خدا میخواست زنده بمانی روایتی است از چشم های نزدیکان صیاد  .. روایتی از تکه های مختلف زندگی او که در انتها ، همه را کنار هم میگذاری و جورچین حیاتش تکمیل میشود ..

بنظرم اگر کتاب های شهدا ، داستانی روایت شوند جذاب و گیراتر خواهند بود .. همچنین نقد من  نسبت به نگارش کتاب ، این است که در کتاب اشکالات نگارشی فراوانی یافت میشد و امیدوارم در چاپ های جدید اصلاح شده باشند ..
          

            بعد از چند ماه بالاخره تموم شد و عمیقا از اینکه تموم شد و پایانش رو خوندم خوشحالم!
پایان کتاب رو می شد حدس زد اما بنظرم قشنگیِ کتاب های عاشقانه ی کلاسیک به همین روند نسبتا آروم و توصیفات عمیقشونه که با اوضاع و حالات داستان و به خصوص زمانِ نوشتن داستان ، خواننده کتاب رو آشنا می کنه.
بنظرم این کتاب بیشتر از هرچیزی منو  با رفت و آمد های دوره جین آستین  و نحوه ی ابراز علاقه آنها آشنا کرد و توی زمینه توصیف هم که دیگه نگم اصن :)))
          

            ☕رئالیسم جادویی با طعم قهوه .

• فکر کنید می توانید در زمان سفر کنید اما هر تغییری در گذشته ایجاد کنید در زمان حال تغییری ایجاد نمی شود و باید برای برگشتن به زمان خود قهوه ی تان را پیش از سرد شدن بنوشید...

• نوع روایت و نثر کتاب خیلی خودمانی و گرم نوشته شده است ، هر چند که یاد گرفتن اسم شخصیت ها اوایل کمی سخت است اما باعث نمی شود حتی بخشی کوچک از این فضای گرم را از دست بدهید.

• داستان از چند داستان کوتاه مرتبط به هم و شخصیت هایی دوست داشتنی و قابل لمس تشکیل شده که فضایی بسیار شبیه به کتاب معجزه های خواربارفروشی نامیا است ، هرچند که به خوبی آن کتاب نمیرسد. چرا ؟ بهتون میگم.

• داستان و ایده ای که نویسنده برای داستانش انتخاب کرده بود پتانسیل مثبت و جذابی در دل خود داشت و برای یک رمان بلند ایده ای فوق العاده جذاب بود اما تعداد صفحات کم و کلی حفره های پرنشده رانندگی در دل قصه را در آخر نا امید کننده میکرد.

• هرچقدر که به نکات درونی شخصیت های پرداخته شده بود همان‌قدر به نکات بیرونی شخصیت ها مانند سن یا جنسیت بی توجهی شده بود به گونه ای که چند شخصیت در اوایل تشخیص جنسیتشان برام سخت بود.

• ترجمه نشر مون فوق العاده روان و عالی بود که با حق کپی رایتی که از نویسنده ها خریداری می‌کنند یک نشر ده از ده رو می‌سازند. 

• اگر خواننده سخت گیری نیستید و از خواندن معجزه های خواربار فروشی نامیا لذت بردید خواندن این کتاب خالی از لطف نیست و همانند یک داستان قبل خواب دلنشین اما ناماندگار است.
          

            اولین باری که عنوان این کتاب را دیدم ، درجا خشکم زد ، من هر بار به این آیه‌ی قرآن میرسم حالم دگرگون میشود و یاد مادربزرگم یک لحظه رهایم نمیکند ، مادربزرگی که تمام رویا و آرزویش خاک شدن در حرم امام رضا بود و آخر سر در عرض سه روز در شهر لندن دنیا را بدرود گفت و جسمش هیچ وقت به وطنش برنگشت و من در ۱۸ سالگی با تمام وجود این جمله را درک کردم که " و کسی نمیداند در کدام زمین میمیرد..."
وقتی شروع کردم به خواندن لحظه به لحظه با نویسنده همراه شدم ، وقتی از مرز میگفت من یاد روزی افتادم که پدر بزرگم فوت کرده بود و من وقت سفارت داشتم و برای اینکه اولین نفر کارم انجام شود ساعت پنج صبح پشت در سفارتخانه ایستاده بودم و از شدت غم و استیصال بلند بلند گریه میکردم....
زندگی من پر از این لحظه هاست که به مرز ها لعنت فرستادم...
وقتی برف می امد و من با دستانی یخ زده توی صف ایستاده بودم تا پاسپورتم را بگیرم به تمام مرز ها لعنت فرستادم....
وقتی با مادرم یک ماه در دبی منتظر ویزای انگلستان بودیم ، از نظر سفارتخانه‌ی انگلستان ما همان تیک هایی بودیم که نویسنده در کتاب از آن نوشته...تیک هایی که از نظر آنها قرار نبود "ما" برگردیم و برای چهارمین بار تیرمان برای رفتن به انگلستان به سنگ خورد و من تا به امروز حسرت دیدن قبر مادر بزرگم را دارم ....
وقتی که برای ویزا اقدام کردیم و به همسرم ویزا ندادند مثل کوره ای در حال فوران بودم....

وقتی توی اتوبوس از پاریس به سمت گرانادا میرفتم ، در حالی که خودم را به پنجره چسبانده بودم و به مزارع زیتون زل زده بودم حس میکردم یک غریبه ام که هیچ جوره به دنیایی که موازی اش در حال حرکت بود تعلق ندارد...
وقتی  در بلگراد با پیر زنی که اجناس قدیمی_که اکثر متعلق به جنگ جهانی بود_ میفروخت حرف میزدم احساس میکردم زمان مثل خمیری کش آمده‌ و پیرزن در یک سرش ایستاده و من در سر دیگرش....

برای کسی که همیشه در سفر بوده ، برای کسی که خودش را در سرزمینی دیگر غریب یافته خواندن این کتاب برایش مثل هم صحبتی با یک دوست قدیمی‌ست.... دوستی که تو را میفهمد و توهم او را میفهمی.... دو غریبه ی آشنا که به وسیله سفر و کلمات بهم پیوند میخورند.... دو غریبه که این جمله را با تمام وجود درک کرده‌اند " سفر در هزار مکان غریبه به تو خانه می‌دهد ، سپس چون غریبه ای تو را در سرزمین خودت رها میکند...."

          

            بعضی چیز هارا نمیشود گفت ، بعضی چیز هارا احساس میکنید ، رگ و پی شما را میتراشد ، دل شما را اب میکند ، اما وقتی میخواهد بیان کنید می‌بینید که بی رنگ و جلاست ،مانند تابلوییست که شاگردی از روی کار استاد ساخته باشد . 
عینا همان تابلوست ، اما ان روح ، ان چیزی که دل شمارا می فشارد ، در آن نیست 
:)
          

            در سمفونی ها گاهی آهنگی آرام  و کم از میان هیاهوی ارکسترها رخنه می کند.این آهنگ خفیف و لطیف است اما به دل شما نمی نشیند.شما دائما انتظارش را دارید.باز این صدای خفیف تکرار میشود.منتهی این دفعه بیش از بار اول شما را می گیرد.کم کم تمام ارکسترها یک صدا همان آهنگ دلخواه شما را با چنان قدرتی بیان می کند که دیگر اختیار از دستتان در می رود.مصیبتهای جگر خراش هم همینطور بروز می کنند.انسان اول عمق آنها را درک نمی کند.گاهی خودی نشان می دهند و در نیستی فرو می روند،ناگهان تمام ارکستر به صدا در می آید آن وقت اشک از چشمهای شما جاری میشود و خودتان نمی دانید برای چه گریه می کنید.





هر درختی ثمری دارد و هر کس هنری
من بیچاره ی بی مایه تهی دست چو بید