حافظۀ خوبی ندارم و این رو همه درباره‌م می‌دونن، این خراب بودن وضعیت حافظه تا حالا زیاد بهم آسیب زده اما این بار بهم کمک کرد. کمک کرد کل داستان رو یادم بره و از اول بخونمش و از اول عاشقش بشم.
سایۀ باد یک داستان نیست، چندین داستانه که هر کدوم از چند زاویۀ دید روایت می‌شن. هم عاشقانه‌ست، هم جنایی، هم ترسناک، هم پر از توصیف‌های خوب. خلاصه که آنچه خوبان همه دارند، ایشون یک‌تنه داره، و چه بهتر که داستان دربارۀ کتاب‌هاست، دربارۀ این که تا کسی ما رو به خاطر میاره، ما نمی‌میریم... 

هنوز درد می‌کنم که کسی حقیقت رو به خولین نگفت... به نظرم حقش بود که بدونه.
          

            امتیاز واقعی کتاب: ۳.۵
مطالعه‌ی پیوسته‌ی این کتاب برای من سخت بود و بین مطالعه‌ی هر فصل با فصل بعدی چند روزی فاصله مینداختم تا بهتر و دقیق‌تر بتونم بخونم و بفهممش.
بنظرم برای ارتباط گرفتن و فهمیدن بهتر این کتاب علاقه و آگاهی کلی نسبت به دو تا موضوع خیلی مهم بود: يكی روانکاوی و دیگری ادبیات (خاصه نمایشنامه‌ی اتللو).
در هر فصل نویسنده پیرامون یک موضوع در زندگی و روان ما که موجب شده نحوه زیستنمون تحت تاثیر زیادی قرار بگیره صحبت میکنه.
بنظر من بهترین فصل کتاب فصل ۳ بود و اگر حوصله و وقت مطالعه‌ی کامل رو ندارید حتما این فصل رو جداگانه مطالعه کنید یا صوتیش رو بشنوید

          

            به نام او

بهترین کتابی که در این یکی دو ماه خواندم همین کتاب بود. پیش از این با اینکه سه چهار کتاب از ترومن کاپوتی داشتم ولی چیزی از او نخوانده بودم. اول «صبحانه در تیفانی» را خواندم و لذت بردم و بعد هم «در کمال خونسردی» را.  تجربه جالبی بود.

اول که خلاصه داستان را خواندم با خود گفتم کاپوتی چطور چنین داستان سرراستی را در این تعداد صفحه، که به‌نظرم زیاد می‌آمد، گنجانده است؟ چه گفته که اینقدر طولانی شده؟ داستان این کتاب که براساس واقعه‌ای حقیقی در یکی از ایالت‌های امریکا است، ماجرای قتل چهار نفر از اعضای یک خانواده در دهه پنجاه میلادی است. کاپوتی بعد از فهمیدن خبر، به محل وقوع جرم می‌رود و شش سال تمام گزارش تهیه می‌کند، مشاهداتش را می‌نویسد و با افراد مختلف از جمله قاتلان مصاحبه می‌کند تا از میان یادداشت‌هایش به «در کمال خونسردی» می‌رسد. کتابی که خود او نام «رمان واقع‌گرایانه»* را برای آن انتخاب می‌کند.

هنر کاپوتی در این داستان جنایی پرداخت هنرمندانه داستانی است که همگان آن را می‌دانند. یعنی کاپوتی از این امتیاز که خوانندگان خود را با گره‌های داستانی و روایی غافلگیر کند بی‌بهره است. او باید یک واقعه را که همه چیز آن مشخص است به‌نحوی جذاب و وفادارانه، یعنی بدون دخالت تخیل خود، به مخاطب عرضه کند. کاری که به‌نظر من با استادی تمام انجام می‌شود. و پس از خواندن کتاب تعداد بالای صفحات کتاب هم توجیه‌پذیر می‌نماید البته به‌غیر از برخی از فرازها که اندکی مطول به‌نظر می‌رسد. چرا که نویسنده به مسئله‌ای ساده، از این دست جنایات حداقل در امریکا به‌وفور رخ می‌دهد، نگاهی عمیق و همه‌جانبه دارد. تو پس از خواندن کتاب هم با مقتولان احساس نزدیکی می‌کنی و هم با قاتلان، کسانی که به‌شکلی دیگر در جامعه امریکا مظلوم واقع شده‌اند.

آخرین نکته هم در مورد ترجمه است من در میان ترجمه‌های موجود در بازار قلم نصرالله مرادیانی را بیش از دیگران پسندیدم. و با نگاهی گذرا به متن اصلی احساس کردم که از بقیه دقیق‌تر است.

*non-fiction novel