به نام او

<img src="http://bayanbox.ir/view/531788663200578204/32325-2.jpg" alt="description"/>

با اینکه بهترین کار نیکوس کازانتزاکیس نیست ولی معروفترینش هست. یک رمان خوب با یک ترجمه بسیار بسیار خوب. در تمام طول خواندن کتاب به 
  یاد شخصیت اصلی منظومه مهدی اخوان ثالث با نام زندگی می‌گوید: امّا باز باید زیست می‌افتادم.
زوربا خود یک شاتَقی، زندانی دختر عمو طاووس است. 
 یک کلام: زوربا یک فیلسوف امّی خوب است

<img src="http://www.jeihoon.net/Media/Thumbs/0083/0083331.jpg" alt="description"/>
          

            زوربای یونانی از کتاب هایی بود که از دوره ی نوجوانی دوست داشتم بخوانم . اسمش برایم جذاب بود. اواسط بهمن تصمیم به خواندنش کردم و شروع کردم، اما هر چقدر پیش می رفتم تقریبا هیچ جذابیتی برایم نداشت . به سختی تا انتهای کتاب پیش رفتم و دوست داشتم فقط تمام شود. احتمالا نه هیچوقت به این کتاب برمی گردم و نه به کسی سفارش خواهم کرد.
راستش دیگر برایم شرح دنیا و فلسفه اش از زبان یک کاراکتر خاص نه تنها جذاب نیست ، بلکه خسته کننده است . کتابهایی مثل ناطور دشت ، زوربا یا زندگی در پیش رو که شرح دیدگاهی در مورد فلسفه زندگی از زبان یک کودک یا یک دیوانه را روایت می کند به نظرم فرمی تکراری است که اگر خود داستان جذابیتی نداشته باشد ، بسیار حوصله سر بر می شود . مثل این کتاب که روایت زیرین آن بسیار دم دستی و پس زننده بود ، روایتی معمولی از دوستی دو نفر با اتفاق های روزمره . 
خلاصه خوشمان نیامد. 
اسفند 1396
          

            * من بعدازظهرها تفریحم این بود که دستم را از ماسه نرم و کمرنگ ساحل پر می‌کردم و به هنگامی که ماسه گرم و نرم از لای انگشتان من فرو می‌لغزید احساس لذت می‌نمودم. دست به منزله ساعت شنی است که حیات ما از لای آن فرو می‌لغزد و نابود می‌شود. عمر می‌گذشت، و من به دریا نگاه می‌کردم، صدای زوربا را می‌شنیدم و حس می‌کردم، صدای زوربا را می‌شنیدم و حس می‌کردم که از خوشحالی شقیقه‌هایم در حال ترکیدن است.
* براستی آن ساعت‌ها که باران ریز می‌بارد چه اندوه شهوت‌آلودی در آدمی ایجاد می‌کند! همه خاطره‌های تلخ که در اعماق قلب آدمی نهفته است - مانند فراق یاران، لبخندهای محو شده زنان، امیدهایی که همچون پروانه‌های بال‌ریخته که از آن‌ها فقط کرمی مانده‌است و بر برگ دل من نشسته تا آن را بجود. -
* کاش می‌شد فهمید ارباب، که سنگ‌ها و گل‌ها و باران چه می‌گویند! شاید که صدا می‌زنند، شاید که ما را صدا می‌زنند و ما نمی‌شنویم. پس گوش آدم‌ها کی باز خواهد شد؟ کی چشم‌های ما برای دیدن باز خواهند شد؟ کی بازوان خود را خواهیم گشود تا همه یعنی سنگ‌ها و گل‌ها و باران و آدمیان را در آغوش بکشیم؟
* همهٔ آدم‌ها جنون خاص خود را دارند، و اما بزرگترین جنون به عقیده من آن است که آدم جنون نداشته باشد.
* زندگی حتی برای آن‌هایی هم که خوشبخت‌اند سخت است.
* این جمله مارکوس اوره‌لیوس که گفته بود: گردش ستارگان را بنگر، گویی تو نیز با آن‌ها در گردشی... قلب مرا سرشار از وزن و آهنگ می‌کرد.
* ‫هوس کردم که سر پاکت را نگشوده آن را پاره کنم. وقتی می‌دانم در آن چه نوشته‌است دیگر چرا بخوانمش؟ لیکن دریغا که ما هنوز به روح خود اطمینان نداریم.‬
          

            زوربا، حکمت و نکبت!
زوربای یونانی شخصیتی است که هم عاشق اش می شوید و هم نفرت او را به دل می گیرید! احتمالا خانم ها «زن ستیز»اش بدانند و آقایان «سرخوش بامرام». من هرچه  خواستم از زوربا متنفر نشوم و بازی هایش را توجیه کنم دیدم توهین به شان بهلول است! بهلول در سرخوشی ها و سرگشتگی هایش «حکمت» داشت، هدف داشت،مرام و معرفت داشت...«قدر» می دانست.
بهترین توجیه و‌قرائتی که می توانم داشته باشم این است که نویسنده با قرار دادن زوربا مقابل شخصیت«ارباب» که فردی نکته سنج، محاسبه گر و اهل کتاب است، سعی در تعدیل شخصیت او و چشاندن طعم لذیذزندگی به اوست. می خواهم در منطق زوربا صرفا بازگشت به حواس،توجه به زیبایی های دنیا، اگزیست موثر و تناسب جسم و روح، این گمشده ی مکاتب فکری را بیابم اما با عرض معذرت خوی حیوانی بشر، خوک صفتی شهوت ران او، خودخواهی به معنای واقعی کلمه و فرد گرایی در پس غیر دوستی را یافتم.
دریغ اگر کسی از اینها با هر توجیهی بخواهد «معنا» بیابد و با تلون توجیه او را وارسته کند.

عادت به بد گویی و منفی نگری مطلق ندارم لذا  ذکر نکاتی چند خالی از انصاف نیست:
توصیفات کتاب اکسیرگونه است، مدهوش می کند و اساطیر یونان را نه در زمان که در جغرافیای روستا به تصویر می کشد.
این کتاب و مباحث جهان شناختی اش مقالی می طلبد و این مختصر مجالی نمی دهد.
پ۱: پیشنهاد می کنم مقدمه ی مترجم در پایان کتاب خوانده شود.
قسمتی از متن کتاب:
«_زوربا، تو خیال می کنی یک سندباد بحری هیولا هستی و‌زیاد هم لاف می زنی، چون در دنیا زیاد گشته ای. ولی تو بدبخت هیچ چیزی ندیده ای! هیچ چیز،هیچ چیز! تازه من هم یکی هستم مثل تو. دنیا بسیار وسیع تر از آن است که ما تصور می کنیم.
ما سفرها می کنیم و خشکی ها و دریاها را درمی نوردیم و با این وصف هنوز نوک دماغمان را از آستانه خانه مان آنسوتر نبرده ایم.»
          

            وقتی کتاب رو بخونید، با زوربا دوست می شید و هی منتظرید تا با رفتار و گفتارش غافلگیرتون کنه!

اما خب! دوست بی تربیت و هیزیه! و به شدت بی دین و ایمون!

پدر زن ها و آدم های مذهبی رو در میاره ! :))
          

            مانده‌ام چرا این‌قدر مشهور شده، صرفاً برای داشتن جمله‌هایی که جان می‌دهد برای استوری گذاشتن؟!
دو شخصیت که از جهت نگاه به زندگی، مقابل هم هستند. یکی به‌شکل افراطی تن‌پرور و دیگری روح‌پرداز. و احتمالاً هدف کتاب این باشد که خواننده به تعادلی میان این دو برسد. اگر با این توضیح و توجیه، محتوا را بپذیرم هم، قالب برایم خوشایند نیست. درمجموع کتابی نبود که با رغبت خوانده باشم. تعهدی بر خواندنش داشتم و به‌ناچار آن را به پایان رساندم. 
من با ترجمه مهدی سحابی خواندم و از این وجه راضی بودم. با این حال کتابی نیست که به خواندنش سفارش کنم.  🌺
          

            دست های تو را گرفتم، با آنکه نبودی.
و گرم شدم، با آنکه نیستی.
لعنت به خیال با بال های شکسته اش...
_
سلام و درود.
_
کتاب زوربای یونانی اثر کازانتزاکیس، ترجمه جناب قاضی.
کتاب، تقابل 2 انسان که دارای دو فلسفه دو جهان‌بینی و دو نگاه متفاوت به زندگی دارند. یکی آلکسیس زوربا فردی خوشگذران، شاد، ابن الوقت و معتقد به امر لذت است و هر کاری را برای رسیدن به این هدف مجاز می داند. هیچ وقت دچار تکرار نمی شود و هر روز همه چیز را انگار بار اول است که می بیند و سر ذوق می آید. جسور و بی پرواست.
دیگری، راوی یا همان ارباب، فردی است کتاب خوان که تعالیم بودا را دنبال می کند، دانته می خواند، درگیر مبارزه با نفس خود است، ولی در دل به فلسفه ی زوربا معتقد است و راه و روش زوربا را صحیح می‌داند.
زوربا فردی است بی سواد ولی دنیادیده که قدم به قدم اربابش را به تکامل نزدیک و چشمش را به حقیقت باز می کند(که همانا دنیا فانی، پوچ و بی ارزش است)
کتاب فارغ از ساختار روایی، بیشتر در بند محتوا و معناست و می خواهد بگوید: ( غلام همت آنم که زیر چرخ کبود...... ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است)
کازانتزاکیس در سال هزارو نهصدو پنجاه وهفت در سن 74 سالگی با یک رای کمتر نسبت به آلبر کامو جایزه ی نوبل را از دست داد.
بریده ای از کتاب: 
زوربا با دهان باز به آسمان نگریست، گویی اولین بار است که آسمان را نظاره می کند. زمزمه کنان پرسید:
آن بالا چه خبر است و چه حوادثی روی می دهند؟! 
ارباب، می توانی بگویی معنای تمام این کارها چیست؟ 
این همه چرخ ها را کدام دست می چرخاند؟ و برای چه؟ 
چرا مردم باید بمیرند؟ 
خجالت زده گفتم: نمی دانم. 
زوربا که چشمانش از تعجب گرد شده بود گفت: پس آن همه کتابهای لعنتی که خوانده ای به چه دردمیخورد؟ 
چرا اصلا آنها را می خوانی؟ اگر کتاب‌ها جواب این مسائل را به تو نمی دهند پس چه به تو می آموزند؟ 
گفتم: آنها درباره ی رنج و سرگشتگی و حیرت انسانی گفتگو می کنند که نمی تواند به سئوالی که هم اکنون تو کردی پاسخ بدهد. 
_
عشق بسی نیرومندتر از مرگ است. 
_
همه ی آدم ها جنون خاص خود را دارند، و اما بزرگترین جنون به عقیده ی من آن است که آدم جنون نداشته باشد. 
خوشحالم از این که این کتاب را خوانده ام. 
با مهر.
          

            من این داستان را با ترجمه خوب محمد قاضی خواندم.
کتاب یک جمله طلایی دارد:من طوری رفتار می‌کنم که انگار هر آن ممکن است بمیرم.
شیرازه داستان همین است و زندگی را گذرگاه موقتی تعریف می‌کند که می‌تواند ساده و بدون متحمل شدن اضطراب‌های اضافی از دنیای پیرامون گذراند.
شاید هم نویسنده به مدرنیته و عوارضش در داستان طعنه می‌زند ...
این داستان گفتنی زیاد دارد و به شدت تفکر محور است
          

            زوربای یونانی نوشته نیکوس کازانتزاکیس با ترجمه محمدقاضی.
اولین بار از سروش صحت شنیدم که کتاب خوبیست. کتابی در وصف امیدواری. نه از جنس امیدواری هایی که در سمینار‌های صدهزار نفری پیدا می‌شود، نه! از جنس درد و رنج. 
راوی جوانی نویسنده است و از طبقه روشنفکر آن زمان. در مقطعی برای پیدا کردن معدن ذغال سنگی در  یک دهات. سر کارگرش زورباست. البته این لقب اوست، لقبی که از سبک زندگی خاص او حکایت می‌کند. 
انسانی شوریده حال، کم سواد اما اندیشمند. اندیشه‌هایی که در باب زندگی و مواجه انسان با آن است. از درد و رنج‌هایی کمر خرد کن تا شادی‌های مست کننده.
در سلوک زوربا یأس هیچ راهی برای ورود ندارد. مرگ هم حرفش نیست انگار. او خود را غرق در شادی می‌کند. و رقص تنها کلید او برای رسیدن به اوج لذت است.
ترجمه بسیار عالی آقای قاضی این اثر را خواندنی تر کرده است. 
از دستش ندهید!
          

            چیز خاصی برای گفتن درباره این رمان مشهور ندارم
فقط این شورش ادبیات علیه روشنفکری خیلی برایم جالب است
کتاب را به صورت صوتی در دو سفر به اصفهان گوش دادم
با صدای آرمان سلطانزاده که گمانم بهترین گوینده کتابهای صوتی کشور است
با اجازه تان سی چهل بار «رُهبانان» را میگفت رَهبانان! حالا دیگر فکرش را بکنید
          

            روایت چند پاره بود و بسیاری موارد به میان آمده و رها شده، نیمه‌کاره، نه به نفع داستان. ترجمه‌ی قاضی هم بعضی جاها سخت روی اعصاب بود. به ویژه خوش‌مزه بازی‌ها و استناداتش به ابیاتی از شاعران پارسی‌گو. اگر کمی از پیشینه‌ی عثمانی می‌دانید تصویر بهتری از خواندن کتاب به دست خواهید آورد. داستان خوب متوسطی بود که هر از گاهی شنیدن  اسم و صدایی از سنتور میان آن، زوربای سرخوشی را که خود را از تک‌وتا نمی‌اندازد - حالا با بهانه و بی‌بهانه - جذاب‌تر می‌کرد
          

            عاشق کتاب شدم. وقتی می خوندم مثل قبل از خوانش کتاب بودم! ینی نمی دونستم می خوام مثل زوربا و خیام بشم یا مثل حافظ و سعدی!! ولی حالا می دونم، مسیر زندگیم همراه شد با اتمام کتاب و فکر به اینکه حاجی من می خوام شبیه زوربا بشم. شروع کردم، با یادگیری پیانو، کلاس آواز، سفر رفتنام و... و ادامه هم میدم و بیشتر شکلش میشم :)
          

            نمي تونم به اين كتاب امتياز بدم چون كتابي است كه به موقع نخوندمش، شايد اگه ٧-٨ سال پيش خونده بودمش بهش ٥ امتياز مي دادم و ميگفتم خيلي تاثير گذار بوده و باعث شده به زندگيم جور ديگه اي نگاه كنم، اما الان نه، صرفا خوندمش و به خوندمش ادامه دادم كه تمومش كرده باشم. شايدم هم خيلي نسبت به رمان سخت گير شدم ولي از اولين صحنه اي كه زوربا وارد كتاب شد دقيقا حس ميكردم چه فازي قراره در داستان طي بشه. اين شخصيت هاي خيام گونه مثل زوربا و مثل لني تو خداحافظ گري كوپر هم ديگه تكراري شدن به رغم تمام جذابيت شون.
          

            من حدودا نصف کتاب رو خوندم و تا اینجاش رو بزور و با این امید خوندم که شاید کم کم برام جذاب بشه، ولی هیچ جذابیتی برام نداشت یه داستان خیلی خیلی عادی و بدون هیجان یا جاذبه و شخصیت زوربا هم بنظرم اصلا جالب نبود یه شخصیت لاابالی و بدون هدف که خب نویسنده یه جملات خوبی هم گهگداری از زبان اون گفته
شاید برا یه عده جالب بوده ولی برای من این کتاب اصلا جذابیتی نداشت
          

            زوربای یونانی داستان سفر درونی مردی تحصیل کرده و مردی عامی (زوربا) است. این دو نفر به طرقی با هم همراه می شوند و بقیه داستان، بیشتر به گفتگوی این نفر و تاثیراتی که زوربا روی راوی داره می پردازه. تقریبا تا فصل ۲۱ الی ۲۲ کتاب، برای من کتاب حوصله سربر و خالی از کشش داستانی بود، به ویژه جهان بینی کاملا دنیوی و می‌شه گفت مردانه زوربا، برای من فاقد جذابیت یا نکته قابل توجهی بود. نثر که احتمالا در ترجمه افتضاح، کشته شده بود به همراه ویراستاری و حروف چینی دقیانوسی،  رغبت و کشش به ادامه رو در آدم می‌کشت، اما به هر ترتیب تا آخر کتاب دوام آوردم و خوب، ادعا نمی کنم در چند فصل آخر پاداش صبرم رو گرفتم اما حداقل کتاب رنگ و بوی داستانی‌تری گرفت و جدا از اون حرف‌های بهتری برای گفتن پیدا کرد. کتابی نیست که به هر کسی توصیه‌اش کنم، اگر کرم کتاب هستین و در برابر هر کتابی صبور، به عنوان یک گزینه مشهور که ازش حرف زیاد زده می‌شه، می‌شه انتخابش کرد. هرچند به نظرم به اندازه شهرتش، اهمیت نداشت.
من ترجمه تیمور صفری رو خوندم