زندانی ذاتاً طمع عجیبی به پول دارد، طوری‌که برای داشتنش به‌رعشه می‌افتد و از شوقِ آن از هوش می‌رود، پس وقتی این پول را حیف و میل می‌کند، مثلا وقتی مست می‌کند، آن را به‌پای چیز بهتری می‌ریزد، چه‌چیزی برای زندانی از پول بهتر و بالاتر است؟ آزادی یا دست‌کم خیال و تصور آزادی، و زندانیان بزرگ‌ترین خیال‌پردازان جهان‌اند.

به‌راستی که شناخت آدم‌ها، حتی پس از سال‌ها آشنایی، بسیار مشکل است!

در دلِ هر مصیبت بزرگی حقیقتاً شعف و شادی نهفته است.

هنگامی که یک فردِ عادی به زندان می‌افتد، به جامعه‌ای شبیه به جامعهٔ خود و حتی جامعه‌ای به مراتب پیشرفته‌تر وارد می‌شود؛ درست است که خانواده و دیار و همه‌چیزش را از دست داده است، بااین‌حال، محیط همان محیط است. اما هنگامی که یک فرد تحصیل‌کرده به حکمِ قانون مشمول مجازاتی برابر با یک فرد عادی می‌شود، به مراتب چیزهای بیش‌تری را از دست می‌دهد و ناچار است نیازها و عادت‌هایش را در وجودش سرکوب کند و با محیطی که در شأنش نیست کنار بیاید و به زندگی و نفس کشیدن در هوای آن عادت کند... او مانند ماهی‌ای است که از آب بیرونش کشیده و روی شن‌ها رهایش کرده باشند... و اغلب در برابرِ مجازات‌هایی یکسان، ده‌ها بار بیش‌تر از سایرین عذاب می‌کشد. حتی اگر بنا را بر این بگذاریم که این محرومیت صرفاً شامل عادات مادی و جسمانیِ شخص می‌شود، باز هم محرومیتی بسیار دردناک است و این واقعیت را نمیتوان انکار کرد...

باید گفت هر جا که زندانی‌ها حضور داشته باشند وحشت از آن‌ها هم وجود دارد و نمی‌دانم که این ترس به راستی از کجا ناشی می‌شود. البته بخشی از این ترس شاید به ظاهرِ خلاف‌کارِ زندانی‌ها برگردد، اما غیر از این، هر جنبنده‌ای که به زندان نزدیک می‌شود احساس می‌کند که این افراد برخلاف میل‌شان در اینجا جمع شده‌اند و فارغ از آنچه کرده‌اند، با انسان زنده نمی‌شود مثل مردگان برخورد کرد، چون هنوز هم احساسات و اشتیاق به زندگی و شهوت و نیاز در وجودِ این افراد باقی است و آن‌ها از داشتن این احساسات خُرسندند.