انتظاراین سطح غم را از قلم شما نداشتم
یکی جایی تو کتاب گفتید عکس و فیلمای غزه کوچیک ترین ادیتی خرابش میکند
نظرم این است که شماهم بدون تغییر روایت کردید و این چنین دل سوزاندید..
قلب که هیچ مغزم را آب کرد (:
این طالب بدم المقتول بکربلاء؟
غزه هم کربلای دیگری است با وسعت هرچه تمام تر..
یک نفر را صدا کنید در غم غزه روضه ای بخواند!
        

          با متن حامد عسکری غریبه نیستم ، می شناسمش! خودش را هم به لطف محفل شعر آفتابگردان ها دیدمش ، عجله داشت. باید می رفت و تا نوبت به شعر من رسید رفت. شعرم را برای آقای فیض خواندم و نقد جالبی دریافت کردم! بد نگفت از شعرم و گفت پایانش همان است که باید و قالبش می طلبد. همین مرا سر یک دو راهی گذاشت که آیا کلماتم ارزش نقد بیشتر را نداشته یا واقعا همینقدر رک و ساده، به اندازه کافی خوب بوده است؟! تا همین الان هم نفهمیده ام. روزهایی که خوشحالم گمان دوم را دارم و روزهایی که ناراحتم به گمان اول فکر می کنم ... اما بگذریم!

اینجا می خواهم درباره خاکستر گنجشک ها بگوییم. حامد عسکری است با صدای بلند! عقیده اش را محکم در مقدمه می گوید. چیزی که این روزها کم پیدا می شود. صریح ، محکم و روشن! نوشته ها سریع اند به سرعت وقایع و جنایت هایی که در غزه جریان دارند. به سرعت انتشار اخبار و ناچارم بگویم به سرعت عادی شدنشان و عادت کردنمان‌... فاجعه المعدانی گذشت ، جنایت غیرقابل گذشت و غیرقابل تصور بیمارستان شفا گذشت و ما زندگی کردیم ، من مثل قبل ، شما را نمی دانم. خاکستر گنجشک ها ، قلم خوبی دارد. روان است و شرح تصاویر این روزهای غزه ، بریده بریده و ناچار پراکنده... مطالعه اش مجال کوتاهی است برای فرار از دست فراموشی!‌ شاید تاریخ، زبانِ کلمات را بفهمد و کلمه ها بمانند تا گواهی بدهند ...
        

          کاش فقط یک کتاب بود ، کتابی که همه ی کلماتش از ذهن خلاق نویسنده نشئت میگیرد و ریشه و مبدأش به جهان حقیقی برنمیگردد .. کاش فقط و فقط یک مشت کلمه بود ، کاش ..


        

          انتظار خ بیشتری از نویسنده داشتیم
        

          برای منی که تمامی آثار حامد خان را خوانده ام، این اثر ضعیف ترین کار اوست.
ریتم سریع و تند است، روایت ها خوب از آب در نیامده اند.
ایده اما ایده بکری است،دکه متاسفانه به علت عجله در نوشتن ذبح شده است.
        

          داستان های کوتاهی داشت.داستان همین طور میرفت جلو و آخرش که میرسید آدم یه حسی مثل شکه شدن به اصافه غم بهش دست میداد.نوع نوشتنش هم پر از غم بود.بعضی جاها هم که میرفت رو به طنز میرسید به همون شکه شدنه.کوتاه و مختصر بودنش هم خوب بود.
        

          خیلی مختصر و جمع‌و‌جوره اما تموم کردنش طول می‌کشه. نه به‌خاطر خوندن متن‌هاش، بلکه فکر کردن به درد پنهان‌شده توی هر خط.
مجموعهٔ ۴۴ تا داستان خیلی کوتاه، که به قول نویسنده شاید طبق معیارها، اسمشون داستان کوتاه نباشه.
نسبت به هدف حامد عسکری (که این کتاب رو ادای دین خودش به بچه‌های فلسطین می‌دونه) و وقتی برای کتاب گذاشته، به نظرم نتیجهٔ خوبی داشت.
        

          بسم الله

کاش حامد عسکری این کتاب را نمی‌نوشت...
کاش اینقدر با عجله نمی‌نوشت...
کاش قدری کلمات را می‌جوید و می‌نوشت...
کاش...

حیف از فلسطین و داستان‌هایی که در دل دارد...
کاش کسی بیاید که داستان‌های بی‌نظیر برایمان روایت کند مثل سیف‌الله داد...
        

          کتاب مجموعه داستانه در مورد فلسطین. خیلی زود تموم میشه و قلم بسیار روانی داره. اینا چند تا نمونه از داستان‌هاشه: 
۱_سمیرِ سه‌ساله را گذاشته بودند روی یک در شکسته و چهارطرفش را گرفته بودند و میان ویرانه‌ها حمل می‌کردند. یکی‌شان هم یک چیزی مثل شعار می‌خواند وبقیه جواب می‌دادند. سمیر مدام می‌گفت: می‌افتم! می‌افتم! یواش! سلما گفت: حواسمون هست.  نزدیک‌تر شدم. در کوله‌ام سه تا سیب داشتم. سیب‌ها را نصف کردم و دستشان دادم. همان‌طور که لبخند می‌زدند و سیب می‌خوردند، پرسیدم: چی‌کار می‌کردید؟ 
_بازی. 
_چه بازی‌ای؟ 
_شهیدبازی. 
نصفه‌سیب در دهانم مزه خون گرفت. 
۲_هر روز یک قوطی کنسرو خالی می‌آورد و به من می‌گفت آب می‌خواهم. آب را از من می‌گرفت و می‌برد به محوطه چمن بیمارستان و می‌ریخت روی زمین. چندروزی حواسم را جمع او کرده‌بودم. آن روز هم ظرف آب را گرفت و برد. وقتی برگشت، پرسیدم: چی کار کردی؟ مردد گفت: مادربزرگم می‌گفت غزه خاک حاصلخیزی داره. اون روز که سلیمه رو آوردن، منم بودم. با هم اومدیم. حواسم بود که کفشش از روی برانکارد افتاد.یه تیکه از پاش هم توی کفش جا مونده بود. کفش سلیمه رو کاشتم و هر روز آبش می‌دم که سلیمه دوباره سبز شه. مادربزرگ‌ها دروغ نمی‌گن. سلیمه سبز می‌شه. 
۳_ماریه خواب بود، بیدار شد و چشم‌هایش را مالید و گفت: چه خبر شده؟ ابوعلا کامی از سیگارش گرفت و گفت: گذرگاه رو باز کردن. کمک‌ها داره می‌رسه الحمدالله. دم حکام عرب گرم. بالاخره غیرت کردن. ماریه گفت: کمک‌ها چی هست حالا؟ ابوعلا گفت: دارو، غذا، شیرخشک، لباس، همه‌چی. ماریه هم گفت: الحمدالله. کرار برگشت بالای پشت‌بام و کامیون‌ها را دنبال کرد. قد بلوار را آمدند تا رسیدند جلوی بیمارستان. پله‌ها را دوتایکی پایین آمد و تا دم بیمارستان دوید. چند کارگر بی‌رمق و رنجور مشغول خالی کردن کامیون‌ها بودند. کرار جلوتر رفت. یکی از جعبه‌های بزرگ از دوش کارگری افتاد و چاک خورد. بسته‌های پلاستیکی روی زمین پخش شد. روی کیسه‌ها نوشته شده بود"کفن مردانه. هدیه به برادران مقاوممان در فلسطین عزیز"
۴_خبرنگار پرسید: بزرگ شدی می‌خوای چی‌کاره شی؟ 
دخترک جواب داد: شهردار غزه. 
_چرا شهردار؟! 
_من اسم همه هم‌کلاسی‌هام و بچه‌محل‌هام و بچه‌هایی رو که می‌شناختم و شهید شدن، توی یه دفتر نوشتم. دوست دارم بزرگ شن و توی غزه اون قدر خیابون و کوچه و بزرگراه و مدرسه بسازم که به هر بچه حداقل یه کوچه برسه.