بلاتکلیف سفرنامه‌ای است در میانه جنگ، بلاتکلیفِ برگشت به خانه 🇮🇷 یا ماندن دور از خانه.
نویسنده با نثری آشنا و صمیمی، روایتِ کوتاه اما عمیقی را پیش چشم می‌گذارد: گروهی همراه آقای نویسنده برای پرسه در کوچه‌های استانبول راهی ترکیه شده‌اند، اما سفرِشان قبل از پایان با شروع جنگ و قطع پروازها با یک چالش جدی مواجه می‌شود.
وقتی بلاتکلیف را می‌خواندم، همراه خانم و بچه‌ها بارها به لحظاتی فکر کردیم که در عراق، دور از وطن، خبر آغاز جنگ تحمیلی اسرائیل علیه ایران را شنیدیم؛ همان تقلا برای بازگشت، همان اضطراب رسیدن به خانه و شهرِ خودمان.
      

        در حاشیه سفر اربعین به عراق، خواندن کتاب قاسم به روایت مرتضی سرهنگی برایم روایتی پررنگ و نزدیک از حاج قاسم رقم زد؛ اثری ۵۰۰ صفحه‌ای که بسیاری از صحنه‌هایش در همین عراق شکل گرفته است. از روزهای جنگ تحمیلی تا دوران پرتنش پس از سقوط صدام، از دولت‌سازی در عراق تا نبرد با داعش.
نویسنده حاج قاسم را راوی اول شخص قرار داده تا داستان، زنده و نفس‌گیر پیش برود. این انتخاب گرچه به جذابیت روایت افزوده، اما گاهی حس خودستایی را به قهرمان داستان نسبت می‌دهد. همچنین تأکید بر نقش رهبری او، کمی از سهم تصمیم‌گیران و مجاهدان بومی سوریه و عراق کم کرده است.
با این حال، این اثر با پشتوانه‌ای قوی از تحقیق و گردآوری منابع، جامع‌ترین تصویر از شهید سلیمانی را تا امروز پیش روی مخاطب می‌گذارد؛ تصویری که هم میدان‌های جنگ را به روشن‌ترین و زنده‌ترین شکل ممکن ترسیم می‌کند و هم لحظات انسانی و شخصی او  را به دل خواننده می‌نشاند. بعد از خواندن این کتاب، شهید فرودگاه بغداد را چند برابر بیش از قبل دوست دارم و معنای حضورش برایم عمیق‌تر شده است. اگر می‌خواهید حاج قاسم را نه فقط به‌عنوان یک فرمانده، که به‌عنوان یک انسان در دل حوادث خاورمیانه بشناسید، این کتاب نقطه شروع خوبی است .
      

        خواندن کتاب «مردم‌پناه» مجالی بود تا دوباره یاد و نام شهید آل‌هاشم و خاطراتش برایم تازه شود...
📚 در این ۲۱۰ صفحه، صدا و نگاه مردمِ کوچه‌ و بازار و نخبگان فرهنگی و هنری تبریز را می‌خوانید؛ آدم‌هایی که «سید مردم‌دار» را در صف نان، اتوبوس پادگان، صحنه تئاتر، سکوی ورزشگاه یا بازار کفاش‌ها دیده بودند و هنوز حرارت آن لبخند بی‌ریا را یادشان نرفته است. هر خاطره، مثل یک استوری کوتاه، چراغی می‌شود برای شناخت روحانی‌‌ای که میان مردم زندگی کرد و با آن پرواز تلخِ اردیبهشت ۱۴۰۳ پر کشید.
📚 کتاب محصول کار دوستان و همکاران خوبم در باشگاه روایت حوزه هنری آذربایجان شرقی و محصول چند ده ساعت مصاحبه با کسانی است که حضور آن عزیز سفرکرده را درک کردند.
✨ چرا «مردم‌پناه» را باید بخوانیم؟
1️⃣ یادآوری اینکه منشِ «خدمت بی‌منت» هنوز هم عملی است، نه شعار.
2️⃣ الهام برای هرکسی که دنبال الگوی مدیریت مردمی می‌گردد.

🔖 اگر دنبال کتابی هستی که بتوانی در مسیر رفت‌و‌آمد یا ساعت استراحت بخوانی و هر صفحه‌اش تو را وادار به مکث و تفکر ‌کند، «مردم‌پناه» انتخاب خوبی است.
      

        «بر دامان آمستردام» را که بستم، به این فکر کردم که می‌شود در شش ماه آن‌قدر خاطره و کشف از یک شهر جمع کرد که برای یک عمر حرف بماند؛ هرکسی اگر جرئت کند روزنوشت‌های سفرش را دقیق بنویسد، ناگهان خودِ سفر بدل به قصه‌ای پانصدصفحه‌ای می‌شود که تا سال‌ها می‌شود راهنما برای کسی که می‌خواهد برود مثلا به آمستردام.
 سنا ثقفی ــ نویسنده‌ و محقق ادبیات کودک ــ با چرخ‌دنده‌های باکفیتس (به قول خودش گاری و در واقع یک دوچرخه خانوادگی)، بوی لاله هلندی و صدای ناقوس کلیسای رتردام به دل زندگی روزمره‌ٔ یک خانوادهٔ چهارنفره ایرانی با دو بچه در اروپا می‌زند؛ از دیدنِ کلاس‌ها و کتاب‌هایی که در آن‌ها به کودک می‌آموزند چطور دربارهٔ خدا سؤال بپرسد تا گفت‌وگو با همسایه‌ٔ اکوادری. 
پشت همهٔ این روایت‌ها یک دغدغهٔ مشترک تپش می‌کند: چطور می‌شود «ایمان» را در شلوغیِ خیابان‌های سنگفرش نگه داشت و هم‌زمان از موزه‌ها و کتابخانه‌ها و پارک‌های آمستردام لذت برد؟
      

        کتاب «به تماشا نمی‌شود» محصول باشگاه روایت حوزه هنری آذربایجان شرقی است که در پی سانحه‌ی سقوط بالگرد رئیس‌جمهور و همراهانش در ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳ تدوین شده. نویسندگان این مجموعه با نگاهی روایی، لحظاتی از عملیات جست‌وجو، فضای حزن‌انگیز شهر تبریز، تشییع پیکر شهدا و واکنش‌های مردمی را ثبت کرده‌اند. با اینکه برخی از این روایت‌ها مانند «یکی از خود ما» (حکیمه برتینا)، «ایران ۱۳۲۰ ـ ایران ۱۴۰۳» (زهرا ناصری) و «جای خالی را پر کنید» (زینب علی‌اشرفی) به واسطه‌ی زاویه دید متفاوت، پیوندهای هنرمندانه با بسترهای فرهنگی و اجتماعی، و لحن باورپذیرشان در ذهن مخاطب ماندگار می‌شوند، اما مجموعه در کلیت خود با چالش‌هایی جدی روبه‌روست. بخش عمده‌ای از نوشته‌ها، که به‌عنوان تکلیف کلاسی دوره‌های روایت‌نویسی به ذهن متبادر می‌شود، از نظر کیفیت و انسجام روایی یک‌دست نیستند و گاه به تکرار مضامین، توصیف‌های کلیشه‌ای و شعارزدگی و خاطره‌نویسی دچار شده‌اند. چینش زمانی روایت‌ها نیز که ترجیح دبیر محترم مجموعه بوده، باعث شده روایت‌های پرکشش در لابه‌لای متن‌های یکنواخت گم شوند و ضرباهنگ کتاب افت کند. 
با وجود این چالش‌ها، «به تماشا نمی‌شود» در نهایت روایتی است از یکی از مقاطع حساس و تراژیک حیات جمهوری اسلامی ایران؛ لحظه‌ای که احساسات عمومی، فقدان یک رئیس‌جمهور و یک امام جمعه محبوب و استاندار پرکار و وزیر امور خارجه انقلابی، و حضور پررنگ مردم در میدان، تبدیل به خاطره‌ای جمعی شد. همین تلاش برای ثبت تجربه زیسته یک جامعه در میانه‌ی اندوه و همدلی، هدف اصلی کتاب است. امید که نویسندگان این مجموعه، که اکنون در آغاز راه روایت‌گری‌اند، در آینده نه‌چندان دور به مستندنویسان و نویسندگانی محبوب، دقیق و پرکار بدل شوند و در حافظه فرهنگی این سرزمین نقش‌آفرینی کنند.
      

        از آن دسته کتاب ها بود که می‌شود یک‌جرعه سر کشید. نشست و خواند و لذت برد و تا تمام نشده، کنار نگذاشت؛ روایت شیرین و نثر ارجمند.
 از چند سال قبل متوجه ایجاد واحدی به نام تاریخ شفاهی پیشرفت به راهبری مهندس مرتضی اسدزاده عزیز بودم و کمابیش در جریان پروژه‌هایی که شروع کرده بودند. سر کتاب شریان مکران و روایت پروژه ایرانی انتقال نفت گوره به جاسک آقا مرتضی گفت این کتاب یک حلقه کم دارد و آن روایت طراحی و ساخت پمپ‌های مهم پروژه در پتکو تبریز است. کتاب را که خواندم یاد آقا مرتضی افتادم و نزدیک به دوسال دوندگی و زحمتش که نتیجه داده.
آبی نفتی روایت یک زندگی است و زوم روی ۱۶سال مدیریت کارخانه شرکت پمپ و توربین ایران با نام تجاری پتکو . روزهای شیرین طراحی و ساخت پمپ‌های مهم پروژه‌های نفتی و آبی توسط مهندسان ایرانی در سایه فرصت تحریم و کوتاه‌شدن دست مدیران از روهر آلمان. روایت اعتمادها به مهندسان ایرانی و میوه شیرین این اعتماد. روایت مشکلات و رسیدن راه‌حل‌ها.
 این یک شروع است و امیدوارم به‌زودی کتاب‌های دیگری از مجموعه روایت پیشرفت در انتشارات راه‌یار به چاپ برسد.
در جلسه رونمایی راوی کتاب، مهندس علی عمرانی گفت "نویسنده آنقدر خوب نوشته که در مطالعه بعضی قسمت‌ها خودم گریه‌ام می‌گرفت‌". و بی‌شک در گوارایی خروجی زحمات دوستان محقق، سهمی مهم را دکتر مهدی نورمحمدزاده داشته. قلمشان پر برکت...
      

        کتاب «دیدار با دبیرکل» مجموعه‌ای است از بیست روایت زنده و دست‌اول از کسانی که در مقاطع مختلف، از نزدیک با دبیرکل شهید حزب خدا دیدار داشته‌اند. نویسنده و تیم تولید، در کمترین فاصله زمانی از لحظه پرواز ایشان، به سراغ این افراد رفته‌اند و برخلاف انتظار، به‌جای چهره‌های رسمی و نظامی، خانواده‌های شهدا، فعالان فرهنگی، خبرنگاران، نویسندگان و مستندسازانی را انتخاب کرده‌اند که تجربه‌های متفاوت و عاطفی‌تری از آن دیدارها داشته‌اند. 
یکی از جذاب‌ترین روایت‌ها مربوط به محسن مؤمنی‌شریف است که همراه با رضا امیرخانی، محمدرضا بایرامی و اکبر خلیلی در دهه ۸۰ به لبنان سفر کرده و پس از گشت‌وگذارها و دیدارهایی در بیروت و جنوب، وارد اتاق کار دبیرکل شده‌اند. 
مستندسازانی که بعد از جنگ ۲۰۰۶ به بیروت رفته‌اند نیز روایت متفاوتی دارند که نگاهی نزدیک‌تر به فضای پساجنگ دارد. 
روایت خانواده‌های شهدا، هم از لطف دبیرکل پیش از شهادت عزیزشان و هم پس از آن، پر از لحظه‌هایی‌ست که چهره‌ی مهربان سید را ترسیم می‌کند. 
تقریباً در تمام روایت‌ها یک نقطه مشترک وجود دارد: سختی و پیچیدگیِ زندگی مخفیانه‌ی او در نزدیک به چهار دهه اخیر. راویان از چند مرحله تعویض خودرو، چند آسانسور و کوچه‌پس‌کوچه‌گردی در ضاحیه جنوبی بیروت می‌گویند تا به مقصد برسند—و تازه آن‌جاست که سادگی، فروتنی و لبخند میزبان آغاز می‌شود. 
در میان همه‌ی روایت‌ها، گزارش صمیمی وحید فرجی، عکاس و مستندساز از حضور دبیرکل در میان مردم، در «مهرجان انتصار» پس از تابستان پرحادثه‌ی ۲۰۰۶، یکی از درخشان‌ترین لحظه‌های کتاب است.
 اهمیت اصلی این در زمان انتشار آن است؛ کاری سریع، به‌موقع، و از دل همان کسانی که ایشان دیده بودند؛ یک قاب ماندگار از انسانی که در دلِ خطر، شبیه مردم ماند.
      

        سفری بی‌نقشه، روایتی بی‌تکلف

 کتاب، فقط یک سفرنامه نیست. سفرهایی از قونیه تا کاتماندو و از بامیان تا خلیج فارس را در بر می‌گیرد، اما نویسنده‌اش جغرافیا را بهانه‌ای برای عبور از مرزهای درونی خودش کرده.
مهزاد الیاسی، انسان‌شناس و نویسنده‌ای که با کوله‌ای سبک و نگاهی عمیق سفر می‌کند، در این کتاب ۱۵ جستار را پیش روی خواننده گذاشته که هر یک، فصل تازه‌ای است از مواجهه او با یک شهر، یک آیین، یک مرگ، یک یاد و حتی از مرکب‌ماهی‌ای در خلیج فارس که میان مرگ و زندگی، شناور است.
این کتاب، ترکیبی از سفر آفاقی و انفسی است؛ همان چیزی که ما اغلب در سفرهای لوکس و اینستاگرامی گم می‌کنیم. او نه با بلیط بیزنس‌کلاس که با دل ناآرام، راهی می‌شود. 
 اگر سفر را دوست دارید، اما از سفر می‌ترسید… اگر همیشه رؤیای رفتن دارید، اما هنوز نرفته‌اید… اگر دلتان می‌خواهد کسی از دل سوگ و اندوه، برایتان از زندگی بنویسد…
این کتاب را بخوانید.
نام کتاب هم یک آیه قرآن است، در سوره لقمان.
      

        ظاهر ماجرا این است که پرونده سوریه 🇸🇾 برای ما ایرانی‌ها بسته شده؛ با همه‌ی شَهیدانش، همه‌ی امیدها و هزینه‌های انسانی و سیاسی‌اش. اما حقیقت این است که هنوز حتی فرصت نکرده‌ایم خیلی درباره‌اش حرف بزنیم. روایت سوریه، همچنان جای کار دارد.
 خبرنگار غیراعزامی، روایت سه سال محاصره دو شهرک شیعه‌نشین فوعه و کفریا از زبان جمیل الشیخ، خبرنگار حاضر در آن جهنم محصور به قلم سجاد محقق، تلاشی است برای روایت بخشی کمتر شنیده‌شده از آن سال‌ها؛ بدون سانسور...
طرح جلد چاپ اول کتاب را خیلی نمی‌پسندیدم، اما در چاپ جدید، با طرحی بهتر مواجه شدم که بیشتر در شأن #کتاب است. این کتاب را با مهر از خود نویسنده هدیه گرفتم؛ کسی که تلاش او در مستندسازی این خاطرات تلخ و ضروری، قابل ستایش است. امیدوارم کارهای بعدی‌اش را زودتر بخوانیم؛ هنوز حرف‌های ناگفته‌ی زیادی مانده…

      

        درباره کتاب «دشواری مبارک» نوشته فائضه غفارحدادی

در میان ده‌ها حادثه بی‌صدایی که جهان را تکان داده‌اند اما بی‌روایت مانده‌اند، انفجار پیجرها در لبنان یکی از غریب‌ترین و تلخ‌ترین‌هاست؛ عملیاتی پیچیده، با زخمی‌های عمیق و مادام‌العمر.
عملیاتی تروریستی که در آن، دستگاه‌هایی کوچک و ظاهراً بی‌ضرر، به‌صورت هم‌زمان و از راه دور منفجر شدند و جان یا بینایی ده‌ها رزمنده را گرفتند؛ بی‌صدا، بی‌دود، بی‌نشان.
کتاب «دشواری مبارک» تلاشی است برای بیرون کشیدن روایت از دل همین خاموشی؛ صدایی انسانی از زنانی که چشم در چشم مصیبت ایستاده‌اند و هنوز هم، به‌جای زخم، از زندگی پای آرمان و اعتقاد حرف می‌زنند.
این اثر شامل چهل خرده‌روایت از خانواده‌هایی است که زندگی‌شان با یک لحظه انفجار، به «قبل» و «بعد» تقسیم شد. نویسنده با همراهی و هم‌نفَسی، به میان مادران و همسرانی رفته که عزیزان‌شان به‌خاطر همین انفجارها جانباز شده‌اند، با چشم‌هایی که دیگر نمی‌بینند، با دست‌هایی که دیگر کامل نیست، و با چهره‌هایی که دیگر آشنا نیستند. روایت‌ها کوتاه و ساده‌اند، آن‌قدر صادق که خواننده را بی‌صدا می‌لرزانند.
در دل روایت‌ها، چیزی فراتر از سوگ و درد جریان دارد: انتخاب. انتخاب ایستادن در کنار مقاومت، انتخاب زندگی‌کردن با نقصی که «مبارک» است.
 چند روایت برجسته‌ترند: روایت مادری ایرانی که پسرش در لبنان مستقر بوده و از قربانیان این عملیات است و دختری که پس از وقوع انفجار، علی‌رغم پس‌گرفتن خواستگاری از سوی خانواده پسر، همچنان اصرار دارد با او ازدواج کند.
کتاب کم‌حجم و راحت‌الحلقوم است. حدود دو ساعت زمان کافی است تا آن را بخوانید، اما تأثیرش، بسیار فراتر از این دو ساعت با شما خواهد ماند.
      

        کتاب عایده روایت زیست انسان انقلاب اسلامی در پهنه لبنان 🇱🇧 عزیز است. حکایت تولد، رشد، تحصیل، ازدواج و مادری دختری به‌نام عایده در فضای شهری و روستایی آن کشور و جلو آمدن گام به گام تا تربیت دو رزمنده برای حزب الله.
 روایت یک زن شیعه از حومه بیروت که نه با شعار، بلکه با زندگی‌اش به مقاومت پیوست.
 مادری که پسرش «علی» در نوجوانی و در معرکه سوریه و پسر بزرگترش «محمدعلی» را ۱۰سال بعد در جنگ پس از طوفان الاقصی قربان داده و خودش زنده است تا قصه‌ پسرانش را بگوید. زنی که ایستاد، ساخت، و در دل آشوب‌ها، ایمانش را گم نکرد.
محبوبه‌سادات رضوی‌نیا مصاحبه‌ها را گرفته، تنظیم کرده و یه شکل کتاب درآورده. با وجود انتقاداتی که به کتاب در قطع روایت برخی مقاطع زندگی سوژه روایت وارد است، اما حتما نمره قبولی می‌گیرد.
اگر دنبال یک روایت انسانی و زنانه از مقاومت هستی، «عایده» را بخوان.
      

        با گذشت بیش از ۱۲ سال از یک حرکت بین‌المللی غیردولتی با هدف همبستگی با فلسطین در فروردین ماه ۱۳۹۱، روایت این سفر در قالب کتاب منتشر شده است. کاروانی جهانی از فعالان حامی فلسطین که از مزار گاندی در هند حرکت می‌کند، از پاکستان، ایران و ترکیه عبور می‌کند، و با کشتی به لبنان می‌رسد؛ تا چند قدمی مرزهای سرزمین‌های اشغالی. اروپایی‌ها و شرق آسیایی‌ها، از جمهوری آذربایجان، افغانستان و عراق هم در این حرکت حضور دارند. حالا به این اضافه کنید که جمعی هنرمند چون محمدحسین جعفریان و ناصر فیض و محسن مومنی شریف هم حضور دارند و اسباب بزله‌گویی هم برپاست.
در این مسیر، نویسنده با نگاهی داستان‌گو، ما را شریک لحظه‌لحظه‌ی این تجربه‌ی خاص می‌کند.
روایت سیدمحمدمهدی پوریزدان‌پرست از آن کاروان راهنمایی‌ست برای دوستان جوانی که می‌خواهند وارد میدان کنشگری بین‌المللی، به‌ویژه در حوزه فلسطین شوند.
      

        کتابی که نمی‌خواستم تمام شود...

 معمولاً کتابی را که به دست می‌گیرم، دوست دارم یک‌سره بخوانم، تمام کنم و بعد زمین بگذارم. اما حاج آخوند فرق داشت... برای اولین بار، کتابی آن‌قدر شیرین برایم بود که نمی‌خواستم تمام شود. جرعه‌جرعه می‌نوشیدم و یک هفته تمام با آن مشغول بودم ☕📖
کتاب، خاطرات سید عطاالله مهاجرانی‌ست از دوران کودکی و نوجوانی‌اش در روستای مهاجران اراک 🏡
روایتی صمیمی و شاعرانه از روزگاری که مردی با وجود مدارج بالای علمی در نجف و قم 🎓، تصمیم می‌گیرد به روستا بازگردد و با مردم بماند.
روحانی‌ای روشن‌ضمیر، عارف‌منش، خوش‌ذوق، شاهنامه‌خوان، خیام‌دوست و مولوی‌شناس
که با سلوک ساده‌اش معلم جان‌های خسته بود 🌿
حاج آخوند یک آینه‌ است برای تماشای مردی که شبیه چهره رایج روحانیت نیست. ✨
اگر دلتان برای آدم‌های بی‌ادعا و بزرگ تنگ شده، اگر اهل خاطره‌خوانی و نثرهای لطیف هستید، این کتاب را بخوانید... نه یک‌سره، بلکه جرعه‌جرعه
مثل چای خوش‌عطری که نمی‌خواهی تمام شود... 
من کتاب را با صدای گرم خود نویسنده شنیدم 🎧 و همین، لذت خواندن حاج آخوند را برایم دوچندان کرد...
      

        کتاب «حضرت حجت» مجموعه‌ای از بیانات آیت‌الله بهجت در مورد حضرت ولی‌عصر (عج) است که به زیبایی در قالب یک اثر مفصل جمع‌آوری شده 📚. این کتاب که قریب به ۷۰۰ صفحه دارد، گنجینه‌ای از سخنان عارفانه و عاشقانه ایشان در خصوص رابطه با حضرت و نحوه جلب رضایت و داستان‌هایی از تشرف به محضر ایشان است. آیت‌الله بهجت، با توسل و توجه به حضرت حجت (عج)، راه‌های وصال و بهره‌مندی از حضور این امام همام را به محبان نشان داده‌اند .
 کتاب نه تنها یک منبع ارزشمند از نظر مفاهیم معنوی است، بلکه نقل‌های خواندنی و دلنشینی از دیدارهای اشخاص با امام غائب را هم در خود جا داده. با اینکه تکرار مطالب در برخی صفحات و اضافه شدن توضیحات مفصل، حجم کتاب را افزایش داده، اما عمق محتوای آن قطعاً ارزشمند است . تنظیم‌کنندگان کاش به فکر یک نسخه کم‌حجم‌تر بدون توضیحات ۲۰۰صفحه پایانی و مطالبی که مدام در بخش‌های مختلف تکرار می‌کنند، باشند. . 
جلد کتاب هم خودش یک پوستر فوق‌العاده و کار جناب استاد فرزاد ادیبی است.
      

        به گمانم همه ما یک‌جایی از زندگی، داستانمان با امام حسین(ع) گره خورده. وقتی به سنگ بزرگی می‌خوریم، وقتی مساله جان خودمان یا عزیزانمان مطرح است، وقتی... 
کتاب فصل‌باران روایت این گره‌خوردن‌هاست و قصه‌های نویسنده‌ها از زندگی خودشان که به امام حسین (ع) ربط پیدا می‌کند.
کتاب را در مسیر تبریز به کربلا خواندم و همان آماده مواجهه با حرمم کرد. طبیعتا با توجه به این که ۳۲نویسنده دارد، متفاوت هستند و قدرت کلام هم متفاوت است اما همه‌شان در اصل داستان مشترکند. در نیمه دوم کتاب، اکثرا داستان سفر به کربلا که در اصل "روزی" است پررنگ است.