همگی چخوف را به داستان کوتاه‌های  محشرش می‌شناسند. کسی که در  زمانه‌ی خودش بی شک در داستان کوتاه بی رقیب می‌نمود.
یک شاخصه‌ی مهم داستان‌های چخوف سادگی در پردازش داستان ‌هایش است، اما نه به این معنا که سطحی و ساده!
او  افکار چندین و چند فیلسوف را که کتابهایشان به قطر گردن یک انسان بالغ است را آنچنان با ظرافت و دقیق در چند صفحه و آنهم در چند شخصیت بسیار  ساده جا می‌دهد  که جا دارد تمام فیلسوفان و روانکاوان  ترک منصب کنند و دو زانو  در کلاس نویسندگی چخوف  درس پس دهند، تا شاید بیشتر مردم آنان را  بخوانند ودرک کنند.
اتاق شماره ۶ هم یکی از آن شاهکار های این نویسنده بزرگ روسی است.  ماجرای این شاهکار استادانه در فضایی که به آن دیوانه‌خانه یا تیمارستان می‌گویند می‌گذرد. جایی که دیوانه‌های بی آزار و با آزار را از سطح شهر جمع می‌کنند و برای معالجه به آنجا می‌فرستند( البته که آنها نمی‌توانند دیوانگی را درمان کنند و تنها صرفا آنرا کنترل می‌کنند)
سرپرست آنجا یک دکتر میانسال است به نام آندری که در زندگی‌اش هیچ وقت نخواسته است چیزی به نام درد و رنج را بپذیرد.
حال یک دانشجوی موفق حقوق دچار ترس از تعقیب می‌شود و سر و کله‌اش از اتاق شماره ۶ دیوانه خانه پیدا می‌شود. دکتر برای معالجه(کنترل دیوانگی) به اتاق شکاره ۶ سر می‌زند. مثل همیشه با بیمارش صحبت می‌کند. اما اینبار بیمارش خیلی او را تحت تأثیر سخنانش قرار می‌دهد. سخنانی که می‌گوید درد و رنج در ذات آدم‌هاست و نمی‌توان آنرا ندیده گرفت. 
آندری به فکر فرو می‌رود و در ادامه داستان فراز و نشیب‌های متعددی را دنبال می‌کند.
 به خوبی این کتاب باید ترجمه روان آبتین گلکار را هم اضافه کرد که چه خوب و روان آنرا از روسی به فارسی برگردانده است.
خلاصه‌اش اینکه برای یکبار هم که شده کمی از گپشی‌تان فاصله بگیرید و این داستان را قبل مردن بخوانید تا نخوانده از دنیا نرفته باشید😌


        

          چخوف در این داستان با رو راستی بی رحمانه ای به شما خواهد گفت که هیچ هنر نمی کنید اگر آدم عالی و روشنفکری باشید ، در حالی که هیچوقت روی زشت دنیا را ندیده اید . تنها زمانی آدم ارزشمند و قابل ستایشی خواهید بود که با لمس نیمه ی زشت و کثیف دنیا همچنان قشنگ و ستودنی باقی بمانید
        

          به قول تالستوی: "عجب نوشته خوبی است این اتاق شماره ۶ چخوف"

داستانی ساده و کوتاه ولی تاثیرگذار و پرمعناست.
        

          همیشه کابوسم این بود که دیوانه ها عاقلی را به جرم دیوانه نبودن در تیمارستان حبس کنند, و ماجرا را برعکس ببیند، از کجا معلوم همان آدمی  که با مشتی فلسفه بافی مضحک محکومش میکنیم به دیوانگی  از همه عاقل تر نباشد,اصلا معیار که بود کدام عقل بوده که هر ذهنیی مثل او نباشد دیوانه محسوب میشود،
آزادی اندیشه کجاست وقتی اندیشه‌ ای که خلاف عقل جمعی باشد دیوانه اش میخوانیم؟
 
        

          از چخوف چیز زیادی نخوندم ولی واقعا واسه اولین بار سراغ این نویسنده رفتم و واقعا یه چیزایی تو متن میگه که خواننده رو از خودش به در می‌کنه فوق‌العاده بود
        

          بینظیر بود
        

          نمی‌دونم این چیزی که می‌نویسم درسته یا نه، ولی به نظرم این کتاب علاوه بر این‌که درباره‌ی رنجِ زندگیه، دو تا دیدگاهِ فلسفی متفاوت رو هم نشون می‌ده.

«اتاق شماره‌ی ۶» اتاقِ مخصوصِ بیماران روانیِ یک بیمارستانه.
با بازدیدِ دکتر از این اتاق، مکالمه‌‌ی عمیق و قابل تأملی بینِ دکتر و یکی از بیمارهای اتاق شکل می‌گیره. 

از نظرِ دکتر آرامش و رضایتِ انسان فقط به خودش و درونش بستگی داره، نه دنیای بیرون. معتقده که اگه انسان فکر کنه و عاقل و اندیشمند باشه، براش هیچ فرقی نداره که تو یه محیط خوب زندگی کنه یا تو تیمارستان بستری( شما بخونید زندانی) باشه!

اما بیمار کاملا با دکتر مخالفه؛
از نظرش انسان باید به درد و رنج و پستیِ زندگی واکنش نشون بده،
اصلا چطور ممکنه انسان نسبت به درد بی‌اعتنا باشه و اسم خودش رو بذاره انسان؟! از دکتر می‌پرسه واقعا تا حالا تو زندگیِ خودت رنج کشیدی؟
چون اگه سختی نکشیدی اصلا صلاحیت نداری درباره‌ی رنج دیگران اظهار نظر کنی!

داستانِ کوتاه و تاثیرگذاریه، ارزشِ مطالعه داره و باعث می‌شه فکر کنیم…
        

          یکی از بهترین نوشته های چخوف کبیر، متاثر از صبغه و سابقه ی پزشکیِ استاد. سرشار از جزئیات دقیق. هرچند هنوز طنزهای درخشان او را ترجیح می دهم. قطعا فرانسه، انگلستان و حتی آمریکا، در ادبیات پشت سر روسیه قرار می گیرند. فقط امان از این اسامی سخت روسی ...
        

          "لعنت به این زندگی! از همه تلخ‌تر و ناراحت‌کننده‌تر این است که در آخر این زندگی به خاطر رنج‌ها هیچ پاداشی نصیب آدم نمی‌شود، بر خلاف اپرا هیچ صحنه‌های باشکوه پایانی نیست بلکه فقط مرگ است."

داستان درباره دکتری به نام "آندره یفیمیچ" هست که در بیمارستانی روانی کار میکنه و به واسطه کتابهایی که خونده، عقاید فلسفی مخصوص به خودش رو داره. از نظر آندره یفیمیچ، تمام افرادی که در اطرافش هستن، به عقل و تفکر توجهی ندارن و وقتشون رو صرف کارهای بیهوده میکنن. 
بعد از مدتی کار در بیمارستان، توجه اش به اتاق شماره ۶ و بیماری به اسم "ایوان دمیتریچ" جلب میشه و اونو هم صحبت خوبی برای خودش پیدا میکنه. ایوان دمیتریچ نظریات متفاوتی نسبت به آندره یفیمیچ درباره رنج و درد در زندگی داره و یکی از مسائل مهم در این داستانه که بهش پرداخته میشه. مسئله قابل توجه دیگه هم، عجیب بنظر رسیدن صحبت کردن یک دکتر با مریض روانیشه که به مزاق بقیه خوش نمیاد.

اولین اثری بود که از آنتون چخوف خوندم، جالب ولی غم انگیز بود. به نظرم شروعش ممکنه یکم آدمو سردرگم کنه، بهش فرصت بدید. پیشنهادی.
        

          رمان کوتاه «اتاق شمارهٔ ۶» اثری متفاوت از «چخوف» است که بر خلاف نمایشنامه‌های او شاخ و برگ‌های زیادی ندارد و با تکیه بر موقعیت مکانی بر یک محور روایی متمرکز است.
اهمیت این تمهید به جهت تاکید بر پیرنگ اصلی و خرده پیرنگ‌هایی است که در آنها هر شخصیت بنابر اهمیت حضورش دستخوش تغییرهای رفتاری و یا کنش و واکنش‌های متفاوتی می‌شود. 
بنابراین این اثر با در نظر گرفتن به اندازه هر داده‌ای از درام می‌تواند مخاطب را بعنوان شاهد با خود همراه کند.
        

          در موخره کتاب مترجم جمله‌ای رو به نقل از خواهر لنین، از زبان لنین   درباره‌ی این کتاب نوشته:«وقتی دیشب این داستان را تا ته خواندم ، حالم واقعا دگرگون شد، نمی‌توانستم در اتاقم بمانم، بلند شدم  و بیرون رفتم. این احساس را داشتم که من هم در اتاق شماره‌ ۶ زندانی شده‌ام.»
باید بگم منم همینطور آقای لنین.منم همینطور.
        

          بازم با خواندن کتاب نام کتاب بعدی مشخص شد در پایان کتاب یادداشتی از آبتین گلکار هست  حتما بخونیدش.
چخوف تو اون دورانی که این کتاب رو می نوشته درگیر تفکرات مارکوس اورلیوس بوده بعد اینکه کتاب رو تموم کردم بلافاصله کتاب تأملات از مارکوس اورلیوس رو خوندم و تازه این داستان برام معنای جدیدی پیدا کرد 
این داستان شبیه یه رینگ بوکس میمونه که چخوف برای مبارزه با تفکرات مارکوس نوشته ...
آیا عوامل بیرونی تعیین کننده حال درونی ماست؟
آیا می شود با عزلت گزینی راه سعادت را پیدا کرد؟
اصلاً می شود بدون توجه به جامعه زندگی کرد؟ خوشبختی درونی بدون توجه به اتفاقات پیرامون چقدر پایدار هست؟
در این رینگ بوکس دکتر و بیمار اتاق شماره ۶  این تفکرات را به چالش میکشند ...اصلا هم اینکه دکتر و بیمار در این جدال هستند زیبا نیست ؟
        

          🛑 بخش‌هایی از کتاب، من رو یاد دیدگاه‌های فوکو درباره تيمارستان می‌انداخت. اینکه روانی بودن برچسبی هست که آدم های به ظاهر سالم روی عده ای دیگه میزنن و اونها رو از جمع جدا می‌کنند فقط به این دلیل که با اونها متفاوتند و متفاوت فکر می‌کنند.

🛑 اگه علاقه دارین درباره اندیشه‌های رواقی و مارکوس رومی بیشتر بخونین، کتاب "فلسفه‌ای برای زندگی، رواقی زیستن در دنیای امروز" رو پیشنهاد میکنم. 
اگرچه در پایان کتاب اتاق شماره ۶ چخوف اندیشه‌های رواقی رو رد می‌کنه، ولی با خوندن این کتاب بهتر می‌شه با فلسفه رواقی آشنا شد. به‌ویژه فصل توصیه‌های رواقی درباره روابط اجتماعی، توهین و اندوه و خشم و... برای من خیلی جالب بود. به نظر من حتی گفتگو درباره شباهت‌ها و تفاوت‌های دیدگاه رواقی با دیدگاه‌های اسلامی، جالبه و جای بحث داره.
        

          نمی‌دونید چه قدر ذوق دارم برای نوشتن یادداشت روی این کتاب :)
کتابی با کمتر از یک صد صفحه اما محتوای خوب!
انسان به طور طبیعی نسبت به محرک‌های اطرافش (از جمله اونایی که باعث القای درد و رنج می‌شن) واکنش نشون می‌ده و قادر نیست با نادیده گرفتن مشکلات از سختی زندگیش کم کنه.
حالا چی می‌شه اگه نسخه زندگی کسی توسط فردی پیچیده بشه که موقعیت بهتری نسبت بهش داره و قادر به درک شرایط دردناک و کلافه کنندش نیست؟ :)
این چیزی بود که به نظرم جناب چخوف در فضای دلگیر تیمارستان، بین یک پزشک و بیمار روانیش بیان کرد تا بفهمیم چه حسی داره نادیده گرفته شدن و درک نشدن رنج و اندوه ما توسط دیگران :)

و اما درباره خود کتاب:
"راگین" یک پزشک فرهیختست که درد و رنج رو صرفا از مطالعه کتاب‌ها و فلسفه‌بافی‌های ذهنیش درک کرده و معتقده برای داشتن احساس رضایت از زندگی کافیه اون حس رو بدون در نظر گرفتن شرایط بیرونی (از جمله موقعیت اجتماعی و مالی و ...) در ذهن به وجود آورد.
از طرفی یکی از بیماران اتاق شماره ۶ به نام "گروموف" مردیست رنج دیده و سختی کشیده که کسی دغدغه‌ها و نگرانی‌هاش رو درک نمی‌کنه و در بیمارستانی با شرایط بسیار بد بستری و حتی می‌شه گفت زندانی شده!
به زودی شاهد تقابل اندیشه‌ و جایگاه‌ "راگین" و "گروموف" خواهیم بود و این جا همون جاییه که این کتاب کوتاه، عظمت خودش رو نشون می‌ده :)
در نهایت برای جلوگیری از اسپویل شدن کتاب توضیحاتم رو به این توصیه ختم می‌کنم که حتما کتاب رو بخونید و بذارید یه تلنگر درست و حسابی بهتون بزنه؛ پشیمون نمی‌شید :)
از خوندن یادداشت‌های دوستان هم غافل نشید که خیلی به فهم کتاب کمک می‌کنه^^
        

          بی‌نظیر. نه فقط از بهترین‌های چخوف، از بهترین داستان‌های کوتاهِ بلند.
        

          کتابی کوتاه و روان اما پر محتوا و پیچیده ای بود که لذت کتابخوانی رو به خوبی بهت منتقل میکنه
        

          کوتاه اما عریض و خواندنی! با اینکه میشه یک روزه خوندش اما حیفم اومد و بعضی قسمت‌هاشو شاید چندبار خوندم(◡‿◡✿).

داستان با توصیف محیط بیرونی یک بیمارستانِ به ظاهر معمولی شروع میشه و تا داخل و اتاق شماره‌ی ۶ ادامه پیدا می‌کنه؛ به توصیف ۵ بیماری که داخل این اتاق سکونت دارن و علت بستری‌شون می‌پردزاه. اما چرا اتاق شماره۶؟ چون شایعه شده که دکتر بیمارستان به این اتاق رفت‌وآمد داره! و جالبه که بدونید که این بیماران، به علت بیماری روانی بستری شدن (≖ᴗ≖). 

شاید یکی از درون‌مایه‌های اصلی داستان “رنج” باشه.
🌱از متن کتاب:
+فرض کنیم باید رنج‌ها را خوار شمرد و از هیچ‌چیز تعجب نکرد. ولی آخر شما بر چه اساس این را تبلیغ می‌کنید؟ شما متفکرید؟ فیلسوفید؟
-نه فیلسوف نیستم، ولی هرکسی باید این تبلیغ را بکند، چون عاقلانه و منطقی است.
+نه، می‌خواهم بدانم برای چه خودتان را در مورد زندگی و‌خوار شمردن رنج و این قبیل چیزها صاحب صلاحیت می‌دانید؟ اجازه بفرمایید ببینم: شما را در بچگی کتک می‌زدند؟
-نه، پدر و مادر من از تنبیه بدنی نفرت داشتند.
+ولی من بی‌رحمانه از پدرم کتک می‌خوردم و…
-..
+..
مکالمه‌ی طولانی و جالبی که شمارو به فکر‌ وامیداره.

و در نهایت اینکه یه مطلبی رو چندوقت پیش توی یکی از پادکست‌ها گوش میدادم؛ فکر میکنم مربوط به اروپا بود:
اروپا در ابتدایی که به سمت تغییرات فکری نوین میرفته، خب طبیعیه که درصد کمی از مردمش باسواد بودن. درصد کمی ازین قشر کتابخون، درصد کمی ازین قشر کتابخون ریسرچر و متفکر بودن و تا نتیجه‌ی این تحقیقات و فکرها به بخش عمده‌ای از جامعه و طبقات پایین برسه، مدت زمان زیادی طول میکشیده.
و حالا وقتی این کتاب رو خوندم، توی یکی از مکالماتش یاد اون بحث افتادم! اینکه درصد کمی از کتابخون‌ها متفکر هستند و افکارشون در جهت تعالی و رشد انسانه، درسته🤷🏻‍♀️. و اگر هم درین راستا باشه طول میکشه تا افراد متوجهش بشن! و در مقابل، شما اگر از زمانه‌ی خودتون جلوتر هم باشید، مردمی که شمارو نمی‌فهمن شمارو به دردسر می‌اندازن!


❌⚠️احتمال لو رفتن داستان:
بنظرم نقطه‌ی اوج داستان گفتگوی دکتر (آندری یفیمیچ) با ایوان دمیتریچه. تقابل دو انسان کتاب‌خوان و فلسفه باف با دو دیدگاه متفاوت. یکی در بند و دیگری آزاد؛ و این آزاد بودنه چقدر تأثیر داشته روی نحوه‌ی فلسفه‌بافیش!
کنجکاو بودم ببینم این مکالمه چه تأثیری روی شخصیت اصلی و‌ ادامه‌ی داستان داره که متوجه شدم بعله ایوان برنده شد. جایی که دکتر اعتراض میکرد و میگفت: سوتفاهم شده و من بزودی ازینجا خارج میشم!

و یه نکته‌ی دیگه این‌که بی‌تفاوتی آدم‌ها چقدر عجیبه!؟!
یعنی هیچ راه دیگه‌ای وجود نداره که رنج و ناراحتی بقیه رو درک کنیم قبل ازینکه نوبت خودمون بشه؟
وقتی کاری از دستمون برمیاد پشت گوش نندازیم و کوچیک نشمریمش؟
Σ(-᷅_-᷄๑)
        

          این کتاب رو ریحون بهم امانت داد و من در یک توفیق اجباری طی یک روز این کتاب رو تموم کردم و باید بگم دانش و تجربه‌ی درست و قابل قبولی در ادبیات روسیه ندارم اما تا اینجا چخوف هیچوقت من رو از خودش دور و دلسرد نکرده و همیشه داستان‌هاش رو با جون و دل خوندم.
کتاب ساده و سریع پیش رفت اما در انتها واقعا تاثیر عمیقی گذاشت.
در چندجا دکتر از خودش سوالی شبیه به این میپرسد: مگر میشود هرروز به مدت سال‌ها چنین چیزی رو تجربه کرد؟ یا میگوید که مگر میشود یک نفر روزها، هفته‌ها و بلکه سال‌ها به این شکل زندگی کند؟ 
برای من اوج داستان این نقطه بود. جایی که یک انسان پا در کفش انسان دیگری میگذارد و با کفش‌های آن شخص در جهان راه میرود.  در این نقطه به فلسفه‌ی مورد قبول چخوف پی می‌بریم و با قصد او از نوشتن این داستان آشنا می‌شیم.
این کتاب رو حتما پیشنهاد میکنم اگه به دنبال کتابی در یک نشست‌خوان و بسیار جالب هستید.
        

          آقای چخوف نازنین، من واقعاً به شما علاقه‌مندم. این اولین داستانی بود که من از چخوف می‌خواندم. تا حالا فقط نمایشنامه‌هایش را خوانده بودم و حقیقتاً جادوی تصویرسازی و دیالوگ‌نویسی آقای چخوف به نمایشنامه‌هایش ختم نمی‌شود. فضای تیمارستانی در شهری کوچک که چخوف به‌تصویر کشیده و کسانی که در بیشتر مواقع به‌زور در آنجا بستری می‌شوند و برخوردهای غیرانسانی‌ دیگران با آن‌ها بی‌شباهت به وضعیت برخی از جوامع و زندان‌هایشان نیست انگار. (وضعیتی که برای ما تصورش هم چندان سخت نیست.) اما جدای این، چیزی که برایم خیلی جالب بود علاقه‌مندی چخوف به فلسفه‌ی رواقی‌گری و البته نگاه انتقادی‌اش به آن بود. انگار با به‌تصویر کشیدن علاقه‌ی یکی از کاراکترهایش به این دیدگاه و در مقابل به چالش کشیدن باورهایش توسط کاراکتری دیگر، چخوف زیر و بم‌های این بینش را بررسی و به چالش می‌کشد و من واقعاً از این کارش کیف کردم.
        

          تویی که روی پر قو خوابیدی بهترین ها رو خوردی و پوشیدی تحصیلات عالیه داری  و کم نداشتی 
حالا از من میخوای نسبت به درد و رنج بی تفاوت باشم چون یک امر بیرونی هست و این درون ماست که مهمه و عقله که جایگاه و شانیت به انسان میده نه احساسات بیرونی 
هه.... کافیه فقط انگشتت لای در بمونه تا صدای فریادت به فرسخ ها دور تر برسه و همه ی این عقایدت رو  فراموش کنی
بله... تو  رنج نکشیدی... درد نداشتی... قطعا از نظر تو تيمارستان و اتاق کار گرم فرقی نداره....
. 
. 
ایوان این حرف ها رو به آندری زد و آندری فقط لذت برد که هنوز کسی هست که  باهاش حرف های فلسفی و و عقلایی بزنه اما وقتی حسش کرد که به اتاق شماره 6 فرستاده شد 
نه به عنوان پزشک... بلکه به عنوان یک دیوانه

عالی بود... خوشحالم که این کتاب و قبل تر نخوندم و الان خوندم 

برچسب زدن به آدم ها داره هر روز بیشتر میشه فقط کافیه از مسیری که همه میرن جدا بشیم و اونجاست که دیوانه لقب میگیریم....