و باز هم یکی دیگر از آثار آقای امیرخانی ..
آقای امیرخانی عزیز ، متشکرم ؛ 
باز هم یکی دیگر از آثار شما جان و روحم را نوازش داد و حال دلم را رو به راه کرد .
چقدر قشنگ روایت کردید ، روایت مردی که خودش ، و تمام علایقش را فدای درستی و راستی کرد . و روایت دخترکی شیرین و نمکین ، که لحظه ای چشم باز کرد و دید که  پدر و مادرش - و تمام هستی اش - را  از دست داده است .. و هزاران روایت و در لا به لای آنها ، حکایت جمکران و چاه و نامه ها و حضرت صاحب ..
«ازبه» ، داستان ِ نامه هاست .. نامه هایی «از» تک تک شخصیت ها «به» مخاطب هایشان .. نامه هایی که شما را با خود به دنیای درونشان میکشند و شما به همراه هر یک از آنها می‌خندید و بغض میکنید و غمگین میشوید ..

«... از جا بلند شدم . خواستم بروم که بیمار تخت کناری تکانی خورد . محکم مچ دستم را چسبید . با دست چپش اسپری ضد تنگی نفس را نزدیک دهانش برد .فش فشی کرد . آرام گفت :
- ستوان مشکات!از حضرت صاحب کمک بخواه! ...»
        

          و کیمیا همان اکسیر حقیقتی است که بر جان‌ها می‌نشیند...
این کتاب بیانگر تاریخی بود که دست کشیدنی نبود وقتی شروع کردی باید میخواندی و رها کردنش ممکن نبود و روح تشنه شنیدن ادامه حقیقت بود
کاش اینگونه کتاب‌های دینی مدرسه نگاشته میشد، کاش راه رسیدن به حقیقت را برای نوجوانان اینگونه شرح میدادیم
        

          یک سالی می‌شود #چهل_و_یکم را در کتابخانه دارم
و مجال خواندنش پیش نمی‌آمد تا همین دو هفته قبل که رفتیم مشهد.
طبق عادت یک کتاب از کتابخانه بیرون کشیدم
تا همسفرم باشد و این بار قرعه به نام این دوست افتاد.
دومین شبی بود که تا سحر‌ در حرم می‌ماندم.
در رواق الله وردیخان نشسته بودم و تسبیح در دست می‌گرداندم که
یادم افتاد سراغش بروم. دو صفحه خوانده بودم که صدای بحث خادم
با زائری که چادر روی صورت کشیده و به خواب رفته بود حواسم را پرت کرد.
خادم می‌گفت بروید فلان رواق و 
تا صبح ساعت ۷ راحت بخوابید اما زن می‌گفت «کارت ملی ندارم!»
نتوانستم آن جا ادامه دهم و به سرم زد در
آن سرمای سحر در ایوان مقصوره بنشینم و بخوانمش!
فردایش شهادت حضرت زهرا بود و سینه زنی به راه.
چند دختر که انگار دوست بودند روی مرمرها نشسته بودند و
فرش را روی پا کشیده بودند. شنیده بودم ایوان
کف گرمایشی دارد اما کار آن‌ها برایم عجیب بود.
رو به روی آن‌ها نشستم و شروع کردم به خواندن!
صدای سینه زنی و صحبت‌های ریز ریز دختر‌ها در گوشم می‌پیچید اما
من چیزی نمی‌شنیدم حواسم پیش ادریس و میرعماد بود
وقتی سرمایی سوزنده‌تر از آن لحظه‌ی ما را در گوشه‌ای از همین #گوهرشاد
به جان خریده بودند.
وقتی به حوض نگاه می‌کردم یاد دانه‌های سرخ تسبیحی می‌افتادم که
ادریس درون آن می‌انداخت و برای گل‌ نسا اشک ریختم.
خلاصه که خواندن این کتاب برایم شیرین و به یادماندنی بود
برای همین هم خواستم جایی ثبتش کرده باشم.
        

          وقتی متوجه شدم این کتاب با چنین مضمونی چاپ شده، اول گفتم چرا من هنوز تجربه‌هایم از مراقبت را که از مهم‌ترین بخش‌های زندگی‌ام است، ننوشته‌ام.
با خواندن کتاب، در واقع با خواندنش در دو نشست و لاجرعه نوشیدنش، کیف کردم. مدام دلم می‌رفت پیش روزهایی از مراقبت‌هایم که حس می‌کردم تنهاترین آدم زمینم و آرزو می‌کردم هرکس حالا در هر مراقبتی که روزگار می‌گذراند این کتاب را بخواند و بداند که تنها نیست.
روایت‌ها هرکدام به شکلی از مراقبت کردن و حتی به شکلی از مراقب نبودن می‌پردازد. چنان گرم که دل آدم نمی‌آید از خواندنش دست بکشد. در پایان کتاب، دست کشیدم روی مراقبت‌هایم و سکوت کردم. خوش‌حالم که در دلم دارمشان و همان‌طور که خانم مرشدزاده در مقدمه‌ی کتاب نوشته‌اند، حتی اگر از تجربه‌هایم از مراقبت حرف بزنم هم دنیایی که این تجربه‌ها برایم ساخته‌اند، پیش چشم همه عریان نخواهد شد و برای خود خودم می‌ماند.
اطراف کار کارستانی کرده و فاطمه ستوده‌ی عزیز، مجموعه‌ای غنی را دبیری کرده‌است.
        

          من، دواقع همه‌ی ما، همه‌ی مایی که کتاب را خوانده‌ایم، پس از دیدن اسم کتاب، فکرمان رفته است سراغ مردن و مرگ و کشتن! اما آنقدرها هم اشتباه نکرده بودیم. کتاب واقعا بوی مرگ و خون می‌داد.
«راهنمای مردن با گیاهان دارویی » هم داستانی خاص دارد و ساختاری قابل تامل. داستان در مورد دختری‌ست که در پنج سالگی به دلایلی بینایی‌اش را از دست داده و حالا هفده سال است که نابینا است. با مادرش در دوازده‌دولت تهران زندگی می‌کنند و برای امرار معاش کاری را انجام می‌دهند که در ذاتشان است؛ ساختن دارو‌های گیاهی.
بی‌شک‌ همه‌ی ما در کودکی، چشمان خود را می‌بستیم و در خانه قدم بر می‌داشتیم تا ببینیم اگر نابینا بودیم چه می‌شد؟ چگونه قرار بود دنیا را ببینیم؟
این کتاب اما مارا نابینا می‌کند. چشم‌ را می‌گیرد و در دستانتان چشمانی جدید جا می‌دهد. در گوش‌هایتان هم. 
کتاب را دریایی می‌بینم. همانقدر زیبا و آرام‌بخش و همانقدر هم بی‌رحم که گاهی از آن لذت می‌برم و گاهی سرم را داخل خود می‌کند و آزارم می‌دهد.
ترس، تاریکی، ناامیدی، انزاجار، تنفر و کینه، تمام آن‌ حس‌هایی‌ست که هنگام خواندن شما را در بر می‌گیرد و راه فراری ندارید. حتی وقتی کتاب را می‌بندید و می‌گذاریدش روی میز و به سراغ کار خود می‌روید، بازهم، در پس‌ذهنتان، شمارا اسیر کرده‌اند. نمی‌توانید فرار کنید.
موضوع و نوع پرداختن نویسنده به آن، خوب بود و جای بحث نداشت‌.
راهنمای مردن با گیاهان دارویی یک رمان متفاوت و قصه‌گوست. رمانی که در آن تنهایی یک مفهوم برآشوبنده است و رهایی از آن راه‌های عجیب و گاه خونینی دارد‌.
نام گذاری فصول مختلف کتاب عالی بود. در ابتدایش مفهومش قابل لمس نبود اما پس از خواندن چند خطی، مملوس‌تر می‌شد.
کتاب انگاری چیزی کم داشت. چیزی که شاید برای هرکس متفاوت باشد اما برای من پدر و مادر بودند که به اندازه نبودند. شاید از مادر حرف زده بود، شاید از پدر گفته بود ولی کم بود. شاید اگر از این دو، خصوصا پدر، بیشتر گفته می‌شد، بیشتر از این شیفه‌اش می‌شدم.
 کتاب در صفحات پایانی، طوری پیش می‌رود که باب دل نیست. نا‌مفهموم است. در سکوت محض است و نمی‌گذارد چیزی بشنوم. سقوط کرد انگاری. 
شاید اگر روی پایانش بیشتر کار می‌شد، پنج ستاره‌ی کامل را می‌گرفت.
+نمی‌دانم چه اصراری بود با ۱۱۵ یادداشتی که این کتاب داشت، من کوچک هم یادداشتی بنویسم. شما مرا ببخشایید. :)
        

          این کتاب را به عجیب ترین شکل ممکن، زمانی که از آخرین لحظاتم در کتابفروشی ای کوچک استفاده میکردم و قاطعانه با آشفتگی بسیار در تلاش انتخاب کتاب بودم، پیدایش کردم. 
من با تمام وجودم عاشق «شهر فراموشی» شدم. موقع خواندن کتاب وسط کلاس ها از جملات زیبای کتاب جلوی خودم را میگرفتم تا شوقش را برای خودم نگه دارم و عنوان زیبای فصل هایش را میان معادله های ریاضی جار نزنم! 
این کتاب داستان خاطرات است، و برای منی که مدتی است از فراموش کردن حس و حال نوجوانی ام میترسم و از هر کلمه ای برای ثبت احساساتم استفاده میکنم تا در آینده نوجوانان را بفهمم، بی نظیر بود. ماجرا با رفتن به شهر ایون تاون و آغاز جدیدی برای الودی شروع میشود. رفتن به شهری جدید تا خاطرات تلخ گذشته را فراموش کنند و زندگی جدیدی داشته باشند. اما هر شروع جدیدی با سختی های بسیار همراه است! 
خواهر دوقلوی الودی دیگر مثل همیشه با او صمیمی نیست. او دیگر خاطرات گذشته را به یاد نمی آورد و به این نتیجه رسیده است که برای شروعی تازه، نیاز تمام گذشته را فراموش کرد. 
با وجود اینکه این کتاب تبدیل به یکی از کتاب های موردعلاقه ام شد، و بی اندازه دوستش دارم، متاسفانه کتاب چند نکته منفی هم دارد؛ 
۱. ژانر کتاب، چیزی بین واقع گرا و فانتزی است، و خواننده را بشدت گیج میکند.
۲. دومین مشکل کتاب، این است که پی رنگ درستی ندارد و گره اصلی داستان را در ۳۰ صفحه آخر کتاب متوجه میشویم، که این عذاب بزرگی است.
۳. آخرین مشکل کتاب این است که زیاده گویی های بسیاری دارد،( هر چند که من از همان ها هم لذت میبردم!) و نیازمند صبر بالایی برای خواندنش است. 
در آخر، با وجود تمام نکات منفی، قطعا این کتابی است که تمام دوستدارن خاطرات، و آن هایی که اهمیت ساختن خاطره را میدانند باید بخوانند و لذت ببرند! 

        

          از آن کتاب هایی که دلم میخواهد تمام عمرم را در آن زندگی کنم ..

        

          این سومین اثر از مجموعه آثار جنایی ژاپنی بود که مطالعه کردم و از نظر تکنیک‌های داستان‌نویسی جای ایراد و ابهامی ندارد.
ترجمه و ویراست کتاب نیز بسیار عالی بود و خللی در آن‌ها راه نداشت.
و صد البته کثافت جاری در فرهنگ ژاپنی‌های گوگولی را به خوبی به تصویر می‌کشید.
فرهنگی که در طول تاریخ بیشترین و ترسناکترین جنایات جنگی و فسادهای گسترده مالی و اخلاقی را به نام خود به ثبت رسانده‌است. 
        

          یه جنایی معمایی بسیار متفاوت 
دومین اثری بود که از روث ور خوندم و اینو بیشتر دوست دارم و باعث شد به این نویسنده امیدوار بشم وسوسه شم برم بقیه کتاباش رو بخونم 
در طول متن غمی در جریان بود که قلب شما را به درد می‌آورد و باعث می‌شد با بغض بخونیش 
با جک درد می‌کشیدم با جک از واگن قطار فرار میکردم با جک موهایم را کوتاه و سفید کردم تا شناسایی نشم .....
حتی موقع خواندن این کتاب عرق سردی که بر پیشانی جک می‌نشست رو روی پیشانی خودم هم حس میکردم 

        

          یکی از بهترین و هیجان انگیز ترین ها 
عشق پاک و بی دریغ برای تمام کسانی که بی شائبه عشق شان را نثار دیگران می‌کنند. ‌‌‌....^.^