کتاب به نسبت سخت خوان و ارتباط برقرار کردن با آن نیازمند تمرکز بود. با این حال  از جایی به بعد کشش لازم را داشت. جامعه ای متمدن، بوکانوفسکیزه شده و پیرو ثبات مطلق که تمام  ارزش های سابق ( علم،هنر،مذهب،عفت) را کنار گذاشته به این علت که ثبات جامعه در گرو رها کردن آن است ، تا جایی که کلیه آثار و کتابهای مربوط به جوامع گذشته فاسد و مستهجن خوانده شده است. نویسنده یکدست سازی و شرطی سازی را رمز ثبات معرفی کرده و در این جامعه کلیه امیال انسانی پاسخ داده می شوند. و طبقات جامعه ( آلفا،بتا،گاما،اپسیلون) هر کدام به نحوی شرطی شده اند که وظایف خود را انجام داده و در خدمت جامعه باشند.
      

        بستگی دارد چقدر به داستان کوتاه و روایت های مینیمال علاقمند باشید! هاروکی موراکامی در جایی در کتاب می گوید که « جونپه ( شخصیتی در داستان سنگی به شکل کلیه که هر روز جابجا می شود) قدرت تمرکز برای نوشتن داستان را مدت زمان زیادی نمی توانست نگه دارد،احساسش این بود که می تواند مطالبی فوق العاده بنویسد .جملات تازه بودند و به نطر می رسید آینده هم به همین شکل خواهد بود.داستان به شکلی طبیعی فوران می کرد، اما همزمان با پیش رفتن به جلو، چنین قدرتی، کم اما به شکلی محسوس از دست می رفت.باریک و باریکتر و کاملا تمام می شد،چنانکنه لوکوموتیوی سرعتش را کم می کند و متوقف می شود.»
به نظرم موراکامی در اینجا از خودش می گوید.چون اغلب داستانهایش شروعی جذاب و پرکشش دارند و کم کم از جنبش و هیجان می افتند.
      

        داستان کوتاه هایی جذاب  با ترجمه ای روان از جناب غبرایی. تعابیری زیبا چون « تا روشن شدن آسمان شرق در چنگ ماه بودم».« حس می کردم این تن که موقتا تخته بندش بودم، انگار از گچ است.اگر خود را می خاراندم،تکه تکه می ریخت.» « احساس می کرد یک چیز پهن دیسک مانند بلعیده که در گلویش مانده است(بغض)» و ....
این کتاب برای علاقمندان به داستان کوتاه فوق العاده است.
      

        It's a tale told by an idiot! full of sound and fury,signifying" nothing,"
رمان خشم و هیاهو "the sound and fury"  که گفته میشه فاکنر با تاثیر از شکسپیر نوشته، به نظر می رسد واقعا signifying nothing باشه.
یکی از کتابهایی است که من چندین مرتبه  تا صفحه ۵۰ خوانده و رها کرده ام. و این بار بیشتر جهت تمام کردن یک کار ناتمام بوده است! 
به نظر می رسد رمان باید دوبار خوانده شود تا بتوان دقیقا متوجه فصل اول و دوم شد. با توجه به اینکه فصل اول و دوم صرفا مشاهدات و اثر وقایع بیرونی در ذهن راوی  است(که در فصل اول راوی یک خل است ـ و راوی فصل دوم یک شخصیت وابسته و متوهم) و فلش بک های زیادی به گذشته دارد و سیر زمان اصلا به صورت خطی نیست.
      

        من از سبک میلان کوندرا و جزییاتی که مورد توجه قرار می ده خوشم اومد. یه جورایی منو یاد شاهکارای ادبی کافکا میندازه. البته فقط در سبک نوشتن! یه جاهایی حس می کنم نویسنده برا بیان عقاید و نظرش راجع به رفتار و هویت انسان از چارچوب رمان می زنه بیرون و به اسم ژان مارک (شخصیت رمان) خیلی واضح ابراز عقیده میکنه،چیزی که تو رمانها و داستانای معاصر  پسندیده نیست.شروع رمان به نظرم خوبه و کشش اینو داره که مخاطب تا صفحه ۵۰ بی وقفه مطالعه کنه. البته نیاز به تمرکز و دقت در رفتار شخصیت ها جهت ارتباط برقرار کردن باهاشون هست. و خب ترجمه جناب دکتر همایون پور هم 
خوبه...کل رمان در واقع به نظر می رسد تعبیر همان خوابهای آشفته ای است که شانتال شب اول در هتل می بیند.بحران میانسالی همراه با سوتفاهم  به تدریج از کنترل خارج شده ای که می تواند رابطه صمیمانه دو نفر را به سادگی و به طرز خنده داری از بین ببرد.
یکم بهمن ۱۴۰۳

فکر کن یه روز صبح از خواب بیدار شی و بفهمی که دیگه کسی تو رو اونطوری که هستی نمی‌بینه. نه به عنوان یه آدم با افکار و احساسات خاص، بلکه فقط به عنوان یه نقش، یه تصویر یا حتی یه شیء. این دقیقاً همون حسیه که شانتال، شخصیت اصلی رمان، داره. شانتال یه زنه که حس می‌کنه هویت واقعی‌اش داره محو می‌شه و کسی دیگه اونو درک نمی‌کنه.
از اون طرف، ژان-مارک، معشوق شانتال، سعی می‌کنه با عشقش بهش ثبات بده، اما خودش هم درگیر اینه که اصلاً عشق واقعی چیه و چطور می‌تونه هویت شانتال رو بهش برگردونه. اما هرچی بیشتر تلاش می‌کنه، بیشتر احساس می‌کنه که داره از شانتال دور می‌شه.
توی این رمان، کوندرا یه جورایی بازی‌های ذهنی راه می‌ندازه. یه لحظه فکر می‌کنی داری یه داستان واقعی رو می‌خونی، یه لحظه بعد حس می‌کنی داری یه رویا یا یه فانتزی رو تجربه می‌کنی. اینجاست که کتاب یه حال و هوای سوررئال و عجیب پیدا می‌کنه.
خلاصه کنم، «هویت» یه رمانیه که بیشتر از اینکه یه داستان خطی داشته باشه، یه سری سوال‌های بزرگ درباره عشق، تنهایی و این که «ما واقعاً کی هستیم» رو مطرح می‌کنه. اگه دوست داری کتاب‌هایی بخونی که ذهنت رو درگیر کنه و بعد از خوندنش کلی فکر کنی، این رمان می‌تونه برات جذاب باشه. اما اگه دنبال یه داستان ساده و سرراست هستی، احتمالاً این کتاب برات سنگین باشه!