این عبارت برای توصیفش کفایت میکند:(عاشقش شدم)
عموماً کتاب با ژانر عاشقانه نمیخوام؛ اگر هم بخوانم معمولا جذب نمی‌شوم. اما این کتاب با همه‌ی خوانده‌هایم در این ژانر فرق داشت.
احساسات انسانی درون جملات این کتاب فریاد می‌زدند. 
شخصیت پردازی‌های آن به طوری بود که حس می‌کردم با شخصیت‌هایش هم‌نشینی داشته‌ام.
توصیفاتش ساده، عینی و جذب کننده بود.
ولی درمورد پایانش؛ کمی کلیشه‌ای بود. ولی با وجود این کلیشه نظرم تغییری نکرد. نسبت نکات مثبتش بیش از این کلیشه‌ی کوتاه و گذرا بود!
پیشنهاد می‌کنم شما هم مثل من چند صباحی با کنا و لجر هم‌نشینی کنید.
      

        از مطالعه‌اش خشمگینم به نوعی...
احساس می‌کنم وقتم را هدر دادم.
از آن دسته کتاب هایی است که باعث می‌شود فکر کنی داری رمانی در فضای مجازی، مثلا در تلگرام می‌خوانی!
عموماً نمی‌توانم کتابی را نصفه رها کنم، هر چقدر هم دوستش نداشته باشم تا انتها می‌خوانمش، این یک استثنای غیر قابل چشم پوشی بود. نه تنها به راحتی، بلکه با خوشحالی نصفه رهایش کردم.
بسیار سبک بود و خیلی راحت دل را می‌زد.
به هیچ عنوان، به هیچ یک از ساکنان کره زمین پیشنهادش نمی‌کنم!
      

        حدس میزنم اگر آثار مصطفی مستور را دوست داشته باشید این کتاب را هم دوست خواهید داشت!
به شخصه خیلی ارتباط نگرفتم.
(این یادداشت از آن دسته است که به صورت غیرمستقیم به هم سبک خوانان من نهی می‌کند: سمت این کتاب نروید!)
      

        "بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم"

از طرح جلد تا نثر شیوا و ویراستاری‌اش، تماماً مجذوب و مبهوتش هستم. به قول کودکی همه ما؛ (۱۰ تا دوستش داشتم).
از بچگی با اشتیاق می‌نشستم و مباحث مرتبط با خوشنویسی را دنبال می‌کردم؛ تابلوی های خوشنویسی شده را با علاقه نگاه می‌کردم و گذر زمان را به ساعت مچی‌ام می‌سپردم و خودم از آن فارغ می‌شدم. 
این کتاب حس و حالی مانند همان تابلوهای خوشنویسی داشت. همان چشم‌انداز‌، همان تصویرسازی، همان قلب‌نوازی و همان پیچ‌وتاب ساده‌ی کلمات میان این داستان جا گرفته بود و چشم، احساس و کلی اگر بگویم وجود خواننده را احاطه می‌کرد.
دوست دارم به همه‌ی اطرافیانم، دوستانم و خوانندگان این یادداشت بگویم بیایید با هم میان کش و قوس کلمات این اثر احاطه شویم!
      

        "بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم"
امتیاز نصف به نظرم برایش مناسب است!
از ابتدا اگر شروع کنم، به واسطه‌ی همراه و هم‌پایم در نمایشگاه کتاب با آن آشنا شدم و خریدمش. اول به نظرم خیلی خاص آمد که با یک موضوع با این حد از بدیهی بودن بشود کتاب نوشت؛ بغل کردن...
کل کتاب کار نیم ساعت هم نبود. بعضی جملاتش هنوز هم فکرم را مشغول می‌کنند ولی با این وجود فکر می‌کنم صرفا جملات محبوب فضای مجازی شکل‌اند و در حد کتاب بودن نیستند!
و مشکلی که از ابتدا باهاش داشتم قیمتش بود که اصلا برای چندین جمله کوتاه به صرفه نبود و نیست.
به عنوان جمع‌بندی، انتظارم از برخی جملات بیشتر بود. دوست داشتم طولانی‌تر باشد. انتخاب موضوعش توسط نویسنده محترم جالب بود ولی پرداختن به آن به قدر کافی قوی نبود.
به صورت جدی پیشنهادش نمی‌کنم.
و در پایان و به نقل از نویسنده...
با احترام به تمام آغوش‌های بی‌بغل! 
      

        "بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم"
قالب نوشتار کتاب برایم جالب بود؛ نامه‌هایی خطاب به معشوق ولی برای استاد دانشگاه که قصد دارد اعتقادش را به او بشناساند.

به قول نویسنده کلمات کتاب دم کشیده بودند و به همین خاطر جملات کتاب رنگ خوش چایی دم کشیده را به خود گرفته بودند.
موضوع، قلم و قالب بسیار دلنشینی داشت.
ولی یک ستاره از امتیازش کم کردم چون حس کردم می‌توانست کشش بیشتری داشته باشد و در بندهایی که باید تاثیر بیشتری بگذارد؛ ولی افسوس که نشد و دست و دلم به دادن ۵ ستاره نرفت!
      

        اشعار این کتاب مثل موجی از عشق‌اند که آدمی در آن‌ها شنا می‌کند!
      

        "بسم‌اللّه‌الرحمن‌الرحیم"
در مخیله‌ی یک انسان عادی نمی‌گنجد که چطور ممکن است یک جوان ۳۰ ساله انقدر از خود گذشته باشد؟!
چطور می‌شود این حجم از رشادت‌ها و آزاده بودن را هضم کرد؟! واللّه که نمی‌شود...!

جدا از داستان حیرت‌آور کتاب، چگونگی تقدیر از قلم بی‌نظیر آقای ملاحسنی برایم مشهود نیست، هرچه گفته شود اصل موضوع را ابراز نمی‌کند و معتقدم ایشان در عرصه روایت‌نویسی حماسه‌ساز واقع شدند و خواهند شد.
روایت بسیار روان و دلنشین بود؛ و تا حد مطلوبی حس راوی را به خواننده منتقل می‌کرد. همچنین به نظرم جز ۱۰ روایت برتری بود که مطالعه کردم.
علاوه بر این اثر از این نویسنده باید به دو اثر تاثیرگذار دیگر از آقای نویسنده نیز اشاره شود؛ "یادت باشد" و "کاش برگردی" که هرکدام به نوبه‌ی خود بی‌نظیرند.

هرچه بنویسم اصل مطلب ادا نمی‌شود.
ولی موضوعی هست که به تازگی از آن مطلع شدم و احساس بیهودگی می‌کنم اگر در این یادداشت نسبتاً کوتاه از آن نگویم...
طبق عادت درحالی که مشغول مطالعه‌ی کتاب بودم اسم شهید را در گوگل سرچ کردم، در میان عکس‌ها و مطالب متعدد تیتری به چشمم خورد که نفسم را در سینه حبس کرد.《پدر شهید مدافع حرم مرتضی عبداللهی به شهادت رسید》 
کنجکاو شدم و بعد از کمی مطالعه متوجه شدم در اسفندماه ۱۴۰۳ طی یک حادثه آتش‌سوزی در مرکز نظامی‌ای که پدر‌بزرگوار شهید در آن فعالیت داشتند شربت شیرین شهادت توسط ایشان نوشیده شده است.
و خوشا به سعادتشان که روسپید شدند...!
      

        "بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم"
اولین مواجهه‌ی منثور من با حامد عسکری بود؛ به‌خاطر انسی که با اشعار این نویسنده داشتم با نثرش هم به راحتی ارتباط برقرار می‌کردم.
جملات کتاب احساساتم را قلقلک می‌داد و قلبم تماماً غم می‌شد.
از مقدمه‌ی کوتاهش می‌شد فهمید قرار است اشکت را دربیاورد.
بسیار اندوهناک، خوش‌خوان و در نهایت دوست‌داشتنی بود.

کاش روزی صدای کلمات این کتاب به گوش عالم برسد!
      

        "بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم"
به نقل قول از اطرافیان باید گفت زبانم قاصره...
سخت است قبول کنم این حجم از صبر، ایستادگی و فداکاری در یک فرد جمع شده است. 
برای توصیف این کتاب نمی‌دانم اول به کدام ویژگی بی‌نظیرش بپردازم؛ از قلم نویسنده بگویم؟! از شخصیت نقش اصلی کتاب بگویم؟! از ناباوری‌ام بر واقعیت این قصه بگویم که چقدر این حجم خوب بودن را دور میبینم؟!
نمی‌دانم، آنقدر دوستش دارم که بی‌اغراق با آن زندگی کردم.
بی‌شک در صدر کتاب‌هایی است که برای مطالعه‌اش دوستانم را تحت فشار می‌گذارم و بالاخص به همه زندگینامه خوانان پیشنهادش میکنم.
      

        "بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم"
نسخه صوتی این کتاب را گوش کردم و به راحتی با جریان داستان توانستم همراه شوم؛ به جرئت می‌گویم امروز هرچه درمورد "شمس" و "مولانا" می‌دانم برگرفته از این کتاب است.
این کتاب از زبان یکی از مریدان مولانا روایت شده که به نوبه‌ی خود جالب‌توجه است.
انتهای کتاب کمی جاذبه‌ی خود را از دست داد، ولی فقط کمی!
درکل با قلمی نسبتاً روان بیان شده است و اطلاعات متعددی را به خواننده منتقل می‌کند.
      

        "بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم"
خیلی روان و دلنشین روایت شده است. به طوری که میان حجم سنگینی از درس ها زمین گذاشتنش از من بر نمی‌آید.
من تا چند ماه پیش فکر می‌کردم سفرنامه اهمیت چندانی ندارد. این کتاب خلاف این عقیده را برایم ثابت کرد.
دومین کتابی‌ست که از آقای یامین‌پور می‌خوانم و سبک نوشتار ایشان با مغز و قلبم بازی می‌کند (حتی با وجود نقد هایی که به کتاب ارتداد داشتم قلم ایشان را دوست دارم) 
به شدت این کتاب را پیشنهاد میکنم!
      

        "بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم"
جالب ترین نکته این کتاب برایم این بود که خواهر بزرگوار شهید خود با قلم شیوایشان این روایت را به رشته‌ی تحریر درآوردند.
زیبا و قابل احترام بود.
      

        "بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم"
با قلم آقای جعفری زندگی می‌کنم.
بسیار روان و شیوا بود.
خیلی از سوال‌های بی‌پاسخم را جواب داد، مثلا چرایی علاقه فلسطینی ها به صدّام، درمورد حاج عماد مغنیه، امام موسی صدر و سیدحسن نصرالله...
و  به‌خاطر زمان مطالعم و  نزدیکی تاریخ تدفین و تشییع سیدحسن نصرالله خیلی احساس دوری نداشت و خیلی راحت‌تر مسائل را درک می‌کردم و دوست داشتم پیگیری کنم.
درکل اگر مثل من درمورد موارد مذکور بالا سوال دارید به‌شدت پیشنهادش میکنم. 
      

        "بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم"
جمع‌بندی خوبی داشت.
همچنین موضوع داستان را دوست داشتم هرچند ضعف های زیادی در مسیر روایت بود‌.
 ولی دوست داشتم بدانم سرنوشت احمد چه‌شد؟! آیا این شخصیت همان "احمد متوسلیان" است؟؟؟
شخصیت یونس به عنوان شخصی که فلسفه خوانده برایم تا انتهای کتاب کمی مبهم بود و دوست داشتم بیشتر به تفکرات بی‌طرفانه‌اش پرداخته شود(مثلا به جای تکرار بی‌شمار زخم پهلویش)
درکل خوب بود ولی انتظار بیشتری داشتم.