کتاب مجموعا شامل ۳۷ غزل است . تلمیحات تکراری است ؛ به طوری که قبل از شروع هر غزل می توان پیش بینی کرد که کدام تلمیحات به کار رود ؛ اما مضامین نویی که حاوی آشنایی زدایی های جالبی باشد نیز به چشم می‌خورد.
        

          نظرم تخصصی نیست. 
 وارد شدن به فضای ذهنی عاشقی در دوران قاجار و اصطلاحاتی که برای آن به کار گرفته می‌شد برایم تازگی داشت.
        

          جالب بود، در حد اشعار عادی این روزها
        

          بیاید نگیم شاعر
باید بگیم دل نوشته‌هایی با وزن خاص
قشنگ و دل نشین
        

          بسم‌ الله

۳۷ غزل عاشقانه 
مجموعه‌ای از تک بیت‌های نسبتاً جذاب
البته این دو بیت استثنا است.
با من برنو به دوش یاغی مشروطه خواه
عشق کاری کرده که تبریز میسوزد به اه
بعدها تاریخ میگوید که چشمانت چه کرد
با من تنهاتر ازستارخان بی سپاه

گاهی هم نمه هایی از طنز بین بعضی شعرها دیده می‌شود.
مثلاً
تو دو شانه داری و اندوه انبوه مرا
فرش پانصد شانه ی تبریز هم باشد کم است

یا این بیت
عشق قلیانی ست با طعم خوش نعنا دوسیب
می کشـــی آزاد باشی، مبتَــلاتر می شَــوی

کُلَّاً بخوانید، خوب است، غزل هرچه باشد خوب است.
        

          آخرین غزل رو از زبان خود شاعر در قاب تلویزیون دیدم، شنیدم و چشیدم. خیلی دلنشین بود برای همین سرمه‌"ای" را به چشم هایم کشیدم
ای کاش شعر های مربوط به یوسف و زلیخا  و مشروطه فصل جدا از هم داشت همین...
        

          شاید توقع من از حامد عسکری بالاست که این غزل‌ها به چشم‌ام نیامد.
        

          آغوش تو حق داشت سرم را نشناسد
حق داشت سر در به درم را نشناسد

انبوه غمی نیست که سنگین و سترون
ابعاد نحیف کمرم را نشناسد

دنیای عجیبی است چگونه بپذیرم؟
که هم قفسم عطر پرم را نشناسد

در شهر نمانده ست درختی که به یادت
بر سینه خود ضربدرم را نشناسد

من کور شدم چشم به دروازه‌ی کنعان
ای کاش زلیخا پسرم را نشناسد
        

          حامد عسکری غزل‌سرای چیره دستی ست و به حق در این کتاب هم خوب تونسته مخاطب رو سحر کنه با غزلیات زیباش
        

          توقع ام خیلی بیشتر از اینا بود...
        

          کتابی دوست داشتنی.
        

          هر شب عمرم به یادت اشک می‌ریزم ولی
بعد حافظ‌خوانی شب‌های یلدا بیشتر..
 درمورد حامد عسکری نمیشه حرف زد. فقط باید غرق بشی توی کلماتش
        

          غزل‌های حامد عسکری را باید جدا و منفرد خواند، شاید این‌گونه ارزش شاعری او دیده شود. اگر نه در این مجموعه‌اش زلیخا و یوسف جولان می‌دهند و بعد از خستگی و کوفتگی از دویدن بین این غزل و آن غزل چند صفحه‌ای را استراحت می‌کنند و کار را به دست یاغی‌های قاجاری و برنو به‌دوش‌های قهرمان مشروطه‌خواه می‌سپارند.
در حقیقت تلمیحات و اشارات مکرر ملال‌آور است؛ اما نمی‌توان گفت حامد عسکری با قلب‌ ما بازی نکرده و ما را سر شوق نیاورده‌است.
سه ستاره برای این شوق کافی‌ست؛ البته اگر نام مجموعه یوسف و زلیخا بود یک ستاره بیشترش می‌دادیم.