از منصور ضابطیان ممنونم و خوشحالم از اینکه چندتا از کتاب‌هایش را با لذت خواندم. اما بعد از این کتاب تصمیم گرفته‌ام که دیگر از او اثری را نخوانم. نه اینکه کتاب‌هایش ارزش پایینی داشته باشد، نه! بلکه احساس می‌کنم دیگر چیز جدیدی در آن‌ها یافت نمی‌کنم و یکسری الگوی تکرار شونده وجود دارد که دیگر دارد دلم را می‌زند. 

چای نعنا را نیز به نسبت سایر آثاری  که از او خواندم کمتر دوست داشتم. از توصیف و پرداخت به صحنه سینما هم خوشم نیامد و به نظرم در شان اثر و قلم جناب ضابطیان نبود و صحبت از آن لزومی نداشت. البته این نظرم اصلا منطقی نیست. کاملا احساسی هست و موقع خواندن آن بخش چون فوق‌العاده اعصابم بهم ریخت چنین می‌گویم و اگر نه قطعا یک سفرنامه‌نویس گاه باید به وقایع این چنینی نیز بپردازد😁🥲
      

        در ابتدا خیلی عصبانی بودم بعد از خواندن کتاب و اول صبر کردم کمی آرام شوم و بعد بنویسم. من از انتشارات پینو بخاطر توجه به مسئله دوستی و رقابت سالم تشکر می‌کنم اما با توجه به اینکه این سومین کتابی بود که از این انتشارات با این موضوع می‌خواندم باید بگویم نه موضوع برایم جذابیتی داشت و هم می‌شد تمام اتفاقات را پیش‌بینی کرد. 

از طرفی من خیلی با زبان عامیانه در کتاب‌های نوجوان مخالفم. زبان قوت و ارزش واژگانی خاصی ندارد و از طرفی با نزدیک کردن خود به مکالمات عامیانه لذت مطالعه را از من سلب می‌کند. من در کتاب‌ها به شخصیت‌پردازی خیلی توجه می‌کنم و در زندگی واقعی نیز چنین هست. این می‌شود که وقتی یک کتاب شخصیت‌هایش غیرواقعی و کاغذی می‌شوند اعصابم بهم می‌ریزد. شخصیت رعنا تا حدودی برایم باور پذیر بود اما سایر شخصیت‌ها به معنای واقعی «هیچ». راستش من با این نکته هم بسیار مشکل دارم که ناشران و نویسندگان ایرانی در رمان‌هایی این چنینی انقدر به سبک زندگی و فرهنگ ایرانی بی‌توجه هستند و فرهنگ برایشان به اندازه «گوجه» گاه بی‌اهمیت می‌شود. 
      

        با دید مثبتی کتاب را شروع کردم و دوست داشتم درمورد زندگی آیت الله مصباح یزدی بیشتر بدانم تا خط مشی‌ای برای زندگی‌ام پیدا کنم. اما کتاب نه من را با ایشان آشنا کرد و نه داستانی که روایت می‌نمود برایم جذاب بود. به شدت ارزش‌گذاری‌های بیجا انجام می‌داد و بدون مقدمه چین لیچار بار حاکمیت پیشین می‌کرد.
این نوع روایت را من اصلا نمی‌پسندم و اثرگذاری آن را درنمیابم. شخصیت پردازی‌ها در کتاب به معنای واقعی توی دیوار بود. 

ببخشید من آدم بی‌ادبی نیستم و دوست ندارم زحمات نویسنده عزیز را به فنا دهم. اما به هرحال از جانب جناب نویسنده از مرحوم آیت الله مصباح عذرخواهی می‌کنم!!!!!!!!!!
      

        تیغ و عسل روایتی شیرین و حماسی از یاران پیامبر و حضرت علی (ع) هست. واقعا نمی‌دانم چگونه از کتاب بگویم که حق مطلب ادا شود. قلم شیوا و البته قدرتمند، شخصیت‌پردازی‌ها به اندازه و مناسب، نوع نگاه نویسنده نو و جذاب...

کتاب یک جان به جان‌هایم افزود و در طول خواندنش مدام گریه‌ام می‌گرفت. مفهوم ولایت و ایستادگی برای آرمان بسیار در کتاب پررنگ بود و حقیقتا به جان می‌نشست. تنها ایراد جدی آن تصویرگری‌های ضعیف‌اش بود که واقعا اذیتم می‌کرد اما باز هم این اثر را از جمله آثاری کرد که اگر نویسنده‌اش را ببینم دوست دارم روی ماهش را ببوسم و بگویم:
انصافا دلم را با این کتاب خوبتان جلا دادید! 

      

        من مدتی است دغدغه روی مخی پیدا کرده‌ام! من فکر می‌کنم فعالین تربیتی و مربیان بیش از اندازه غرق در ظواهر و متن کتاب‌ها می‌شوند و از ورود به فضایی جدی‌تر یا واهمه دارند یا توان فکر و یا حوصله‌اش را ندارند. کتاب  «آن چیز» نکات بسیار مثبتی دارد. در آن شکی نیست. اینکه در دنیای مدرن ورود یک شی ناشناخته چگونه می‌تواند در تفاسیر را باز کند و بدون فهم حقیقی «آن‌چیز» نزاع یا... تولید کند. 

اما

پشت کتاب نوشته است:
داستانی درباره‌ی فکر کردن و توجه داشتن، سرگذشت دوستی‌ها و تفسیری ظریف و چند لایه از جست و جوی معنا در زندگی مدرن. 

به این واژگان دقت کنید؛ «معنا»، «جست و جو»، «زندگی مدرن» و «تفسیری چند لایه». چطور می‌توان چنین واژگانی را دید و بعد روی متن و ظواهر تمرکز کرد؟ هر کتاب کودک ورای حرف‌های گوگولی مگولی که راحت‌تر می‌توان آن ها را مورد نقد و بررسی قرار داد صاحب یک «جهان» است. جهانی که در آن ارزش‌ها و منبع ارزش‌هایی وجود دارند و نویسنده بر مبنای «آنچه معرفت و شناخت» می‌پندارد سخن می‌گوید. 

بدبختی ما این است که هرجا نام «کودک» به میان آمد تقلیل و ساده‌گرایی به همراه آن نمودار شد.

      

        کتاب سعی دارد به بچه‌ بیاموزد که «تو نباید برای دوست داشته شدن ظاهرت را عوض کنی» بلکه باید بجایش «دنبال کسی بگیردی که تو را با همین ظاهر دوست داشته باشد». این پیام کتاب در جهانی که انسان‌ها را به جان ظاهرشان می‌اندازد و مدام در سنین مختلف برایشان بحران‌های فراوانی می‌آفریند و با هر احساس تنزل زیبایی آن‌ها را مضطرب می‌کند بسیار مهم و حیاتی است. هرچند بهم ریختگی‌های چاپی داشت کتاب و رنگش قاطی پاتی شده بود ولی باز هم به دل می‌نشست و ارزش خواندن برای خواهر کوچیکه را داشت. 
      

        از جمله کتاب‌هایی که منکر کاربرد آن نمی‌شوم اما اصولا در جهان کتابی «کاربرد» به معنای رایج در لیست اولویت‌های من قرار نمی‌گیرد. آنچه در این سبک کتاب‌ها برایم مهم است «منبع معنا»‌ی کتاب می‌باشد. من این اثر را دوست مهربانی می‌بینم که کنار انسانی مضطرب نشسته و با زبانی لطیف با دادن خط مشی سعی دارد او را آرام کند. من بابت قصد خیر و کمک آن دوست باید سپاسگزار باشم اما نمی‌توانم منکر آن شوم که «چنگ بر معنویت» می‌زند، نه به این دلیل که لزوما آن وجود دارد، بلکه به این‌خاطر که «کاربرد» دارد. 

مدام این صدا در مدت خواندن کتاب در ذهنم پخش می‌شد که:
مهم نیست این حرف‌هایم ریشه حقیقی دارند. مهم این است که می‌توانند حالت را خوب کنند...
      

        کتاب را یکی از دوستانم معرفی کرد که خود در مدرسه به تدریس آن همت داشت. اما بعد از خواندن کتاب فهمیدم که باید بهش بگویم که حلقه کتاب‌خوانی از تدریس در این مورد خیلی بهتر است. چون کتاب متن روانی دارد و اصلا ساختارش خودخوان است. از اصول خوبی هم برای یادآوری مطالب و پرداختن به آن استفاده کرده و به نظرم می‌تواند نمونه خوبی برای کتاب‌های آموزشی باشد. 

نکات خیلی عجیب و غریب و پیچیده‌ای ندارد. شاید خیلی از آن‌ها را قبلا شنیده باشیم ولی خواندن آن در این قالب و به صورت منسجم به شدت به فرایند یادگیری‌مان کمک می‌کند.  من خودم یک دفتر کنارم گذاشتم و نکات مهم را نوشتم و تصمیم دارم هرچند وقت یک‌بار کتاب را مرور کنم.

اما یک مشکل خیلی بزرگ با این کتاب و کتاب‌هایی از این دست دارم. معمولا نویسندگان با ادعای علمی بودن کتاب این تصور را ایجاد می‌کنند که یک منبع منسجم علمی و بدون اختلاف وجود دارد که در آن نظر دیگری و متضادی راه ندارد. برای مثال کتاب در بخشی می‌گوید که موقع یادگیری «از بخشی شروع کنید که دوستش ندارید» و به قولی غورباقه خود را قورت دهید.  این کار می‌تواند مفید باشد به نظر من اما نه برای همه. چون مثلا اگر بجای آن با بخشی که دوست داریم شروع کنیم و در پایان با بخشی که دوست داریم تمام، رغبت‌مان برای استمرار و ادامه دادن بیشتر می‌شود و در نتیجه راحت‌تر سراغ یادگیری در شروع می‌رویم. 

این کتاب را با حفظ دید نقادانه به معلمان، دانش‌آموزان و اصولا هرکه دوست دارد یادگیرنده بهتری باشد پیشنهاد می‌کنم. در کنار آن صوت‌های چگونگی یادگیری محمد رضا شعبانعلی در سایت متمم نیز می‌تواند کمک‌ کننده باشد. 
      

        نمی‌دانم چرا بعد از خواندن این کتاب به شدت احساس نیاز کردم به اینکه یک «فراستی» باشم رو به روی یک دوربین و انقدر بد و بیراه بگویم که دلم خنک شود. باشد باشد قبول. من بی‌سواد. من کج‌فهم که نمی‌توانم اثر نویسنده‌ای مانند «سوسه کی ناتسومه» را درک کنم و به عمق آن پی ببرم. 

اما حداقل من را آن بچه‌ای تصور کن که علاقه وافری به بستنی دارد و همه تعریف برندی خاص را برایش کردند. برندی که بستنی‌هایی با طعم بهشتی دارد. اما وقتی اولین گاز را به بستنی می‌زند شوری آن چشمانش را مچاله کرده و داغی آن زبونش را می‌سوزاند. حق بده که بچه ناراحت شود. من از داستان قبل از اینکه عینک خوشگل موشگل متفکر آمیز بزند، داستان می‌خواهم، شخصیت می‌خواهم، فضاسازی می‌خواهم، جذابیت می‌خواهم و... 

توقع زیادی است؟ 
      

        مدتی بود که خواندنش را عقب می‌انداختم. فکر می‌کردم تمرکز زیادی می‌خواهد و حوصله‌ام را سر می‌برد. اما پری‌روز که کتاب را شروع کردم ناگهان فضای داستانی من را به درون خود فرو برد و حال که کتاب را تمام کردم احساس می‌کنم عزیزانم را از دست داده‌ام.

نمی‌گویم کتاب ایراد نداشت. مثلا پردازش شخصیت مردم روستا انقدر در ابهام شکل گرفته بود که من توان تصورشان را نداشتم و بی‌رحمی وجودی‌شان را درک نمی‌کردم. نفرت نیز در داستان برای من توجیهی نداشت و سیری منطقی را طی نمی‌کرد. اما کار به این نکات فرمی و محتوایی ندارم. الان به این فکر می‌کنم که چگونه؟ چطور؟ چرا؟ 

نمی‌فهمم. نمی‌فهمم چرا ما آدم‌ها...

اصلاحیه:
من نظر خود را بنا بر احساس مطرح کردم. از نظر محتوایی در اثر خدشه‌های زیادی می‌توان وارد کرد. 
      

        بعد از یک روز پر دغدغه و با سری سنگین می‌رسم خانه. طاقچه را باز می‌کنم این کتاب بهم پیشنهاد می‌شود. روی تخت می‌خوابم و کتاب را ورق می‌زنم. وارد سفر با پاندای بزرگ و اژدهای کوچک می‌شوم. در چند دقیقه شاید یک سال می‌گذرد. می‌خندم. ناراحت می‌شوم. دلم می‌گیرد و «بغضی می‌شوم». پاندا و اژدها به من یاد می‌دهند که چگونه «دوست داشته باشم» چگونه «حس کنم» و چگونه «آرام گیرم». 

عجیب است که بعد از اینکه وارد بهخوان می‌شوم تا بنویسم، کتاب را در دسته خوانده شده‌ها می‌یابم. من کی آن را خواندم؟ مگر می‌شود چنین کتابی را فراموش کنم؟ شاید زمانی آن را خوانده‌ام که نیازی به آن نداشتم و حال است که می‌فهمم و درکش می کنم...
زندگی عجیب و غریب است.
و من نیز...
      

        در اینکه این جنس‌ کتاب‌ها و ایده‌های جدیدی که دارند به من کمک می‌کنند شکی نیست. اما مدتی است در ساحت کلی و هستی‌شناسانه سعی می‌کنم به آن‌ها نگاه کنم که خواسته‌شان از زندگی چیست؟ اینکه دنیا را چگونه فهم می‌کنند و به سمت چه مقصودی راهنمایی می‌نمایند؟ و طبعا پاسخ این سوالات با مبانی فکری من سازگار نیست و آنچه من فکر می‌کنم باید در پی آن بود در «اینان» جلوه نمی‌کند.

اما به هرحال من برداشت و توشه خودم را از این کتاب برداشتم و برایم مفید بود‌.  لزوما به دیگران پیشنهاد نمی‌کنم مگر اینکه با نگاهی انتقادی نسبت به فلسفه تعریف شده ورود کنند...
      

        از کودکی تا همین یکی/دو سال پیش با شخصیت امام ارتباط برقرار نمی‌کردم. بی‌تعارف از او خوشم نمی‌آمد. با خودم می گفتم:
_اخمالو است
_بد اخلاق است
_انگار وقتی می‌بینی‌اش می‌خواهد کتکت بزند

اما هرچه می‌گذرد و بیشتر با این شخصیت آشنا می‌شوم، حلاوت وجودی‌اش را بیشتر درک می‌کنم و بیشتر دوستش می‌دارم. امروز که این کتاب را تمام کردم از خود پرسیدم:
آیا تو در دوره معاصر کسی را بیشتر از امام دوست می‌داری و خواهان رسیدن به ویژ‌گی‌هایش هستی؟ 

من خودم را امروز در حالی یافتم که مهر شخصیت امام در دلم نشسته و تا عمق جان فرو رفته است. چقدر این کتاب را دوست داشتم اما چه حیف که من را نه او و نه کتاب روح‌الله هادی حکیمان راضی نمی‌کند. یک چیزی کم است گویا! یک چیزی که دقیق نمی‌دانم چیست... 
      

        جگرسوز بود. اما آن‌جایی که مأمون گفت:
من ابوالحسن را زهر دادم. نه بخاطر ترس از حکومتم، بلکه از ترس دل‌هایی که می‌ستاند...
_دلم را آتش زد...
      

        با نگاه بسیار منفی‌ای کتاب را شروع کردم. چرا که قبل از آن «دارویی برای پدر» را خوانده بودم. اما داستان کتاب و چینش محتوایی نویسنده با وجود ضعف‌های بسیار برایم جالب توجه بود. 

خرگوش نامه‌ای دریافت می‌کند که شخصی نوشته؛ فردا به خانه‌اش برای میهمانی می‌آید. ابتدا خرگوش به خاطر آموزه‌های خانوادگی‌اش از آمدن میهمان خوشحال می‌شود اما رفته رفته ابهاماتی برایش پیش‌ می‌آید که؛
این میهمان کیست؟
برای من خطری دارد؟
با چه خوراکی‌ای از او باید پذیرایی کنم؟
و...
و بعد به دنبال جواب سوال هایش می‌رود. 

این نگاه و چینش خیلی برای کودک می‌تواند مفید باشد. هرچند تصویرگری‌های کتاب خیلی جذاب نیست و نویسنده در بیان داستان خلاقیتی به کار نمی‌گیرد. ابهام نیز در اثر به شکل پررنگی وجود دارد که اصلی ترین سوال این است که: «خرس چرا خودش را معرفی نکرد». و البته سوالات دیگری نیز وجود دارد. 

از طرفی من هیچ توجیهی بر وجود این همه سوال در اثر نمی‌بینم. به نظرم کتاب فضایی را برای تأمل ایجاد می‌کند و نیاز به آموزشی و حوصله‌سربر کردن آن با آوردن این سوالات نیست.

با تمام این‌ها محتوای اثر به قدری قوام دارد که آن را بتوان با خیال آسوده و محکم معرفی نمود. به نظرم به مسئله «میهمان» از دریچه جدیدی نویسنده نگاه کرده است.