معمولا کاشوب‌ها همراه دهه‌ی اول محرم‌ هستند و خواندن‌شان طول می‌کشد، اما کار مهمی دارم که باید در اسرع وقت انجام شود و اهمال‌کار درونم می‌داند بهترین بهانه برای انجام ندادن کارهای مهم، بی‌وقفه خواندن است. به همین دلیل دیشب به دستم رسید و امروز تمام شد. 
اکثر روایت‌ها خوب و خواندنی‌اند. به نظرم پنج روایت درخشان داشت: زبان‌بسته، دایره‌ی امکان، روادید، آرایشات حرام و نشانه‌ای آفتابی برای سرزمین‌های ابری؛ چهار روایت خیلی خوب: نعلیک، قدری شبیه وطن، الف محذوفه و کانی‌مانگا؛ و یک روایت بد: به سوگواری زلف تو این بنفشه دمید. بقیه معمولی بودند. 
برای این روزها و شب‌ها توصیه می‌شود.
          

            قبل از ساعت دوازده شب، بسیار اشک ریختم و کتاب را تمام کردم. چند روایت آخر به‌قدری پرکشش بودند که دلم نیامد نوشتن از حس و حال این تجربه ناب را به فردا بکشانم.
هرکدام از روایت‌ها به جای خودشان زیبا و خواندنی بودند، اما دو سه روایت فوق‌العاده بودند. «کانی‌مانگا» و «نشانه‌ای آفتابی برای سرزمین‌های ابری» بسیار تکان‌دهنده و گیرا بودند، خصوصاً روایت آخر که تجربه‌های دینی اربعین را به‌نحو مطلوبی نشان داده بود. تحول معنوی را با این جمله «بازی از جایی جالب می‌شود که می‌بینی در مسیری پیش می‌روی که اگر به خودت بود، پیدایش نمی‌کردی» و «انگار دستی هست که قدم‌های تشنگان را به سمت‌وسویی که باید می‌برد؛ قدم‌های سرگردان و آزاده‌شان را.» کامل می‌کند.‌
روایت آخر خیلی خوب نشان می‌دهد که عاشقانِ حقیقت خیلی بیش از آن چیزی است که ما خیال می‌کنیم؛ عاشقان حسین فراوانند.
          

            در خانه ات،در خانه هایت،در خانه هایی که اجازه دادی اسمت بلند شود در آن ها، با بندگان مؤمنت خوانده ام تورا....
.
روایت اتفاق به ظاهر ساده ،ولی عمیق و زیبا...
به قول برایان در روایت" نشانه ای آفتابی برای سرزمین های ابری "
wonderful experience....
          

            جلد چهارم از مجموعه کآشوب و اینبار با هجده روایت از روضه‌هایی که زندگی می‌کنیم همراه می‌شویم. روایت‌هایی که بسیار از دل برآمده و لاجرم دلنشین هستند. رهیده به جرات از رستخیر و زآن تشنگان قوی تر از آب درآمده و باید به نشر محترم اطراف بابت انتخاب افراد و روایت هایشان تبریک گفت. با رهیده می‌توان مدت‌ها همذات پنداری کرد و روضه خواند. 
بشخصه بیشتر با روایت‌های زبان بسته، یا من اضحک و ابکی، قدری شبیه وطن، آرایشات حرام، سلام بر دورافتادگان و یک خانه برای چند نفر جا دارد ارتباط گرفتم.
          

            شما اگر کآشوب که جلد اول این مجموعه هست رو بخونید امکان نداره که شیرینی خواندن روایت عاشقی آدم ها با روضه‌‌های امام حسین رو از دست بدید،با خوندن این روایت ها خیلی جاها همذات پنداری میکنید،یه جاهایی با خودتون میگید کاش من جایِ این راوی بودم و تجربه اش رو زندگی میکردم،یه جاهایی کلی چیز جدید یاد میگیرید،یه جاهایی میخندید و یه جاهایی هم گریه...
و خب معلومه کتابایی که مجموعه ای از این حس‌ها رو بهتون تقدیم میکنن نباید از دست داد(:
          

            هجده روایت از روضه هایی که زندگی می‌کنیم" عهد سالانه نشر اطراف است که امسال اسمش شده رهیده.
هجده نفر از اتفاق و ارتباط و علاقه خود نسبت به مجلس سیدالشهدا ع و حواشی آن گفته‌اند؛ سه روایت از زیارت است و در چند روایت اسم آمده از درگذشتگان چون مهدی شادمانی و محمد توکلی و نسبت آن‌ها با خون خدا.
 بر خلاف عادت همیشگی‌ام که دوست دارم کتابی را که شروع به خواندنش میکنم، زود تمام کنم، خساست به خرج می‌دادم که روزی بیشتر از یک روایت نخوانم و در اغلب این هجده روز، درگیر بودم با اتفاقات آن روایت و ناداستان و آن تجربه.
خانم نفیسه مرشدزاده عزیز، مجلس سالانه‌تان صدها سال به طول بیانجامد به احترام سیدالشهدا ع
          

            من مادر یک کودک اوتیستیکم، اما هیچوقت جرات نکردم به شفا فکر کنم. از حس اینکه شفا، معجزه‌ای بی‌قاعده است و یا از آن سخت‌تر اینکه به احتمال زیاد، بر اساس لیاقت تقسیم میشود، ترجیح میدادم اصلا خودم را حوالی‌اش آفتابی نکنم.

من به داستان‌های شفا گرفتن آن فلج و آن نابینا و آن طفل سرطانی گوش نمیکردم. از آنها می‌ترسیدم. می‌ترسیدم از اینکه توقع کوری در من ایجاد کند که باعث شود بلند شوم و ناگهان بدَوم در دل بیابان تاریکِ شاید و اگر و احتمالا...

من نذرها و نمازها و چله‌ها را حفظ بودم. اما آنها هراس و اضطرابم را بیشتر میکرد. مثل کسی که آدرس بدست، چهل کوچه‌پس‌کوچه را پُرسان‌پرسان رفته باشد؛ و آخرش بجای آن مکان، آن اسکان، آن انتهایی که بقیه رفته‌اند و در آن، جا و آرام گرفته‌اند، برسد به یک خالی بزرگ. 

رهیده، داستان ‌های شفاگونه‌ای داشت که برای من تشنه، حکم تماشای تلألوی قطرات آب، روی لیوان پر از یخ در بهشت بود.