آدم‌های خوش‌قلب هیچ‌وقت انتظار ندارند کسی کاری برای‌شان بکند، نلی. دوست دارند به کسانی که نیاز دارند خدمت کنند. خاطرت جمع، از این آدم های نیکوکار زیاد یافت می‌شود. بدبختی اینجاست که تو موقعی که لازم بوده به آن‌ها بر نخورده‌ای.

باید بگویم: (پیش از این به شما گفته‌ام) «هرقدر پرهیزکاری، پرهیزکارانه‌تر باشد، خودخواهی و غرور هم در آن زیادتر است».

من باید این کار را بکنم. وظیفه‌ام است... اگر دوستش دارم، باید همه چیز را در راهش فدا کنم تا به این ترتیب عشقم را به او ثابت کرده باشم، این وظیفه من است! این‌طور نیست؟

برای خوشبختی‌مان در آینده، تا آخر کار باید رنج ببرم و آن را به بهای ناراحتی های جدیدی بخرم. رنج و درد همه چیز را پاک و منزه می‌کند... آه! وانیا، آدم در زندگی چه‌قدر باید عذاب بکشد!

این حال گهگاه به آدم های بزرگوار ولی حساس دست می‌دهد که به رغم همه پاک دلی‌شان اجازه می‌دهند به علت اندوه و خشم از آزار دیگران لذت ببرند، دل‌شان می‌خواهد به هر بهایی که شده، حتا با توهین کردن به افراد بی‌گناه، به‌ویژه به کسانی که از همه بیشتر به آنها نزدیک‌اند، عقده دل‌شان را خالی کنند.