در "والا چی بگم" ترین حالت ممکن برای یادداشت نوشتن هستم.
اولین کتابی بود که از نادرخان خواندم.
ادبیات شیرین و میخکوب کننده از یک طرف و اطلاعات تاریخی که برای اولین بار انقدر روشن برایم جا افتاد از طرف دیگه،به سمت جلد دوم ترغیبم میکنند.
      

        بعضی از قسمتها،واقعا ذهنم رو مشغول کرد.
به کتاب نقد هم داشتم ولی برای گنجوندن این مفاهیم در قالب یک رمان،از خانم نویسنده ممنونم.
      

        توصیف لحظه ها و احساسات امیلی گرم و دلنشین بود،همینطور کتاب اتفاقات جالب و غیرقابل پیش بینی داشت.دوست داشتم از تدی بیشتر صحبت میشد و کتاب،مخصوصا پایان داستان مفصل‌تر بود.
      

        مثل همه آبنبات ها،شیرین و دوست داشتنی.
نظر شخصی من اینه که به اقتضای سن،شخصیت کتاب هم وارد مسائل خاص تری شده که نویسنده زیاد بهش پرداخته بود  و همین باعث شده که فراز و نشیب های خانوادگی کمتر از جلد های قبل باشه.
      

        فصل‌های کتاب مثل یک سریال با ماجراهای بامزه و توصیفات دقیقه.
      

        دوست داشتنی و مختصر و عالی.
کتاب،نامه های سرهنگ مرتضی مشکات است که پس از یک عمر خدمت،حالا جانباز و خانه نشین شده. حکایتی از منطقِ ناقصِ خود عالم پندار ها و قلب همیشه زندهء آدم حسابی ها.
      

        عصبانیت،بی حوصلگی و غمگینیِ من،هر سه در مقابل نوشته های خانم مونتگمری سر تعظیم فرود میارن و تشریف میبرن آنجا که عرب نی انداخت.
بعد از چندین سال که از نوجوونی و خوندن کتابهای آنشرلی میگذره،حس میکنم دوباره تاحدودی ذوق زده،روشن و امیدوارم.

زاویه دید و توجه این خانم نسبت به مسئله تربیت،شیوه ها و افراد دخیل در اون(به خصوص معلم) برای من واقعا جالب و تحسین برانگیزه.
      

        _نامیرا داستان امروز ما هم هست،چرا که ماجرای ندای امام زمانِ هر عصر و عکس العمل امت،در طول تاریخ استمرار دارد.

با خواندن نامیرا پشت صحنه واقعه کربلا برایتان روشنتر از قبل خواهد شد.
اگر مثل من برایتان سوال بود که چطور مردم کوفه با آنهمه اشتیاق به این سرانجام دچار شدند،حتما نامیرا بخوانید.

      

        
سخت ترین کتابی بود که تا امروز خواندم،یک روضه خالص.
آقازاده ای که حالا پشت اسمش شهید آمده و چقدر هم لایق بوده.
کتاب زندگینامه ای ست از زبان پدر،این کتاب برگ برنده است،روایت اینطرف ماجراست،روایتی کاملا متفاوت با روایت معاندها و مریضهای خارجی و داخلی. 
 همه باید این کتاب را بخوانند،همه مخصوصا کسانی که موقع شنیدن خبر پرواز شمارهء ۷۲۵،قلبشان مچاله شد.

صلواتی هدیه کنید به روح شهید امیرحسین قربانی که به قول مادر بزرگوارش تا ابد زنده ماند.
      

        مثل جلد اول هیجان انگیز و پر از جزئیات.
کتاب شما را درگیر داستانی میکنه که جدا از جذابیت خود ماجرا،در پس زمینه خیلی از مسائل اجتماعی و تاریخی و فرهنگی رو با گوشت و پوست حس میکنید.
خواندنش کمتر یک روز و نیم زمان برد و زمین گذاشتنش واقعا سخته.
هنوز هم مثل جلد اول، معتقدم این کتاب برای هر نوجوانی مناسب نیست.

      

        واقعا به خواندن چندباره اش نیاز دارم،من هم بین دو نیمه مغزم دعواست.
ارمیا ولی خوب از پس دعواها برآمد.
نقاط جذاب کتاب یکی و دوتا نبود،از سجده های واجب گرفته تا دغدغه های ذهنی که به زیباترین شکل نوشته شده بودند.
کتاب شلوغ بود،درست مثل ذهن ارمیا،درست مثل خیابان های آمریکا.از نظر من ترجیحا زمانی بخوانید که بتوانید پیوسته مطالعه کنید.
(قطعا این یادداشت نیاز به ویرایش در آینده نزدیک دارد :))
      

        برای پاسخ به شبهات پیرامون این موضوع،جامع و کامل است. 
مقایسه ای صادقانه و علمی بین پیشنهادات دنیای نوین در باب مسئله جنسی و راه حل های اساسی اسلام در این موضوع.
      

        روزی که ارمیا را امانت گرفتم،انگار روی کتاب آب ریخته باشد،موج دار شده بود.
برگه ها را که ورق میزدی،صدایشان در می آمد.
همین الان ارمیا تمام شد.
 میدانم اگر بشود صفحات کتاب را مزه مزه کنم،طعم شوری میدهد و بوی خاکهای جنوب...
#چند_از_چند
#اولین_کتاب۱۴۰۳
      

        بی برو برگرد آدم ترسویی هستم،فیلم ترسناک نمیبینم و کتاب ترسناک هم دست نمیگیرم؛ولی مزه این کتاب مثل کتاب های خارجکیِ تخیلی که دوره ابتدایی و راهنمایی میخواندم رفت زیر زبانم.
یک روزه تمامش کردم و چشم دردش را هم به جان خریدم.
 کتاب در زمان حال و گذشته روایت میشد و تداخل داستان زندگی رضا و مجید عالی بود،مثل پایان خوبش.
اینکه بعضی پیامها در بین کلمات داستان پنهان باشند خیلی ارزشمند تر است تا شعار گونه گفته شود و چشم خواننده را دور از جان شما سوراخ کند.
در آخر هم "بنظر من" این کتاب برای تمام نوجوانان مناسب نیست،ترجیحا نوجوانی بخواند که مثل من ترسو نباشد😊
      

        خیلی وقت بود کتاب نخوانده بودم،انگار درس و دانشگاه یک دره عمیق بین من و داستان های دوست داشتنی ام باز کرده بود که هرچه سعی میکردم از آن بپرم نمیشد
داستان تغیر آدم ها همیشه خواندنی ست،انگار تو هم در تجربه هایی که به دست می آورند شریک میشوی و طعم چیز هایی را میچشی که هیچ وقت زندگی فرصت نمیدهد خودت از سر بگذرانی
کتاب هر شب کنار تخت بود،آرام آرام میخواندم تا زود تمام نشود
شیرین بود،مخصوصا برای من که خانم سه ساله را خیلی دوست دارم