بستگی دارد چقدر به داستان کوتاه و روایت های مینیمال علاقمند باشید! هاروکی موراکامی در جایی در کتاب می گوید که « جونپه ( شخصیتی در داستان سنگی به شکل کلیه که هر روز جابجا می شود) قدرت تمرکز برای نوشتن داستان را مدت زمان زیادی نمی توانست نگه دارد،احساسش این بود که می تواند مطالبی فوق العاده بنویسد .جملات تازه بودند و به نطر می رسید آینده هم به همین شکل خواهد بود.داستان به شکلی طبیعی فوران می کرد، اما همزمان با پیش رفتن به جلو، چنین قدرتی، کم اما به شکلی محسوس از دست می رفت.باریک و باریکتر و کاملا تمام می شد،چنانکنه لوکوموتیوی سرعتش را کم می کند و متوقف می شود.»
به نظرم موراکامی در اینجا از خودش می گوید.چون اغلب داستانهایش شروعی جذاب و پرکشش دارند و کم کم از جنبش و هیجان می افتند.