«مردم از مرگ خوششون نمیاد چون از ناشناخته‌ها می‌ترسن؛ اما دقیقا همینه! ناشناخته‌ها چی‌اند؟ اسکار! بهت توصیه می‌کنم نترس و اطمینان داشته باش!»
و
«جذاب‌ترین سوال‌ها، سوال باقی می‌مونند؛ اونا مثل یه راز می‌مونند! برای هر جوابی ما باید یه شاید اولش بگیم؛ فقط سوال‌های بی‌مزه هستند که جواب‌های مشخصی دارند.»

عجب شاه‌کاری بود!
این کتاب رو نمایشگاه کتاب ۵سال پیش خریدم و نمی‌دونم چرا تو این پنج سال نرفته بودم سراغش؟!
فکر کنم کمتر کتابی رو بشه برای «همه» توصیه کرد. ولی این کتاب رو همه باید بخونن به نظرم :)
و احتمالا خودم سالی یه‌بار توی بهار بخونمش!

من ترجمه نشر کتابستان و خانم صفایی راد رو خوندم
        

          از اون کتابا که یک نفس میخونی و میذاریش کنار
و بعد دلت براش تنگ میشه و دوس داری دوباره بخونیش
        

          «مردم از مرگ خوششون نمیاد چون از ناشناخته‌ها می‌ترسن؛ اما دقیقا همینه! ناشناخته‌ها چی‌اند؟ اسکار! بهت توصیه می‌کنم نترس و اطمینان داشته باش!»
و
«جذاب‌ترین سوال‌ها، سوال باقی می‌مونند؛ اونا مثل یه راز می‌مونند! برای هر جوابی ما باید یه شاید اولش بگیم؛ فقط سوال‌های بی‌مزه هستند که جواب‌های مشخصی دارند.»

عجب شاه‌کاری بود!
این کتاب رو نمایشگاه کتاب ۵سال پیش خریدم و نمی‌دونم چرا تو این پنج سال نرفته بودم سراغش؟!
فکر کنم کمتر کتابی رو بشه برای «همه» توصیه کرد. ولی این کتاب رو همه باید بخونن به نظرم :)
و احتمالا خودم سالی یه‌بار توی بهار بخونمش!

من ترجمه نشر کتابستان و خانم صفایی راد رو خوندم
        

          زندگی یک کادوی بامزه‌ست؛ اولش زیادی تحویلش می‌گیریم فکر می‌کنیم زندگی ابدی رو به دست آوردیم؛ بعد ارزشش رو از دست می‌ده و اون رو مذخرف و کوتاه می‌بینیم؛ تقریبا می‌خواهیم بندازیمش دور! آخرش می‌فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می‌کنیم اونطور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

دوستم معرفی کرد تا بخونمش واقعا کتاب قشنگ و حال خوب کنی بود. ایده ها و حرف های جالبی هم داشت.
بهتون توصیه میکنم  بخونید.
        

          اگر چه نکات و تلنگرهای جذابی درباره ی زندگی و دیدگاه های ما داره اما تلخی بینهایتش اذیتم کرد ، کودکی که سرطان داره ، ازش قطع امید کردن و قراره چند روز دیگه بمیره ! 
کتاب به صورت نامه نگاری اسکار ( شخصیت اصلی) با خداست
        

          یک کتاب می‌تونه کمتر از صد صفحه باشه ولی شاهکار باشه . قلم یک نویسنده می‌تونه ساده و بی‌تکلف باشه ولی عمیق و جون‌دار و قابل تأمل باشه.

یک نفس خواندمش و تمام شد ☺️


🖇️ متاسفانه دو مورد اشتباه هکسره در کتاب وجود داشت ؛ یکی در صفحه ۶۰ ( آشتیه من و بابام ❌) که باید بدین صورت تصحیح شود : آشتی من و بابام ✅
مورد دوم ،صفحه ۶۵: می‌تونستم تموم زندگیه اون گل رو ببینم ❌ باید بدین صورت تصحیح شود : زندگی اون گل ✅
امیدوارم در چاپ های بعدی اصلاح شود .
        

          مکالمه های دلنشین و خوبی داشت
        

          کتاب رو اتفاقی برای جلسه انجمن داستان انتخاب کردیم که جمع‌خوانی کنیم و درباره‌اش حرف بزنیم. وقتی کتاب رو توی طاقچه خوندم، نوشتم: خوندن کتاب مثل یه خواب عصرگاهی، بعد یه روز پرکار می‌مونه؛ دوست‌داشتنی.
چقدر می‌شود ساده، داستان خوب نوشت.
        

          این کتاب رو دوست داشتم، داستان بامزه ای داشت.
داستان پسرکی است بیمار که روزهای پایانی عمرش رو می گذرونه و هر روز خودش رو بنا به پیشنهاد مامی صورتی به ده سال تبدیل می کند‌. توصیف این ده سال ها واقعا جالب بود. 
باور ها و عقاید نویسنده با عقاید ما متفاوت است، اما خیلی آسیب زننده نیست.
از بخش مورد علاقه کتاب ملاقات با خدا بود، خیلی حس زیبایی داشت. اونقدر دل نشین که در زندگی خودت به دنبال رد این ملاقات ها می گردی.
و لفظ «خداجونی» رو خیلی دوست داشتم. شیرین و پر از صمیمیت و کودکانه.
        

          زیبای  غمگین.
        

          این کتابِ کوتاه رو از طاقچهٔ بینهایت خوندم.
در ظاهر انگار برای نوجوون‌ها نوشته شده اما خب من به شخصه به نوجوون‌ها توصیه‌اش نمی‌کنم!
چرا؟ چون ما چه بخواییم و چه نخواییم کلماتِ کتابی که مطالعه می‌کنیم روی ذهن ما اثر می‌ذاره؛
وقتی شخصیتِ اصلی داستان -که یه نوجوونه- به مادر و پدرش میگه احمق و ابله، این قطعا روی ذهنیتِ بچه‌های ما هم اثر منفی داره! 

به نظرم این کتاب می‌تونه برای آدم‌بزرگا و کسایی که به یه ثباتِ عقلی و شخصیتی رسیدن قابل خوندن باشه، نه نوجوون‌ها.

کتاب باید ویرایش بشه چون نیم‌فاصله‌ها در ساختارِ نوشتاریِ برخی کلمات رعایت نشده بود و واقعا این چسبندگی کلمات آزار می‌داد آدمو.

ارزش خرید و هدیه دادن هم نداره.
اگر قصد دارید بخونید، به صورت الکترونیکی مطالعه‌اش کنید یا از کتابخونه امانت بگیرید.

نکته مثبتش هم این بود که بعضی از جملاتش متأثر کننده بود🫴🏼
        

          عالی بود
یک شاهکار 
چطور میشود در این داستان کوتاه 
چنین حرف های عمیقی زد 
قصه ۱۲ روز آخر یک نوجوان بیمار است 
۱۲روز آخری که با خانم صورتی آشنا می شود و زندگی اش 
عوض می شد .زندگی که می گویم یعنی همین ۱۲ روز 
را کاملا زندگی می کند .
اما به نظرم کتاب برای نوجوان نبود مناسب نبود به دلایل وجود صحنه های ...البته این نظر یک جوان واتیکان نشین است .شاید نظر شما پایتخت نشین متفاوت باشد ؛-)
        

          عالییییییییه خیلی خوبه این کتاب لعنتی
        

          برای خوندن داستان‌های آقای اشمیت همیشه مشتاقم چون میدونم کلی برگ برای رو کردن داره..اینجا باز هم به هنر ایشون ایمان آوردم.
داستان پسری به اسم اسکار رو میخونیم که دگیر سرطانه و روزهای زندگیش رو تو بیمارستان میگذرونه، همه چی خیلی عادی و تکراری میگذره تا اینکه پای خانم صورتی به زندگی اسکار باز میشه و به زندگی اسکار کوچولو رنگ و معنا میده طوری که این تغییر تا انتهای داستان  آهسته آهسته حس میشه، به شدت از اتفاقات داستان متأثر شدم و میتونم بگم قشنگ‌ترین بخش داستان نامه‌هایی هست که اسکار متقاعد میشه برای خدا بنویسه و احساساتش رو  باهاش در میون بذاره
        

          کوتاه
مختصر
مفید
جذاب
نثر زیبا و قوی
انتقال حال خوب
اما....
مناسب نوجوان نیست یه اشاراتی به روابط خاص داره و یه جاهاییش هم مشکل اعتقادی داره
        

          داستانی بانمک و گیرا! داستانِ کودکی به اسم اسکار که با بیماریِ سختی دست و پنجه نرم می کند و خانم صورتی، پیرزنی با ایده های جذاب و گفتگوهای به جا، به اسکار قوت قلب و نگاهی نو هدیه می‌دهد. من مجذوب شخصیت خانم صورتی شده‌ام، چقدر خوب است که امیدآفرین باشی، حتی اگر چیزی از زندگی باقی نمانده باشد. خواندن کتاب کمتر از یک ساعت طول کشید.
* گلِ کتاب: اسکار! یه بازی! تو کشور من یه تقویمی هست که می‌گه توی دوازده روز از سال، ما می تونیم حدس بزنیم توی دوازده ماه سال آینده چی می‌شه!
* پ.ن: از کتاب‌هایی که وارد دنیای داستان شدم.
        

          فقط همین
کوتاه زیبا تاثیر گذار 🌱
        

          
اسکار یه پسر ده ساله‌ست که سرطان داره،
اون فکر می‌کنه خدا هم مثل بابانوئل دروغ بزرگ آدم‌هاست.
پرستاری به اسم مامی‌صورتی سعی می‌کنه این باور رو از بین بره تا اینکه اسکار روزهای آخر عمرش هر روز به خدا نامه می‌نویسه و این باعث می‌شه روحیه‌ش خیلی بهتر بشه(:

برخورد اسکار با خدا برام خیلی جالب و قشنگ بود و همین باعث شد یه روزه این کتاب رو تموم کنم.

ترجمه خوب بود ولی متن نیاز به یه ویرایش حسابی داشت‌.

‌طراحی جلد کتاب هم حقیقتاً به قلبم نشست و‌ کاملاً نشون دهنده‌ی پسری هست که درک‌ش از دنیا بیشتر از سن و سالشه.‌‌.


فیلم سینمایی  Oscar et la dame roseمحصول کشور فرانسه از روی این کتاب ساخته شده. در ایران هم فیلم سینمایی «۱۲روز»  به کارگردانی  مصطفی قربان‌پور و با بازی گلاب آدینه اقتباسی از این کتاب هست.

هشتادوهشتمین #کتاب۱۴۰۳
        

          تلخ و شیرین بود... موقع خوندنش در حالی که بغض کرده بودم می‌خندیدم...

کتاب نامه‌های یه بچهٔ سرطانیه به خدا! 
بچه‌ای که فرصت چندانی برای زندگی نداره...

نامه‌ها خیلی صمیمی و تودل‌برو هستن و نگاه اسکار به مسائل مختلف و به خدا خیلی بانمکه. البته اینو بگم که مخاطب کتاب به نظرم آدم بزرگا هستن نه بچه‌ها، مخصوصا اینکه یکی دو تا تیکه هست که ممکنه حداقل برای نوجوون‌های کم سن و سال مناسب نباشه... 

حالا چطور شد رفتم سراغ این کتاب؟
سر چالش طاقچه! با این عنوان: کتابی برای اینکه با مرگ چهره به چهره شوی!

و این کتاب باعث شد دوباره به مرگ فکر کنم... البته نه خیلی زیاد! چون کلا ما اینطوری هستیم، نه؟ مرگ خیلی زود یادمون می‌ره... عجیبه واقعا... اینکه موضوعی به این مهمی و اینقدر غیر قابل اجتناب مثل ماهی از دست افکارمون لیز می‌خوره و حتی اون گوشهٔ ذهنمون هم جایی براش نیست!

یه جا مامی صورتی به اسکار میگه «مردم از مرگ خوششون نمیاد چون از ناشناخته‌ها می‌ترسن»، خب راه‌حل چیه؟ به قول مامی صورتی «ایمان» داشتن؟ 

یه دعایی تو صحیفهٔ علی بن حسین (علیه‌السلام) هست، به اسم «دعا به وقت یاد مرگ»، در جریان فکر کردن به این کتاب و به مرگ، دوباره یاد این دعا افتادم...

خیلی عجیبه این دعا... هر وقت می‌خونمش یه مدت به افق خیره میشم که یعنی چی؟ آخه چطور میشه اینطوری بود؟ البته زیاد هم سراغ این دعا نمی‌رم، چون خیلی خاصه و خوندنش روحیهٔ خاصی می‌طلبه...

دو تا تیکه از این دعا اینطوری میگه:

وَ اِكْفِنَا طُولَ اَلْأَمَلِ‌، وَ قَصِّرْهُ‌ عَنَّا بِصِدْقِ اَلْعَمَلِ حَتَّى لاَ نُؤَمِّلَ‌ اِسْتِتْمَامَ سَاعَةٍ بَعْدَ سَاعَةٍ‌، وَ لاَ اِسْتِيفَاءَ يَوْمٍ بَعْدَ يَوْمٍ‌، وَ لاَ اِتِّصَالَ نَفَسٍ بِنَفَسٍ‌، وَ لاَ لُحُوقَ‌ قَدَمٍ بِقَدَمٍ‌
خداوندا ما را از آرزوى دراز بازدار و با عمل راستين، آن را از ما كوتاه كن، تا بدانجا كه تمام كردن ساعتى را پس از ساعتى و يافتن روزى را پس از روزى و پيوستگى نفسى را به نفسى و در پى هم آمدن گامى را به گامى، آرزو نكنيم.
...
وَ اِجْعَلْ‌ لَنَا مِنْ صَالِحِ اَلْأَعْمَالِ عَمَلاً نَسْتَبْطِئُ مَعَهُ اَلْمَصِيرَ إِلَيْكَ‌، وَ نَحْرِصُ‌ لَهُ عَلَى وَشْكِ‌ اَللَّحَاقِ بِكَ حَتَّى يَكُونَ اَلْمَوْتُ مَأْنَسَنَا اَلَّذِي نَأْنَسُ‌ بِهِ‌، وَ مَأْلَفَنَا اَلَّذِي نَشْتَاقُ إِلَيْهِ‌ ، وَ حَامَّتَنَا اَلَّتِي نُحِبُّ اَلدُّنُوَّ مِنْهَا
و از اعمال شايسته، عملى براى ما قرار ده كه با آن بازگشت به سوى تو را كند شماريم و به زود رسيدن به تو حرص ورزيم. تا جايى كه مرگ براى ما محل انسى باشد كه به آن انس گيريم و محل الفتى باشد كه به سوى آن مشتاقيم و (همانند) خويشاوند نزديك ما باشد كه نزديك شدن به او را دوست داريم.


چطور میشه اینقدر مشتاق مرگ بود؟ چطور...
شاید ایمان یعنی همین، وقتی ایمان داشته باشی یاد همیشگی مرگ فلجت نمی‌کنه، بلکه برعکس، به جلو هلت میده، اونوقت اون قدم و اون نفس یه معنی دیگه پیدا می‌کنن... 
بازم گفتنش خیلی راحته، می‌دونم که خودم همهٔ اینا رو به زودی فراموش می‌کنم، طوری که انگار مرگی در کار نیست و قراره تا ابد همینجا سر کنم، فکر مسخره‌ایه، ولی واقعا حداقل وقتی جوونیم همه همینطوری فکر نمی‌کنیم؟