﷽
۱۸ دی ماه ۹۸ پرواز شماره ۷۵۲ هیچوقت به  مقصد نرسید،از بین ۱۷۶ مسافر آن پرواز یک جوان ۲۱ ساله یزدی راهی کانادا بود تا ترم‌ جدید را آغاز کند و او‌ کسی نبود جز دانشجوی شهید امیر حسین قربانی.

روایت کتاب از زبـان پدر شهید است ، روایتی روان و جـذاب که لحظات زندگی کنار امیرحسین را به خوبی بیان کرده و باعث می‌شود که مخاطب امیرحسین را خوب بشناسد و هم در سطرهای کتاب به دوران اسارت پدر شهید در اردوگاه  ۱۱ تکریت برگشتی زده است،غم صفحات آخر کتاب اشک را مهمان چشمان می‌کند و دلم میخواهد کاری کنم که  کتاب را همه بخوانند.

غم کتاب من را در برگرفته و نمی‌توانم برایش درست بنویسم، فقط می‌گویم اگر این کتاب را نخوانید،حیف است؛خیلی حیف
        

          محمدعلی جعفری(نویسنده) را در غرفه ی روایت فتح دیدم قبلا از او کتاب #خانه_ی_مغایرت را خوانده بودم
علاقمند شده بودم به ادبیات یزد
سلام علیک کردیم و احوال پرسی 
تشکر کردم و دعای خیر برای خودش و قلمش
این کتاب را توصیه کرد و امضاء
"دانشجوی شهید حادثه پرواز اوکراین، امیرحسین قربانی" را که در جلد کتاب دیدم، دانستم که با یک غم بزرگ طرفم
غمی که باید مثل راوی کتاب بی صدا بسوزی و بخواهی آتش بقیه را خاموش کنی
با جمله ی نویسنده شروع می کنم:
دست روزگار برگ جدیدی از مظلومیت را رو کرد. اتفاقی که جنس غریبی داشت. حادثه پرواز اوکراین. عده ای که در مسیری افتاده بودند؛ نه برای مبارزه، نه برای دفاع. بی هوا و ناباورانه پر کشیده بودند.
متن پر از احساس این پدر صبور، اشکم را در آورد
پدر، در میان گفته هایش به خاطرات اسارت اردوگاه تکریت بازمیگردد
در قسمتی از کتاب، به وجد می آیم از این همه عزت نفس پدر:

گوشی ام زنگ می خورد.خبرنگار شبکه تابان است. می‌خواهد مصاحبه بگیرد. می نشینم توی ماشین. داداش رانندگی می کند. هنوز نمی دانم با خودم چند چندم. 《خطای انسانی》 پتکی شده است توی سرم. به خبرنگار وعده ی سر خرمن می دهم.
مصاحبه...
دوازدهم فروردین ۱۳۶۷. سلیمانیه ی عراق. نشستم جلوی سرنگ عراقی. از عقاب زرد و ستاره ی روی شانه اش فهمیدم سرهنگ است. انگار تازه از زیر دوش آمده بود بیرون. تر و تمیز و شسته و رفته با صورت شش تیغ. کنار دستش هم مترجم ایرانی ایستاده بود. با یک شیلنگ در دست. صدای سرهنگ پخش شد توی تن سردم.
-سُب الخمینی
تا مترجم به فارسی برگرداند فهمیدم ایرانی است. نمی دانم به چه قیمتی کشورش را فروخته بود.
_قرد! اگله الموت للخمینی(بوزینه! بگو مرگ بر خمینی)
می توانستم دو سه تا فحش بدهم به امام خمینی بگویم ما را به زور فرستاده جنگ. چیزی که سرهنگ عراقی توقع داشت از من بشنود؛ از یک رزمنده ی بچه سال که هنوز مو روی صورتش سبز نشده. ولی نشنید. الی الله. شیلنگ را هم خوردم. نه از دست سرهنگ عراقی. از دست هموطن خود فروخته ام
        

          تور تورنتو:
روایتی از زبان پدر شهید امیرحسین قربانی که در حادثه تلخ پرواز اوکراین در آن روز های تلخ حوالی دی ماه به شهادت رسید.
        

          نوشته روی جلد کتاب بی معطلی بغض شد و راه گلویم رابست؛ بغضی که از همان سال ۹۸ گاه و بیگاه به سراغم می‌آید. 
همراه شدم با پدر امیرحسین قربانی، دانشجوی شهید حادثه پرواز اکراینی.
 به روایتش گوش دادم. روایتی که انگار میخواست آشفتگی روحیش را نشان دهد. گاه در تفت بود یا کانادا؛ گاه در فرودگاه و یا در اسارت زندان بعث. 
اول خوانش کتاب انگار در کوچه پس‌کوچه‌های یک شهر ناآشنا گم شده بودم؛ زمان و مکان از دستم در رفته بود. اما پس از خواندن چند بخش بیخیال فرم شدم و گذاشتم تا پدر حرفهای تلمبار شده‌ی دلش را  بیرون بریزد.
جمله به جمله کتاب بغضم را آب کرد و صورتم را خیس. خودم را سپردم به روایتش و قدم به قدم نزدیک شدم به پایانی که از همان ابتدای کتاب می‌دانستم.
تعداد صفحات کم است اما خواندن بی‌وقفه تحمل بالایی می‌خواهد که من ندارم.
خدا به‌ همه بازماندگان حادثه صبر دهد.


        

          
سخت ترین کتابی بود که تا امروز خواندم،یک روضه خالص.
آقازاده ای که حالا پشت اسمش شهید آمده و چقدر هم لایق بوده.
کتاب زندگینامه ای ست از زبان پدر،این کتاب برگ برنده است،روایت اینطرف ماجراست،روایتی کاملا متفاوت با روایت معاندها و مریضهای خارجی و داخلی. 
 همه باید این کتاب را بخوانند،همه مخصوصا کسانی که موقع شنیدن خبر پرواز شمارهء ۷۲۵،قلبشان مچاله شد.

صلواتی هدیه کنید به روح شهید امیرحسین قربانی که به قول مادر بزرگوارش تا ابد زنده ماند.
        

          #خواندم #1403

تور تورنتو

داستان از قبل مشخص است و با دیدن روی جلد کتاب همه چیز تا تَه معلوم می شود ما قرار است سرگذشت یکی از شهدای پرواز اوکراین را بخوانیم. سوژه جذابی است. کتاب را خواندم و باید بگویم چیز جدیدی به من اضافه نکرد. 
فقط شرح ماوقعی بود از اتفاقاتی که طی یکی دو سال برای یک خانواده افتاده، با پلی بک هایی به زمان اسارت پدر که ربط آن را به موضوع اصلی نفهمیدم. 

یکی از ایرادات کتاب این است که خواننده با شخصیت اصلی رفیق نمی شود. شاید به خاطر شخصیت پردازی نه چندان قوی. در کتاب گلستان یازدهم بارها برای علی چیتسازیان اشک ریختم. اما حال و هوای این کتاب اصلا اینطوری نبود.

بایدطوری مخاطب را به کتاب وصل کنیم تا بتوانیم پیاممان را راحت‌تر منتقل کنیم. چیزی که من در تور تورنتو ندیدم.
        

          بسم رب الشهداء
کاش میتونستم با انتشارات قرارداد ببندم و به همه‌ی کسایی که می‌شناسم یک نسخه از این کتاب رو هدیه بدم:)
کتاب شامل خاطرات شهید قربانی هستش که در ۱۵ قسمت به روایت پدر نوشته شده و چقدر ماهرانه با خاطرات اسارت پدر در دوران ۸ سال دفاع مقدس ترکیب شده.
یک ستاره کم دادم چون پرشِ خاطرات یک جاهایی برام اذیت کننده بود و ذهنم رو به هم می‌ریخت؛ مورد دوم اینکه بخش خیلی کمی از خاطرات شهید نوشته شدن و به نظرم بهتر بود به جزئیات بیشتری از زندگی شهید اشاره می‌شد.
        

          کتاب ، بیان احساسی یک واقعه ی تلخ است.
سقوط هواپیمای اکراینی...
ولی سوار شدن بیش از حد بر بال احساس در این کتاب،فرصت تعقل پیرامون حادثه ی سقوط را به حد اقل کلمه میرساند.
روایت با اندکی تغییر ، روایت غالبی است که جریان ضد انقلاب در بیرون از کشور ماه ها روی آن سوار شدند.
نه تنها کمکی به روشن شدن قصه ی هواپیمایی اکراینی نمیکند، بلکه  با قوت احساسات زنانه ی حاکم بر قصه ، ما را به سمت دیگری رهنمون میشود.

        

          تور تورنتو؛
مصیبت نامه‌ای جای کتاب.


۵ تا ۷ امروز صبح، شریک مصیبت یک خانواده بودم، غمی در منتهای درجه.
نفرین به سفر که هرچه کرد او کرد.

 هیچ وقت نمی خواهم آخر قصه ها را بدانم، خصوصا اگر قلبم از آخر کار فشرده شود.آنوقت ورق زدن هر صفحه سنگین تر از صفحه قبل می‌شود و به لحظه پایان می رسم...این کتاب از همان آغاز ، انتهای پر دردش را فریاد می زد.

و این درد برایم مضاعف است چون من هم مادر هستم و پسری دارم به نام امیر حسین.
از نظر زبان روایی کار بی نظیری بود.عجب قلمی دارد محمدعلی جعفری! که هنرمندی او سبب شد خواننده به شدت با پدر و مادر امیرحسین همذات پنداری می کند. البته بیش از آن! پا به پایشان اشک می‌ریزد.سوژه به کلی توجه به فرم و سایر جزییات را تحت تاثیر قرار داده بود. شاید تنها ایرادی که به ذهنم می رسد به هم ریختگی روایت از نظر زمانی بود. گم می کردم که الان کجا هستیم.
این بیت حین خواندن در سرم تکرار می‌شد،
هر گل که بیشتر به چمن می دهد صفا
گلچین روزگار امانش نمی دهد.

چه خوب است خدایی هست و مرهم می گذارد روی دل بندگانش، ناز می‌خرد و جبران می‌کند.

#معرفی_کتاب
#تور_تورنتو
#محمدعلی_جعفری
#نشر_روایت_فتح

https://eitaa.com/vazhband
        

          #تور_تورنتو

کتابی سبک و کم‌حجم در مورد یکی از قربانیان هواپیمای اوکراین که سه روز بعد از شهادت سردار، سقوط کرد؛ از زبان پدر و به قلم محمدعلی جعفری، روان و ساده و خوش‌خوان، قلم نویسنده را در اینجا به قلمش در "تاوان عاشقی" ترجیح دادم.

امیرحسین قربانی‌؛ فرزند نازپرورده‌ و تک پسرِ پدری آزاده که در خانواده‌ای مذهبی و انقلابی در یزد بزرگ می‌شود.


با اتمامِ کتاب، دوباره یاد گریه‌هایم در روز سقوط هواپیما افتادم که هنوز؛ هم داغ شهادت سردار حسابی جگرمان را آتش می‌زد، هم شیرینی سیلی به آمریکا را برایمان زهر کرد و هم با دیدن عکس‌های هواپیمای سقوط‌کرده دلم برای تک‌تک مسافران آن پرواز پر می‌کشید.
از ناراحتی و گریه‌‌های چند روز بعدش که فهمیدیم کار خودمان بوده هم بگذریم...


دلم بیشتر شور آقا را می‌زد، شور تنها وصیتِ حاج قاسم را... که خدایا داغ سردار مگر کم بود که حالا داغ این مسافران را هم تحمل کند...


از ته دل آرزو می‌کردم کاش خانواده‌های قربانیان هوای دلش را داشته باشند اما به نظرم چیزی شبیه محال می‌نمود...


کتاب را که می‌خواندم از این همه وابستگی و دل‌بستگیِ پدر و مادر به این فرزند اشک‌هایم جاری می‌شد، پیشرفت و خارج رفتن و آنجا درس‌خواندن و همه‌ی این‌ها به چه قیمتی وقتی مادرش یک‌سال بعد از دانشجو شدنش هنوز نتوانسته دوری فرزندش را تاب بیاورد؟ و هر بار که خودم را جایشان می‌گذاشتم به این نتیجه می‌رسیدم که اگر من بودم هیچ‌وقت و تحت هیچ شرایطی بچه‌ام را راهی دیار غربت نمی‌کردم.



از جذابیت‌ها و نقاط عطف داستان پرداختن به اسارت پدر در خلال داستانِ پسر بود و شاید تنها دلیلی که باز هم پای رهبر و انقلاب ماند و توانست حتی شده به قیمت از دست دادن تنها پسرش و سنگینی این داغ‌، باز هم حرفِ آقا را فصل‌الخطاب بداند؛ همین روزهای اسارت و درکِ سنگینی این مفهوم بود که نهال این نظام با چه خون‌ِ دل‌هایی به بار نشسته است.


خانواده‌اش امتحان سختی را آن هم به خوبی پشت سر گذاشته‌اند؛ و مطمئنم پاداش این صبر و ایثار را دیده‌اند و خواهنددید.


#یادداشت
#معرفی_کتاب
#هم‌خوانی
#محمدعلی_جعفری
#تور_تورنتو
        

          گوشی موبایلم را عمود 467 مسیر کربلا دزدیدند. همین باعث شد وقتی موکب ثارالله کربلا از خواب بیدار شدم، موبایلی برای وقت‌ تلف کردن نداشتم. کتاب را که بعد چهارپنج روز حمل، بی‌استفاده در کوله‌پشتی بود را باز کنم و شروع کنم به مطالعه. یک‌نفس خواندم. چون روایتِ زندگی شهید امیرحسین قربانی، شهید پرواز اوکراینی، خطی، از تولد تا شهادت روایت نشده بود. چون نثر کتاب خسته‌کننده نبود. راوی که پدر شهید بود، دلنشین روایت می‌کرد. احساس نمی‌کردی بخشی از زندگی شهید را  سانسور می‌کند. راویِ بخشی از زندگی مهاجرین علمی ایران هم بود؛ در حد رضایت‌بخش. روایتِ اسارت پدرِ شهید مثل گریزهای روضه به روایت اصلی زندگی پسر اضافه شده بود؛ مثل نمکِ غذا به‌اندازه. و حالا انگار نه فقط امیرحسین قربانی که خانواده چهارنفره خانواده قربانی را به‌خوبی می‌شناسم. 
من کتاب را دوست‌ داشتم و توصیه می‌کنم، پس پنج ستاره می‌دهم.
        

          خیلییی دوسش دارم  با اینکه میدونستم که در آخر داستان امیر حسینی نیست اما جذاب بود جذابیتی که قابل گفتن  نیست ! 
در بند بند کتاب درد خانواده اش موج میزد ؛دردی که اشک هایم را در مدرسه به ریزش انداخت 🥺😭
سقوطی که درک کردن آن سخت  است چه برسد در همچین موقعیتی قرار گرفتن!
دلم برای تمام آن 1۷۲ نفری که در پرواز اوکراین بودند میسوزد سوزشی که تا مغز و استخوان شعله افشانی میکند🔥🌪️
        

          سال هاست مشتاق مطالعه کتاب های شهدا هستم...شهدای جنگ تحمیلی، شهدای مدافع حرم و شهدای سلامت و... اما این دفعه داستان فرق می کند..باز هم قلم زیبای آقای محمدعلی جعفری با صداقت کامل شهید را روایت می‌کند ... شهیدی بسیار متفاوت، با مظلومیت جدید و بزرگی طرف هستیم، نویسنده می گوید👇🏻
دست روزگار برگ جدیدی از مظلومیت را رو کرد. اتفاقی که جنس غریبی داشت. حادثه پرواز اوکراین. عده‌ای که در مسیری افتاده بودند؛ نه برای مبارزه، نه برای دفاع. بی هوا و ناباورانه پرکشیده بودند.
کتاب تور تورنتو زندگی شهید امیرحسین قربانی را ورزق می زند؛ تک پسرِ نازپرورده خانواده قربانی، پسری که سرمایه زندگی و نور چشم پدر و مادرش بود.
یکی از قشنگترین اتفاقات کتاب روایت کتاب از زبان پدر امیرحسین بود، پدری که خود سال های زیادی به مبارزه پرداخته بود و در نهایت به اسارت درآمده بود...بیان احساسات پدرانه به زیباترین شکلش به همراه نوآوری جالبی که در خلال داستان و برگشت زدن به دوران اسارت پدر شهید در اردوگاه ۱۱ تکریت بسیار زیبا، اثرگذار و دردناک بود.
کتاب خانواده‌ای صمیمی و احساسی را برایمان ترسیم می کند.. خانواده‌ای با نقاط عاطفی بالا‌، بخصوص در رابطه مادر با پسرش.
کتاب از امیرحسین می گوید؛ امیرحسینی که نفس مادر بود.. امیرحسینی که جانش برای خواهرش می رفت... امیرحسینی که حجب و حیایش دیدنی بود... امیرحسینی که شخصیتش رو حتی با زندگی در کشور غریبه از دست نداد و پای اعتقاداتش ایستاد...امیرحسینی که انگیزش از تحصیل پزشک شدن و درمان تنها خواهرش بود که از معلولیت ذهنی رنج می برد.
کتاب را بخونید و امیرحسین را زندگی کنید.
با سقوط هواپیمای اوکراینی ۷۵۲ تمام سرمایه خانواده قربانی پرکشید و خانواده بزرگ‌ترین آزمایشش شروع شد و چه سربلند بیرون آمدند از این آزمایش با همراهی نکردن رسانه های بیگانه با همراهی رهبرشان، آنجا که پدر خانواده می گوید:
« _ هرچه نظر حضرت آقا باشه به عینه روی چشم می‌ذاریم.. »

کتاب سبک و کم حجمی که تا پایانش دست از رها کردنش بر نمی‌دارید.
داستانی پر احساس و غم انگیز، اما به شدت جذاب و نفس‌گیر.
        

          خیلی کتاب غم‌انگیزی بود. واقعا چه پدر و مادر خوب و عزیزی داشتن. ان‌شاءالله که روحشون قرین رحمت و آرامش باشه
        

          چند وقت پیش این کتاب با تبلیغ زیاد در شهر یزد به مسابقه کتاب خوانی  بود نخریدم آخر به خودم گفتم  جوانی صبح  می خواسته برود برای کانادا  به اشتباه هواپیما مورد اصابت موشک قرار می گیرد چه خواندی دارد ؛ ولی حالا وقتی خواندم  اوایل  کتاب  یک جوان شیک پوش را روایت می کند که پدر مادر آن هزینه  تحصیل را با چه بدبختی برای پسرشان جور می کند  وسط های کتاب متوجه او برای چه هدف حاضر شده  برود خارج کشور! ولی جمله یکی از دوستانش مرا این کتاب تکان داد  که امیر حسین واقعا برای درس به کانادا رفته بود  یادش گرامی وبه خانواده  آن شهید  می گوید جوان شما الگوی  خوبی برای نسل جوان این کشور است باتشکر و سپاس فراوان 
        

          یک روایت شنیدنی کوتاه غیر سیاسی از زبان پدر یکی از مسافران پرواز اوکراین .پدر امیرحسین قربانی از روزهای منتهی به پرواز پسرش صحبت میکنه و هر از گاهی گریز میزنه به روزهای اسارتش.
چیزی که خیلی توی چشم بود ادب و احترام و حیا و درس خوان بودن این پسر بود.چیزی که آرزوی هر پدر و مادریه.
        

           یک دست و یک نواخت پیش میره، باهاش هیجان زده نمیشید، همه چی قابل پیشبینی هست. شاید بشه گفت بهترین ویژگی همین عادی بودن قصه هست!!  :/
        

          بسم الله

چقدر غریب... چقدر غریب... چقدر غریب...
به قول امیرخانی: حضرت حق، عاشق کسی اگر شد، پنهان‌ش می‌کند... کاش پیش ِ حضرت ِ حق، اسم نداشتیم، اما مرد بودیم... طوبا للغرباء!

روایت ناب پدرانه از اتفاقی که تلخی‌اش از همان ابتدا به جان‌مان نشست.
چقدر خوب است که پدر امیرحسین (شهید سانحه سقوط هواپیمای اوکراینی) از پسرش می‌گوید. چقدر جای روایت‌های پدرانه در ادبیات مان خالی است. پدری که در میانه روایتش به جا و درست و متناسب با هر واقعه، به سال‌های اسارتش در زندان‌های حزب بعث هم اشاره می‌کند.
روانی متن و نوآوری در روایت، با آوردن پیام‌های رد و بدل شده میان مادرشهید و پسرش از زبان پدرشهید بر زیبایی کتاب افزوده است.

درباره کتاب راحت بگویم
باید پدر باشی تا با کلمه کلمه کتاب بسوزی و نفست در سینه بماند و حناق بگیری...
مگر می‌شود این کلمات را خواند و نفس تنگی نگرفت؟؟
چقدر بعضی‌ها غریبند و نجیب...

هرچه درباره کتاب می‌خواهید را بالا نوشته‌ام.
دوست دارید بخوانید و نفس نفس بزنید.
یا نخوانید و بی‌دغدغه زندگی کنید.
        

          روایت یک یا دو روز قبل از شهادت امیرحسین قربانی ، مسافر هواپیما اوکراینی است از زبان پدر شهید. البته خاطرات اسارت ایشان هم در هشت سال دفاع مقدس نیز  بخش قابل توجهی از کتاب را شامل میشود. 
اما یک نقطه ضعف (نظر شخصی) در این کتاب وجود داشت که من را خیلی اذیت کرد، نویسنده خوب نتوانسته بود تاروپود زمان را در هم ببافد. بعضی اوقات به سختی میشد فهمید که آیا در زمان حال هستیم یا در گذشته به سر می‌بریم.
*کتاب را به این دلیل خریداری کردم که از حادثه هواپیما اطلاعات بیشتری نصیبم شود، شد اما خیلی کم.