یک ستاره را نمی‌دهم، بخاطر خصوصی بودنش.
موقع خواندنشان، حس می‌کردم که گنجه کسی را باز کرده‌ام و دارم ارزشمندترین گنجینه‌هایش را، آن‌ها که اشکش را جاری کرده‌اند یا قلبش را به تپش انداخته‌اند را، همینطور مثل کتاب، می‌خوانم و پیش می‌روم. پشت سر هم. انگار نه انگار که بین دو تایش ممکن است سالی فاصله افتاده باشد و من با چند دقیقه فاصله می‌خوانم...
«این واقعیت آن قدر عظیم است که به افسانه می‌ماند.» ...
        

          کتاب قشنگی بود. یه عالمه نامه ی عاشقانه. اما واقعاً به گفته‌ی یکی از دوستان وقتی داشتم میخوندمش حس کردم به زندگی یه نفر دیگه ای که الان دیگه دستش از دنیا کوتاست سرک کشیدم.
        

          عاشقانه‌های احمد و آیدا؛ نامه‌هایی که احساسات احمد شاملو را بازگو می‌کند
کتاب «مثل خون در رگ‌های من» را ورقی که بزنیم به فهرستی می‌رسیم که بیست نامه را نشان می‌دهد، هر نامه اسم و تاریخ خود را دارد. اسم نامه‌ها جذاب و محبت‌آمیز است و ما را به پیش‌روی در کتاب، می‌کشاند. نام‌هایی مثل: 
آیدا، امید و شیشۀ عمرم..   
آیدا، تپش‌های قلبم..  
آیدای خوب من..  
آیدا، خدا و مذهب من..
نامه‌های شاملو به آیدا، بسیار روح‌نواز شکل گرفته. شیرینی واژه‌های شاملو خواننده را غرق احساس می‌کند. فضای کتاب، افکار، احساسات، ذهن و قلب شاملو را نشان می‌دهد و البته اشاره‌هایی هم به بعضی مسائل سیاسی و ادبی روز می‌کند. نامه‌های مثل خون در رگ‌های من، در واقع ما، را به بخشی از زندگی و درون شاملو می‌برد. در سال‌های چهل تا پنجاه.
در انتهای کتاب تصویر هفده‌ نامه با دست‌خط خود شاملو آورده شده است.
«نمی‌دانم. نمی‌دانم این «بدترین شب‌ها» را شروع کرده‌ام یا دارم شروع می‌کنم. اما، به هر تقدیر، این ساعات تاریک و بی‌امید، این روزهایی که دست کم، اگر هیچ موفقیت دیگری درش نبود، اینش بود که به امید دیدار تو شروع می‌شد و حتی اگر هم در آخرین ساعات شب با نومیدی کامل، مثل دفتری بر هم نهاده می‌شد، باز این امید که فردا بتوانم ببینمت زنده نگهم می‌داشت، می‌دانی؟ از فردا صبح، دیگر این امید را هم از دست خواهم داد. امید بزرگی بود که اقلاً روزی یک بار تو را ببینم. اقلاً این امید به من نیروی آن را می‌داد که صورتم را بتراشم و از قبر خودم خارج بشوم برای آن که آفتاب وجود تو به جسم رطوبت کشیدۀ من بتابد. می‌دانستم که آیدای من امید و حرارت و آفتاب زندگی من با لبخندش در انتظار من است.»
ما یک روز یا چند روز این کتاب را می‌خوانیم، اما احمد و آیدا یک عمر این کتاب را زندگی کرده‌اند. مثل «خون در رگهای من» خواننده را عاشق می‌کند. مثل خون در رگهای من، گوشزد خوبی به کسانی است که اعتقاد دارند عشق بعد از ازدواج از تب و تاب می‌افتد و پس از آن زندگی یکنواخت می‌شود.آن‌ها نمی‌دانند که می‌توان عاشق بود، ازدواج کرد، و عاشق ماند. شاملو با اینکه قبل از آیدا هم تجربۀ ازدواج داشته اما تجربه ‌عشق و انتخاب درست را بعد از آیدا به دست آورد. 
روزی که من تو را از دیروز کمتر دوست داشته باشم، آن روز آفتاب طلوع نخواهد کرد.

        

          🌷نوشته های این کتاب را باید در وقت خالی در عصر، با منظره ی طبیعت خواند،فارغ از دنیای آدمها و فضای مجازی
شما گوشی به دست بخوان و جملات زیبا را از روی کتاب بنویس، یکسال بعد کتاب برایتان هیچ ارزشی نخواهد داشت.
از کتاب‌ها لذت ببریم
        

          نامه هایی پر از احساس و شوریدگی و عشق.... 
و خانه ای که در آن محبت، پاداش اعتماد  است.
        

          (کتاب اول چالش کتابخوانی متفاوت۲)
"خدای کوچولو"

کتابی بود با موضوع نامه های احمد و آیدا؛
احمدی که بیمار و رنجور است و به گفته‌ی خود، تمام عمرش را عاشق بوده. اما این بار درگیر عشقی بسیار پرشور تر شده است، طوری که تا به حال همچین عشقی را تجربه نکرده.
ابتدای کتاب که نامه های اول را می‌خواندم ذوق داشتم؛ برای این کتاب و برای این عشقی که بین این دونفر است.
با این نامه ها عمیقا جمله‌ی "با آنکه دور دوری هر لحظه وصل جانی" را درک کردم.
در نامه ها و صفحات احساسات مختلفی وجود داشت.
 غم دوری از معشوقه، نگرانی برای آینده، غرور احمد بخاطر داشتن آیدایش، داشتن خدای کوچکش.
داشتن همچین عشقی خیلی زیباست. قطعا کسی که عشقی به این زیبایی را تجربه می کند باید آدم خوش‌شانسی باشد.
اما عشق همان قدر که زیباست می‌تواند ویران هم کند؛ به همین خاطر از عاشق شدن هراس دارم.
اما در هر صورت به نظرم:
"سخت است در این عصر دم دستی ها
عاشق بشوی مثل دهه شصتی ها"

~این کتاب را فقط باید خواند و از آن لذت برد~
        

          توی هر نامه میفهمیدم هر روز هر روز عشق شاملو به آیدا بیشتر می‌شود و می شد حس عشق را درک کرد عشق ترکیبی  ،دوست داشتن های بیش ازحد، نگرانی ها و حتی بر عکس آرامش هاو.... 
من وقتی که اولین نامه را خواندم اینقدر ذوق و شوق داشتم و خوشحال بودم که انگار آيدا هستم کتاب را نمی‌توانستم زمین بگذارم:)
        

          با خوندن این کتاب واقعا دلم میخواد یکی مثل شاملو عاشقم بشه >>> 🫀
        

          شاملو قبل از آشنایی با آیدا قصد خودکشی داشته ولی بعد از آشنایی با او و تجربه‌ی عشق مینویسه: (آیدا فسخِ عزیمتِ جاودانه بود)
خوندن این کتاب هیچ بار علمی ای برای شما نداره و احتمالا باعث میشه به این میزان محبتی که توی نامه ها جریان داره حسادت کنید...‌خلاصه عشق از این کتاب چکه می‌کنه!
        

          امروز بیشتر از دیروز دوستت می‌دارم و فردا بیشتر از امروز. و این، ضعف من نیست: قدرت تو است!
        

          روایت دو جوان عاشق در زمانه ی قبل انقلاب اسلامی 
پیشنهاد میدم حتما بخونیدد
        

          نه به این کتاب بلکه به این عشقِ زیبا ۵ ستاره میدم.
        

          اگه آیدا نبود، صدای بوف کور و سگ‌های ولگردِ وق وق صاحاب، تنها همدم حاجی آقا تا خود سایه‌روشنِ سحر بود؛
اگه آیدا نبود، هیچ باغی توی آینه نبود که هوا رو تازه کنه؛
اگه آیدا نبود، ققنوس زیر خاکسترِ خیس شده از بارون دفن می‌شد؛
اگه آیدا نبود، خبری از شکوفه در مه نبود؛
اگه آیدا نبود، ابراهیم توی جهنمِ نبودن می‌سوخت؛ 
گلستان، معجزه‌ی حضور آیدا بود.
اگه آیدا نبود . . .

فرقِ بود و نبودِ آیدا، فرق صادق هدایت و احمد شاملوئه.
شاید اگه آیدای هدایت هم کنارش می‌موند، الان نامه‌های هدایت به آیدا رو می‌خوندیم . . .

شاملو ابراز علاقه نمی‌کنه، با آیدای خودش راز و نیاز می‌کنه 
و این فرق عاشقانه‌های شاملو با تمام عاشقانه‌هایی بود که قبل از اون خونده بودم.


و عشقت، 
پیروزی آدمیست
هنگامی که به جنگ تقدیر می‌شتابد...




        

          آقای شاملو با نوشتن این نامه ها منو رقیق کرد. :))
پیشنهاد میکنم بخونید.
        

          خیلی زیبا بود... استادی که خوندن این کتاب رو به سرم انداخت میگفت آیدا رو از نزدیک دیده...یعنی همین چند سال پیش هم حتی زنده بوده.البته نمیدونم هنوز هم هست یا نه... ولی فقط یه همچین عشق آتشین و اشعاری با همچین کلمات لطیف و با احساسی میتونه آدم رو نود سال زنده نگه داره :) 
        

          برای من جذاب نبود روند خسته کننده ای داشت.
نمیدونم چطور نظرات مثبت زیاد هستش ولی خب قابل احترامه.
در تمام کتاب حس مور مور پوست و خمیازه کشیدن بهم دست می‌داد بعضی اوقات حس میکردم چندشم میشه من عشق واقعی رو حس نکردم آقای شاملو قابل احترام هستند ولی از نظر من نوشته ها از سر شهوت بود و اغراق های بیش از حد همون لاس خودمونی اما ادبی من عشق رو حس نکردم و کتاب محتوای جالبی نداشت و هیچ چیزی به من اضافه نکرد و فقط وقتم رو هدر داد.
اگر بخواییم کتاب رو خلاصه کنیم فقط میشه گفت:آیدا تو زیبایی ،فوق العاده ترین زنی هستی که دیدم،از من دور نشو،دوست دارم ببینمت در آغوش بکشم و ببوسمت .
محتوای این همه صفحات همین سه خط است.
با احترام.
        

          ۹۸.۱۲.۲۹
        

          از یه جایی به بعد کتاب دیگه تکراری شد،همش حرفای تکراری و عاشقانه همیشگی که البته نمیشه هم انتظار خاصی داشت بالاخره نامه های یه عاشق به معشوقش بوده که حالا تبدیل به کتاب شده .در هرصورت به نظرم با نخوندنش چیز خاصی رو از دست نمیدید :)
        

          در سپیده‌دمی که واژه‌ها هنوز به خواب معنا فرو رفته‌اند، شاملو با چشمان خیس از عشق، قلم را به جانِ کاغذ می‌سپارد و از دل تاریکی، روشناییِ نامِ «آیدا» را می‌نگارد. مثل خون در رگ‌های من، نه فقط یک دفترِ نامه‌نگاری‌ست، بلکه مرثیه‌ای‌ست بر عشق در زمانه‌ی بی‌عشقی، سرودی‌ست بر امید در دل بی‌پناهی‌ها.
او در این کتاب، عشق را چون نفسِ همیشگی در سینه‌ی خویش می‌پرورد. گویی کلماتِ او از دهان معشوق تراوش کرده‌اند و روی کاغذ، به شکل شعر درآمده‌اند. هر نامه، بارانی‌ست که بر زمینِ خشکیده‌ی روح می‌بارد؛ آرام، عاشق، و بی‌ادعا چون نبضی نرم و روان، احساسات ژرف انسانی را در بستر واژگانی ساده اما نافذ جاری می‌سازد.
این کتاب، روایتی‌ست از مردی که در عصرِ فراموشی، هنوز به «یاد» ایمان دارد؛ از شاعری که در غوغای زمان، عشق را نه فریاد، که نجوا می‌خواند. لحظه‌ها در این اثر نمی‌گذرند، می‌مانند؛ مثل عطرِ موی معشوق در ذهنِ شاعر، مثل خون در رگ‌های او... .
        

          آن روزهایی که فصل قلبِ کتاب زیست شناسی دومِ دبیرستان را می‌خواندم، میان تست های خیلی زردِ کتابِ خیلی سبز به این فکر می‌کردم که آدم ها وقتی عاشق می‌شوند دقیقا چه اتفاقی برای قلبشان می‌افتد؟ مثلا آن آدمی که عاشقش می‌شوند کجای قلبشان ساکن می‌شود؟ توی دهلیز سمت چپ یا بطن سمت راست؟ "شاه نشینِ قلب" که می‌گویند دقیقا کدام بخش قلب است؟ فکر می‌کردم مثلا شاید دریچه میترال را می‌گویند شاه نشین قلب... و با خودم تصور می‌کردم اگر اینطور باشد که اصلا تکیه گاهِ خوبی برای معشوق نیست، چون هر بار با هجوم خون از دهلیز به بطن باز می‌شود و معشوق بیچاره پرت می‌شود در اعماق بطن و اگر شنایش خوب باشد شاید بتواند جان سالم به در ببرد.. آن روزها بالاخره نفهمیدم که آدم عاشق چگونه قلبی دارد؟


حالا که می‌بینم معشوق را نباید جایی حبس کرد، حتی جایی شبیه قلب!

اصلا معشوق ماهیت حبس ناپذیری دارد، باید سیال باشد، باید به دست ها قوت نوشتن بدهد و به پا رمقی برای رفتن، معشوق حتی باید در مویرگ های خیلی خیلی نازک چشم هم در جریان باشد تا آدم بتواند ببیند، مگر نه همه دنیا میشود ظلمات، همین است که میگویند معشوق نورِ دیده است.

معشوق موجب حیات تمامی اجزای جان است. آنقدر که اگر به عضوی نرسد، عضو بیچاره اول کبود می‌شود بعد می‌میرد و می‌پوسد، شاملو هم حکما همین را با پوست و گوشتش چشیده بود که برای آیدا نوشت: مثل خون در رگ های من!