همگی چخوف را به داستان کوتاه‌های  محشرش می‌شناسند. کسی که در  زمانه‌ی خودش بی شک در داستان کوتاه بی رقیب می‌نمود.
یک شاخصه‌ی مهم داستان‌های چخوف سادگی در پردازش داستان ‌هایش است، اما نه به این معنا که سطحی و ساده!
او  افکار چندین و چند فیلسوف را که کتابهایشان به قطر گردن یک انسان بالغ است را آنچنان با ظرافت و دقیق در چند صفحه و آنهم در چند شخصیت بسیار  ساده جا می‌دهد  که جا دارد تمام فیلسوفان و روانکاوان  ترک منصب کنند و دو زانو  در کلاس نویسندگی چخوف  درس پس دهند، تا شاید بیشتر مردم آنان را  بخوانند ودرک کنند.
اتاق شماره ۶ هم یکی از آن شاهکار های این نویسنده بزرگ روسی است.  ماجرای این شاهکار استادانه در فضایی که به آن دیوانه‌خانه یا تیمارستان می‌گویند می‌گذرد. جایی که دیوانه‌های بی آزار و با آزار را از سطح شهر جمع می‌کنند و برای معالجه به آنجا می‌فرستند( البته که آنها نمی‌توانند دیوانگی را درمان کنند و تنها صرفا آنرا کنترل می‌کنند)
سرپرست آنجا یک دکتر میانسال است به نام آندری که در زندگی‌اش هیچ وقت نخواسته است چیزی به نام درد و رنج را بپذیرد.
حال یک دانشجوی موفق حقوق دچار ترس از تعقیب می‌شود و سر و کله‌اش از اتاق شماره ۶ دیوانه خانه پیدا می‌شود. دکتر برای معالجه(کنترل دیوانگی) به اتاق شکاره ۶ سر می‌زند. مثل همیشه با بیمارش صحبت می‌کند. اما اینبار بیمارش خیلی او را تحت تأثیر سخنانش قرار می‌دهد. سخنانی که می‌گوید درد و رنج در ذات آدم‌هاست و نمی‌توان آنرا ندیده گرفت. 
آندری به فکر فرو می‌رود و در ادامه داستان فراز و نشیب‌های متعددی را دنبال می‌کند.
 به خوبی این کتاب باید ترجمه روان آبتین گلکار را هم اضافه کرد که چه خوب و روان آنرا از روسی به فارسی برگردانده است.
خلاصه‌اش اینکه برای یکبار هم که شده کمی از گپشی‌تان فاصله بگیرید و این داستان را قبل مردن بخوانید تا نخوانده از دنیا نرفته باشید😌


        

          چخوف در این داستان با رو راستی بی رحمانه ای به شما خواهد گفت که هیچ هنر نمی کنید اگر آدم عالی و روشنفکری باشید ، در حالی که هیچوقت روی زشت دنیا را ندیده اید . تنها زمانی آدم ارزشمند و قابل ستایشی خواهید بود که با لمس نیمه ی زشت و کثیف دنیا همچنان قشنگ و ستودنی باقی بمانید
        

          به قول تالستوی: "عجب نوشته خوبی است این اتاق شماره ۶ چخوف"

داستانی ساده و کوتاه ولی تاثیرگذار و پرمعناست.
        

          بینظیر بود
        

          نمی‌دونم این چیزی که می‌نویسم درسته یا نه، ولی به نظرم این کتاب علاوه بر این‌که درباره‌ی رنجِ زندگیه، دو تا دیدگاهِ فلسفی متفاوت رو هم نشون می‌ده.

«اتاق شماره‌ی ۶» اتاقِ مخصوصِ بیماران روانیِ یک بیمارستانه.
با بازدیدِ دکتر از این اتاق، مکالمه‌‌ی عمیق و قابل تأملی بینِ دکتر و یکی از بیمارهای اتاق شکل می‌گیره. 

از نظرِ دکتر آرامش و رضایتِ انسان فقط به خودش و درونش بستگی داره، نه دنیای بیرون. معتقده که اگه انسان فکر کنه و عاقل و اندیشمند باشه، براش هیچ فرقی نداره که تو یه محیط خوب زندگی کنه یا تو تیمارستان بستری( شما بخونید زندانی) باشه!

اما بیمار کاملا با دکتر مخالفه؛
از نظرش انسان باید به درد و رنج و پستیِ زندگی واکنش نشون بده،
اصلا چطور ممکنه انسان نسبت به درد بی‌اعتنا باشه و اسم خودش رو بذاره انسان؟! از دکتر می‌پرسه واقعا تا حالا تو زندگیِ خودت رنج کشیدی؟
چون اگه سختی نکشیدی اصلا صلاحیت نداری درباره‌ی رنج دیگران اظهار نظر کنی!

داستانِ کوتاه و تاثیرگذاریه، ارزشِ مطالعه داره و باعث می‌شه فکر کنیم…
        

          از چخوف چیز زیادی نخوندم ولی واقعا واسه اولین بار سراغ این نویسنده رفتم و واقعا یه چیزایی تو متن میگه که خواننده رو از خودش به در می‌کنه فوق‌العاده بود
        

          وقتی آندری یفیمیچ به شهر آمد که مشغول کار شود...
پس از بازدید از بیمارستان به این نتیجه رسید که این موسسه به هیچ اصول اخلاقی پایبند نیست و به منتهای درجه برای سلامتی اهالی شهر مضر است. به نظر او عاقلانه ترین کاری که می شد کرد، این بود که بیماران را مرخص کنند و بیمارستان را ببندند.ولی عقلش قد می داد که برای این کار فقط خواست و اراده ی او کافی نیست و تلاشش بی حاصل خواهد بود، اگر ناپاکی جسمی و اخلاقی را از جایی برانیم، خود را به جای دیگری منتقل می کند، باید صبر کرد تا خود این ناپاکی از آنجا پر بکشد.
#اتاق_شماره_۶ 
#آنتون_چخوف ‌#ترجمه #آبتین_گلکار
        

          "لعنت به این زندگی! از همه تلخ‌تر و ناراحت‌کننده‌تر این است که در آخر این زندگی به خاطر رنج‌ها هیچ پاداشی نصیب آدم نمی‌شود، بر خلاف اپرا هیچ صحنه‌های باشکوه پایانی نیست بلکه فقط مرگ است."

داستان درباره دکتری به نام "آندره یفیمیچ" هست که در بیمارستانی روانی کار میکنه و به واسطه کتابهایی که خونده، عقاید فلسفی مخصوص به خودش رو داره. از نظر آندره یفیمیچ، تمام افرادی که در اطرافش هستن، به عقل و تفکر توجهی ندارن و وقتشون رو صرف کارهای بیهوده میکنن. 
بعد از مدتی کار در بیمارستان، توجه اش به اتاق شماره ۶ و بیماری به اسم "ایوان دمیتریچ" جلب میشه و اونو هم صحبت خوبی برای خودش پیدا میکنه. ایوان دمیتریچ نظریات متفاوتی نسبت به آندره یفیمیچ درباره رنج و درد در زندگی داره و یکی از مسائل مهم در این داستانه که بهش پرداخته میشه. مسئله قابل توجه دیگه هم، عجیب بنظر رسیدن صحبت کردن یک دکتر با مریض روانیشه که به مزاق بقیه خوش نمیاد.

اولین اثری بود که از آنتون چخوف خوندم، جالب ولی غم انگیز بود. به نظرم شروعش ممکنه یکم آدمو سردرگم کنه، بهش فرصت بدید. پیشنهادی.
        

          رمان کوتاه «اتاق شمارهٔ ۶» اثری متفاوت از «چخوف» است که بر خلاف نمایشنامه‌های او شاخ و برگ‌های زیادی ندارد و با تکیه بر موقعیت مکانی بر یک محور روایی متمرکز است.
اهمیت این تمهید به جهت تاکید بر پیرنگ اصلی و خرده پیرنگ‌هایی است که در آنها هر شخصیت بنابر اهمیت حضورش دستخوش تغییرهای رفتاری و یا کنش و واکنش‌های متفاوتی می‌شود. 
بنابراین این اثر با در نظر گرفتن به اندازه هر داده‌ای از درام می‌تواند مخاطب را بعنوان شاهد با خود همراه کند.
        

          بی‌نظیر. نه فقط از بهترین‌های چخوف، از بهترین داستان‌های کوتاهِ بلند.
        

          در موخره کتاب مترجم جمله‌ای رو به نقل از خواهر لنین، از زبان لنین   درباره‌ی این کتاب نوشته:«وقتی دیشب این داستان را تا ته خواندم ، حالم واقعا دگرگون شد، نمی‌توانستم در اتاقم بمانم، بلند شدم  و بیرون رفتم. این احساس را داشتم که من هم در اتاق شماره‌ ۶ زندانی شده‌ام.»
باید بگم منم همینطور آقای لنین.منم همینطور.
        

          بازم با خواندن کتاب نام کتاب بعدی مشخص شد در پایان کتاب یادداشتی از آبتین گلکار هست  حتما بخونیدش.
چخوف تو اون دورانی که این کتاب رو می نوشته درگیر تفکرات مارکوس اورلیوس بوده بعد اینکه کتاب رو تموم کردم بلافاصله کتاب تأملات از مارکوس اورلیوس رو خوندم و تازه این داستان برام معنای جدیدی پیدا کرد 
این داستان شبیه یه رینگ بوکس میمونه که چخوف برای مبارزه با تفکرات مارکوس نوشته ...
آیا عوامل بیرونی تعیین کننده حال درونی ماست؟
آیا می شود با عزلت گزینی راه سعادت را پیدا کرد؟
اصلاً می شود بدون توجه به جامعه زندگی کرد؟ خوشبختی درونی بدون توجه به اتفاقات پیرامون چقدر پایدار هست؟
در این رینگ بوکس دکتر و بیمار اتاق شماره ۶  این تفکرات را به چالش میکشند ...اصلا هم اینکه دکتر و بیمار در این جدال هستند زیبا نیست ؟
        

          🛑 بخش‌هایی از کتاب، من رو یاد دیدگاه‌های فوکو درباره تيمارستان می‌انداخت. اینکه روانی بودن برچسبی هست که آدم های به ظاهر سالم روی عده ای دیگه میزنن و اونها رو از جمع جدا می‌کنند فقط به این دلیل که با اونها متفاوتند و متفاوت فکر می‌کنند.

🛑 اگه علاقه دارین درباره اندیشه‌های رواقی و مارکوس رومی بیشتر بخونین، کتاب "فلسفه‌ای برای زندگی، رواقی زیستن در دنیای امروز" رو پیشنهاد میکنم. 
اگرچه در پایان کتاب اتاق شماره ۶ چخوف اندیشه‌های رواقی رو رد می‌کنه، ولی با خوندن این کتاب بهتر می‌شه با فلسفه رواقی آشنا شد. به‌ویژه فصل توصیه‌های رواقی درباره روابط اجتماعی، توهین و اندوه و خشم و... برای من خیلی جالب بود. به نظر من حتی گفتگو درباره شباهت‌ها و تفاوت‌های دیدگاه رواقی با دیدگاه‌های اسلامی، جالبه و جای بحث داره.
        

          نمی‌دونید چه قدر ذوق دارم برای نوشتن یادداشت روی این کتاب :)
کتابی با کمتر از یک صد صفحه اما محتوای خوب!
انسان به طور طبیعی نسبت به محرک‌های اطرافش (از جمله اونایی که باعث القای درد و رنج می‌شن) واکنش نشون می‌ده و قادر نیست با نادیده گرفتن مشکلات از سختی زندگیش کم کنه.
حالا چی می‌شه اگه نسخه زندگی کسی توسط فردی پیچیده بشه که موقعیت بهتری نسبت بهش داره و قادر به درک شرایط دردناک و کلافه کنندش نیست؟ :)
این چیزی بود که به نظرم جناب چخوف در فضای دلگیر تیمارستان، بین یک پزشک و بیمار روانیش بیان کرد تا بفهمیم چه حسی داره نادیده گرفته شدن و درک نشدن رنج و اندوه ما توسط دیگران :)

و اما درباره خود کتاب:
"راگین" یک پزشک فرهیختست که درد و رنج رو صرفا از مطالعه کتاب‌ها و فلسفه‌بافی‌های ذهنیش درک کرده و معتقده برای داشتن احساس رضایت از زندگی کافیه اون حس رو بدون در نظر گرفتن شرایط بیرونی (از جمله موقعیت اجتماعی و مالی و ...) در ذهن به وجود آورد.
از طرفی یکی از بیماران اتاق شماره ۶ به نام "گروموف" مردیست رنج دیده و سختی کشیده که کسی دغدغه‌ها و نگرانی‌هاش رو درک نمی‌کنه و در بیمارستانی با شرایط بسیار بد بستری و حتی می‌شه گفت زندانی شده!
به زودی شاهد تقابل اندیشه‌ و جایگاه‌ "راگین" و "گروموف" خواهیم بود و این جا همون جاییه که این کتاب کوتاه، عظمت خودش رو نشون می‌ده :)
در نهایت برای جلوگیری از اسپویل شدن کتاب توضیحاتم رو به این توصیه ختم می‌کنم که حتما کتاب رو بخونید و بذارید یه تلنگر درست و حسابی بهتون بزنه؛ پشیمون نمی‌شید :)
از خوندن یادداشت‌های دوستان هم غافل نشید که خیلی به فهم کتاب کمک می‌کنه^^
        

          یکی از بهترین نوشته های چخوف کبیر، متاثر از صبغه و سابقه ی پزشکیِ استاد. سرشار از جزئیات دقیق. هرچند هنوز طنزهای درخشان او را ترجیح می دهم. قطعا فرانسه، انگلستان و حتی آمریکا، در ادبیات پشت سر روسیه قرار می گیرند. فقط امان از این اسامی سخت روسی ...
        

          من با داستانِ «اندوه» از چخوف خوشم آمد و با «اتاق شماره ۶» فکر کنم دارم عاشقش می‌شوم...! 
چخوف توی اتاق شماره شش هم مثل اندوه و شاید خیلی بیشتر و صریح‌تر از اندوه، شخصیت پردازی‌ قوی‌ای داشته و به‌ویژه به شخصیت هایش از زاویه روانشناختی خیلی خوب نزدیک شده. 

نکته‌ی مهم بعدی درباره این اثر چخوف این است که با زیرکی و ظرافت تمام توانسته مخالفتش را با نوعی از فلسفه‌ی رنج /زندگی  و ناکارآمدی این فلسفه نشان بدهد که از قضا  در خیلی از رویکردهای روانشناسیِ جاافتاده و جان گرفته در دهه‌های گذشته‌ی کشور ما همین فلسفه ریشه دوانده و هنوز هم اثرات پررنگی از آن برجا مانده است.
در آخر اینکه ، ای کسانی که این یادداشت را میخوانید، ۴.۲ دیگر چه صیغه ای است ؟ بروید و به این کتاب بیشتر امتیاز بدهید لطفا...بروید. 
        

          کتابی کوتاه و روان اما پر محتوا و پیچیده ای بود که لذت کتابخوانی رو به خوبی بهت منتقل میکنه
        

          همیشه کابوسم این بود که دیوانه ها عاقلی را به جرم دیوانه نبودن در تیمارستان حبس کنند, و ماجرا را برعکس ببیند، از کجا معلوم همان آدمی  که با مشتی فلسفه بافی مضحک محکومش میکنیم به دیوانگی  از همه عاقل تر نباشد,اصلا معیار که بود کدام عقل بوده که هر ذهنیی مثل او نباشد دیوانه محسوب میشود،
آزادی اندیشه کجاست وقتی اندیشه‌ ای که خلاف عقل جمعی باشد دیوانه اش میخوانیم؟
 
        

          سلام بر اهالی گودریدز
چه گرد و خاکی گرفته اینجا
خب من این کتاب رو با سه نفر دیگه #همخوانی کردیم و بعد روز شنبه تو گوگل میت جلسه گذاشتیم و درباره‌اش حرف زدیم. 
و خیلییی جلسه خوبی شد و به نظرم خیلی مفید بود و حرفای خوبی زدیم.
خیلی کتاب خوبی بود واقعا. اسمای روسی سخت بود ولی چون تعداد کاراکتر ها خیلی زیاد نبود و خود داستان هم کوتاه بود80صفحه اینا، قاطی نکردم‌شون و راحت بود. 
کتاب تر و تمیزی بود. ایراد خاصی نداشت. یکم داستانش برام قابل حدس بود فقط...
آبتین گلکار عزیز(که یادم رفت اون بار که دیدمش کتابمو ببرم امضا کنه) کتاب رو ترجمه کرده که عالی بود.