یادداشت Soli

        همانا که به قول "کریستین ساینس مانیتور"، باید سر و صدایی که این کتاب به راه انداخته را باور کنید.
داستان کتاب، آن چیزی که من فکر می کردم نبود. فکر می کردم یک داستان عاشقانه معمولی، رو به خوب باشد، (و به همین خاطر یکی دو فصل اول را آهسته و با اکراه خواندم) اما عشق توی این داستان مثل همان قند کنار چای بود و فقط چاشنی. مثل زندگی های واقعی. من داستان عاشقانه کم نخوانده ام، اما به نظرم عشقی که نویسنده بین استار و کریس تصویر کرده بود، یکی از واقعی ترین و قشنگ ترین چیزهایی بود که من تا به حال خوانده ام.
احساسات نویسنده به خوبی قابل درک بود و از همه بیشتر، خشمی که به وجود خواننده هم رخنه می کرد و دلت می خواست یک بلیت مستقیم برای گاردن 
هایتس بگیری و بروی چند جا را آتش بزنی، یا چه می دانم، یک جوری اعتراض کنی دیگر.
خلاصه این که، فقط کتاب های کلاسیک مثل بی نوایان و بابا لنگ دراز نیستند که باید در لیست "تو رید" آدم ها باشند، (هرچند که آنها شاهکارهایی بودند که بعید می دانم دوباره تکرار شوند) "نفرتی که تو می کاری"، هم باید در کتابخانه دبیرستان ها و در دست بچه ها و بزرگسال ها باشد.