مجموعه‌ی ۱۷ داستان کوتاه ( روی جلد به اشتباه نوشته شده ۱۸ داستان !!) از  ۱۴ نویسنده.
آنتوان چخوف/ فرانک اکانر/ آلیس مونرو/ جومپا لاهیری/ نیکلای گوگول/ دوریس لسینگ/ امیل زولا/ لئو تولستوی/ گی دو‌موپاسان/ عزیز نسین/ ویلیام فاکنر/ داستایفسکی/ ادگار آلن پو/ آلبر کامو

بهترین داستان این کتاب از نظر من داستانِ ‌به‌خاطر یک وجب خاک ( از تولستوی) بود. 
بعد از اون هم داستان دشمن‌ها(انتوان چخوف) رو دوست داشتم. 
تو این کتاب با نویسنده‌های زیادی اشنا شدم که برای اولین بار داشتم قلمشون رو می‌خوندم. اگرچه ترجمه‌ی چندتا از داستانهاش ضعیف بود و کتاب به یک ویراستاری درست و حسابی نیاز داره ولی بازم خوندنش رو پیشنهاد می‌کنم. 
      

        وقتی میخوندمش احساس میکردم دارم تام و جری میبینم😁 یا حتی لوک خوش شانس. با این تفاوت که به جذابیت اونا نبود. و کلی طول کشید تا تونستم تمومش کنم.
شخصیت اصلی مدام داره فرار میکنه و هر بار با یه خوش‌شانسی میتونه از دست تعقیب‌کننده‌هاش نجات پیدا کنه. 
کتاب بدی نیست ولی پیشنهادش نمی‌کنم🤷‍♀️ شاید دیدن فیلمی که ازش ساخته شده، تجربه بهتری باشه تا خوندن خود کتاب.
      

        نه داستان قشنگی داشت، نه طنز و نه حتی حرفای مثلا حکیمانه‌اش ارزش وقت‌گذاشتن داشت! بازم خداروشکر فقط ۴۰ صفحه بود، همین ۴۰ صفحه رو هم به زور خوندم🤦🏻‍♀️ تنها قسمت جالبش همون چند خطی‌ هست که توی قسمت بریده کتاب گذاشتم.
      

        فکر کردن به اینکه هنوزم مریم‌هاو لیلاها دارن یه گوشه از این دنیا  روزگار میگذرونن، چقدر دردناک و تلخه:(
مدتها بود کتابی که شخصیت‌هاش برام زنده و قابل تصور باشن، نخونده بودم. لیلا و مریم، طارق‌، عزیزه و ... برای همیشه یه گوشه از ذهن من باقی خواهند موند. 
      

        مثل دو کتاب دیگه‌ای که قبلا از منصور ضابطیان خوندم(چای نعنا و مارک و پلو) کمتر شبیه سفرنامه و بیشتر شبیه خاطرات سفر بود. خاطرات سفر به کشور کوبا.
 توی صفحات اولیه‌ی کتاب، عکس شخصیت‌های کوبایی که قراره تو این سفر باهاشون آشنا بشیم به همراه یه شرح مختصر از ویژگی‌هاشون آورده شده و در ادامه، وقتی کتاب رو می‌خونیم انگار خودمون داریم با این شخصیت‌ها روبرو میشیم و زندگی می‌کنیم. و نتیجه‌ی این آشنایی این بود که مردم کوبا برای من دیگه اون آدمای  درشت هیکل و کمی ترسناک  و خشنی که توی ذهنم بود، نیستن، که اتفاقا مردم ساده، بی غل و غش و  تروتمیزی هستن که بقول اقای ضابطیان در لحظه زندگی می‌کنن، نه غم دیروز رو میخورن و نه نگران فردا هستن!
یه کشورِ خالی از تجملات و فقیر اما شاد و پر از آواز موسیقی و رقص سالسا و سامبا :)
نمیشه گفت کتاب کاملا راضی کننده و بی عیب و نقصه  اما خوندنش برام مفرح و لذتبخش بود. 
      

        کوتاه و تقریبا بدون پیچیدگی خاصی بود،حس ژاپنی بودنش به‌خاطر عجیب و مرموز بودن شخصیت‌ها و اتفاقات داستان خیلی خوب القا می‌شد و دوستش داشتم. از اونجایی‌که با شخصیت‌های متعددی مواجه نیستیم، احتمالا فکر کنید حدس زدن قاتل  راحته، این نشد پس اون یکی!  این موضوع یکم تو ذوق میزنه ولی پایان کتاب به نظر من دقیقا نقطه قوت این کتاب بود و شک و تردیدی که برای منِ خواننده باقی گذاشت از حل شدن معما لذتبخش تر بود. 
      

        سَبُک و آروم و خوب بود ولی انتظار بیشتری داشتم! کشش و جذابیت خاصی برام نداشت و احساس میکنم از اون دسته کتابایی میشه که بعد از یه مدت فراموش میکنم خوندمش🤷‍♀️
      

        یه کلاسیک دوست داشتنی و ماندگار
دافنه دوموریه کتاب ربکا رو از جین‌ایر الهام گرفته، من هردو رو خیلی دوست دارم، ولی ربکا برام دلنشین‌تر و خاص‌تر بود🙂
      

        " آدم‌ها با هر مشکلی مواجه شوند، همیشه قدرت غلبه بر آن را می‌یابند، فقط دل و جرئت می‌خواهد، و اگر آن صندلی بتواند دل آدم را عوض کند، کارش را کرده است، ولی با همان ظاهر خونسرد فقط می‌گوید: قبل از اینکه قهوه سرد بشه، بخورش:) "


* دوستش داشتم، مخصوصا داستان اولش رو.
فقط بنظرم اگه داستان‌ها کمی کوتاه‌تر و بدون جزئیات اضافه بود، تاثیرگذاریشون بیشتر میشد. و اینکه منم مثل بقیه کسایی که کتاب رو خوندن، با اسامی مشکل داشتم و همش فراموشم میشد که کدومشون کی بود🤓  
ولی به‌هرحال ارزش خوندن رو داره و از اون کتاباییه که میتونم به راحتی به بقیه پیشنهادش کنم👌🏻
      

        توصیفات شاعرانه و قشنگی داشت ولی برای من این توصیفات شاعرانه توی یه کتاب جنایی و پر از خون و خون‌ریزی یکم کسل‌کننده بود! تا جایی‌که صفحات آخر رو به‌خاطر همین ویژگی، بدون اینکه ازش لذت ببرم فقط داشتم تندتند میخوندم که تموم بشه.
 فصل یکی مونده به آخر داشت ناامیدم میکرد  ولی فصل آخر رو که خوندم  خیالم راحت شد😬  ممنونم از نویسنده که پایان خوشِ فصل یکی مونده به آخر رو به پایان تلخ فصل آخر تبدیل کرد! 
با شخصیت‌های کتاب( حتی اولاف) نتونستم خیلی ارتباط برقرار کنم(البته شاید مشکل از خطوط ارتباطی من باشه😁، نمیخوام به نویسنده خرده بگیرم )
در مجموع تقریبا نظرم خنثی بود درموردش، فصل های اول رو بیشتر دوست داشتم.
      

        برای درست و با احترام درخواست کردن از دیگران :)
      

        برای نترسیدن از بچه‌های با جثه‌ی بزرگتر و احساس نزدیکی و دوستی با اونها :)
      

        این کتاب به بچه‌ها یاد میده که دوستاشون مهم‌تر و به‌قول فیلی باحال‌تر از اسباب‌بازیاشون هستن :)
      

        برای غر نزدن و لذت بردن از زندگی حتی توی شرایط سخت :)
      

        وای...عجب داستانی..عجب پایانی...خیلی لذت بردم خیلی بیشتر از اون‌چه که فکرشو میکردم بهم خوش گذشت با این کتاب( مخصوووصا یک سوم پایانی داستان)
من صوتی گوشش دادم، دقیقه‌های آخر رو همش  داشتم با یه لبخند و آفرین سااام آفرررین(🤣) گوش میدادم انقدر که داشتم کیف میکردم باهاش.
و اما کاراگاه اسپید..میتونم بگم اصلا به‌خاطر همین کاراگاه بود که کتابو خوندم از همون صفحه‌ی اول با اون "V" های توی صورتش دل منو برد😁😂
کتاب تقریبا تا نیمه‌هاش پر از ابهام بود و تاریکِ تاریک، هر لحظه شخصیت‌ها انگار رنگ عوض میکردن و نمیشد درموردشون هیچ قضاوتی داشت، ولی با یه اعتمادی که نمیدونم از کجا میومد، میدونستم همه‌چی به بهترین نحو حل میشه و در آخر راضیم میکنه، و خوشبختانه همینم شد.
من تا قبل از این با سبک نوآر هیچ آشنایی‌ای نداشتم و اگه از کتاب خوشم اومده به این معنی نیست که سبک‌شناس یا تحلیلگر خوبی هستم، فقط به عنوان یه مخاطب عادی فکر میکنم سبک موردعلاقمو پیدا کردم(با تشکر از باشگاه کارآگاهان☺️)
خیلی جلوی خودمو گرفتم که تا قبل از تموم شدن کتاب نرم سراغ فیلمش، آخیش الان با خیالت راحت میتونم برم ببینم🚶‍♀️