گذشته، دروغی بیش نیست و خاطره، بازگشتی ندارد و هر بهاری که می‌گذرد، دیگر بر نمیگردد و حتی شدیدترین و دیوانه کننده ترین عشق ها نیز حقیقتی ناپایدار است.

از خود می‌پرسید آیا بهتر نبود که می‌رفت و در قبر خود می‌خوابید و می‌گذاشت رویش خاک بریزند. بدون وحشت از خدا می‌پرسید که آیا واقعا خیال می‌کند مخلوقاتش از آهن درست شده اند که بتوانند این همه درد و بدبختی را تاب بیاورند؟

تو بهتر از من می‌دانی که همه‌ی دادگاه های نظامی حرف مفت‌ است. تو در حقیقت، قصاص جنایت دیگران را پس می‌دهی.

دنیا مثل لاشخوری روز به روز تکه ای از آرزوهایت را می‌کَنَد تا وقتی چیزی از آن باقی نگذارد

بچه نداری؟ ما از گم شدن می‌ترسیم.