شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        اولین کتابی بود که از جلال‌ آل‌احمد خوندم و به واسطه‌ی کتاب علوم‌وفنون و تعریف‌های دبیرمون ترغیب شدم به مطالعه‌ش.
به شددددتتتت قلمش رو دوست داشتم.
سبک نوشتار برام جدید بود و تا قبل از این کتابی نخونده بودم که این شکل نوشته شده باشه.
غرض‌ورزی‌هایی در این کتاب مشاهده می‌شه که دوستان در یادداشت‌های قبلی بهش اشاره کردن.
به وضوح می‌شه طرفداری از کمونیسم و ضدسرمایه‌داری بودن رو دید.
این که تونستم یک گوشه‌ی کوچیکی از وضعیت آموزشِ ایرانِ چند سال قبل رو بفهمم خوشحالم می‌کنه اما همونطور که یک عزیزی در یادداشتشون اشاره کرده بودن، این قضیه که خیلی از مشکلات گذشته‌مون هنوز حل نشده و بلکه با قدرت بیشتری همچنان پابرجاست، قلب رو به درد میاره.
      

        استخراج قدرت از درون ضعف، استخراج ایمان از قلب بی‌ایمانی، بیرون کشیدن آرامش از اعماق آشفتگی‌ها و تراشیدن و سخت تراشیدن سنگ حجیم و بی‌قواره‌ی سرخوردگی‌ها آن‌گونه که از درون آن پیکره‌ی صیقل و سنگی استوار دلبستگی به آینده بیرون کشیده شود... این وظیفه‌ی انسان عصر ما است و این وظیفه‌ی من و تو است به عنوان آدم‌هایی که ناگزیر عصر خویش را پذیرفته‌ایم و با آن درگیر شده‌ایم.

کتاب چهل نامه‌ی کوتاه به همسرم، حاصل عمیق شدن در لحظات خرد و کلان زندگی است. کتابی که به نظر می‌رسد متمرکز بر روابط همسران و سراسر عاشقانه است، اما با خواندن آن این تصور تغییر می‌کند؛ چون نادر ابراهیمی خطاب به همسرش، از دغدغه‌های بسیاری صحبت کرده است. البته بسیاری از این موضوعات به مسائل زندگی مشترک مرتبط هستند؛ اما از سیاست، اخلاقیات، ویژگی‌های انسان عصر حاضر و... هم سخن به میان آمده است. درباره‌ی زندگی مشترک نیز برخی نامه‌ها که از تجربه‌ای عمیق و طولانی برآمده‌اند، در چندین جمله بهترین درس‌های زندگی را منتقل می‌کنند؛ مثل نامه‌ی دهم (قهر و رنج)، سیزدهم (نگهداری از حرمت در زندگی)، سی و پنجم (کلمات و زبان گفتگو) و سی و نهم (خشم در رابطه و گذر زمان). ابراهیمی در این نامه‌ها علاوه بر بررسی مسئله و پرداختن به ریشه‌ها، عواقب احتمالی برخی کنش‌ها را نیز بررسی می‌کند؛ به نحوی که کارکرد آن از جلسات مشاوره و راهنمایی‌های این چنینی بیشتر است. در نهایت اینکه شاید اگر زمانی دیگر و به شکل مکتوب و یک‌باره کتاب را می‌خواندم، بسیاری از نامه‌ها به نظرم کلیشه‌ای و شعاری می‌آمد؛ اما شنیدن تدریجی نسخه‌ی صوتی آن با صدای پیام دهکردی و در این بازه از زندگی‌ام، باعث شد چهل نامه‌ی کوتاه جزو مفیدترین کتاب‌ها برایم باشد.
      

        خودم تعجب کردم از مدتی که این کتاب دستم بود و کشش خوندن یه جستار دیگه ازش نداشتم. نه اینکه بد باشه، نه حتی اینکه بگم خوب باشه، نمی‌شه حسی که با خوندن جستارها بهم دست می‌داد رو با خوب و بد توصیف کنم. یک واقعه‌ی انسانی توی قلبم اتفاق می‌افتاد. 
از ۲۱ مارچ یعنی یک فروردین که اولین جستار رو خوندم تا امشب که  ۱۸ خرداده و رضایت دادم آخرین جستار رو بخونم، لحظه‌ای از مفهوم مراقبت دور نبودم. این کتاب رو دقیقا زمانی برای خوندن انتخاب کردم که توی زندگی شخصی‌م باید مراقب کسی می‌بودم. و این کتاب، حداقل نوازشی برای روح رنجور من بود تا بفهمم اولین مراقب جهان نبودم و آخری هم نخواهم بود. پس تنها نیستم‌.
من واقعا دلم می‌خواد این کتاب رو بدم دستِ آدم‌ها و بگم بخونید. ببینید هر کدوم از آدم‌های این شهر درگیر قصه‌های خودشون اند. در حال حمل رنج تحمل‌ناپذیر هستی.‌
 توی این کتاب نمی‌تونستی بگی کدوم راوی رنجورتره؟ زندگیِ کدوم سخت‌تره؟ اگه با هم مواجه می‌شدند و ماجرایی بین‌شون پیش می‌اومد، باید به کدوم شخص حق داد که بابت شرایط زندگی‌ش یک سری کنش‌ها انجام بده؟ ولی توی زندگی روزمره وقتی که رفتارها روایت نیستند ما ساده قضاوت می‌کنیم و حق می‌دیم و المپیک بدبختی راه میندازیم.
بن‌مایه‌ی همه این تجربه‌ها یه چیز بود: مراقبت 
ولی قصه‌ی غربت و رنج‌ِ آدم‌ها توی این کره‌ی کثافتِ خاکی با هم فرق می‌کرد. وسط قصه از راوی می‌پرسیدی به چه امید دووم آوردی، مراقبت کردی و از دست دادی؟ تو که پیش بینی می‌کردی سوگ این موجود رو به چشم ببینی، پس چرا از شیره‌ی جونت، تغذیه‌ش کردی؟
و آخر قصه می‌دیدی پاسخ که هیچی، اساسا سوالی وجود نداره، چون این آدمک‌ها عاشق همین زندگی پر از زخم بودند.

جستارهای مورد علاقه‌م که چند بار خوندم:
کرمراقبتی که کارش مراقبت بود.
مراقبت‌نامه
و قصه‌ی پیروز
      

        #یادداشت_کتاب 
#الیور_تویست
الیور تویست پسر یتیمی است که هزار بلا سرش می‌آید و آخرش می‌فهمند ثروتمند است. این یک خطی داستانی است که تقریبا ماجرای بیشتر کتاب‌های نوشته شده چارلز دیکنز است، حالا در یکی، شخصیت می‌داند پولدار بوده در یکی نمی‌داند. در کل نمی‌دانم چرا با این مدل داستان‌ها زیاد کیف نمی‌کنم ولی چارلز دیکنز انگار جز پولدار شدن شخصیت، راه دیگری برای خوشبختی او نمی‌شناسد. حالا یا مثل آرزوهای بزرگ یک خیر به شخصیت کمک می‌کند پولدار شود، یا مثل داستان دو شهر شغلش آنقدر پردرآمد است که پولدار می‌شود یا مثل الیور تویست از اول بچه مایه‌دار بوده! شاید هم چون من کتاب کوتاه شده را خوانده‌ام به نظرم اینقدر ماجرا لوث شده بود. حتی این کتاب را برای توصیه به نوجوان یا کودک هم مناسب نمی‌بینم. اولا خشونتش برای کودک بالاست و این فانتزی را در ذهنش ایجاد می‌کند که آدم برای خوشبخت شدن باید پولدار باشد یا یک ارثی بهش برسد. برای نوجوان هم احتمالا اتفاقات خیلی مسخره و پیش پا افتاده است. شاید خواندن کتاب کامل، حس بهتری از داستان به مخاطب بدهد ولی با توجه به اینکه خودم نخوانده‌ام، نمی‌دانم چه مقدار مطالب خارج از چارچوب فرهنگی ما دارد و آیا کتاب کامل، برای نوجوان مناسب است یا نه.


      

        نوشابه زرد.
سفرنامه(شبه سفرنامه)پنجمی که از منصور ضابطیان خوندم.
این بار کانادا.
خوب و جالب بود اما با توجه به پیشینه کم و کوتاه کانادا اطلاعات خاص و چیز جالب و بکری نداشت.
از همه مهمتر شاید خود ایرانی‌ها و کانادا که مهمترین مقصد مهاجرتشونه بود.
اما دوفصل آخر خیلی تحت تاثیرم قرار داد...اول دلم شدیدا برای کودکان بومی و ماجرای جدا کردن اون‌ها برای انقلاب فرهنگی و بلاهایی که سرشون آوردند سوخت و دوم ماجرای مهاجرای ایرانی غریب خودمون...
کتاب سیزده.
      

        مجموعه‌ی «گربه‌های آدم‌خوار» با شش داستان کوتاه، یه دنیای پر از تنهایی، حسرت و گذشته‌های خاک‌خورده رو جلوی چشم‌مون می‌ذاره. شخصیت‌ها همه یه جورایی از بقیه جدا افتادن، با خاطراتی گنگ یا تجربه‌هایی عجیب دست‌وپنجه نرم می‌کنن. موراکامی با همون سبک خاص خودش، مرز بین خواب و واقعیتو برمی‌داره و یه فضای نیمه‌وهمی می‌سازه که هم آشناست، هم ناآشنا.

نکته‌ی قشنگ این مجموعه اینه که داستانا هرچند مستقل‌ان، ولی از نظر حس و حال، یه نخ نامرئی بین‌شونه.  
حسی که معمولا از داستانهای موراکامی میگیرم: مرموز، بی‌سروصدا، ولی تاثیرگذار.
( اینم بگم که اسم کتاب درواقع عنوان یکی از داستانهای کوتاه داخل کتابه)


      

        دنیای عجیبیه...
بین خواستن و خواسته نشدن.
مفهومش اینه که شاید تو بین همه خیلی محبوب باشی اما، اونی که تو می‌خواهی بهت توجه کنه به‌چشمش نمیای.
آدمایی که این کتابو می‌خونن دو دسته میشه یا خوششون نمیاد(قبل از اینکه بخرم و بخونم پرسیدم ازشون) یا اینکه به دید مفهومی تر کتاب رو می‌خونن نمی‌گم عاشقش میشن ولی خب بدشونم نمیاد.
یه جورایی می‌تونم کتاب رو ربطش بدم به کتاب شب های روشن، یعنی از نظر من اینطوری بود که یه ته شباهتی دارن.
شخصیت های کتاب یکیشون میس آملیا که یه شخصیت به ظاهر سنگدل و قدرت طلب و شجاع، پسر خاله لایمون یه شخصیت اجتماعی اما دورو، و ماروین میسی یه شخصیتی که بلده عشق رو در خودش بکشه حقیقتا من از این بیشتر از بقیه خوشم اومد.
چون اگر ضربه ای در عشق خورد، جوری خودش رو جمع کرد که شاید یه آدم عاشق نتونه.
و در نهایت کتاب ضربه عشق رو در غالب داستان 
نشون میده.
و تو نمی‌تونی بفهمی شخصیت اصلی کتاب کیه، یه جورایی همه به نوبه خودشون اصلی هستنمن از خوندنش پشیمون نیستم.
      

        همیشه از خواندن این کتاب فرار می‌کردم ولی بالاخره خواندمش:)
نثر روان، چینش کلمات و جملات و روند داستان باعث شد در مدت زمان کوتاهی این کتاب رو تموم کنم.
تصویرسازی نویسنده به قدری جذاب بود که تمام داستان، دیالوگ‌ها و شخصیت‌ها واضح‌تر از فیلم جلوی چشمم بود.
به نظرم درست بوده که در زمان خودش کولاک کرده، حتی حالا هم میشه ازش نکات تحلیلی پیدا کرد.
 اتفاقات خوب و بد، ناراحتی و ذوق شخصیت اصلی داستان یعنی محبوبه به قدری جذاب نوشته شده که فکر می‌کنم برای خیلی از خواننده‌‌ها فراموش‌نشدنی باشه.
شخصیت‌ محبوبه، با وجود نقض‌ها، اشتباهات و خوبی‌هایش را بسیار دوست داشتم و همچنین رحیم نجار، با وجود تمام ویژگی‌های زشتش  جذاب بود و به نظرم شاید این راز محبوبیت این کتاب باشد.
نسخه صوتی کتاب را با صدا و اجرای بی‌نظیر خانم شیما درخشش گوش دادم؛ واقعا هر چقدر از جذاب بودن اجرای ایشون برای شخصیت‌های مختلف کتاب بگم کمه، فوق‌العاده بود!
      

        "لیدی اِل" برخورد ابتدایی من با رومن گاری بود.درحالی که بسیار از کتاب دوستان رومن گاری رو با "خداحافظ گاری کوپر" می شناسن.رمان در فضایی آرام  آغاز می شود.به گونه ای که حتی برای لحظه ای انتظار اینو نداشتم که رفته رفته به دل خونبار ترین لحظات تاریخ اروپا قدم بزارم.جایی که آنارشیست های افراطی برای سرنگونی هر دولتی دست به ترور و قتل و دزدی می زنن.
این تقابل ،یعنی زنی که ابتدا هیچ هیچ بود،اما رفته رفته خودش می شود دلیل مبارزات آنارشیست ها،و عشق که سدی محکم در برابر اعتقادات و آرمان ها می بندد و توجیه رفتار های خشونت آمیزی که از زبان شخصیت های رمان بیان می شود،کاری می کند تا رمان و کتاب برای لحظه ای از دست خواننده  به زمین نیفتد.
شاهکار رومن گاری بود.البته تا قبل از مطالعه خداحافظ گاری کوپر"
توجه:رمان سخت خوانی است که احتیاج به صبر و حوصله دارد.
به نویسنده زمان بدهید.