﷽
۱۸ دی ماه ۹۸ پرواز شماره ۷۵۲ هیچوقت به  مقصد نرسید،از بین ۱۷۶ مسافر آن پرواز یک جوان ۲۱ ساله یزدی راهی کانادا بود تا ترم‌ جدید را آغاز کند و او‌ کسی نبود جز دانشجوی شهید امیر حسین قربانی.

روایت کتاب از زبـان پدر شهید است ، روایتی روان و جـذاب که لحظات زندگی کنار امیرحسین را به خوبی بیان کرده و باعث می‌شود که مخاطب امیرحسین را خوب بشناسد و هم در سطرهای کتاب به دوران اسارت پدر شهید در اردوگاه  ۱۱ تکریت برگشتی زده است،غم صفحات آخر کتاب اشک را مهمان چشمان می‌کند و دلم میخواهد کاری کنم که  کتاب را همه بخوانند.

غم کتاب من را در برگرفته و نمی‌توانم برایش درست بنویسم، فقط می‌گویم اگر این کتاب را نخوانید،حیف است؛خیلی حیف
        

          محمدعلی جعفری(نویسنده) را در غرفه ی روایت فتح دیدم قبلا از او کتاب #خانه_ی_مغایرت را خوانده بودم
علاقمند شده بودم به ادبیات یزد
سلام علیک کردیم و احوال پرسی 
تشکر کردم و دعای خیر برای خودش و قلمش
این کتاب را توصیه کرد و امضاء
"دانشجوی شهید حادثه پرواز اوکراین، امیرحسین قربانی" را که در جلد کتاب دیدم، دانستم که با یک غم بزرگ طرفم
غمی که باید مثل راوی کتاب بی صدا بسوزی و بخواهی آتش بقیه را خاموش کنی
با جمله ی نویسنده شروع می کنم:
دست روزگار برگ جدیدی از مظلومیت را رو کرد. اتفاقی که جنس غریبی داشت. حادثه پرواز اوکراین. عده ای که در مسیری افتاده بودند؛ نه برای مبارزه، نه برای دفاع. بی هوا و ناباورانه پر کشیده بودند.
متن پر از احساس این پدر صبور، اشکم را در آورد
پدر، در میان گفته هایش به خاطرات اسارت اردوگاه تکریت بازمیگردد
در قسمتی از کتاب، به وجد می آیم از این همه عزت نفس پدر:

گوشی ام زنگ می خورد.خبرنگار شبکه تابان است. می‌خواهد مصاحبه بگیرد. می نشینم توی ماشین. داداش رانندگی می کند. هنوز نمی دانم با خودم چند چندم. 《خطای انسانی》 پتکی شده است توی سرم. به خبرنگار وعده ی سر خرمن می دهم.
مصاحبه...
دوازدهم فروردین ۱۳۶۷. سلیمانیه ی عراق. نشستم جلوی سرنگ عراقی. از عقاب زرد و ستاره ی روی شانه اش فهمیدم سرهنگ است. انگار تازه از زیر دوش آمده بود بیرون. تر و تمیز و شسته و رفته با صورت شش تیغ. کنار دستش هم مترجم ایرانی ایستاده بود. با یک شیلنگ در دست. صدای سرهنگ پخش شد توی تن سردم.
-سُب الخمینی
تا مترجم به فارسی برگرداند فهمیدم ایرانی است. نمی دانم به چه قیمتی کشورش را فروخته بود.
_قرد! اگله الموت للخمینی(بوزینه! بگو مرگ بر خمینی)
می توانستم دو سه تا فحش بدهم به امام خمینی بگویم ما را به زور فرستاده جنگ. چیزی که سرهنگ عراقی توقع داشت از من بشنود؛ از یک رزمنده ی بچه سال که هنوز مو روی صورتش سبز نشده. ولی نشنید. الی الله. شیلنگ را هم خوردم. نه از دست سرهنگ عراقی. از دست هموطن خود فروخته ام
        

          داستان پدری را روایت میکند که در تمام صحنه ها مثل کوه می ایستد درد میکشد و نمی شکند پای ارمانهایش می ایستد و نمیگذارد غمهایش دست آویز لاشخورها شود حتی اگر همه ی زندگی اش امیدش و پسرش قربانی شده باشد ...
        

          ●کتاب جمع و جور و روان‌خوانیه.اما درباره‌ی این حادثه، خیلی کمه. من انتظار داشتم درباره‌ی اتفاقاتی که افتاد جزئیات بیشتری مطرح بشه.
●خیلی خوبه که در این باره حداقل یه کتابی نوشته شده اما باید کتاب‌های بیشتر، مصاحبه با خانواده‌هایی که دیدگاه‌های متفاوت دارن، مصاحبه با نظامی‌ها، دولتی‌ها  و هرکس که در این حادثه نقشی داشته انجام و چاپ بشه. باید مشخص بشه نقش واقعی هر کدوم در این حادثه چقدر بوده.
●حالا که دادگاه کانادا هم هواپیمای اوکراینی رو مقصر دونسته، میشه داستان رو از ابعاد دیگه‌ای هم دید، آیا همچنان یه خطای انسانی بوده یا عمدی در کار بوده!؟ 
●رفت و برگشت بین اسارت و زمان حال پدر اوایلش برام اذیت کننده بود، بعد که متوجه شدم کلا داستان درباره پدر و زاویه دید او به پسر هست، به نظرم بد نبود، اما انگار خالی بودن دست نویسنده درباره پسر رو خواسته بود یه طوری پر کنه.
●خوندن کتاب رو به مردهایی که خیلی سخت برای زن و بچه‌شون خرج می‌کنن توصیه می‌کنم، چیزی که در کتاب خیلی به چشمم اومد میزان هزینه‌هایی که برای پسرشون کرده بودن، بود. فکر کن پسر خانواده بگه یه میلیارد جور کنید اونطرف خونه بخرم، پدر هم بگه چشم، خونه‌شو بذاره برای فروش! البته از این پدرا در ایران کم نیستا، اما خب جالب بود، پسرشون لب تر نکرده براش هزینه می‌کردن.

        

          خوندن کتاب خیلی برام سخت بود.
تکرار خاطرات اون روزها سنگینه.

        

          کتاب را در حدفاصل زمان های مرده یک روزِ یک اردوی علمی خواندم.  
****
تصور بچگی هایم این بود که با پرواز می توان به خدا نزدیک تر شد و دیدم که بله، اصلا می شود با پرواز به خدا رسید‌.
****
غم انگیز ترین موضوع بنظرم این است که هنوز خیلی ها نمی دانند در دادگاه مقصر اصلی، شرکت هواپیمایی اوکراین شناخته شده و به پرداخت غرامت محکوم شده است و نه سپاه...
        

          بعضی کتاب ها با اینکه می‌دونی آخرش چی میشه اما باز عجولانه می خوانی تا به آخر برسی
داستان زندگی یک دانشجوی نخبه که ختم به شهادت می شود هر چند کمی اتفاقات سیر زمانی خوبی نداشتند اما کتاب خوبی بود. 
        

          تور تورنتو؛ تورکنندۀ مخاطب

در خیلی از به‌زنگاه‌های تاریخی، در جبهۀ تولید محتوایِ اثرگذار و قابل تامل خوب عمل نکرده‌ایم. تلقیِ از خوب عمل کردن، یعنی به موقع، شفاف، قوی و اثرگذار بودن عمل است. و این تعلل و دست نجنباندن، باعث می‌شود سررشتۀ روایت‌گری واقعه از دست برود. 

بالاخره بعد از سه سال محتوای مکتوب داخلی از این رویداد عرضه شد آن هم به قلمی خوب و اثرگذار. هرچند خیلی دیر بود اما کاچی بِه از هیچی بود.
        

          ۱۸ دی ماه سال ۹۸، کمتر از یک هفته از شهادت سردار، از آسمان غمی فرود آمد که داغ دلمان را سنگین تر از قبل کرد..

یکی از مسافران هواپیمای اوکراینی 
پسر دانشجوی ۲۱ ساله ای به نام امیرحسین قربانی بود.
پسری که سرمایه زندگی پدر و مادر و نور چشم‌شان بود..


برای من یکی از قشنگ ترین اتفاقات این کتاب، راوی بودن پدر امیرحسین بود
 کل ماجرا از دید پدر خانواده و احساسات پدرانه روایت شده..
و چقدر این احساسات و نگرانی ها و ... زیبا و دردناک بودن!

نمیدونم برچه مبنایی  امتیاز دادم ، انقدر غرق در غم این مادر و پدر بودم که متوجه نوع قلم و روایت نویسنده نشدم..
        

          اگر از فرم کتاب که جای نقد دارد بگذریم روایت بسیار تلخی بود.اساسا این روایت برای همه مایی که آن روزهای سخت را تجربه کرده بودیم حال و هوای غم‌انگیزی دارد.
خدا به بازماندگانشان صبر دهد.
        

          شکستم؛سوختم
بر باد رفتم
بی نشان گشتم
هنوزم هست فکر او
از مغز استخوان پیدا..❤️‍🩹
        

          آه ...داستان پسر سوگولی و درسخون و شیک و پیک و متین و باوقار ایرانی که دلخواه هر پدر و مادرِ ...گاهی راضی شدن به رضای خدا خیلی سخته اما همون رضایتِ که از دل حادثه یه الماس میده بیرون ... قطعا حکمت خدا رو ما نمی دونیم ...و باز هم آه ... متن روان هست 
خاطرات پدر شهید از ایشونه ..شهید که میگم شخصا از نظر من این هست که این ها در راه حفظ  جون هم وطن هاشون که در رادار مشکوک بوده به موشک های کروزی و متاسفانه وقتی تماس میگیرند برای مطمئن شدن اختلال برقرار میشه و واقعا باید چه کرد وایساد تا موشک اوارشِ رو سر مردم یا فکر اینکه این موشکه اشتباهه!!
        

          خیلی خوب بود.
        

          بیشتر ِ وقتی که کتاب رو میخوندم ، سر کلاس دینی نشسته بودم .
خیلی سخت بود خوندنش جلوی بقیه ، معلم نگام میکرد و من  بغضم رو قورت میدادم . به معلم نگاه میکردم و پلک میزدم تا اشکم نریزه . نشد اونطوری که باید باهاش زندگی کنم و اشک بریزم ..
انگار قلب آدم با خوندنش شکاف بر می‌داره . چون قلب پدر امیر حسین هنوز این غمو نپذیرفته و داره واسه ما روایت می‌کنه .. چون هنوز داغش تازه‌ٔتازهه .. چون صدای گریه های مادرش وسط روایت پدر ، به گوش آدم میرسه .. چون بغض پدر و سکوتش بین صحبتا رو میشه دید . میشه با تک تکشون اشک ریخت . میشه یه مدت طولانی به یه جا خیره شد و چیزی نگفت . 
بأی ذنب قتلت 
بأی ذنب قتلت
بأی ذنب قتلت ........
درکش سنگینه ، هضمش دردناکه . منی که امیرحسینو نمی‌شناختم و باهاش زندگی نمیکردم هم نمیتونم بپذیرمش ؛ چه برسه به مادر و پدرش . خدا بهشون صبر بده :)
        

          با دوستانم گاهی در مورد موضوعی صحبت میکنیم و بعد میبینیم همان موضوع نقل محافل شده است. مثل امروزی که تور تورنتو را خواندم و اسماعیل هنیه هم همین امروز تشییع شد. خدایا چه صبری داری؟! اگر من جای تو بودم....
این پذیرش ها از کجا می‌آید؟
پسر رشیدت را بدهی به دست خود خدا که او به تو داده اش و بعد بپذیری که دیگر نمیبینی‌اش. آه! 
من هم یک مادرم. من هم پسر دارم .می‌دانم  این امتحان سخت ترین امتحان روی زمین است. بچه‌ات از تو گرفته شود آن هم در  شرایط خاص روزگار و بعد تو بپذیری‌اش. خودت را گم نکنی. دم به دم دشمنان سرزمینت ندهی و صبور باشی.
الله‌اکبر
        

          گوشی موبایلم را عمود 467 مسیر کربلا دزدیدند. همین باعث شد وقتی موکب ثارالله کربلا از خواب بیدار شدم، موبایلی برای وقت‌ تلف کردن نداشتم. کتاب را که بعد چهارپنج روز حمل، بی‌استفاده در کوله‌پشتی بود را باز کنم و شروع کنم به مطالعه. یک‌نفس خواندم. چون روایتِ زندگی شهید امیرحسین قربانی، شهید پرواز اوکراینی، خطی، از تولد تا شهادت روایت نشده بود. چون نثر کتاب خسته‌کننده نبود. راوی که پدر شهید بود، دلنشین روایت می‌کرد. احساس نمی‌کردی بخشی از زندگی شهید را  سانسور می‌کند. راویِ بخشی از زندگی مهاجرین علمی ایران هم بود؛ در حد رضایت‌بخش. روایتِ اسارت پدرِ شهید مثل گریزهای روضه به روایت اصلی زندگی پسر اضافه شده بود؛ مثل نمکِ غذا به‌اندازه. و حالا انگار نه فقط امیرحسین قربانی که خانواده چهارنفره خانواده قربانی را به‌خوبی می‌شناسم. 
من کتاب را دوست‌ داشتم و توصیه می‌کنم، پس پنج ستاره می‌دهم.
        

          سال هاست مشتاق مطالعه کتاب های شهدا هستم...شهدای جنگ تحمیلی، شهدای مدافع حرم و شهدای سلامت و... اما این دفعه داستان فرق می کند..باز هم قلم زیبای آقای محمدعلی جعفری با صداقت کامل شهید را روایت می‌کند ... شهیدی بسیار متفاوت، با مظلومیت جدید و بزرگی طرف هستیم، نویسنده می گوید👇🏻
دست روزگار برگ جدیدی از مظلومیت را رو کرد. اتفاقی که جنس غریبی داشت. حادثه پرواز اوکراین. عده‌ای که در مسیری افتاده بودند؛ نه برای مبارزه، نه برای دفاع. بی هوا و ناباورانه پرکشیده بودند.
کتاب تور تورنتو زندگی شهید امیرحسین قربانی را ورزق می زند؛ تک پسرِ نازپرورده خانواده قربانی، پسری که سرمایه زندگی و نور چشم پدر و مادرش بود.
یکی از قشنگترین اتفاقات کتاب روایت کتاب از زبان پدر امیرحسین بود، پدری که خود سال های زیادی به مبارزه پرداخته بود و در نهایت به اسارت درآمده بود...بیان احساسات پدرانه به زیباترین شکلش به همراه نوآوری جالبی که در خلال داستان و برگشت زدن به دوران اسارت پدر شهید در اردوگاه ۱۱ تکریت بسیار زیبا، اثرگذار و دردناک بود.
کتاب خانواده‌ای صمیمی و احساسی را برایمان ترسیم می کند.. خانواده‌ای با نقاط عاطفی بالا‌، بخصوص در رابطه مادر با پسرش.
کتاب از امیرحسین می گوید؛ امیرحسینی که نفس مادر بود.. امیرحسینی که جانش برای خواهرش می رفت... امیرحسینی که حجب و حیایش دیدنی بود... امیرحسینی که شخصیتش رو حتی با زندگی در کشور غریبه از دست نداد و پای اعتقاداتش ایستاد...امیرحسینی که انگیزش از تحصیل پزشک شدن و درمان تنها خواهرش بود که از معلولیت ذهنی رنج می برد.
کتاب را بخونید و امیرحسین را زندگی کنید.
با سقوط هواپیمای اوکراینی ۷۵۲ تمام سرمایه خانواده قربانی پرکشید و خانواده بزرگ‌ترین آزمایشش شروع شد و چه سربلند بیرون آمدند از این آزمایش با همراهی نکردن رسانه های بیگانه با همراهی رهبرشان، آنجا که پدر خانواده می گوید:
« _ هرچه نظر حضرت آقا باشه به عینه روی چشم می‌ذاریم.. »

کتاب سبک و کم حجمی که تا پایانش دست از رها کردنش بر نمی‌دارید.
داستانی پر احساس و غم انگیز، اما به شدت جذاب و نفس‌گیر.
        

          خیلی کتاب غم‌انگیزی بود. واقعا چه پدر و مادر خوب و عزیزی داشتن. ان‌شاءالله که روحشون قرین رحمت و آرامش باشه
        

          چند وقت پیش این کتاب با تبلیغ زیاد در شهر یزد به مسابقه کتاب خوانی  بود نخریدم آخر به خودم گفتم  جوانی صبح  می خواسته برود برای کانادا  به اشتباه هواپیما مورد اصابت موشک قرار می گیرد چه خواندی دارد ؛ ولی حالا وقتی خواندم  اوایل  کتاب  یک جوان شیک پوش را روایت می کند که پدر مادر آن هزینه  تحصیل را با چه بدبختی برای پسرشان جور می کند  وسط های کتاب متوجه او برای چه هدف حاضر شده  برود خارج کشور! ولی جمله یکی از دوستانش مرا این کتاب تکان داد  که امیر حسین واقعا برای درس به کانادا رفته بود  یادش گرامی وبه خانواده  آن شهید  می گوید جوان شما الگوی  خوبی برای نسل جوان این کشور است باتشکر و سپاس فراوان