یادداشت‌های Soli (429)

          کتاب خیلی دوست داشتنی بود.
اصولا آثار خانم کلیری خواندنی هستند و لذت بخش.
کتاب پر از ماجراهایی بود که یکی پس از دیگری شوکه تان می کردند، دقیقا همان لحظه ای که احساس می کردید قرار است نفس راحتی بکشید.
        

          همانا که به قول "کریستین ساینس مانیتور"، باید سر و صدایی که این کتاب به راه انداخته را باور کنید.
داستان کتاب، آن چیزی که من فکر می کردم نبود. فکر می کردم یک داستان عاشقانه معمولی، رو به خوب باشد، (و به همین خاطر یکی دو فصل اول را آهسته و با اکراه خواندم) اما عشق توی این داستان مثل همان قند کنار چای بود و فقط چاشنی. مثل زندگی های واقعی. من داستان عاشقانه کم نخوانده ام، اما به نظرم عشقی که نویسنده بین استار و کریس تصویر کرده بود، یکی از واقعی ترین و قشنگ ترین چیزهایی بود که من تا به حال خوانده ام.
احساسات نویسنده به خوبی قابل درک بود و از همه بیشتر، خشمی که به وجود خواننده هم رخنه می کرد و دلت می خواست یک بلیت مستقیم برای گاردن 
هایتس بگیری و بروی چند جا را آتش بزنی، یا چه می دانم، یک جوری اعتراض کنی دیگر.
خلاصه این که، فقط کتاب های کلاسیک مثل بی نوایان و بابا لنگ دراز نیستند که باید در لیست "تو رید" آدم ها باشند، (هرچند که آنها شاهکارهایی بودند که بعید می دانم دوباره تکرار شوند) "نفرتی که تو می کاری"، هم باید در کتابخانه دبیرستان ها و در دست بچه ها و بزرگسال ها باشد.
        

          این جلد، جلد مورد علاقه م بود، البته از بین اینایی که تا الان خوندم.

http://tamashagarr.blog.ir/1398/01/29/%D8%A2%D9%86%DB%8C-%D8%B4%D8%B1%D9%84%DB%8C
        

          خب خب خب، داستان، داستان دختریه به اسم لی لی بلوم. دختری که از بچگی وسط یه پدیده وحشتناک به اسم خشونت خانگی بزرگ شده، خشونتی که فقط گریبانگیر مادرش می شده. لی لی تو پونزده سالگی عاشق یه پسر بی خانمان به اسم اطلس می شه، عشقی که با کتک خوردن اطلس تا سرحد مرگ، اونم توسط پدر لی لی به فراموشی سپرده می شه و تنهایادگارش می شه یه آهنربا روی یخچال و یه دفتر خاطرات.
داستان در زمانی که لی لی بیست و سه، چهار سالشه روایت می شه. یه دختر مستقل، که پدرش مرده و دیگه نگران مادرش نیست.
بیشتر از این نمی گم، چون داستان لو می ره. فقط این که پای یه پسر دیگه به داستان باز می شه، رایل. کسی که قلب لی لی رو دوباره می لرزونه.
به یه جاهایی از داستان که می رسیدم، کتاب رو محکم می بستم و با ودم می گفتم: چرا؟؟ و بعد صبر می کردم تا سردردی که از شدت فشار عصبی گرفته بودم آروم شه و دوباره کتاب رو باز می کردم و ادامه می دادم.
این کتاب دید من رو نسبت به خیلی چیزها عوض کرد، نمونه ش همین خشونت خانگی. من هم مثل لی لی در دوران نوجوونی ش فکر می کردم، که زن هایی که از شوهراشون کتک می خورن اما کاری درموردش نمی کنن، آدم های بی دست و پایی ان که هر بلایی سرشون میاد حقشونه. اما جلوتر که رفتم، بیشتر تونستم حس این آدما رو درک کنم، و توی بعضی موارد بهشون حق بدم. اما پایان داستان، بخش مورد علاقه من بود. جایی که لی لی ثابت کرد نه تنها یه زن خیلی قویه، بلکه مادر خیلی خوبی هم از آب درمیاد، مادری که توی شرایط بحرانی، دقیقا می دونه چی کار کنه.
البته لی لی تنها شخصیت مورد علاقه من نبود. من اطلس رو هم خیلی دوست داشتم چون به نظرم یه جوانمرد واقعی بود و همین طور رایل رو، که همه سعی خودش رو کرد تا کسی رو قربانی خودش نکنه.
        

          خب، تموم شد.
انتظار داشتم رازآلود و ترسناک باشه، اما ابدا فکر نمی کردم تا این قدر چندش آور و حال به هم زن باشه.
اون چیزی که من ازش لذت می برم، رازه، و ترس تا یه حد خیلی کم که حالم رو بد نکنه، نه صحنه هایی که باعث بشه حالت تهوع بگیرم.
اون سه تا ستاره هم به خاطر تصویرپردازیای فوق العاده کتاب بود.
        

          واقعا عالی بود، خیلی عالی.
اولش حوصله م سر رفت و با خودم گفتم آخه چرا همچین کتاب کسالت باری باید این قدر نقد مثبت جذب کنه؟
اما جلوتر که رفتم دیدم متاسفانه این ایراد به خاطر ترجمه فوق العاده افتضاح و سخت خوان کتاب به وجود اومده.
بعضی کلمات یا اصطلاحاتی که مترجم استفاده کرده بود، مربوط به عهد تیرکمون میرزا بودن و بعید می دونم از دهه چهل، پنجاه به بعد کسی از همچین کلماتی استفاده کرده باشه.
جدای از این ایراد، خود کتاب واقعا فوق العاده بود.
        

          چهار و نیم ستاره، در اصل.
        

          فقط می تونم بگم خیلی ناز بود!
        

          می‌خواستم بهش دو تا ستاره بدم، چون گولم زده بود. من کتاب رو به خاطر آنه خوندم، و با خودم گفتم حداقل اگر درمورد خودش نباشه، درمورد بچه‌هاشه، اما نبود. داستان درمورد کشیش بود و بچه‌هاش.
یکی از دلایلی هم که نمی‌خواستم بیشتر از دو تا ستاره بهش بدم، این بود که رفتار کشیش و بچه‌هاش رو درک نمی‌کردم. درک نمی‌کردم که یه نفر تا اون حد سربه‌هوا باشه و اون بچه‌ها اون قدر خوب و پاک و معصوم. 
حالا چی شد که شد سه ستاره؟
دو صفحه آخر، دقیقا به همون دو صفحه آخر یه ستاره اضافه دادم، چون واقعا قشنگ بودن و به شدت متاثرم کردن.
یکی از پاراگرافای فوق‌العاده صفحه‌ی یکی‌مونده به آخر که خطر اسپویل هم نداره:
جنگ بزرگ هنوز سایه‌ی سرد خود را روی زندگی جنگاورانش نینداخته بود. جوانانی که قرار بود در فرانسه، فلاندر و... بجنگند و شاید بر زمین بیفتند، هنوز پسربچه‌هایی بازیگوش بودند که زندگی چون رویایی شیرین پیش رویشان بود. و دخترهایی که قرار بود زیر بار غم و اندوه کمر خم کنند، هنوز دخترکانی خیال‌باف بودند که ستار‌ه‌ی امید و آرزو پیش رویشان می‌درخشید.
        

          تموم شد.
اولین کتاب بیوگرافی ای بود که می خوندم، البته اگه اونایی که مامان تو ماشین بلند برای خودش و بابا می خوند و من ناخواسته می شنیدم رو فاکتور بگیریم.
کتاب رو از دوستی امانت گرفتم که گفت بهترین کتابیه که توی زندگیش خونده. اولای کتاب که ازم می پرسید کجایی و تا الان چه طور بوده، با تردید می گفتم خوبه، بد نیست. حس می کردم قراره تا آخر کتاب وانمود کنم دوستش دارم که دل اون نشکنه، اما از یه جایی به بعد، دیدم که نه، واقعا کتاب خیلی خوبیه. نیاز به وانمود کردن نداره.
اگر کتاب زندگینامه نبود و رمان بود، قطعا از دست نویسنده عصبانی می شدم. می گفتم که دیگه توی بدبختیای این فرد و خونواده ش زیاده روی کرده. چه خبره آخه؟ تقریبا همه فصلای کتاب با یه مشکل بزرگ و وحشتناک تموم می شدن، مشکلاتی که شاید آدمای عادی هرگز قادر به درکش نباشن و درگیرش هم نشن.
با خودم می گم وقتی که ما این طوری راحت نشستیم اینجا توی خونه هامون، غذا می خوریم، فیلم می بینیم و کتاب می خونیم، با فاصله چند ساعت هستن آدمایی که دارن توی چنین شرایطایی زندگی می کنن. زندان می رن، شکنجه می شن و می میرن، برای داشتن کوچکترین حقوق انسانیشون. حقایی که حتی ازشون خبر هم ندارن.

https://www.ted.com/talks/hyeonseo_lee_my_escape_from_north_korea?language=fa#t-3935
اینم لینک یکی از قسمتای تد تاکه، گوینده ش هم نویسنده همین کتابه. بعد از خوندن کتاب ترغیب شدم دنبال کنم کارای دیگه نویسنده رو هم.
        

          نمی دونم چرا این جلد طلسم شده بود. بیشتر از همه خوندنش طول کشید. شاید به این خاطر که وسط امتحانا بود یا... نمی دونم.
جلد خیلی قشنگی بود، اما حس کردم غم انگیزتر از قبلیا بود. خیلی غصه خوردم.
(کلا انگار هیچ کدوم از ویژگی های کتاب ها رو نمی بینم، فقط باهاشون غصه می خورم.)
        

          تغییراتی که از کتاب قبل تا این کتاب اتفاق افتاده بودن این قدر زیاد بودن که تا پنجاه شصت صفحه اول حس می کردم یه کتاب رو این وسط جا انداختم!
از تولد جم و رفتن به گلن توی کتاب قبل نه سال گذشته بود و آنی پنج تا بچه داشت که خیلی زود شدن شیش تا.
فکرکنم اینکه بعضی اسم ها یا ماجراها رو با تاخیر به یاد می آوردم یا کلا یادم نمی اومدن، این بود که بین خوندن این کتاب و کتاب قبل فاصله زیادی افتاده بود.
اعصابم بهم ریخته بود، چون گیلبرت دیگه اونی نبود که خودش رو به آب و آتیش زد تا آنی رو به دست بیاره و اصلا به زور توی کتاب نقش داشت و همه ش درگیر کار بود. اما خب، با اون فصل آخر یه خرده خیالم راحت شد. 
این که من آن شرلی رو خیلی دوست دارم و خیلی های دیگه هم با من هم عقیده هستن رو انکار نمی کنم، اما داشتم فکر می کردم اگه این کتاب الانا نوشته شده بود، خیلی ها بهش اعتراض می کردن. چون خیلی می گه زن ها این جوری، مردها اون جوری و فلان و بیسار. خلاصه احتمالا فمنیست ها راحتش نمی ذاشتن. ولی خب باید بازه زمانی رو در نظر بگیریم، به نظرم اون موقع همین که آنی می نوشته و رویاپردازی می کرده هم برای بعضی ها زور داشته، چون زن رو چه به این کارها؟
        

          از اون کتابایی بود که تصوراتت رو کلا عوض می کنن. چیزی دقیقا بر خلاف چیزی که من یا امثال من، از زندگی تو نیویورک انتظار داریم.
گرچه من شخصیت پردازی کتاب رو زیاد نپسندیدم و به نظرم کمی ضعیف بود.
        

          گاهی مردد می مونم که نثرهای آقای قیصر بهترن، یا شعراش.
همیشه آخرشبه این نتیجه می رسم که هر دو رو خیلی زیاد دوست دارم.
        

          دست عشق از دامن دل دور باد
می توان آیا به دل دستور داد؟

نمی دونم چه طور بعضی ها می تونن قیصر رو دوست نداشته باشن، واقعا خیلی سخته.
        

          آثار کمی گنگ همیشه طرفداران خودشون رو دارن و این کتاب هم استثناء نبود.
گرچه بخشی از امتیاز پایانی که من بهش دادم، مربوط به قطع فوق العاده غیر استاندارد کتابه!
        

          از اون کتابایی بود که آدم رو به فکر فرو می برد.
یعنی واقعا زندگی بعضی نوجوون ها این قدر وحشتناکه؟
        

          می خواستم بگم که این بهترین کتابیه که از رولد دال خوندم، تا این که همین نقدی که پایین صفحه ست رو خوندم
دیدم راست می گه، بدجوری هم راست می گه، پس دیگه اون حرفی که می خواستم بزنم رو نمی زنم.
شاید اشتباه کنم، ولی نظرم راجع به کتاب، به کلی عوض شد!
        

          یه جرئت می تونم بگم یکی از بهترین کتابهایی بود که تا الان خوندم.
شخصیت پردازی واقعا عالی بود، به طوری که حتی برسرکرها که برای من خیلی غریبه بودند رو به راحتی لمس کردم.
گره داستان هم خیلی جذاب و غیر قابل پیش بینی بود، به طوری که وقتی پرده از رازها برداشته شد، به معنی واقعی کلمه شوکه شدم.

بعدا نوشت_خوانش دوم: 
حس می کنم هرچند بار که این کتاب رو بخونم، باز هم به این نتیجه می رسم که از همه کتاب هایی که تو کل زندگی م خوندم(که البته تعدادشون کم هم نبوده)بیشتر دوستش دارم. نمی دونم چی باعث می شه این حس بهم دست بده، فقط وقتی می خونمش با تمام وجود توش فرو می رم و نمی دونم که این از هنر نویسنده ست، یا اینکه فقط منم که این طور توش فرو می رم.