فقط به کتاب‌هایی که باز هم می‌خوام بهشون سر بزنم پنج ستاره می‌دم و مطمئنم که این کتاب از اون دست کتاب‌هاست.
این کتاب، ترکیبی از نگاه فلسفی، عرفانی و اجتماعی به موضوعاتی مثل عشق، روابط انسانی و معنویته.  انتقاد از عشق رمانتیک و مصرف‌گرا،  تقدیس دوست داشتن  و پیوندش با معنویت  جذاب‌ترین چیزی بود که در خیلی از نوشته‌ها دنبالش گشته بودم و بالاخره اینجا با هنرمندی تمامِ نویسنده پیداش کردم.
شریعتی دوست داشتن رو یک مسئولیت می‌دونه که  نیازمند خودشناسی و دیگرشناسیه. این نوع رابطه نه بر پایه نیازهای فردی، بلکه بر اساس احترام متقابل، تعهد اخلاقی و تلاش برای رشد مشترک استواره. (زیبا نیست؟)
برخلاف نظر برخی، بنده نظر نویسنده درمورد عشقِ حقیقی (که دوست داشتن معرفی میشه)  آرمانی و دور از واقعیت نمی‌دونم؛ دوست داشتن از نگاه اون  فرایندی معنویه که انسان رو به «خداگونه شدن» نزدیک میکنه، محبتی مثل حس خاک به گیاهی که تو دل‌ش نم نم رشد کرده و هر روز ریشهٔ این تجربه ناب، عمیق و عمیق‌تر میشه...
این توصیفِ شجاعانه و ژرفیه!
      

        اگر بخوام برای این جلد اسمی انتخاب کنم، حتما می‌شه «آهِ سرد». 
رنج از دست دادن و ذوقِ نصف نیمه‌ی وصال در  این ماجرا سرگردان بود. هر کس، چیزی یا کسی رو از دست داده بود؛ نویسنده راشل رو از آنتوان، خونه رو از ژاک، ژاک رو از ژیز، سلامتی رو از اسکار و خانواده رو از مادموازل دزدیده بود. انگار تُنگ محزون این جلد با شکسته‌های قلب شخصیت‌هایی ساخته شده بود که سعی می‌کردن کمی زندگی کنن.
با توصیف‌های دقیق دوگار، در قلب ماجرا بودم و رعشه‌های تنِ تیبوی بزرگ، من رو هم می‌لرزوند و گاهی اشک رو روی گونه هام سُر می‌داد. با آنتوان مضطرب می‌شدم و با ژاک نفرت آمیخته با محبت رو لمس کردم. 
و اما ژیز...
ژیز با چهرهٔ گندم‌گون، چشم‌های مشکی اشک‌آلود و پیکر نحیف‌ش انگار که آهنگ گلِ ارکیدهٔ ایلیا منفرد رو برام زمزمه می‌کرد. دخترِ بی‌چاره...که طوفان درد آروم نداره!
نامه‌های آقای تیبو هم باعث می‌شد که مور مور بشم؛ از ترس این‌که چقدر آدم‌های اطراف‌مون می‌تونن برامون ناشناخته باشن و ترسناک‌تر این‌که ناشناخته هم از پیش‌مون برن...
خلاصه که این جلد مهربون نبود؛ ولی دوست‌ش داشتم.
      

        نکات « انسان در دو فصل» در مقایسه با کتاب اول،  همانطور که در ناگفته‌های کتاب گفته شد، پراکنده بود؛ این پراکندگی اما ضد و نقیض نداشت فقط بسیار سوال برانگیز بود. سوال های زیادی در ذهنم شکل گرفته است که دوست داشتم نویسنده پاسخ‌ش را برایم بگوید. حیف...
نیاز به مطالعهٔ دوباره دارم و زمانی که مطالب را کامل آموختم پنج ستاره می‌دهم.
      

        مسئولیت و سازندگی ؛ کاربردی‌ترین کتاب تربیتی ‌ای است که تا به حال مطالعه کرده‌ام. نکات واقعی و شگفت‌انگیزی که در  بخش روحیات ِ مختلف بود که باعث می‌شد فکر کنم کتاب را برای من نوشته‌اند؛ فقط برای من. 
از ویژگی‌های یک مربی برتر تا اهداف تربیتی، از عوامل  شکل‌گیری ضعف‌های روحی تا  انگیزه‌ها و طرز برخورد با آن‌ها، همه یک جا جمع شدند تا خواننده را در مرکز زمین پیچیده تربیت  قرار داده، نقشهٔ راه را برای‌ش تشریح کرده  و به بازی بگیرند.
کتابی که باز هم به آن بازخواهم گشت، باز خواهم آموخت و برای نبودن استاد صفایی حائری حسرت خواهم خورد. 
      

        غزل‌های حامد عسکری را باید جدا و منفرد خواند، شاید این‌گونه ارزش شاعری او دیده شود. اگر نه در این مجموعه‌اش زلیخا و یوسف جولان می‌دهند و بعد از خستگی و کوفتگی از دویدن بین این غزل و آن غزل چند صفحه‌ای را استراحت می‌کنند و کار را به دست یاغی‌های قاجاری و برنو به‌دوش‌های قهرمان مشروطه‌خواه می‌سپارند.
در حقیقت تلمیحات و اشارات مکرر ملال‌آور است؛ اما نمی‌توان گفت حامد عسکری با قلب‌ ما بازی نکرده و ما را سر شوق نیاورده‌است.
سه ستاره برای این شوق کافی‌ست؛ البته اگر نام مجموعه یوسف و زلیخا بود یک ستاره بیشترش می‌دادیم.
      

        مختصر می‌گویم؛ بوسیدنی   بود و خوش قواره. لطیف مانند لمس کردن دستان نوزادی  که  چند ساعتی‌ست مهمان دنیا شده و گاهی زبر و شکننده مثل بغض‌های  نیمه‌شب. درست مانند زیر و زَبَر زندگی. 
      

        از  «مردی در تبعید ادبی» بسیار می‌توان گفت، یادداشت برداشت و آموخت؛ پیشنهاد می‌کنم که اگر به حکمتِ اسلامی علاقه دارید، دل به مسیر سبز زندگی محمد قوامی شیرازی، بسپارید؛ چرا که می‌تواند فرش قرمزی برای مطالعه در حوزه عرفان و حکمت باشد.
شاید در سرانجام کتاب، شما هم دلتان بخواهد که هم‌سفر ملاصدرای شیرازی بودیم و نهایت در روستای کَـهَـک، در حجــره‌ای ساده و آراسته به قفسه‌های چوبی، به رونویسیِ «اسفارِ اربعه» مشغول بودیم؛ همراه نوشیدن شربت بهار‌ نارنجی که با عصاره دل ساخته شده...
      

        اگر برای «آنه شرلی» و دنیای‌ش دل‌تنگ هستید، انتخاب خوبی‌ست. داستان سراسر کلیشه‌ست؛ اما دوست‌داشتنی. 
در خط داستانی هیچ چیز، غیرقابلِ پیش‌بینی نخواهد بود و شما در یک قایق آشنا روی رودخانه‌ای در دل پاییز که پیش از این داستان تابستان‌ش را بار‌ها دیده و خوانده‌اید، سفری تکراری ولی شیرین را طی می‌کنید. 
شخصیت‌های زن در داستان‌های مونتگمری، تغییر محسوسی نداشته و تنها به کالبدهای جدیدی سفر می‌کنند؛ گویی یک‌جور قانون پایستگی‌ نقش اصلی را دنبال می‌کند؛ پس «والنسی» را همان «آنه» بدانید، کمی بزرگ‌تر، غمگین‌تر و ناخوش‌احوال.
در نهایت، شنیدن‌ش با صدای گویندگان خوش‌صدا بهتر از خواندن‌ش است.
      

        رینتارو گفت: «کتاب‌ها به ما یاد میدن که به دیگران اهمیت بدیم.» و من این جمله را بسیار پسندیدم...
کتاب به سادگی مرز بین واقعیت و آرمان گرایی درباره کتاب‌دوستی را بیان می‌کند؛ نه آن‌چنان فاخر اما صمیمی و رنگی. 
نسخه صوتی این کتاب به روایت امیررضا قلی‌نژاد، عصری دلپذیر را برایم رقم زد. 
      

        «تنها گریه کن»  توصیفی بود دقیق از لحظاتی که با این کتاب گذراندم. تنها خواندم‌ش و بسیار گریستم.
 اگر با مادران شهدا زندگی کرده؛ یا دست‌کم ملاقات‌شان کرده باشید، یک نکته در سرگذشت  آن‌ها بیش‌‌ از دیگر نکات می‌درخشد، اکسیر «صبر». نمی‌دانم چقدر باید بگذرد، یا چه انقلابی رخ دهد و از کدام  سنگلاخِ رشد عبور کرد که به‌ چنین گوهری تبدیل شد؛ زنی که گوشه‌ای ارزشمند از دارایی‌ش  را در چند ثانیه، بلکه کمتر از دست بدهد و  همچنان توان قربانی کردن ته مانده داشته‌هایش را هم داشته باشد. طی این مسیر بی الگویی که خود، قله ایثار را بارها فتح کرده باشد، ممکن نیست. زنی که زن بودن برای‌ش فراتر از تن  و  زرق و برق است.  :)
«تنها گریه کن» را تنها بخوانید و با عشق به استقبال گریستن بروید؛ که گریستن، پیکر قلب را زیبا می‌تراشد. «تنها گریه کن» را به تمام  آن‌هایی که «زن» را نه در حاشیه، که در متنِ ساختن انسانِ ناب می‌دانند، هدیه کنید و اگر مادری می‌کنید به افسونِ «تنها گریه کن» پناه ببرید که افسوس‌ش را نخورید. 
      

        من با کتاب‌ها، بیشتر از فیلم‌ها، موسیقی‌ها و مستند‌ها  گریستم...
با «کتابِ آه» بیشتر از هر کتاب دیگری!

      

        «من با خدای کوچکم قهرم!» کتابی که بیشتر از هر کتاب دیگری به درد «انجمن کتاب‌خوانی» مدرسه درمان بود.(البته تا به این‌جا، صفحه ۸۰، درس چهارم)
در میان راه آمدم برای‌تان بنویسم؛ از کتابی که با دانش‌آموزانم می‌خوانیم و با هم نقدش می‌کنیم. آمدم بنویسم که اگر نوجوانی سراغ دارید؛ نگران روح‌ش هستید و دوست‌ش دارید، این کتاب را به او هدیه دهید. نه برای اینکه لا به لای برگه‌های این کتاب معجزه‌ای در مورد شناخت خدا رخ می‌دهد، نه! تنها برای اینکه این کتاب صادق است، بسیار صادق و نوجوانان صداقت را دوست دارند.
عباسی ولدی می‌گوید که خدا برای‌مان به چه شکل معرفی شده و در حقیقت چیست و ما باید چگونه باشیم.
اگر شما هم مانند من، به هر طریقی با نوجوانان ارتباط دارید، این کتاب را داشته باشید. :)
      

        یاداشت‌های محمد صالح علا با برخورد به امواجِ بلند قد و دشوارِ دریای سرنوشت در روزهای  دور، و با دردی عمیق ناشی از یک بیماری نادر، آغاز می‌شود؛ با صحبت از «زندگی چیزی نیست جز ملال» در کودکی‌اش، با بیماری‌ای که معلوم نمی‌شود چیست، از کجا آمده و در روزهای آغازین بلوغ به کجا می‌گریزد؟ راستش خیلی از  حرف‌های این مجموعه را فقط نویسنده می‌فهمد و بس...
از میان تمام تجربه‌هایش، تنها مسابقات شعرخوانی در دبیرستان البرز و ملاقات با سیمین بهبهانی بود که من و آقای صالح علا را  به یک میزان سر شوق آورد. دلبستگی‌اش به رمان با «ژان وال‌ژان»  و ایفای نقش‌ش در تئاتر دانش‌آموزی ، شبیه روزگار من با کتاب «قصه جزیره گنج‌ها» بود و جبران تمام عاشقانه‌های بد پایان‌َش با «رگبار» بهرام بیضایی مرا یاد اواسط آبان‌‌ِ عاشقی‌ام انداخت.
دوستش داشتم و نداشتم، می‌فهمیدم و نمی‌فهمیدم‌َش؛ شاید روزی دوباره یادداشت‌های‌َش را بخوانم و  آن وقت از «بوهیمین‌ها و اتحادیهٔ ابلهان» سر‌ دربیاورم.
پیشنهادش نمی‌کنم اگر فلسفه، سینما، شعر، تاریخ و دیوانگی را نمی‌پسندید. 
      

        «ناقوس‌های به صدا درمی‌آیند» را با محبوب‌م خواندم. فصلی را او می‌خواند و فصلی دگر را من؛ از این رو صفحات کتاب برای ما به دلدادگی و مهر گذشت‌؛ کتابی که فراموش‌َش نمی‌کنیم.
کاستی‌های روایت داستان را می‌توان به خوش‌سلیقگی نویسنده در انتخاب خطبه‌ها و نامه‌های زیبای نهج‌البلاغه، نادیده گرفت و به بیشتر شناختن علی علیه‌السلام دل داد. 
خواندن این کتاب را به شما پیشنهاد می‌کنم نه به عنوان اثری فاخر برای شناخت و فهمِ علی علیه‌السلام؛ بلکه این کتاب با معرفی محققان بزرگ و کتب معتبر مربوط، می‌تواند آغازی برای راهی دراز در شناخت بزرگ‌مرد تاریخ باشد.
جمله‌ای از کتاب؛ آن جا که کشیش گفت: «از دین حصاری برای زندگی و اندیشه‌هایت نساز پسرم» را دوست داشتم.
      

        نویسنده می‌گوید:« همین حالا، موقعیت ویژه‌ای دارید که می‌توانید با استفاده از آن، دیدگاه‌های این کتاب را درونی کنید و طرز فکرتان را برای همیشه کاملا تغییر دهید. در مقابل می‌توانید کتاب را تمام کنید، آن را ببندید و بعد هم با خودتان بگویید «چه کتاب عجیبی بود» و درست مثل قبل به زندگی‌تان ادامه دهید.» 
اما من معتقدم می‌توانید این کتاب را بخوانید و جزئی از دو طرفی که گفته شد نباشید. غریزه اضطرار را کنترل کرده واقعیات کتاب را بپذیرید، گاهی، چندباره، به آن سر بزنید و از دسته‌بندی‌های مفید کتاب بهره‌مند شوید. 
نویسنده با وجود درک بالایی که از محیط دارد؛ به گفته خودش متاسفانه هنوز آثاری از استعمارگری را درون افکار خودش می‌بیند؛ از این رو کتاب را با وسواس و با علم بر اینکه نویسنده هم خالی از اشتباه نیست، بخوانید.