یادداشت محمدحسین بنـکدارتهرانی

        روایت چند پاره بود و بسیاری موارد به میان آمده و رها شده، نیمه‌کاره، نه به نفع داستان. ترجمه‌ی قاضی هم بعضی جاها سخت روی اعصاب بود. به ویژه خوش‌مزه بازی‌ها و استناداتش به ابیاتی از شاعران پارسی‌گو. اگر کمی از پیشینه‌ی عثمانی می‌دانید تصویر بهتری از خواندن کتاب به دست خواهید آورد. داستان خوب متوسطی بود که هر از گاهی شنیدن  اسم و صدایی از سنتور میان آن، زوربای سرخوشی را که خود را از تک‌وتا نمی‌اندازد - حالا با بهانه و بی‌بهانه - جذاب‌تر می‌کرد