در طول خواندن کتاب سه بار بغض کردم؛ شاید هم چهار بار، که اگر کسی نبود، میزدم زیر گریه...
چقدر دلم برای حسن سوخت، برای پسرش هم همینطور و برای پدرش... اصلا برای همه شان غیر از نقش اول قصه؛امیر!
      

        مگر یه کتاب چقدر می‌تواند جمله ی طلایی داشته باشد؟
تمام مدتی که این کتاب را میخواندم، میگفتم"خیلی خب، این آخرین بریده ی کتابی ست که از این اثر ثبت می کنم" اما نه! صفحه ی بعدش آنقدر زیبا بود که باید ثبت میشد. و صفحه ی بعد ترش و صفحه ی بعدترش و صفحه ی... آخر خودم خسته شدم... . تمام بریده های کتابی که از این اثر ثبت کردم را قبلا جایی خوانده بودم، نویسنده اش را نمی‌دانستم چه کسی ست اما در نهایت میگفتم خب ممکن است نوشته ی چندین نویسنده باشد... اما تمامشان قلم عبدالملکیان بود...
عجب چیزی خواندم امروز...
      

        نمیدانم چطور توضیح دهم اما ؛ نه دل زمین گذاشتنش را دارم، نه تابِ تمام شدنش را...

      

        باید بگم بعد از تموم شدن هر فصل از این کتاب، تا چند دقیقه مدام با خودم زمزمه میکردم:الهی بمیرم برات زهرا(س)...
      

        با تو تا صبح خفتنم هوس است.