در همان روز اولی که مطالعه ی این کتاب را شروع کردم،متوجه شدم که رمانی افتضاح را انتخاب کرده ام اما به دو دلیل ادامه اش دادم؛ هم اینکه میخواستم به کتاب فرصت بدهم تا شاید بتواند خود را در ادامه به منِ خواننده ثابت کند، هم اینکه نیمه تمام گذاشتن کتاب ها عذابم میدهد...
و اما نقدهای من از این اثر:
اولا ما از داخل خودِ قصه باید وضعیت و شرایط افراد را بفهمیم نه اینکه خود شخصیت در دیالوگ هایی که با خود یا دیگری دارد، بگوید:من زیبا هستم،من ثروتمند هستم و...
و این در صورتی است که شخصیتی که چنین دیالوگ هایی را دارد،شخصیت اول داستان است و نویسنده در تلاش بوده او را متواضع و دوست داشتنی  نشان دهد!
که اصلا چنین امری محقق نشده...
این بحث زیبایی هاشم_که هر بار با تکرارش مغزم را متلاشی میکرد_ موضوعی بود که اصلا آوردن و جا دادنش در داستان لزومی نداشت. ما در معروف ترین رمان های دنیا هم در این حد از زیبایی شخصیت دخترکان تعریفی نمی بینیم که این نویسنده از شخصیت مرد قصه اش داشته. اصلا زیبایی یا زشتی هاشم چه تاثیری در داستان می‌تواند به وجود آورد جز اینکه با ده ها بار تکرارش خواننده را عصبانی کند؟این قضیه یک بحث خیلی اضافیِ خنده آورِ رو اعصاب در داستان بود. علاوه بر این ما در هیچ جای دنیا ندیدیم که مرد از زیبایی مرد دیگری تعریف کند اما نمردیم و در این کتاب دیدیم! این دیگر نوبرش بود!!!
موضوع بعدی که بسیار ناخن به مغزم میخراشید، عشق های مثلثی که چه عرض کنم؟!عشق های شش ضلعی بود که در داستان جولان می‌دادند. حتی سایت ۹۸ایا هم نتوانسته بود چنین عشق های ناباور و تخیلی را رقم بزند!
از طرفی، درگیر شدن این عشق های ضربدری با دارالخلافه برایم خیلی مضحک بود. نمی‌دانم چطور توضیح دهم اما داستان می‌توانست اینطور پیش برود که گرچه رمانِ عاشقانه و تاریخی می باشد، اما در موازات اتفاقات عاشقانه ، به مباحث سیاسی آن دوره هم اشاراتی داشته باشد نه اینکه همه چیز را در همه چیز مخلوط کند.
و بعد اینکه ریحانه کسی بود که شخصیت اول کتاب به او علاقه داشت و داستان حول محور عشق این دو نفر می چرخید اما تقریبا نیمی از کتاب گذشته بود و ریحانه دوسه جمله بیشتر دیالوگ نداشت! این در حالیست که تمام شخصیت های داستان بیشتر از او دیالوگ داشتند و بیشتر از او خواننده با روحیات آنها آشنا بود.
مورد بعدی که قطعا نویسنده از دستش در رفته بود، آوردن ضرب المثل ها و اصطلاحات فارسی بود. اصلا چه لزومی دارد در قصه ای که در کشور دیگر روایت می شود، ضرب المثل های فارسی بین شخصیت های کتاب دهان به دهان شود؟!
و نقد آخر اینکه گرچه عشقِ داستان دارای ایراد های محتوایی و دیالوگی و ده ها چیز دیگر بود اما از نظر مذهبی هم کم مشکل نداشت... خواننده انتظار دارد وقتی مذهب و سیاست قاطیِ داستان می شود، بتواند اطلاعات تاریخی هم به دست آورد نه اینکه در آخر بگوید " پس کاش حداقل تاریخ اسلام را وارد داستان نمیکردید"... همچنین اینکه جمله ی طلایی در این کتاب که بیشتر از ۲۰۰ صفحه داشت پیدا نشد؛حتی یک جمله ی کوتاهِ سه کلمه ای!
و در نهایت اینکه من خواندم شما نخوانید...
      

        امان از کتاب هایی که فضای مجازی بی جهت معروفشان می‌کند...
بعضی کتاب ها هستند که اگر نخوانی شان، از دنیا عقب میمانی اما بعضی کتاب ها هم مثل همین...
خواندن این کتاب را در حالی میتوان"وقت تلف نکردن" تلقی کرد که ساعت ۹ شب بخواهی برای کودکی بخوانی تا بخوابد؛ آن هم حتما باید تصاویر کتاب را به کودک نشان دهی تا حوصله اش سر نرود...
      

        در ابتدای کتاب، فکر میکردم نمیتوانم با این نویسنده و اثرش ارتباط بگیرم اما هرچه بیشتر پیش میرفت، بیشتر جذبش میشدم و بیشتر احتیاج به خواندنش را در خود احساس می‌کردم... غمِ شخصیت اول داستان که نمی‌دانم نامش چه بود_چون او که عاشقش بود اصلا نامش را نپرسیده بود_ روی دل من هم نشست. هیچوقت همچین احساسی را تجربه نکرده بودم که بتوانم خودم را جای او بگذارم اما کاملا درکش کردم و می‌دانستم چقدر می‌تواند برایش سخت باشد. بر خلاف خیلی از کسانی که این کتاب را خوانده اندو ناستنکا را سرزنش کرده اند،اتفاقا من جای سرزنشی نمیبینم؛ عشق اول اگر از دل برود که عشق نیست دیگر...
و در پایان کتاب این شعر در سرم پیچید:
تو مپندار که از عشق تو دل برگیرم
ترک روی تو کنم دلبر دیگر گیرم
بعد صدسال اگر از سر قبرم گذری
من کفن پاره کنم عشقِ تو از سر گیرم
      

        جلد اول و دوم کلیدر تمام شد.
در واقع می‌توان گفت این دو جلد ابتدایی_مخصوصا جلد اول_ بیشتر به معرفی افراد،روحیات  آنها و معرفی مناطق میپردازد. 
فی الحال بسی خوشمان آمد و غرق شدیم در سوزنده و میان چادرهای کلمیشی ها:)
تازه یاغی گری های گل محمد می‌خواهد شروع شود و عمیقا کنجکاوم بدانم در ادامه چه می‌کند این مرد سرکشِ طغیانگر...
      

        بعد از خواندن کتاب"کشتی پهلو گرفته" نوشته ی آقای شجاعی، توقعم از ایشان بالا رفت. به همین خاطر و به مناسبت محرم، کتاب "سقای آب و ادب" را انتخاب کردم. باید گفت این کتاب جنبه ی ادبی بسیار بالایی دارد اما اصلا قابل مقایسه با کشتی پهلو گرفته نیست... یادم است وقتی کشتی پهلو گرفته را میخواندم، در بسیاری از قسمت هایش، چشمانم پرآب میشد اما سقای آب و ادب، آنقدر دچار پراکنده گویی شده بود، که در حین خواندن،مدام حواسم پرت میشد. علاوه بر این، اطلاعاتی بر من اضافه نکرد و صرفا روی هم جمع کردن دلنوشته هایی برای حضرت عباس بود. اما چیزی که از این کتابم مجذوبم کرد،فهرست آن بود: عباسِ حسین،عباسِ زینب،عباسِ علی،عباسِ فاطمه و... .

پی نوشت: کشتی پهلو گرفته رمانی داستانی که به زندگی حضرت فاطمه زهرا(س) می پردازد. سقای آب و ادب، روایتی از زندگی و فداکاری های حضرت عباس در واقعه کربلا است.
      

        زندگی فروغ را خوانده ام.
مورد پسند نه، اما برایم جالب و غم انگیز بود روزگار و سرنوشتش.
همین باعث شد خواندن دیوان فروغ را شروع کنم.
با توجه به زندگی اش، فکر می‌کنم بیشتر شعرهایش در مورد اتفاقاتی بوده که از سر گذرانده.
و اما اگر بخواهم نظر دهم، حقیقتا نتوانستم با شعرها ارتباط بگیرم و مدام حواسم پرت میشد. به قلم فروغ فرخزاد احترام می‌گذارم و خود را در جایگاهی نمی بینم که شعرهایش را نقد کنم اما به همین کفایت میکنم که سبک نوشتنش مورد علاقه ی من نبود...
      

        در طول خواندن کتاب سه بار بغض کردم؛ شاید هم چهار بار، که اگر کسی نبود، میزدم زیر گریه...
چقدر دلم برای حسن سوخت، برای پسرش هم همینطور و برای پدرش... اصلا برای همه شان غیر از نقش اول قصه؛امیر!
      

        مگر یه کتاب چقدر می‌تواند جمله ی طلایی داشته باشد؟
تمام مدتی که این کتاب را میخواندم، میگفتم"خیلی خب، این آخرین بریده ی کتابی ست که از این اثر ثبت می کنم" اما نه! صفحه ی بعدش آنقدر زیبا بود که باید ثبت میشد. و صفحه ی بعد ترش و صفحه ی بعدترش و صفحه ی... آخر خودم خسته شدم... . تمام بریده های کتابی که از این اثر ثبت کردم را قبلا جایی خوانده بودم، نویسنده اش را نمی‌دانستم چه کسی ست اما در نهایت میگفتم خب ممکن است نوشته ی چندین نویسنده باشد... اما تمامشان قلم عبدالملکیان بود...
عجب چیزی خواندم امروز...
      

        نمیدانم چطور توضیح دهم اما ؛ نه دل زمین گذاشتنش را دارم، نه تابِ تمام شدنش را...

      

        باید بگم بعد از تموم شدن هر فصل از این کتاب، تا چند دقیقه مدام با خودم زمزمه میکردم:الهی بمیرم برات زهرا(س)...
      

        با تو تا صبح خفتنم هوس است.
      

        نیمه تاریک وجود اولین کتابی بود که خواندم. هرشناختی که از خود در حال حاضر دارم را مدیون این کتاب هستم که چندین سال قبل به پیشنهاد یک عزیزی خواندنش را شروع کردم. آنقدر ارتباط خوبی با آن گرفتم که بعد از اتمامش، کتاب های روانشناسی دیگر را شروع کردم اما... خیلی محکم خورد تووی ذوقم! این کتاب توقعم را بالا برده بود و کتاب های روانشناسی دیگر،نه تنها اقناعم نکردند، بلکه از این سبک خوانش،فراری ام دادند...
 شاید بعد ها درباره ام اینطور بگویند:نیمه تاریک وجود اولین و آخرین کتاب روانشناسی بود که وی خواند...