یادداشت فائزه احمدی

        غزل‌های حامد عسکری را باید جدا و منفرد خواند، شاید این‌گونه ارزش شاعری او دیده شود. اگر نه در این مجموعه‌اش زلیخا و یوسف جولان می‌دهند و بعد از خستگی و کوفتگی از دویدن بین این غزل و آن غزل چند صفحه‌ای را استراحت می‌کنند و کار را به دست یاغی‌های قاجاری و برنو به‌دوش‌های قهرمان مشروطه‌خواه می‌سپارند.
در حقیقت تلمیحات و اشارات مکرر ملال‌آور است؛ اما نمی‌توان گفت حامد عسکری با قلب‌ ما بازی نکرده و ما را سر شوق نیاورده‌است.
سه ستاره برای این شوق کافی‌ست؛ البته اگر نام مجموعه یوسف و زلیخا بود یک ستاره بیشترش می‌دادیم.