اوه کتاب اش چطوره ؟! 

        

          «گربه های آدم خوار»
شد آخرین کتاب سال ۱۳۹۷ و اولین داستان کوتاهی که از هاروکی موراکومی خواندم.
زمان هایی در زندگی هست که توصیف دقیق آنها برای دیگر افراد مشکل است! حالاتی که بر روح انسان عارض می شه و شاید اولین واژه ای که‌برای صحبت کردن راجع به آنها بشود استفاده کرد«واله شدن» و «شیدا شدن» است.
نقطه ای که آدم از زمان-مکان (شاید به تقریر هایدگری اش) فاصله می گیرد و خود را بیگانه با جهان خارج و حتی جسم خودش احساس می کند.
هرچند موراکومی این حالت را در قالب یک داستان عاشق و معشوق و فرار مطرح می کنه اما ماجرا فراتر از این لایه ی ظاهری است. این همان حالتی است که در بسیاری از قهرمان ها و شخصیت های داستان های گوناگون مثل «بیگانه» ی آلبرکامو هم با آن آشنا می شویم البته در پس زمینه ای متفاوت.
        

          داستان کوتاه هایی جذاب  با ترجمه ای روان از جناب غبرایی. تعابیری زیبا چون « تا روشن شدن آسمان شرق در چنگ ماه بودم».« حس می کردم این تن که موقتا تخته بندش بودم، انگار از گچ است.اگر خود را می خاراندم،تکه تکه می ریخت.» « احساس می کرد یک چیز پهن دیسک مانند بلعیده که در گلویش مانده است(بغض)» و ....
این کتاب برای علاقمندان به داستان کوتاه فوق العاده است.