این کتاب یک شاهکار است!
یادداشت نوشتن درباره‌ چنین کتابی که اینقدر عجیب خوب است، واقعا برایم سخت می‌شود.

استونر در نهایت سادگی، عمقی حیرت‌انگیز دارد. از آن دست رمان‌هایی که آدم را وادار می‌کند تا مدت‌ها به روابط، شخصیت‌ها و حتی زندگی خودش فکر کند.

کتابی بسیار غمگین است، آن‌قدر که خواندن بخش‌های پایانی کتاب برایم آسان نبود، از فرط اندوهی که در دل روایت نشسته است. اما درست در همین غم است که زیبایی‌اش شکل می‌گیرد. شخصیت‌پردازی، چنان عمیق است که گاهی فراموش می‌کنی با یک داستان طرفی، نه با زندگی واقعی.

لذت خواندنش را واقعاً نمی‌توانم توصیف کنم؛ تجربه‌ای است هم‌زمان آزاردهنده و لذت‌بخش؛ آزار از رنج و تنهایی شخصیت‌ها، و لذت از روایت صادقانه‌ی جان ویلیامز و نثر روان کتاب.

این کتاب را تحسین می‌کنم، و همین‌طور نویسنده‌اش را، که با آرامش و بی‌ادعا، روایتی چنین عمیق و ماندگار خلق کرده است. مطمئنم بارها به استونر بازخواهم گشت.

شاید مهم‌ترین پرسش در پایان کتاب این باشد: آیا استونر یک قهرمان است یا انسانی شکست‌خورده؟ پاسخش آسان نیست. شاید هم قرار نیست آسان باشد. شاید تنها پرسشی که در آخر باقی می‌ماند همان پرسش چالش‌براگیز در پایان کتاب باشد: « چه انتظاری داشتی؟»
      

        «به من می گفت که اگر وجود من نبود تا برایم دلواپس شود، هیچ علاقه‌ای به ادامه‌ی زندگی نداشت.»

داستان یادآوری می‌کنه که زندگی وقتی با عشق و توجه دیگران همراه بشه، واقعی و ارزشمنده، و گاهی یک رابطه ساده با یک نفر می‌تونه تمام معنا و امید زندگی باشه.

نویسنده از زبانِ کودکِ داستان به مسائلی مثل تنهایی، فقر، تبعیض، تفاوت‌های فرهنگی و مذهبی، و در عین حال مهر و دوستی می‌پردازه.

داستان با طنزِ تلخ و حرف‌های عمیق و فلسفی، آدم رو وادار می‌کنه به معنای زندگی و انسانیتی فکر کنه که فراتر از همه تفاوت‌هاست.
      

        استاین‌بک تو یه داستان تلخ و تراژیک، لایه‌هایی عمیق از دوستی، تنهایی، نابرابری و شکنندگی رؤیاها را به تصویر می‌کشه.
و با این واقعیت رو به‌ روت می‌کنه که جهان واقعی می‌تونه بی‌اعتنا به رؤیاها، بی‌رحمانه رشته امیدت را پاره کنه.
      

        کتاب سعی می‌کنه مفاهیمی مثل پشیمانی، انتخاب و معنای زندگی رو بررسی کنه، اما روایتش بیش از حد شعارگونه، کلیشه‌ای و سطحی بود. بیشتر شبیه یه فیلم انگیزشی بود تا یک رمانی که ارزش خوندن داشته باشه.

بیش از اینکه تأثیرگذار باشه، تلاش می‌کرد خوشایند و دلگرم‌کننده باشه؛ حتی به قیمت ساده‌سازی بیش از حد مفاهیم.

کاش نویسنده فقط یه کتاب انگیزشی زرد می‌نوشت.
نه اینکه چندتا جمله‌ی انگیزشی رو بپیچه تو یه داستان خیالی تا همه‌چی “عمیق‌تر” به‌نظر برسه!
      

        داستانش آرومه، اما پر از فکر و حس! 
زن‌ها تو این داستان، خاطراتی از گذشته خودشون رو بازگو میکنن و تا حدودی با خودشون و زندگیشون روبه میشن. نه با هیاهو، با سکوت.

تو این رمان، شخصیت‌ها پر از احساسات، فکرها، ترس‌ها و حسرت‌هایی هستن که نه گفته میشن،نه فریاد زده میشن. فقط در ذهن و رفتارهای ظریف جاری‌ان. احساسات زبان خاموشی دارن ولی کاملا برای خواننده ملموس هستن.

برای من، این فضا خیلی آشنا بود.
اقلیمی که در زندگی آدم‌ها بسیار تاثیرگذاره.
جایی که زن‌ها یاد می‌گیرن احساسات‌شون رو کنترل کنن و کمتر از دلشون حرف بزنن؛ این شکل زندگی غریبه نیست. فرهنگ سکوت، وقار اجباری، و خجالت از بیان درونیات، باعث می‌شه خیلی چیزها بیان نشه و هیچ‌وقت فرصت زندگی پیدا نکنه. حسرتِ تصمیم‌های نگرفته، حرف‌های نزده، راه‌های نرفته. اینا دقیقاً همون نشونه‌های یک زندگی نزیسته‌ یا «زندگی‌ای که می‌تونست باشه، ولی نشد» هستن.

مسافر داستان  اما، کسیه که خلاف جریان حرکت می‌کنه. اون از جایی میاد (سوئد)، که ابراز احساسات و انتخاب فردی تابو نیست، و توی کل داستان، حضورش یه جور آینه‌ست برای زنی که سال‌ها خودش رو سانسور کرده. 

وفی تو این رمان، با ظرافت خاصی، روابط خانوادگی، نقش زنان و خیلی چیزهای دیگه رو به چالش میکشه که به شخصه برای من یک رمان تاثیرگذار و قابل تأملی بود.🪴✨
      

        موقع خوندن اتحادیه ابلهان مدام بین دوتا حس در نوسان بودم: حرص خوردن و همذات‌پنداری.

شخصیت‌ها طوری نوشته شده‌ان که آدم گاهی دلش می‌خواد داد بزنه سرشون! مخصوصاً ایگنیشس، با اون همه غرور و تنبلی و غر زدن‌های بی‌پایانش. اما عجیب اینجاست که همین شخصیت‌ها، با همه‌ی اغراق‌هاشون، یه جایی انگار خودمونن. همون وقت‌هایی که فقط حرف می‌زنیم ولی هیچ کاری نمی‌کنیم، یا وقتی همه‌چیز رو تقصیر دنیا می‌ندازیم.

کتاب پر از لحظات خنده‌داره، ولی پشت اون خنده‌ها یه نقد تلخ به جامعه، آدم‌ها و حتی خود ما پنهانه و نمی‌شه راحت از کنارش گذشت.
      

        «ما» برای من بهترین شروع برای آشنایی با دنیای دیستوپیا بود. مطمئناً هیچ داستانی مثل این، همزمان ترسناک، شاعرانه و بیدارکننده نخواهد بود.
کتاب بسیار هوشمندانه نوشته شده است و چالشی عمیق را پیش روی ما می‌گذارد:
آیا ممکن است آزادی را قربانی نظم کنیم؟
و شاید بدتر از آن
آیا داریم همین کار را می‌کنیم؟!
      

        این همدلی مشمئزکننده دیوانه‌ام کرده!
ذهنم خودش را فریب می‌دهد تا او را بفهمد؛
 یا حتی ببخشد.
بفهمد؟!
ببخشد؟!
.
.
.
چرا باید در یک روان تاریکی، سایه‌ای از خودم را ببینم؟
آیا ترسناک‌تر از اعمال او، توانایی ذهن من برای درک آنها نیست؟
چه چیزی می‌تواند وحشتناک‌تر از این باشد؟!
.
.
.
سوترای قلب را بارها می‌خوانم؛ یعنی باید بخوانم، دست‌کم برای تسلی.
      

        «داستان جاوید» طعم اندوه می‌دهد؛ تلخ، سنگین، بی‌پایان.