اغلب در چالش‌های روحی گمان می‌بریم که از شواهدی متقن به نتیجه‌ای رسیده‌ایم و آن نتیجه ویرانمان کرده است: روزها و ساعت‌ها، آدم‌ها و حرف‌ها و رفتارشان را رصد و کنترل می‌کنیم و مطمئن که شدیم، ویران می‌شویم. اما ساز و کار ذهن آدمی این نیست؛ نخست نتیجه است که گرفته می‌شود و بعد در پی شواهدی می‌گردیم تا آن را تایید کند با روزها و ساعت‌ها رصد و کنترل آدم‌ها و حرف‌ها و رفتارشان. صرف‌نظر از این که حقیقت چه باشد.

«درک یک پایان» درباره‌ی ساز و کار فهم ما از تاریخ، گذشته و البته حقیقت است. داستان پسری در مدرسه که با چالشی جدی رویارو شده: اگر همه چیز، روایت است (که هست) پس حقیقت کجاست و کدام است؟

تاریخ، یقینی است که در نقطه‌ی تلاقی نارسایی حافظه و نابسندگی مدارک حاصل می‌شود. چند سالی بعد پسر قصه‌ی ما وارد رابطه‌ای شده که مدتی بعد با ورود فرد سومی به آن رابطه تمام می‌شود و سال‌ها ذهن راوی درگیر این که چه به سر رابطه‌اش آمده و او در واکنش چه کرده و چه باید می‌کرده می‌ماند. بعدها در پیری، وکیلی خبرش می‌کند که دوستی که حالا مرده، وصیت کرده دفتر خاطراتش را به راوی بسپارند، اما دوست‌دختر قدیم راوی که دفتر نزد او بوده می‌گوید آن را سوزانده است! پس سرانجام تکلیف حقیقت چه می‌شود؟

نام کتاب «درک یک پایان» کلید حل معماست: آدمی راهی جز آن ندارد که تاریخ و گذشته را در چهارچوب روایت یا داستانی درآورد: داستانی معنادار، دارای نقطه‌ی اوج،‌ و البته حسی از پایان، با پاسخ‌های روشن. با این حال بارنز در پایان رمانش، نشان داده که آن همه شواهد یافتن (و بافتن) چه اندازه می‌تواند همه نادرست و پرت باشد، حقیقت چه اندازه می‌تواند از روایتی که ما برساخته‌ایم دور باشد، و واقعیت، حی و حاضر پیش روی تو ایستاده باشد و به تو بگویند: «حضور شما او را ناراحت می‌کند.»

درک یک پایان، در سطح نخست، داستان یک رابطه و درگیری‌های ذهنی آن است، و در لایه‌ای عمیق‌تر داستانی درباره‌ی فهم ما از حقیقت. رمانی کوتاه، خوشخوان، عمیق و جستارگونه، که در پایان مبهوتتان می‌کند.

#درک_یک_پایان
#جولین_بارنز
#معرفی_کتاب
#julianbarnes
#thesenseofanending
        

          اولای کتاب جالب بود  و باعث شد چند تا خاطره و احساسات مربوط بهشون زنده بشه و به فکر فرو برم. در ادامه کتاب داستانی تر شد و حاشیه هم زیاد می رفت و یه بخش هایی رو نصفه نیمه رها میکرد. شاید این سبک مورد علاقه نویسنده است ولی جالب نبود به نظرم. یک چیز خوبی که داشت بعضی از بخش 
 .ها رو چند بار مرور میکرد و دوباره بهشون نگاه میکرد و خواننده هم میتونست مستقل از نویسنده دوباره تحلیل یا قضاوت کنه

آخرش یه مقدار معمایی شد و انگار نویسنده میخواست زورکی داستان رو پیچیده و سخت فهم بکنه به یه حالت تفاخر گونه که توی ذوق میزد. به عنوان یه رمان ضعیف بود به نظرم.
        

          من الان عزا گرفته‌ام برای وقت‌هایی که هیچی حالی‌ام نمی‌شود.
        

          «درک یک پایان» را احتمالا خیلی‌ها برای فصل دومش می‌خواهند؛ آنجا که تونی وبستر که یک‌بار روایت ساده و نسبتا بی‌هیجانی از زندگی‌اش را در فصل اول ارائه کرده، مدارک و اسناد جدیدی به دستش می‌رسد و به کمک آنها، قصه زندگی‌اش را جور دیگر و واقعی‌تر و دقیق‌تر به خاطر می‌آورد و حالا زندگی‌اش رنگ‌وبوی هیجان و تعلیق می‌گیرد. حافظه‌ای که آن داستان ساده و بی‌هیجان را سرهم کرده بود، در مقابل اسناد و مدارک جدید تسلیم می‌شود و واقعیت سال‌های رفته را جلوی چشم تونی به نمایش می‌گذارد تا دقیق‌تر یادش بیاید زندگی‌اش به چه گذشته. آخر فصل دوم هم که یک غافل‌گیری تمام‌عیار منتظر تونی و خواننده است تا این همه تعلیق فصل دوم ارزشش را داشته باشد.

برای من اما، اگر «درک یک پایان» در همان فصل اول هم به پایان می‌رسید و تونی وبستر همان زندگی ساده و بی‌غل‌وغش و بی‌تعلیق‌اش را هم تعریف می‌کرد و وسطش درباره زندگی و جوانی و میان‌سالی و پیری کمی منبر هم می‌رفت، باز این کتاب خواندنی و حتی یک شاهکار به حساب می‌آمد. همه خواندنی و شاهکاری‌اش هم به راوی‌اش برمی‌گردد؛ راوی‌ای که از پس سال‌ها دارد به زندگی‌اش نگاه می‌کند و روایتش را ارائه می‌دهد و هیچ ادعایی هم در دقیق و مستند بودنش ندارد. خودش هم می‌داند حافظه کارش بیش از آن که ثبت و ضبط وقایع باشد، حفاظت کردن از آدم است. کارش ساخت و پرداخت داستانی‌ست که آدم لازمش دارد تا از هم نپاشد و دوام بیاورد. کارش برای تونی وبستر طراحی تصویری بوده که در آن تونی زندگی‌اش همین بوده؛ مقداری کامیابی و مقداری سرخوردگی و عادی عادی، کار و بازنشستگی، ازدواج و طلاقی دوستانه و حالا گذران دوران سالمندی به اموری که معنایی بدهد به این همه سال‌خوردگی‌اش.

آدم خودش، قصه زندگی‌اش را می‌سازد، نه براساس وقایعی که آن بیرون بر او رفته، که براساس آنچه احساس کرده نیازش دارد و قصه‌اش این‌طوری و با این وقایع و جزئیات، به دردش می‌خورد. هرچه هم عمر بیشتر طول بکشد، از تعداد نزدیکانی که می‌توانند روایت آدم را زیر سوال ببرند، کم می‌شود، از تعداد کسانی که می‌توانند تذکر بدهند که این زندگی، زندگی آدم نیست و فقط و فقط قصه‌ای‌ست که آدم درباره زندگی خود سرهم کرده و به دیگران و بیش از همه به خود گفته است.

تونی وبستر راوی «درک یک پایان» قصه زندگی خودش را که حافظه‌اش تا سال‌های آخر عمرش نگه داشته، با صداقت تعریف می‌کند، خودش هم خوب می‌داند این نه همه واقعیت است و نه گاهی اصلا خود واقعیت. اقرار می‌کند که اینها را حافظه‌اش به عنوان تاریخ دارد تحویلش می‌دهد و تاریخ با هر تعریفی، با واقعیتی که رخ داده توفیر دارد. تاریخ چه دروغ فاتحان باشد، چه خودفریبی شکست‌خوردگان، چه خاطره‌های بازماندگان که اغلب‌شان نه فاتح بوده‌اند و نه شکست‌خورده، روایتی‌ست که آدمی برای بقا به آن نیاز داشته و سرهم کرده. و به قول ایدریئن روشن‌فکر و صریح، تاریخ یقینی‌ست که در نقطه تلاقی نارسایی حافظه و نابسندگی مدارک حاصل می‌شود. و به همین خاطر تاریخی که جلوی چشم ما روی می‌دهد و  انتظار داریم روشن‌ترین باشد، خطاپذیرترین است، و به همین خاطر تاریخ زندگی گذشته خودمان، مشکوک‌ترین و تحریف‌شده‌ترین.
        

          تا اخرش خوندم ک ببینم چی میشه فقط
داستان خاصی نداشت و همش داشت تو ذهنش سیر میکرد و خاطراتشو میگفت
اصلا جوری نبود ک ادم همه هوشو حواسشو بزاره پای خوندنش
        

          راستش این کتاب منو به وجد آورد از داستانش از پایانش و از پاراگراف‌هایی که منو به فکر وا می‌داشت باعث می‌شد کتاب رو ببندم و نتونم ادامش رو پی بگیرم

و اما صحبت‌هایی که از روایت تاریخ شد که دونستن اون‌ها برای فهم داستان خیلی مهمه:
اول این که باید تاریخ تاریخ‌نگار را دانست تا بشود روایتی را که در برابر ما می‌نهد فهمید
دوم تاریخ دروغ فاتحان است به شرطی که فراموش نکنید که خودفریبی شکست خوردگان هم هست
سوم تاریخ یقینی‌ست که در نقطه‌ی تلاقی نارسایی حافظه و نابسندگی مدارک حاصل می‌شود.

ولی خوب احتمالا زیاد هستند کسایی که ازین داستان خوششون نیاد و فکر کنند که نویسنده حرفای فلسفی خودش رو یه جوری تو داستان جا داده که تو ذوق می‌زنه ولی خوب من متأسفانه شاید هم خوش‌بختانه درگیر این فرم و محتوا نشدم هنوز حس و شناختی که حین و بعد خوندن کتاب ایجاد می‌شه برام مهم‌تره.

خودم را که با او مقایسه می‌کنم می‌بینم من همیشه آشفته‌فکر بوده‌ام، و از معدود درس‌هایی که زندگی در برابرم قرار داد چیزی یاد نگرفته‌ام. به تعبیر خودم، به واقعیات زندگی تن دادم، تسلیم ضروریات آن شدم: چنین و چنان کردم و عمر گذشت؛ به تعبیر ایدریئن، من از زندگی قطع امید کردم، از آزمودن آن دست کشید، هر چه را پیش آمد پذیرفتم. به این ترتیب، برای اولین بار، دچارنوعی ندامت عمیق شدم - احساسی مابین دل‌سوزی به حال خود و نفرت از خود - نفرت از تمامی زندگی‌ام، سرتاپا. دوستان جوانی‌ام را از دست دادم. عشق همسر ازدلم رفته است. از آمالی که در سر می‌پروراندم دیگر اثری نیست. می‌خواستم زندگی چندان کاری به من نداشته باشد و در این مورد چه موفق شدم و این چه سودای اسف‌باری بود

فقط یک چیزی که اوایل کتاب آزارم می‌داد ولی بعد مثل سبک نویسنده بهش عادت کردم تغییر ناگهانی موضوع بندها بود.

و این که از ترجمه‌ی ادبی کتاب هم بسیار لذت بردم.

و همین‌طور روایت بخش اول کتاب از دهه شصت میلادی هم برایم شیرین بود.
        

          و «جستار» آفریده شد، تا «داستان»‌ها به فنا نروند!
.
نه تنها درک شروع و میانه، که حتی درکِ پایانِ «درک یک پایان» هم خودش یک مسئله بغرنجی است!
سرشار از جملات قصار و فلسفه‌گون، با موضوعی توجه‌برانگیز اما بدون پرداخت مناسب؛ معتقدم اگر نویسنده زحمت می‌کشید و جستارش می‌کرد بسیار شایسته‌تر از داستان یا رمانش می‌شد!
سیر در عوالم خیال و خاطره‌گویی شخصیت اصلی کتاب که معتقد است آدمی فقط باید عمر کند -تأکید می‌کنم «فقط» باید عمر کند- تا اشتباهاتش مشخص شود، چندان برایم جالب نبود...
ستاره‌ها را به‌خاطر موضوع، زحمت مترجم و گفت‌وگوی مفید انتهای کتاب دادم؛ همین.
        

          موضوع بسیار ساده ای داشت، بر خلاف تصورم... مدام منتظر یه اتفاق خاص بودم که نیفتاد البته! صرفاً شرح اتفاقات ساده ی یه زندگی معمولی بود، مثل یه دفتر خاطرات. از این نظر کمی خسته کننده بود اما اینو هم باید بگم که نویسنده، قلم خیلی خوبی داشت واقعا. اگر به خاطر گیرایی متن نبود، شاید به سختی میتونستم این کتاب رو بخونم... و فکر میکنم هدف کتاب هم صحبت درباره‌ی مسئولیت پذیری و عدم قضاوت دیگران بود، اگر بخوایم خیلی ساده به موضوع نگاه کنیم
        

          قطعا مدت‌ها اگر بخواهم رمانی معرفی کنم، همین کتاب است.
        

          این کتاب من رو به فکر فرو برد، مخصوصاً درباره‌ی پیری... دوره‌ای که به نظرم ترسناکه. پر از جمله‌هایی بود که آدم رو متوقف می‌کرد تا بیشتر فکر کنه. روند داستان هم برام جذاب و پرکشش بود.
فقط یه سؤال برام باقی موند: آخر داستان دقیقاً چی شد؟ متوجه نشدم ماجرای اینکه آیدرین برادر ورونیکا بوده یعنی چی؟!
        

          "پا که  به سن میگذارید، انتظار کمی آسایش دارید، نه؟ فکر می کنید استحقاقش را دارید. به هر حال من این جور فکر می کردم ولی بعد می فهمید که زندگی پاداش شایستگی 
سرش نمی شود! "- صفحه (۹۷)
۱۷۰ صفحه رو بخونیم و درست در آخرین صفحه ی کتاب متوجه بشیم تمام چیزی‌ که از داستان برداشت کرده بودیم اشتباهی بیش نبوده!
واینجاست که تازه متوجه ایهام در اسم کتاب خواهیم شد....
داستان درباره گروه دوستی ۳ نفره ایست که یکی
از آنها برای مدت بسیار کوتاهی با دختری بنام ورونیکا وارد رابطه میشود اما مشکلات و تبعات این رابطه هنور بعد از ۴۰ سال در زندگی آنها ادامه دارد.
درک یک پایان یک رمان عاشقانه نیست داستانی ست
در باره‌ی برداشتهای ذهنی و مسئولیت پذیری ما درباره‌ی کارهایی که زمانی فکر میکردیم هیچ ارزشی ندارند و مهم نیستند...
        

          فضای روشنفکری اوایل دانشگاه و عنصر غافلگیری توش خیلی گل‌درشت بود متأسفانه
شاید هم چون اورریتد بود منو ناامید کرد مقداری
        

          این داستان در مورد افرادی هست که روابط خودشون رو براساس ذهنیت خودشون  پیش میبرند بدون این که به پیامد آن توجه ای داشته باشند ، این به ما یاد میده که قبل زدن حرفی ، مراقب پیامداش باشیم و گفتگو کردن رو حتما تو روابط به کار ببریم  و همچنین این که چه تو رابطه باشیم چه نباشیم، چه ازدواج کرده باشیم چه ازدواج نکرده باشیم ، حتما سواد رابطه رو یاد بگیریم.
        

          درک یک پایان راجع به یک مرد است .تونی وبستری که عادی بودن زندگی‌اش را پذیرفته: کار و بازنشستگی، ازدواج و طلاقی دوستانه. اما او هم مثل ما جوانی‌اش را درون خود نگه داشته و به سالمندی رسیده است. مهم‌ترین واقعه‌ی عمرش دوستی با ایدریئن تیزهوش و مستعد فاجعه است. چهل سال بعد دفتر خاطرات همین دوست که طبق وصیت‌نامه به او واگذار شده، او را برمی‌انگیزد تا زندگی خود را بازخوانی کند.

این کتاب رو دوست داشتم گرچه از داستانش زیاد خوشم نیومد اما شخصیتاش و نکاتی که بهش اشاره کرده بود برام جذاب بود

اوایلشو بیشتر دوست داشتم و بهم یه حس ناطور دشتانه ای میداد.

https://taaghche.com/book/38302/%D8%AF%D8%B1%DA%A9-%DB%8C%DA%A9-%D9%BE%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D9%86
        

          وقتى متوجه عواقب اعمال و تصميم هامون ميشيم، توانايى پذيرفتن مسئوليتشون رو داريم؟
        

          منکر این حقیقت نیستم که اگر چند سال بعد خونده بودمش، احتمالا ازش بیشتر لذت می‌بردم_گرچه برعکسش هم ممکنه_اما از خوندنش لذت بردم و پشیمون نیستم.
حرف‌های نویسنده در طول داستان که بعضا حالت اعلام عقاید داشت شاید به مذاق برخی خوش نیاد. یادم نیست از کی این حرف رو شنیدم، ولی می‌گفت که نویسنده حق نداره همراه با روایت داستانش عقاید خودش رو هم به زور تو سر مخاطب فرو کنه. اما من مشکلی نداشتم با طرز روایت داستان و حتی از اون عقاید که بعضیاشون حالت شعار به خودشون گرفته بودن خوشم اومد.
دو تا بخش کتاب که دوست داشتم:

تاریخ دروغ فاتحان نیست _ که من معکوس آن را روزی به راحتی به جو هانت نازنین گفتم؛ این را حالا می‌فهمم. تاریخ بیشتر خاطره‌های بازماندگان است، که اغلبشان نه فاتح‌اند نه مغلوب.
_صفحه ۶۵

اما زمان... زمان چگونه ابتدا ما را بر جای خود می‌نشاند و سپس به شگفتی می‌اندازد. خیال می‌کردیم بالغ و عاقل شده‌ایم در حالی‌که فقط جانب احتیاط نگه می‌داشتیم. گمان می‌کردیم مسئولیت‌پذیر شده‌ایم و حال آن‌که فقط ترسو شده بودیم. آنچه واقع‌گرایی می‌خواندیم رو گرداندن از چیزها به جای روبرو شدن با چیزها از کار درآمد. زمان... بگذار زمان کافی بگذرد، آن وقت بهترین تصمیمات‌مان دمدمی و یقین‌هایمان بلهوسی جلوه خواهد کرد.
_صفحه ١٠۶

*درمورد پایان داستان برداشتی کردم، اما مطمئن نیستم که منظور نویسنده همین بوده باشه. خوشحال و ممنون می‌شوم اگر کسی روشنمان کند.
        

          نوشته‌های جولین بارنز جذاب هست. ترجمه‌ی پاکیزه و روان کامشاد هم بر اثربخشی اثر افزوده بود. در پایان کتاب گفت‌وگوی مفصلی با بارنز ضمیمه‌ی کتاب است.  چند صفحه‌ی پایانی شیب داستان تند شد و مطمئن نیستم چطور شد!
باری حکایت از چند نوجوان در سال های ۱۹۶۰ آغاز می‌شود و یکی از بچه‌ها خودکشی می‌کند و کتاب در بستر وهم‌ناک ندانستن ما از چرا این خودکشی پیش می‌رود. سپس‌تر یکی از سه نفر دوستان نزدیک راوی هم خودکشی می‌کند و بعد سال‌ها خبر می رسد که یادداشت‌های روزانه‌ی آن دوست نخبه‌ی خودکشته! به ارث به راوی داستان رسیده. حالا زمان جست‌وجو در زمان از دست رفته است. ....
        

          تعریف این کتاب رو خیلی شنیده بودم، ولی اونقدر خوشم نیومد ازش.

به نظرم این کتاب درباره ی زندگی ایدرین بود نه انتونی. انتونی شخص دوم این داستان بود، ایدرین نقش اول و ورونیکا نقش سوم. ما داستان رو برای اولین بار از چشم یه نقش دوم به ماجرا نگاه کردیم، اولش مشخصا ادم فکر میکنه که انتونی نقش اوله ولی نه ایدرین نقش اول رو 
داشت.

زندگی انتونی خیلی ساده و اروم بود، خودش هم همین شخصیت رو داشت،. یه ادم ساده و اروم ولی ایدرین اینطوری نبود؛ ما از اون چیز کمی فهمیدیم، فقط فهمیدیم که پدرومادرش باهم نیستن، یه خواهر داره، حالات فیلسوفانه داره و از ورونیکا خوشش اومده ولی بعدش چی 
میشه که این علاقه عوض میشه؟ نمیدونم

واقن ترجیح میدادم این داستان درباره ی ایدرین بود تا یه داستان خیلی خشک و اروم درباره ی انتونی و چیزایی که حالیش نبود
        

          کتاب‌های زیادی نیستن که آدم رو مجبور به فکر کردن بکنن. حالا کتاب‌هایی که اینطوری‌‌ان هم کم پیش میاد که تو رو هم درگیر داستان کنن و هم یه سری فکرهای مختلفی رو توی سرت بندازن که تا چند روز فحش بدی به نویسنده بابت یادآوری همچین حقایقی که منجر به مرور خاطرات گذشته و پیش‌بینی آینده‌های احتمالی شدن. درک یک پایان از این کتاب‌هاس. اگه ترجمه بهتری داشت شاید خیلی دل‌نشین‌تر هم می‌شد.
        

          درک یک پایان داستانی‌ست درباره‌ی تاریخ، حافظه، قضاوت و مسئولیت... داستان به دو قسمت تقسیم شده، قسمت ابتدایی به دوران نوجوانی راوی بر میگرده که با دو نفر دیگه یک جمع دوستانه‌ی سه نفره رو تشکیل میدادن که یک نفر چهارم بهشون اضافه میشه، نفر چهارمی که مثل اونها نیست ولی با هم جور میشن، باهوش‌تر و عاقل‌تر از اون سه نفره. در قسمت اول به داستان این دوستی با محوریت راوی و روابطش و حضور افتخاری همین نفر چهارم میپردازه. در قسمت دوم به سالها بعد میریم و راوی با اتفاقاتی رو برو میشه که مدام در حال کشف حقیقت از طریق حافظه و اطلاعات ناقصی هست که داره اما روای اونقدر ها هم قابل اعتماد نیست و جالبی داستان اینجاست که شما در طول خوندن کتاب مدام با تعاریف همین راوی غیرقابل اعتماد قضاوت می‌کنید. داستان کشش خوب و حرفای جالبی داشت.ه

این جمله‌ی کتاب هم جالب بود، «ما توی این زندگی عاشق آدم‌های زیادی نمی‌شویم، یکی، دو تا یا سه تا. و گاهی متوجه نمی‌شویم تا وقتی که دیگر خیلی دیر است.»ه