدم‌های سرگردان و آزاده‌شان را.» کامل می‌کند.‌
روایت آخر خیلی خوب نشان می‌دهد که عاشقانِ حقیقت خیلی بیش از آن چیزی است که ما خیال می‌کنیم؛ عاشقان حسین فراوانند.
        

          در کل این کتاب به نظرم از قبلی‌های این مجموعه کمی ضعیف‌تر بود اما روایت هفتمش فوق‌العاده بود. روایت هشتم، یازدهم، دوازدهم و سیزدهم دلنشین و جالب بود. اما من حس مشترک زیادی با روایان روایت‌های ششم، دهم، دوازدهم و شانزدهم داشتم انگاری که خودم نوشته بودمشان.
        

          چهارمین کتاب از مجموعه ( کاشوب ) همراه با افت وحشتناکی بوده است. در کار‌بلدی جواد رسولی تردیدی نیست. نشر اطراف هم که حرفه‌ای گری اش را حفظ کرده، پس شاید دلیل این نچسب شدن روایت‌ها را، نه در نکات فنی، که باید در اتمسفر حاکم بر عوامل کار جستجو کرد.
        

          روایت هایی که باهاشون ارتباط برقرار نکردم نسبت به دیگر جلدهای خوانده شده ی  این مجموعه بیشتر بود
ولی در کل دوستش داشتم
بهترین روایت برای من «یا من اضحک و ابکی » و روایت آخر راجع به اربعین بود…
        

          همه‌ی روایت‌ها عمیق و خواندنی نبودند، اما چند تایی که اینگونه بودند ارزش آن را داشتند که توی کیسه‌ی مهره‌های پلاستیکی، دنبال مروارید بگردم...