به پرتره ی نامزدی مون خیره شدم، من و جیمز زیر نور سرخابی همدیگه رو بغل کره بودیم. غروب خورشید با رنگ های نارنجی و قرمز، مثل پرده ی پشت صحنه ی تئاتر شده بود. شروع کردم به لرزیدن. انگشتام و زانوهام می لرزید. نه از پیش بینی هایی که کرده بودم. از ترس. اگه جیمز زنده باشه، معنی ش اینه که ماجرای بزرگ تری داشت دور و برم اتفاق می افتاد و من اون قدر ساده لوح بودم که نمی فهمیدم. -از متن کتاب-