اوایل کتاب -تا جایی که نویسنده به لبنان میرسه و چالش‌های داخل اون- برای من خیلی جذاب بود اما وقتی روایت کردن‌ها شروع شد، از میزان جذابیتش کم شد ولی در کل جالب و جذاب بود 👌🏻

پ.ن:
درد؟! تیکه خاطرات شیخ عبدالعال توی بخش از محله‌ی معشوق
درد عمیق؟! روایت سخنرانی سید حسن نصرالله بعد از طوفان الاقصی توی بخش میدان سوزِ صهیونیست‌ها
عمیق‌ترین درد؟! رفتن لقب باعظمت ولی دردناک «شهید» پشت اسم سید حسن نصراللهِ عزیز در چاپ‌های بعدی کتاب 🥀
        

          هر بار که سفرنامه میخونم، حس بهتری نسبت به این سبک کتاب پیدا میکنم، مخصوصا اگر قلم نویسنده روان و گویا و خارج از اضافه گویی باشه.
جاده کالیفرنیا، در کنار یک سفر متفاوت به لبنان، اطلاعات ویژه ای نسبت به مردم مقاومت و نگرش آن ها به ویژه مردم لبنان میده.
معنای مقاومت رو بهتر درک میکنی و ایمان قوی رو در مردم آن سرزمین متوجه میشی.
و همچنین میتونی حس خستگی از  بی نتیجه موندن تا بهترین سفر عمر رو از ابتدا تا پایان کتاب تجربه کنی.
        

          شنیدی امام خمینی گفتن هر مسلمان یه سطل آب روانه اسرائیل کنه، نابودی ش قطعیه؟ من می گم سطل آب نه! آب دهان کافیه!
        

          جمله ی آخرش  پتک می شود توی سرم .
(( انگار زیتون های سرزمین اورشلیم رو به جز با خون فرزندانش نمی‌شه آبیاری کرد.))
        

          "بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم"
با قلم آقای جعفری زندگی می‌کنم.
بسیار روان و شیوا بود.
خیلی از سوال‌های بی‌پاسخم را جواب داد، مثلا چرایی علاقه فلسطینی ها به صدّام، درمورد حاج عماد مغنیه، امام موسی صدر و سیدحسن نصرالله...
و  به‌خاطر زمان مطالعم و  نزدیکی تاریخ تدفین و تشییع سیدحسن نصرالله خیلی احساس دوری نداشت و خیلی راحت‌تر مسائل را درک می‌کردم و دوست داشتم پیگیری کنم.
درکل اگر مثل من درمورد موارد مذکور بالا سوال دارید به‌شدت پیشنهادش میکنم. 
        

          کتاب  از نیمه به بعد پر از روایتهای جالبه....
        

          سابقه ذهنی خوبی از نویسنده نداشتم. در کتاب قبلی‌اش جاده یوتیوب به‌نام سفرنامه سوریه روایت یک شهید را قالب کرده بود که بدجور تو ذوقم خورده بود. همین باعث شد با وجود خرید جاده کالیفرنیا چندبار آن به دست گرفتم و نتوانستم شروع کنم. وقتی هم که شروع کردم، ماجرا این بود که نویسنده با قول‌هایی که از دوستان قدسی‌اش می‌گیرد و البته اصرار خودش راهی لبنان  می‌شود و آنجا لنگ می‌ماند و مدام غر می‌زند. 
تازه از صفحه ۱۲۰ است که با جلب نظر سفیر ایران در بیروت و کمک‌های او، کتاب شروع می‌کند به روایت.
انصافا روایت‌های خوبی دارد از تلاش‌های امام موسی صدر، فلسطینی‌های ساکن لبنان و مجاهدان پیشکسوت. بهتر از آن چیزی است که انتظارش را داشتم.
        

          خرده روایت های لبنان، این‌کتاب برای من ارزش خواندن داشت. خیلی راحت روایت شده بود، نویسنده تلاش نکرده بود خودش را آدم‌ عجیب و غریبی در فضای معنوی عجیب غریبتری توصیف کند! جوان های ضاحیه بیروت را بدون‌روتوش به تصویر کشیده بود ،‌ درحالی که شلوارک پوشیده اند و‌درفضایی که آمیخته با دود سیگار و قلیان است.‌اردوگاه های فلسطینی و‌ آوارگان فلسطینی را تقدیس نکرده بود.‌ از نگاه های متعصب قومی-عربی،‌ تا ناآگاهی و ظهور تکفیری ها ما بین آوارگان ، درکنار آن نجابت و امید دائمی. آن دسته آدم های سرنوشت ساز... همه را با هم دیده بود و‌ نوشته بود. شاید نویسنده راه گریزی از پراکندگی روایت نداشت اما همین‌پراکندگی از جنس سفری ناگهانی و بدون برنامه بود به سبک جاده کالیفرنیا!
        

          محمدعلی جعفری، نویسنده جوانی که سرش درد میکند برای روایت. آن هم روایتی که بکر باشد و ناشنیده. همین می شود که بدون هیچ دعوتی و حتی بدون داشتن رابط و آشنایی آن سوی مرز، با هزینه شخصی خودش پا می شود و می رود کشور غریب.
سفر در سال ۱۴۰۲ است. چندماهی  بعد از ماجرای طوفان الاقصی. درست زمانی که زمزمه هایی برای ورود رسمی حزب الله به جنگ به میان آمده.
جعفری همانطور که آمدنش با تشریفات رسمی و دیپلماتیک و کلیشه های سفرای هیئات خارجی نبوده، زیست چند روزه اش در لبنان هم به همین منوال است. او نمی نشیند یک گوشه تا هرآنچه دور و برش هست و هر اتفاقی که رخ می دهد را روایت کند؛ بلکه این در و آن در می زند و از این محله به آن محله می رود و خود را به آب و آتش می زند تا آدم هایی را بیابد که خاطرات شنیدنی و نشنیده ای دارند از نسبت خودشان با این جنگ وجودی. از تجربه های زیسته ای هیجان انگیز دربرابر نامشروع ترین موجود دنیا. و الحق که مورد های خوبی را هم شکار می کند. از آوارگان فلسطینی ای که هفتاد سال است در اردوگاه های لبنانند و همچنان خود را متعلق به این خاک نمی دانند و رویای بازگشت دارند.. تا دوستان و شاگردان امام موسای صدر و آقامصطفای چمران در تشکیلات امل.
بسیاری از روایت های کتاب را قبل از چاپ، در کانال شخصی نویسنده خوانده بودم؛ با این حال از خواندن مجددشان اصلا دلزده نشدم.
کتاب از نظر ویراستاری کم‌دقتی هایی دارد و معلوم است که برای آماده سازی اش عجول بوده اند.
درکل، از خواندنش لذت بردم.
قلمتان مستدام آقای جعفری..
ان شا الله به همین زودی ها سفرنامه بیت المقدستان را بخوانیم ((:
        

          کتاب روایت و خاطرات ناب و دست اولی داشت.
جوری که دوست داشتم تموم نشه و خاطرات مردم مظلوم فلسطین و لبنان رو ثبت و ضبط کنه.
چقدر از این خاطرات زیر خاک مدفون شده، خدا می‌دونه.
بعد مطالعه کتاب، حس بی‌نظیری دارم.
به امید آزادی فلسطین شریف
        

          وی پس از شنبه‌ای آرام و پس از بازگشت از مدرسه، بسته‌ی پستی پاره شده‌ی خود را ملاقات نمود