اوه کتاب اش چطوره ؟! 

        

          «گربه های آدم خوار»
شد آخرین کتاب سال ۱۳۹۷ و اولین داستان کوتاهی که از هاروکی موراکومی خواندم.
زمان هایی در زندگی هست که توصیف دقیق آنها برای دیگر افراد مشکل است! حالاتی که بر روح انسان عارض می شه و شاید اولین واژه ای که‌برای صحبت کردن راجع به آنها بشود استفاده کرد«واله شدن» و «شیدا شدن» است.
نقطه ای که آدم از زمان-مکان (شاید به تقریر هایدگری اش) فاصله می گیرد و خود را بیگانه با جهان خارج و حتی جسم خودش احساس می کند.
هرچند موراکومی این حالت را در قالب یک داستان عاشق و معشوق و فرار مطرح می کنه اما ماجرا فراتر از این لایه ی ظاهری است. این همان حالتی است که در بسیاری از قهرمان ها و شخصیت های داستان های گوناگون مثل «بیگانه» ی آلبرکامو هم با آن آشنا می شویم البته در پس زمینه ای متفاوت.
        

          مجموعه‌ی «گربه‌های آدم‌خوار» با شش داستان کوتاه، یه دنیای پر از تنهایی، حسرت و گذشته‌های خاک‌خورده رو جلوی چشم‌مون می‌ذاره. شخصیت‌ها همه یه جورایی از بقیه جدا افتادن، با خاطراتی گنگ یا تجربه‌هایی عجیب دست‌وپنجه نرم می‌کنن. موراکامی با همون سبک خاص خودش، مرز بین خواب و واقعیتو برمی‌داره و یه فضای نیمه‌وهمی می‌سازه که هم آشناست، هم ناآشنا.

نکته‌ی قشنگ این مجموعه اینه که داستانا هرچند مستقل‌ان، ولی از نظر حس و حال، یه نخ نامرئی بین‌شونه.  
حسی که معمولا از داستانهای موراکامی میگیرم: مرموز، بی‌سروصدا، ولی تاثیرگذار.
( اینم بگم که اسم کتاب درواقع عنوان یکی از داستانهای کوتاه داخل کتابه)


        

          داستان کوتاه هایی جذاب  با ترجمه ای روان از جناب غبرایی. تعابیری زیبا چون « تا روشن شدن آسمان شرق در چنگ ماه بودم».« حس می کردم این تن که موقتا تخته بندش بودم، انگار از گچ است.اگر خود را می خاراندم،تکه تکه می ریخت.» « احساس می کرد یک چیز پهن دیسک مانند بلعیده که در گلویش مانده است(بغض)» و ....
این کتاب برای علاقمندان به داستان کوتاه فوق العاده است.