هر چقدر سعی میکنم کتاب را جدا از ناشر تحلیل کنم، نمی‌توانم. البته دیگر این رویکردهای ساختارشکنانه از نشر اطراف تعجب‌آور نیست. گذشته از این‌که با اثری مواجه هستیم که نشانی از رویکرد متعهدانه ندارد، حتی قواعد سفرنامه‌نویسی هم به درستی رعایت نشده است.
        

                اثری دیگر از‌ نویسنده( دایی جان ناپلئون )‌ با همان‌ مولفه ها.‌در پی تلاشی برای خلق طنزی بومی. و با استفاده از موقعیت طلایی جابجایی. یعنی شخصیتی از دوران معاصر به دوران حکومت عباسی می‌رود و موقعیت‌های دیدنی و جالبی  پدید می‌آورد.
        

                 هنوز هم محبوب‌ترین همینگوی برای من، همان پیرمرد و دریاست. در این کتاب، نویسنده چنان در نشان دادن روزمرگی‌های یک سرباز افراط می‌کند، که چیزی از تاثیر جنگی به آن عظمت بر زندگی انسان‌ها و جامعه نمی‌بینیم. پررنگ‌ترین موتیف اثر، شرح می‌گساری‌‌هاست.
        

                درباره زندگی این عارف کامل، که کوهی بود از معرفت و توحید، قبلا کتاب فوق‌العاده‌ی عطش را خوانده بودم. ولی اینجا با فرم داستانی روبرو هستیم و البته این‌ فرم گیرا و‌جذاب است ولی هنوز حکمت تغییر مدام زاویه دید و راوی را درک نمی‌کنم. به هر روی، خواندنش اصلا پشیمانی ندارد.
        

                بهترین هنر اثر، در هم تنیدن ناملموس چند رشته داستانی است:دختر نوجوانی که از دوست خود دور افتاده، شرکت در راهپیمایی اربعین در میان سختی‌های فراوان، مسابقه سازه‌های ماکارونی و شیطنت‌های چند دختر نوجوان. حالا می‌توان به قطعیت از پختگی قلم نویسنده گفت.
        

                هم نویسنده آدم با رزومه ‌ای بود، هم جومپا لاهیری تعریف‌های زیادی کرده بود. داستان هم بد نبود. ولی قلابش به من گیر نکرد و نمی‌دانم چرا. روایتی از فروپاشی یک زندگی مشترک.حقیقتا هنوز لزوم تغییر زاویه دید و راوی و شکست زمان در هر داستانی، بدون لزوم واضحی را درک نمی‌کنم.
        

                از حیث دادن اطلاعات درباره بوسنی به کسی که آنجا را ندیده، کتاب خوبی‌ست ولی به عنوان یک سفرنامه، بیشتر در سطح می‌ماند و به عمق نمی‌رود و راوی صرفا به یادآوری وقایع جنگ بوسنی بسنده می‌کند و به وضوح در ارتباط با آدم‌ها با فاصله رفتار می‌کند.
        

                یک بررسی بسیار جذاب در مباحث قرآنی و تطبیق شخصیت‌ها و اقوام و اتفاقات معرفی شده در آن با جغرافیای آن مباحث.
        

                برای ما که اگر هم شناختی از شاه‌آبادیِ بزرگ داشته باشیم، که امام خمینی لفظ استاد را به طور مطلق برای ایشان به کار می‌برد، به عنوان یک عارف از او نام می‌بریم، میزان تسلط او بر مباحث سیاسی و اجتماعی حیرت‌انگیز است و فراتر از آن ارائه یک الگوی اقتصادی برای فعالیت شرکت‌های مخمس.
        

                یک رمان نوجوانانه در حال و هوای روزهای قبل از انقلاب. چند جوان شر و شور جنوبی و درگیری‌های جالب با ته‌مایه‌ی کم‌رنگ مبارزات سیاسی. برخی جاها قصه از حیث باورپذیری نقص داشت ولی فضای گرم و کاراکترهای دلنشین، این کمبود را جبران می‌کرد.
        

                شاید شرح خطبه های نماز جمعه‌ی ۴۰ سال قبل، برای روزگار ما بی اهمیت به نظر برسد، ولی وقتی با نگاهی مبناشناسانه و برای مداقه و الگو گرفتن، به آن بنگریم،‌ هم سرشار از اصول اخلاقی سیاسی اسلام است و هم قضاوت بهتری از وقایع آن روزگار به دست می‌دهد.
        

                در زمان چاپ اول کتاب، بر روی گزاره های قرانی، در حوزه معناشناسی،  در ایران کار زیادی انجام نشده بود. پس نمی توان بر روی برخی نقایص کار، چشم بست. خصوصا که در منابع ما، نگاه فقهی به قرآن، بر نگاه اخلاقی غلبه داشته. ولی به هر روی حاوی نکات نابی برای محققین بود.
        

                برگرفته از تجربه‌ی زیسته، از روزهای منتهی به انقلاب اسلامی در خوزستان، البته با نگاهی غیر انقلابی. گیرا و گرم ولی حقیقتا اگر همین رمان را نویسنده‌ای تازه‌کار می‌نوشت، با ایرادات فراوان مواجه می‌شد: عدم تحول شخصیت‌ها و رها کردن به مدت طولانی، حجم بالای گفتن و نشان ندادن
        

                کتابی بسیار ستوده شده از نویسنده ای به غایت دقیق و پرکار. این اثر را می‌توان نماینده و نمایشگر خصوصیات تمام آثار احمد دهقان دانست: بسیار جزیی،نگاه ژرف، حاصل از تجربه‌ی زیسته در دفاع مقدس، با تصویرپردازی‌های درخشان  ولی خالی از( آن) ِ ناب نویسندگی و گیراییِ مخاطب
        

                توقع این حد از احاطه‌ی نویسنده به تاریخ رمان نویسی را نداشتم. بسیار موجز و دسته بندی شده، روند خلق قالب رمان و تطورات تاریخی آن را بررسی کرده بود و با چنان لحن لطیف و البته طنز نامحسوسی، روایت را پیش‌برده بود که کتابی که می‌توانست خشک و مرجع باشد، خواندنی شده .