روایت های بسیار روان، دلنشین و بکر
        

          قلم کتاب بسیار روان و مناسب بود
شجاعت نویسنده حسابی به پر و پیمون بودن خاطرات کمک کرده بود
خاطرات جالبی از سرزمین زیتون و قادة النصر؛ 
از تلاش های های دکتر چمران و امام موسی صدر برای مبارزه با آن شر مطلق
تا سخنرانی های کوبنده سید عزیز... 
        

          روایت های فوق العاده و کمتر شنیده شده ای داره گذشته از این که شما را با تاریخ و فرهنگ لبنان آشنا میکنه و روح مقاومت در تمام صفحاتش موج میزنه به نظرم قلم اقای جعفری و کشش روایت ها خیلی خاص و فوق العاده ش کرده بود
        

          اوایل کتاب -تا جایی که نویسنده به لبنان میرسه و چالش‌های داخل اون- برای من خیلی جذاب بود اما وقتی روایت کردن‌ها شروع شد، از میزان جذابیتش کم شد ولی در کل جالب و جذاب بود 👌🏻

پ.ن:
درد؟! تیکه خاطرات شیخ عبدالعال توی بخش از محله‌ی معشوق
درد عمیق؟! روایت سخنرانی سید حسن نصرالله بعد از طوفان الاقصی توی بخش میدان سوزِ صهیونیست‌ها
عمیق‌ترین درد؟! رفتن لقب باعظمت ولی دردناک «شهید» پشت اسم سید حسن نصراللهِ عزیز در چاپ‌های بعدی کتاب 🥀
        

          هر بار که سفرنامه میخونم، حس بهتری نسبت به این سبک کتاب پیدا میکنم، مخصوصا اگر قلم نویسنده روان و گویا و خارج از اضافه گویی باشه.
جاده کالیفرنیا، در کنار یک سفر متفاوت به لبنان، اطلاعات ویژه ای نسبت به مردم مقاومت و نگرش آن ها به ویژه مردم لبنان میده.
معنای مقاومت رو بهتر درک میکنی و ایمان قوی رو در مردم آن سرزمین متوجه میشی.
و همچنین میتونی حس خستگی از  بی نتیجه موندن تا بهترین سفر عمر رو از ابتدا تا پایان کتاب تجربه کنی.
        

          شنیدی امام خمینی گفتن هر مسلمان یه سطل آب روانه اسرائیل کنه، نابودی ش قطعیه؟ من می گم سطل آب نه! آب دهان کافیه!
        

          جمله ی آخرش  پتک می شود توی سرم .
(( انگار زیتون های سرزمین اورشلیم رو به جز با خون فرزندانش نمی‌شه آبیاری کرد.))
        

          "بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم"
با قلم آقای جعفری زندگی می‌کنم.
بسیار روان و شیوا بود.
خیلی از سوال‌های بی‌پاسخم را جواب داد، مثلا چرایی علاقه فلسطینی ها به صدّام، درمورد حاج عماد مغنیه، امام موسی صدر و سیدحسن نصرالله...
و  به‌خاطر زمان مطالعم و  نزدیکی تاریخ تدفین و تشییع سیدحسن نصرالله خیلی احساس دوری نداشت و خیلی راحت‌تر مسائل را درک می‌کردم و دوست داشتم پیگیری کنم.
درکل اگر مثل من درمورد موارد مذکور بالا سوال دارید به‌شدت پیشنهادش میکنم. 
        

          کتاب  از نیمه به بعد پر از روایتهای جالبه....
        

          سابقه ذهنی خوبی از نویسنده نداشتم. در کتاب قبلی‌اش جاده یوتیوب به‌نام سفرنامه سوریه روایت یک شهید را قالب کرده بود که بدجور تو ذوقم خورده بود. همین باعث شد با وجود خرید جاده کالیفرنیا چندبار آن به دست گرفتم و نتوانستم شروع کنم. وقتی هم که شروع کردم، ماجرا این بود که نویسنده با قول‌هایی که از دوستان قدسی‌اش می‌گیرد و البته اصرار خودش راهی لبنان  می‌شود و آنجا لنگ می‌ماند و مدام غر می‌زند. 
تازه از صفحه ۱۲۰ است که با جلب نظر سفیر ایران در بیروت و کمک‌های او، کتاب شروع می‌کند به روایت.
انصافا روایت‌های خوبی دارد از تلاش‌های امام موسی صدر، فلسطینی‌های ساکن لبنان و مجاهدان پیشکسوت. بهتر از آن چیزی است که انتظارش را داشتم.
        

          از روز که با قلم آقای جعفری همراه شدم متوجه انتخاب سوژه های ناب و تکرارنشدنی برای کتاب هایشان شدم جاده کالیفرنیا هم مشمول همین اتفاق است.
شروع جاده کالیفرنیا، دقیقا مثل طوفان الاقصی است پر از غافلگیری اگر در متن روی جلد کتاب نوشته نشده بود؛ سفرنامه لبنان با طعم طوفان الاقصی با خودم می گفتم قراره سفرنامه آمریکای آقای جعفری رو بخونیم..اما بعد از شروع کتاب خیلی خیلی غافلگیر می شید.
کتاب سفرنامه زیاد مطالعه کردم و در رابطه با لبنان هم قبلاً مطالعه داشتم اما مطالب کتاب جدید و دست اول بود بخصوص بخش های مربوط به شهید صدر و شهید چمران، جریان هواپیما ربایی واقعا جذاب بود.
متن داستان کشش و تعلیق فوق العاده‌ای داشت 👌🏻
چقدر خوب علت علاقه فلسطینی ها به صدام و چهره دو روی صدام برای مخاطب تبیین شده بود.
یکی دیگر از دستاوردهای زیبای کتاب آشنایی با مردم سوپر حزب اللهی لبنان بود.. این میزان از ایمان، مقاومت و ایستادگی واقعا ستودنی بود البته که ارزشمندی این روایت ها به بدون سانسور روایت شدنشون بود.
صفحات پایانی کتاب رو که ورق می زدم همون جا که جوانان سوری سر از پا نمی شناختند برای شنیدن آوای رهبرشان و با شعار لبیک نصرالله او را همراهی می کردند در همان لحظه به ناگاه آوار دنیا برسرم ریخت یادم آمد به هنگام خرید کتاب یعنی در اواخر تابستان ۱۴۰۳ جسم سید هنوز با ما بود و الان 🥺 باورم نمی شد که اسم سیدحسن در کتاب در چاپ های بعدی قرار است با پسوند شهید همراه شود.😭
و نکته دوست داشتنی کتاب برای بنده مفهوم انتظار بود... کتاب همراه با فصل وصل انتظار است دقیق تر بگویم کتاب بی انتظار معنا ندارد.. انتظار برای وطن، انتظار برای لمس خاک آشنا، انتظار برای بغل کردن سرزمین مادری، انتظار برای نفس کشیدن در باغ های پر زیتون سرزمین فلسطین و در نهایت انتظار برای رسیدن منجی بشریت مهدی موعود‌(عج)💚

تنها نقدم برکتاب این است؛ ای کاش تصاویر کتاب رنگی چاپ شده بود برای درک بهتر مخاطب.

قلمتون مانا جناب جعفری به امیدخواندن سفرنامه طریق القدس شما در همین روز های نزدیک 🇯🇴
        

          خرده روایت های لبنان، این‌کتاب برای من ارزش خواندن داشت. خیلی راحت روایت شده بود، نویسنده تلاش نکرده بود خودش را آدم‌ عجیب و غریبی در فضای معنوی عجیب غریبتری توصیف کند! جوان های ضاحیه بیروت را بدون‌روتوش به تصویر کشیده بود ،‌ درحالی که شلوارک پوشیده اند و‌درفضایی که آمیخته با دود سیگار و قلیان است.‌اردوگاه های فلسطینی و‌ آوارگان فلسطینی را تقدیس نکرده بود.‌ از نگاه های متعصب قومی-عربی،‌ تا ناآگاهی و ظهور تکفیری ها ما بین آوارگان ، درکنار آن نجابت و امید دائمی. آن دسته آدم های سرنوشت ساز... همه را با هم دیده بود و‌ نوشته بود. شاید نویسنده راه گریزی از پراکندگی روایت نداشت اما همین‌پراکندگی از جنس سفری ناگهانی و بدون برنامه بود به سبک جاده کالیفرنیا!
        

          

اولین و مهم‌ترین نقطه قوت این کتاب، سوژه است. کرانه‌ی باختری همیشه یکی از داستان‌دارترین  لوکیشن‌های جهان بوده است، پیامبران مهمی را به خود دیده است و نیز جنگ‌های بسیاری را. 
لبنان برای ما کشورِ کشف نشده‌ای است. غریبه نیست، اما پیچیده‌تر و لایه‌لایه‌تر از آن است که فهم عمومیِ کنونیِ ما را بتوان شناخت راضی‌کننده‌ای از لبنان محسوب کرد. جدا از فهم عمومی، در لایه‌ی نخبگان نیز کج‌فهمی از واقعیت‌های جامعه لبنان، بیداد می‌کند. این را رضا امیرخانی در سفرنامه‌ی لبنانش و ملاقاتی که با سیدحسن نصرالله دارد خوب بیان می‌کند.
در جهانِ پس از طوفان‌الاقصی نیز این منطقه‌ی سرسبز و حاصلخیز، هم‌چنان خبرخیز و داستان ساز است. نویسنده درست در چنین روزهایی است که بار سفر می‌بندد و از نوارِ زردِ مشکلات امنیتی، نظامی و مالی رد می‌شود تا هر طور شده خود را به لبنان برساند. درست در روزهایی که سفر به لبنان، آرزوی ناممکنِ خیلی از ما مردم عادی است، اما نویسنده خبرنگار سمجی است ک بدون تشریفات رسمی،  گاهی با بلیط قرضی و بدون غذای هواپیما و گاهی ترک موتور عضو حزب الله مسیرش را طی می‌کند. موضوع جاده کالیفرنیا بیش از آنکه لبنان باشد، لبنانِ در جنگ، لبنانِ پس از طوفان‌الاقصی است.  لحن شوخ و روان نویسنده، ذهنیت ساده و بدون تعارفش با خود و مخاطب و البته سماجت‌ش برای ته‌وتوی همه‌چیز را درآوردن از دیگر ویژگی‌های  این کتاب است  بنابر ذائقه‌ی مطالعاتی‌تان، می‌توانید خوب یا بد بدانید.
کتاب مملو از داستان‌ها و خرده روایت‌هایی است از اتفاقات غم انگیزِ این روزهای لبنان که نویسنده گاه به لطف تقدیر و گاه به مددِ سماجت‌ش به دست آورده. 
سفر ماجراجویانه نویسنده به درون حزب‌الله و مکالماتِ شکل گرفته در این حین نیز فرصت خوبی برای شناختی درونی‌تر و واقعی‌تر از حزب‌الله است.

        

          محمدعلی جعفری، نویسنده جوانی که سرش درد میکند برای روایت. آن هم روایتی که بکر باشد و ناشنیده. همین می شود که بدون هیچ دعوتی و حتی بدون داشتن رابط و آشنایی آن سوی مرز، با هزینه شخصی خودش پا می شود و می رود کشور غریب.
سفر در سال ۱۴۰۲ است. چندماهی  بعد از ماجرای طوفان الاقصی. درست زمانی که زمزمه هایی برای ورود رسمی حزب الله به جنگ به میان آمده.
جعفری همانطور که آمدنش با تشریفات رسمی و دیپلماتیک و کلیشه های سفرای هیئات خارجی نبوده، زیست چند روزه اش در لبنان هم به همین منوال است. او نمی نشیند یک گوشه تا هرآنچه دور و برش هست و هر اتفاقی که رخ می دهد را روایت کند؛ بلکه این در و آن در می زند و از این محله به آن محله می رود و خود را به آب و آتش می زند تا آدم هایی را بیابد که خاطرات شنیدنی و نشنیده ای دارند از نسبت خودشان با این جنگ وجودی. از تجربه های زیسته ای هیجان انگیز دربرابر نامشروع ترین موجود دنیا. و الحق که مورد های خوبی را هم شکار می کند. از آوارگان فلسطینی ای که هفتاد سال است در اردوگاه های لبنانند و همچنان خود را متعلق به این خاک نمی دانند و رویای بازگشت دارند.. تا دوستان و شاگردان امام موسای صدر و آقامصطفای چمران در تشکیلات امل.
بسیاری از روایت های کتاب را قبل از چاپ، در کانال شخصی نویسنده خوانده بودم؛ با این حال از خواندن مجددشان اصلا دلزده نشدم.
کتاب از نظر ویراستاری کم‌دقتی هایی دارد و معلوم است که برای آماده سازی اش عجول بوده اند.
درکل، از خواندنش لذت بردم.
قلمتان مستدام آقای جعفری..
ان شا الله به همین زودی ها سفرنامه بیت المقدستان را بخوانیم ((:
        

          کتاب روایت و خاطرات ناب و دست اولی داشت.
جوری که دوست داشتم تموم نشه و خاطرات مردم مظلوم فلسطین و لبنان رو ثبت و ضبط کنه.
چقدر از این خاطرات زیر خاک مدفون شده، خدا می‌دونه.
بعد مطالعه کتاب، حس بی‌نظیری دارم.
به امید آزادی فلسطین شریف
        

          وی پس از شنبه‌ای آرام و پس از بازگشت از مدرسه، بسته‌ی پستی پاره شده‌ی خود را ملاقات نمود
        

          کتاب قشنگ و خوبیه و بهمون کمک میکنه با یک سری مجاهدت های بچه‌های مقاومت آشنا بشیم و به نظرم در این برهه خوندنش خالی از لطف نیست.
        

          محمد علی  جعفری از نویسنده های مورد علاقه منه. قلمش روان و پر از توصیف های شیرینه
جاده یوتیوب رو قبلا ازش خوندم که دوباره هم میخوام بخونم، خوب بود
این کتاب هم همینطور
الان خوندن این کتاب نیازه
احتیاج داریم بدونیم آدم هایی که چند ساله دارن با اسرائیل میجنگن، چطور زندگی می کنن... 
به هر حال ما هم دیگه وارد جنگ مستقیم شدیم...
مردم باید بدونن جریان زندگی تو جنگ متوقف نمیشه، بلکه شدتش بیشترم میشه... 
        

          اگر ما 20 کتاب مشابه این داشتیم، احتمالاً امروز وضعمان دگرگونه بود. شاید حتی شهادت‌های این یک سال، لااقل این‌گونه، رقم نمی‌خورد. 
داشتن 20 کتاب مشابه، یعنی 20 نفر که به محض دیدن طوفان الاقصی، شیرجه بزنند توی خطر. حالا غزه راهشان نمی‌دهند، خودشان را می‌رسانند لبنان. تا نزدیک مرز اسرائیل می‌روند. 
داشتن 20 کتاب مشابه، یعنی 20 نفر که بفمهند امروز کلمه به اندازه تیر جنگی، در صحنه نبرد کار می‌کند. یعنی 20 نفر که نامید نیستند از شنیده شدن فریادشان توسط ناشران و مدیران و مسئولان رسانهای، چون می‌فهمند ما داریم از بی‌کلمگی، جان می‌سپاریم. 
وجود 20 کتاب مشابه، یعنی چندین وجود ناشر که می‌دانند باید به اتفاق عظیمی چون طوفان الاقصی واکنش نشان داد. یعنی ناشران زیادی در ایران، درکی از محیط زندگی شان دارند. سرشان را نکرده‌اند زیر برف، یا بدتر توی آخور، پی پول. 
چاپ کتاب بیستم از این جنس، یعنی از آثار قبلی استقبال شده و مخاطب منتظر کتاب بعدی این رده است. یعنی مخاطب می‌فهمد که اصل ماجرا را باید توی کتاب دنبال کند، نه عکس و دو تا جمله اینستا و ایتا. یعنی امید نویسنده‌ها به اثرگذاری کلمه، نه زائده فرهنگ شدن کلمات. 
چاپ کتاب بیستم یعنی در ایران گوشی هست که بتواند مصالح خودش را بفهمد و تصمیمی از سر دانایی بگیرد، نه تصمیمات عجولانه و کورکروانه و از سر لجبازی. نه که فقط خشم و حرص منشأ تحریک ما باشد برای انجام کاری، ولو به قیمت نابودی خودمان، گروهمان و ملت ایران تمام شود. یعنی گذر از سن کودکی. یعنی ورود به سنی که دیگر نیازی به قیمی غیرایرانی نداشته باشیم.