هرچند با شعر سپید نمی‌تونم ارتباط برقرار کنم؛ اما خیلی گذری وسوسه شدم دو کتابِ گروس عبدالملکیان که در طاقچه عرضه شده رو از طاقچه بی‌نهایت مزه کنم... «سه‌گانه‌ی خاورمیانه؛ جنگ عشق تنهایی» و «حفره‌ها».‏
در میانِ چرندیات، بعضی وصف و طعن‌های جالبی داشت؛ که بازی با کلمات بود. یادِ کاریکلماتورهای پرویز شاپور می‌افتادم.‏
واقعاً قریحه می‌خواد، کلمه‌ها رو در جمله‌ها طوری چیدن که تعبیرهایی فراتر از اون کلمات و جملات داشته باشند. شاعرانه‌گی‌های این دو کتاب رو به امیدِ یافتنِ هم‌چه تعبیرهای ذوقی ورق می‌زدم تا شعف پیدا کنم. اما شعف‌هام کلاً در چند مکث و درنگ مختصر باقی‌ماند. بابت هم‌اون چند تأمل دو ستاره می‌دم.‏
        

          شعر های که همه با گوشت و پوست و استخون درک میکنیم. شعر ها روایت زندگی و تجربه ای هست که هر انسانی که در خاورمیانه در حال زیستن باشه، اون رو میفهمه. شاعر به نکاتی پرداخته و به مسائل خاورمیانه از زاویه ای نگاه کرده که هر کسی رو به فکر فرو میبره. واقعا ارزش خوندن داره.
        

          اشعار یکدست و یکنواخت نبود. فراز و نشیب های زیبایی داشت که روح آدم با ان ها موج میخورد! :
"پس چگونه می شود
انسان را تعریف کرد؟
شعری که بارها وُ بارها وُ بارها 
ویرایشش کرده ایم
و این
به آن معنا نیست
که زیباتر شده است "
        

          از گروس نخوانده بودم. و او را شاعری قدرتمند نمی‌دانستم و نمی‌دانم چرا اینطور فکر می‌کردم...! 
خوشحالم که با این اثر خواندنش را شروع کردم...
کتاب شامل ۳ فصل ذهنی بود! و تمامن شعر! و حقیقتن شعر! و چه شعر های شعری! 
ویژگی شعر سپید تصویر سازی است، نه؟
و آب مرده بود و رودخانه داشت جنازه اش را به دریا می‌برد...
این اگر اوج تصویرسازی شاعرانه نیست، شما بگویید چیست؟
        

          واقعا اشعار زیبا و روشنی داشت..
و واقعا باورم نمیشد آقای عبدالملکیان  بتواند همچین اشعار زیبایی را شرح بدهند.. 
        

          سلام
شعر‌ها زیبا و غمگین بودند.
انگاری که شاعر وسط جنگ نشسته بود و صحنه‌های دردناک رو می‌دید و شعر می‌گفت
برای منی که شعرنو خیلی دوست ندارم این شعرها زیبا بودند و تونستم باهاشون ارتباط بگیرم.
        

          نمی‌دونم حتی چه امتیازی باید بدم. تا وسطای کتاب بدک نبود، مورد علاقه‌ی من نبود ولی فکر می‌کردم برای یکی از دوستام می‌تونه هدیه‌ی خوبی باشه. اما نیمه‌ی دوم واقعا جالب نبود و به زور تمومش کردم، شایدم خوب بود و من نتونستم ارتباط برقرار کنم.
        

          جز تعدادی از اشعار که کمی مزه‌ی تکراری و بیات بودن میدادن سایر اشعار از نظرم خوب و عالی بودن
برخلاف نظر سایر ریویو ها من اشعار متاخر رو هم دوست داشتم.
این مجموعه به شدت بهتر از "رنگ های رفته"و اشعار ابتدایی گروس عبدالملکیان بود و به طور کلی تاریکی،تلخی و زیبایی شاعرانه‌ی همیشگی اشعار گروس رو داشت.
        

          خیلی زود تمومش کردم و خیلی دلم گرفت ...
چقدر حقیقت داشت و تلخ بود 
شعری که برای من  شبیه رمان بود 
        

          قشنگ بود و تلخ. دوست داشتم کلّ این مجوعه رو .
تیکه‌هایی از قسمت‌های موردعلاقه‌م:

"ما با کدام امید 
به ساعت‌هایمان نگاه می‌کنیم
وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند"
.....
"آی زندگی!
این‌ها نفس کشیدن نیست!
نفس کشیدن نیست
ما از مرگ
خالی و
پر می‌شویم"
.....
"جنگ تمام شده بود 
و حالا
صلح داشت آدم می‌کشت"
        

          گروس عبدالملکیان شاعر روز زمانه خود است و لحظه ها را به شعر می‌کشد. دغدغه و دردهایی که از قلم او شعر می‌شود و بر صفحه کاغذ می چکد.
        

          بسم الله الرحمن الرحیم

چند ماه پیش نسخه فیزیکی کتاب را خواندم و چند هفته گذشته نسخه صوتی‌اش را شنیدم. روایتی دردمندانه از تنهایی، عشق و جنگ(سه‌گانه‌ی خاورمیانه). 
ما همیشه عاشق‌هایی را دیده‌ایم. انسان‌هایی که از تنهایی رنج می‌برند را دیده و حتی خودمان تنها بودیم. همیشه اخبار جنگ به گوشمان رسیده است. اما چقدر از مواجهه‌مان متاثر شدیم؟ 
آنچه باعث می‌شود در دل این‌ها فرو رویم، هنر است. وقتی صرفا مواجهه‌ای عادی با هر کدام از این مسائل داری، گویی از فاصله‌ای دور به آنها نگاه می‌کنی. آنقدر دور که هیچ احساسی بهت دست ندهد. اما وقتی از زبان هنرمندی این‌ها را بشنوی، انگار در دل اتفاق فرو رفته‌ای. 
در یادداشت دیدار در نارمک* شهرستان ادب آمده: 
((...حس می­‌کردیم لابد این شاعر-نویسنده‌­ها، سحر و کیمیایی دارند که در خلوت می‌­ریزند تو کلماتشان؛ وگر نه چطور نوشته­‌هاشان اینقدر براق و دلپذیر است...))
واقعا انگار کلمات‌شان سحر دارد. 
کلمات گروس در این کتاب ساحرانه کنار هم ردیف شده‌اند و غمی عظیم را در دل مخاطبانش قرار می‌دهد. مخاطب این کتاب حتی اگر از عشق و جنگ و تنهایی بویی نبرده باشد و حتی بوی این‌ها به مشامش نرسیده باشد، با خواندن کتاب متاثر می‌شود.
البته نباید از موسیقی هنرمندانه کارن همایونفر و صدای گیرای مهدی پاکدل گذشت که اثر مهمی در تاثیرگذاری هر چه بیشتر این اشعار داشتند. مثال خلافش کتاب صوتی دیگری به نام خرده‌های تاریکی هست که گزیده آثار گروس عبدالملکیان است با صدای خود گروس. انتخاب موسیقی در آن کتاب بسیار ضعیف و همچنین گویندگی ناخوبِ گروس از قدرت اشعارش بسیار کاسته است.

بریده‌ای کتاب:
دوستم 
از دمشق زنگ زده بود،
می‌گفت:
امروز عصر 
ماهواره داشت دائم الخمرهای لندن را نشان می‌داد
که خوابگاهشان کوچک بود
آن‌ها
جایی برای زندگی نداشتند 
ما
جایی برای مرگ

*برای مطالعه یادداشت((دیدار در نارمک | به مناسبت سالمرگ «احمد محمود» - شهرستان ادب)) لینک زیر را باز کنید:
https://shahrestanadab.com/Content/ID/12012/%D8%AF%DB%8C%D8%AF%D8%A7%D8%B1-%D8%AF%D8%B1-%D9%86%D8%A7%D8%B1%D9%85%DA%A9-%D8%A8%D9%87-%D9%85%D9%86%D8%A7%D8%B3%D8%A8%D8%AA-%D8%B3%D8%A7%D9%84%D9%85%D8%B1%DA%AF-%D8%A7%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D9%85%D8%AD%D9%85%D9%88%D8%AF
        

          غریبگی نکن 
نکن غریبگی پسرم!
این جا خاورمیانه است
و هر کجای خاک را بکَنی 
دوستی، عزیزی، برادری
بیرون می‌زند
        

          گروس عبدالملکیان واقعا از شاعرهای موردعلاقه‌ی منه.
من عاشق سبک نوشتار و نوع نگاهش به جهان هستم. جوری که درد رو به چیزهای زیبا و دردناک تبدیل می کنه و چیزایی رو که همیشه در دیدمون هستن ولی نمی بینیمشون رو با مهارت به تصویری دیدنی و ناب تبدیل می کنه. از ایشون چندین کتاب خوندم و واقعا همشون خاص و زیبا بودند اما این کتاب تجربه‌ی دیگری بود. تجربه‌ای از دل جنگ و خاورمیانه که زیر بمب و آتش، باز هم شاعرانگی می کنه.
واقعا زیبا.
        

          چه غمناک حقیقت است
        

          و سالها طول کشید بفهمم
درختی که زرد نمی‌شود
مُرده است 
        

          ۱
می‌نشینم روی مبل
دکمه را فشار می‌دهم
که شکنجه‌گرم را روشن کنم

اخبار چیزی از من نمی‌گوید
اخبار، اخبار را می‌گوید
که خبرها را پنهان کند
---------
۷
نشسته‌ام
با شب قمار می‌کنم
و هر چه می‌برم
تاریک‌تر می‌شوم
---------
۹
ما با کدام امید
به ساعت‌های‌مان نگاه می‌کنیم
وقتی زمان برای مرگ کار می‌کند
---------
۱۰
غریبگی نکن
نکن غریبگی پسرم!
این‌جا خاورمیانه است
و هر کجای خاک را بکَنی
دوستی، عزیزی، برادری
بیرون می‌زند
---------
۱۲
رو‌به‌روی آینه می‌ایستم
و آینه سعی می‌کند
سعی می‌کند
سعی می‌کند
از این‌همه خرابه چهره بسازد
---------
۱۵
درختی میوه‌هایش را خورده است
درختی سایه‌اش را خاک می‌کُند
درختی آن‌قدر خسته است
که خود را قطع کرده
تا بر کُنده‌اش بنشیند
---------
۲۲
تو مثل رودخانه‌ای ترکم کردی
برای همین است
گاهی ماهی‌های مُرده در خود پیدا می‌کنم
---------
۳۰
مگر چه‌قدر عمیق
گریه کرده‌ام
که رودخانه‌ی کنار خانه‌ام خشک است؟
---------
۳۰
دود
لایه‌لایه‌ام را
به ابر بدل کرده است

من
در آسمان‌ها می‌چرخم
و دوستانم
خاکسترم را بر زمین نصیحت می‌کنند
---------
گروس هیچ‌وقت شاعر موردعلاقه من نبوده با این‌حال این سومین دفتر شعری است که ازش خوندم این .شعر‌هایی که این‌جا نقل کردم به جز شعر ۷ که کامله، قسمت‌هایی از شعرهایی بودند که شمارشون رو زدم
حسی که من موقع خوندن بیشتر شعرهای گروس دارم اینه که چرا هیچ‌کس شعرهاشو تبدیل به نقاشی‌های سوررئال نمی‌کنه؟ تصویرسازی‌ها و تخیلاتش رو دوست دارم و ترجیح می‌دم اون‌ها رو به صورت نقاشی ببینم، توی شعر همش دنبال مفهوم و ارتباط و قصد و غرض شاعرم. که تو خیلی از شعرهاش نمی‌تونم اینا رو یافت کنم. و خیلی بلد نیستم ولی فکر می‌کنم مشخصه‌های شعر مدرن شاید هم پست مدرن باشه.