﷽
۱۸ دی ماه ۹۸ پرواز شماره ۷۵۲ هیچوقت به  مقصد نرسید،از بین ۱۷۶ مسافر آن پرواز یک جوان ۲۱ ساله یزدی راهی کانادا بود تا ترم‌ جدید را آغاز کند و او‌ کسی نبود جز دانشجوی شهید امیر حسین قربانی.

روایت کتاب از زبـان پدر شهید است ، روایتی روان و جـذاب که لحظات زندگی کنار امیرحسین را به خوبی بیان کرده و باعث می‌شود که مخاطب امیرحسین را خوب بشناسد و هم در سطرهای کتاب به دوران اسارت پدر شهید در اردوگاه  ۱۱ تکریت برگشتی زده است،غم صفحات آخر کتاب اشک را مهمان چشمان می‌کند و دلم میخواهد کاری کنم که  کتاب را همه بخوانند.

غم کتاب من را در برگرفته و نمی‌توانم برایش درست بنویسم، فقط می‌گویم اگر این کتاب را نخوانید،حیف است؛خیلی حیف
        

          محمدعلی جعفری(نویسنده) را در غرفه ی روایت فتح دیدم قبلا از او کتاب #خانه_ی_مغایرت را خوانده بودم
علاقمند شده بودم به ادبیات یزد
سلام علیک کردیم و احوال پرسی 
تشکر کردم و دعای خیر برای خودش و قلمش
این کتاب را توصیه کرد و امضاء
"دانشجوی شهید حادثه پرواز اوکراین، امیرحسین قربانی" را که در جلد کتاب دیدم، دانستم که با یک غم بزرگ طرفم
غمی که باید مثل راوی کتاب بی صدا بسوزی و بخواهی آتش بقیه را خاموش کنی
با جمله ی نویسنده شروع می کنم:
دست روزگار برگ جدیدی از مظلومیت را رو کرد. اتفاقی که جنس غریبی داشت. حادثه پرواز اوکراین. عده ای که در مسیری افتاده بودند؛ نه برای مبارزه، نه برای دفاع. بی هوا و ناباورانه پر کشیده بودند.
متن پر از احساس این پدر صبور، اشکم را در آورد
پدر، در میان گفته هایش به خاطرات اسارت اردوگاه تکریت بازمیگردد
در قسمتی از کتاب، به وجد می آیم از این همه عزت نفس پدر:

گوشی ام زنگ می خورد.خبرنگار شبکه تابان است. می‌خواهد مصاحبه بگیرد. می نشینم توی ماشین. داداش رانندگی می کند. هنوز نمی دانم با خودم چند چندم. 《خطای انسانی》 پتکی شده است توی سرم. به خبرنگار وعده ی سر خرمن می دهم.
مصاحبه...
دوازدهم فروردین ۱۳۶۷. سلیمانیه ی عراق. نشستم جلوی سرنگ عراقی. از عقاب زرد و ستاره ی روی شانه اش فهمیدم سرهنگ است. انگار تازه از زیر دوش آمده بود بیرون. تر و تمیز و شسته و رفته با صورت شش تیغ. کنار دستش هم مترجم ایرانی ایستاده بود. با یک شیلنگ در دست. صدای سرهنگ پخش شد توی تن سردم.
-سُب الخمینی
تا مترجم به فارسی برگرداند فهمیدم ایرانی است. نمی دانم به چه قیمتی کشورش را فروخته بود.
_قرد! اگله الموت للخمینی(بوزینه! بگو مرگ بر خمینی)
می توانستم دو سه تا فحش بدهم به امام خمینی بگویم ما را به زور فرستاده جنگ. چیزی که سرهنگ عراقی توقع داشت از من بشنود؛ از یک رزمنده ی بچه سال که هنوز مو روی صورتش سبز نشده. ولی نشنید. الی الله. شیلنگ را هم خوردم. نه از دست سرهنگ عراقی. از دست هموطن خود فروخته ام
        

          ۱۸ دی ماه سال ۹۸، کمتر از یک هفته از شهادت سردار، از آسمان غمی فرود آمد که داغ دلمان را سنگین تر از قبل کرد..

یکی از مسافران هواپیمای اوکراینی 
پسر دانشجوی ۲۱ ساله ای به نام امیرحسین قربانی بود.
پسری که سرمایه زندگی پدر و مادر و نور چشم‌شان بود..


برای من یکی از قشنگ ترین اتفاقات این کتاب، راوی بودن پدر امیرحسین بود
 کل ماجرا از دید پدر خانواده و احساسات پدرانه روایت شده..
و چقدر این احساسات و نگرانی ها و ... زیبا و دردناک بودن!

نمیدونم برچه مبنایی  امتیاز دادم ، انقدر غرق در غم این مادر و پدر بودم که متوجه نوع قلم و روایت نویسنده نشدم..
        

          در شبی که بی خوابی به سرم زده بود، با این کتاب همراه شدم. به خیال اینکه آروم می شم و شده برای ساعاتی کوتاه چشم بر هم می گذارم. اما بدتر شد.
از آقای جعفری کتاب های دیگری هک خوانده بودم. اما وضع ابن روایت متفاوت بود:
- هم به علت اتفاقی که برای جوان ۲۱ ساله افتاده بود، 
- هم به علت تقارن با ایام عجیبی که در سال ۹۸ پشت سر گذاشتیم،
- هم به علت اینکه ساعتی پیش از پرواز، من هم پروازی داشتم و ...،
- هم به علت حال روحی پدرو مادر که راویان ماجرا بودند،
- و هم به علت نوع نگارش نویسنده.

همه این ها باعث شد، منِ خواننده که پیش از این ساعتی که با کتاب همراه شدم، امیرحسین قربانی بهابادی رو نمی شناختم به حالی بندازه که چند بار کتاب رو ببندم و حواسم رو به چیزهای الکی پرت کنم یا دنبال دستمالی بگردم برای پاک کردن اثرات بارش ابر.
        

          بسم رب المهدی
دوست داشتم کتاب را همزمان با سالگرد حادثه‌ی هواپیمای اوکراینی بخوانم اما نشد؛ ابتدای خواندن که متوجه شدم راوی کتاب، پدر شهید است احساس کردم شاید ابعاد عاطفی پرورش داده نشود اما قلم روان آقای جعفری و ارتباطی که میان خاطرات پدر شهید و شهید ایجاد کرده‌اند، به زیبایی اثر افزوده است. 
در بخش‌های مختلف کتاب اشک ریختم، خاطرات اسارت و آزادی پدر شهید در هنگام جنگ‌تحمیلی خود جذابیت خاصی داشت. این کتاب توانست جگر سوختگی یک پدر در فراق فرزند‌بی‌سرش را نمایان کند که همچنان شاکر خداوند هستند و اجازه‌ی سوءاستفاده به دشمنان نمی‌دهد.
با این مصرع  می‌توان حال پدر شهید را توصیف کرد:
 این صبر که من می‌کنم افشردن جان است

التماس دعای فرج
        

          یاد این شعر افتادم:

نازک‌آرای تن ساقه گلی
که به جانش کِشتم
و به جان دادمش آب
ای دریغا به برم می‌شکند

        

          تور تورنتو:
روایتی از زبان پدر شهید امیرحسین قربانی که در حادثه تلخ پرواز اوکراین در آن روز های تلخ حوالی دی ماه به شهادت رسید.
        

          نوشته روی جلد کتاب بی معطلی بغض شد و راه گلویم رابست؛ بغضی که از همان سال ۹۸ گاه و بیگاه به سراغم می‌آید. 
همراه شدم با پدر امیرحسین قربانی، دانشجوی شهید حادثه پرواز اکراینی.
 به روایتش گوش دادم. روایتی که انگار میخواست آشفتگی روحیش را نشان دهد. گاه در تفت بود یا کانادا؛ گاه در فرودگاه و یا در اسارت زندان بعث. 
اول خوانش کتاب انگار در کوچه پس‌کوچه‌های یک شهر ناآشنا گم شده بودم؛ زمان و مکان از دستم در رفته بود. اما پس از خواندن چند بخش بیخیال فرم شدم و گذاشتم تا پدر حرفهای تلمبار شده‌ی دلش را  بیرون بریزد.
جمله به جمله کتاب بغضم را آب کرد و صورتم را خیس. خودم را سپردم به روایتش و قدم به قدم نزدیک شدم به پایانی که از همان ابتدای کتاب می‌دانستم.
تعداد صفحات کم است اما خواندن بی‌وقفه تحمل بالایی می‌خواهد که من ندارم.
خدا به‌ همه بازماندگان حادثه صبر دهد.


        

          
سخت ترین کتابی بود که تا امروز خواندم،یک روضه خالص.
آقازاده ای که حالا پشت اسمش شهید آمده و چقدر هم لایق بوده.
کتاب زندگینامه ای ست از زبان پدر،این کتاب برگ برنده است،روایت اینطرف ماجراست،روایتی کاملا متفاوت با روایت معاندها و مریضهای خارجی و داخلی. 
 همه باید این کتاب را بخوانند،همه مخصوصا کسانی که موقع شنیدن خبر پرواز شمارهء ۷۲۵،قلبشان مچاله شد.

صلواتی هدیه کنید به روح شهید امیرحسین قربانی که به قول مادر بزرگوارش تا ابد زنده ماند.
        

          #تور_تورنتو

کتابی سبک و کم‌حجم در مورد یکی از قربانیان هواپیمای اوکراین که سه روز بعد از شهادت سردار، سقوط کرد؛ از زبان پدر و به قلم محمدعلی جعفری، روان و ساده و خوش‌خوان، قلم نویسنده را در اینجا به قلمش در "تاوان عاشقی" ترجیح دادم.

امیرحسین قربانی‌؛ فرزند نازپرورده‌ و تک پسرِ پدری آزاده که در خانواده‌ای مذهبی و انقلابی در یزد بزرگ می‌شود.


با اتمامِ کتاب، دوباره یاد گریه‌هایم در روز سقوط هواپیما افتادم که هنوز؛ هم داغ شهادت سردار حسابی جگرمان را آتش می‌زد، هم شیرینی سیلی به آمریکا را برایمان زهر کرد و هم با دیدن عکس‌های هواپیمای سقوط‌کرده دلم برای تک‌تک مسافران آن پرواز پر می‌کشید.
از ناراحتی و گریه‌‌های چند روز بعدش که فهمیدیم کار خودمان بوده هم بگذریم...


دلم بیشتر شور آقا را می‌زد، شور تنها وصیتِ حاج قاسم را... که خدایا داغ سردار مگر کم بود که حالا داغ این مسافران را هم تحمل کند...


از ته دل آرزو می‌کردم کاش خانواده‌های قربانیان هوای دلش را داشته باشند اما به نظرم چیزی شبیه محال می‌نمود...


کتاب را که می‌خواندم از این همه وابستگی و دل‌بستگیِ پدر و مادر به این فرزند اشک‌هایم جاری می‌شد، پیشرفت و خارج رفتن و آنجا درس‌خواندن و همه‌ی این‌ها به چه قیمتی وقتی مادرش یک‌سال بعد از دانشجو شدنش هنوز نتوانسته دوری فرزندش را تاب بیاورد؟ و هر بار که خودم را جایشان می‌گذاشتم به این نتیجه می‌رسیدم که اگر من بودم هیچ‌وقت و تحت هیچ شرایطی بچه‌ام را راهی دیار غربت نمی‌کردم.



از جذابیت‌ها و نقاط عطف داستان پرداختن به اسارت پدر در خلال داستانِ پسر بود و شاید تنها دلیلی که باز هم پای رهبر و انقلاب ماند و توانست حتی شده به قیمت از دست دادن تنها پسرش و سنگینی این داغ‌، باز هم حرفِ آقا را فصل‌الخطاب بداند؛ همین روزهای اسارت و درکِ سنگینی این مفهوم بود که نهال این نظام با چه خون‌ِ دل‌هایی به بار نشسته است.


خانواده‌اش امتحان سختی را آن هم به خوبی پشت سر گذاشته‌اند؛ و مطمئنم پاداش این صبر و ایثار را دیده‌اند و خواهنددید.


#یادداشت
#معرفی_کتاب
#هم‌خوانی
#محمدعلی_جعفری
#تور_تورنتو
        

          گوشی موبایلم را عمود 467 مسیر کربلا دزدیدند. همین باعث شد وقتی موکب ثارالله کربلا از خواب بیدار شدم، موبایلی برای وقت‌ تلف کردن نداشتم. کتاب را که بعد چهارپنج روز حمل، بی‌استفاده در کوله‌پشتی بود را باز کنم و شروع کنم به مطالعه. یک‌نفس خواندم. چون روایتِ زندگی شهید امیرحسین قربانی، شهید پرواز اوکراینی، خطی، از تولد تا شهادت روایت نشده بود. چون نثر کتاب خسته‌کننده نبود. راوی که پدر شهید بود، دلنشین روایت می‌کرد. احساس نمی‌کردی بخشی از زندگی شهید را  سانسور می‌کند. راویِ بخشی از زندگی مهاجرین علمی ایران هم بود؛ در حد رضایت‌بخش. روایتِ اسارت پدرِ شهید مثل گریزهای روضه به روایت اصلی زندگی پسر اضافه شده بود؛ مثل نمکِ غذا به‌اندازه. و حالا انگار نه فقط امیرحسین قربانی که خانواده چهارنفره خانواده قربانی را به‌خوبی می‌شناسم. 
من کتاب را دوست‌ داشتم و توصیه می‌کنم، پس پنج ستاره می‌دهم.
        

          چند وقت پیش این کتاب با تبلیغ زیاد در شهر یزد به مسابقه کتاب خوانی  بود نخریدم آخر به خودم گفتم  جوانی صبح  می خواسته برود برای کانادا  به اشتباه هواپیما مورد اصابت موشک قرار می گیرد چه خواندی دارد ؛ ولی حالا وقتی خواندم  اوایل  کتاب  یک جوان شیک پوش را روایت می کند که پدر مادر آن هزینه  تحصیل را با چه بدبختی برای پسرشان جور می کند  وسط های کتاب متوجه او برای چه هدف حاضر شده  برود خارج کشور! ولی جمله یکی از دوستانش مرا این کتاب تکان داد  که امیر حسین واقعا برای درس به کانادا رفته بود  یادش گرامی وبه خانواده  آن شهید  می گوید جوان شما الگوی  خوبی برای نسل جوان این کشور است باتشکر و سپاس فراوان 
        

          یک روایت شنیدنی کوتاه غیر سیاسی از زبان پدر یکی از مسافران پرواز اوکراین .پدر امیرحسین قربانی از روزهای منتهی به پرواز پسرش صحبت میکنه و هر از گاهی گریز میزنه به روزهای اسارتش.
چیزی که خیلی توی چشم بود ادب و احترام و حیا و درس خوان بودن این پسر بود.چیزی که آرزوی هر پدر و مادریه.
        

          از آن مدل آدم‌هایی هستم که اگر انتهای کتاب را بداند دلخور می‌شود؛اینجا انتهای این کتاب را می‌دانستم ولی از ترس رو‌به رو شدن با آن بود که خواندن کتاب را یک سال بیشتر عقب انداختم؛ بالاخره که چی؟ باید بپذیرم.
کتاب قرار نیست جزئیات زیادی از حادثه به شما بده و با این‌که با اکثر کتاب‌های آقای جعفری ارتباط نگرفتم ولی ممنونم  از جسارتش بابت کار کردن بر روی این اتفاق
        

          ●کتاب جمع و جور و روان‌خوانیه.اما درباره‌ی این حادثه، خیلی کمه. من انتظار داشتم درباره‌ی اتفاقاتی که افتاد جزئیات بیشتری مطرح بشه.
●خیلی خوبه که در این باره حداقل یه کتابی نوشته شده اما باید کتاب‌های بیشتر، مصاحبه با خانواده‌هایی که دیدگاه‌های متفاوت دارن، مصاحبه با نظامی‌ها، دولتی‌ها  و هرکس که در این حادثه نقشی داشته انجام و چاپ بشه. باید مشخص بشه نقش واقعی هر کدوم در این حادثه چقدر بوده.
●حالا که دادگاه کانادا هم هواپیمای اوکراینی رو مقصر دونسته، میشه داستان رو از ابعاد دیگه‌ای هم دید، آیا همچنان یه خطای انسانی بوده یا عمدی در کار بوده!؟ 
●رفت و برگشت بین اسارت و زمان حال پدر اوایلش برام اذیت کننده بود، بعد که متوجه شدم کلا داستان درباره پدر و زاویه دید او به پسر هست، به نظرم بد نبود، اما انگار خالی بودن دست نویسنده درباره پسر رو خواسته بود یه طوری پر کنه.
●خوندن کتاب رو به مردهایی که خیلی سخت برای زن و بچه‌شون خرج می‌کنن توصیه می‌کنم، چیزی که در کتاب خیلی به چشمم اومد میزان هزینه‌هایی که برای پسرشون کرده بودن، بود. فکر کن پسر خانواده بگه یه میلیارد جور کنید اونطرف خونه بخرم، پدر هم بگه چشم، خونه‌شو بذاره برای فروش! البته از این پدرا در ایران کم نیستا، اما خب جالب بود، پسرشون لب تر نکرده براش هزینه می‌کردن.

        

          خوندن کتاب خیلی برام سخت بود.
تکرار خاطرات اون روزها سنگینه.

        

          بعضی کتاب ها با اینکه می‌دونی آخرش چی میشه اما باز عجولانه می خوانی تا به آخر برسی
داستان زندگی یک دانشجوی نخبه که ختم به شهادت می شود هر چند کمی اتفاقات سیر زمانی خوبی نداشتند اما کتاب خوبی بود. 
        

          اگر از فرم کتاب که جای نقد دارد بگذریم روایت بسیار تلخی بود.اساسا این روایت برای همه مایی که آن روزهای سخت را تجربه کرده بودیم حال و هوای غم‌انگیزی دارد.
خدا به بازماندگانشان صبر دهد.
        

          این که داستان از زبان پدر شهید بیان میشد برایم خیلی دلچسب بود. زمانی که شهید را در خانه ی ابدی اش میگذاشتند داستان خیلی زیبا روایت شده بود.
نمی توانستم از کتاب دل بکنم به همین خاطر در عرض کمتر از دو ساعت تمامش کردم.