ضعیف تر از قسمت قبل اما همچنان شاهکار.
سه گانه ای به یاد ماندنی که همیشه گوشه ای خاطراتتون میمونه ، خاطره ای قشنگ به هر فرد عزیزی پیشنهادش میکنین.
کتابی پر شده از تمامی احساسات انسانی ممکن کتابی که خبری از آدم بد تو داستان نیست چون وقتی بهش فکر کنی یا یک شخصیت مثبت میبینی یا یک شخصیت خاکستری دقیقا مثل دنیای واقعی
تو کتاب قبلی این سه گانه یعنی « ما در برابر شما » تمرکز اصلی روی شهر  بیرتاون بود و بخش های مختلف شخصیتا رو به خوبی میپرداخت
اما تو سومین کتاب این سه گانه یعنی برندگان به هر دو شهر و شخصیتاشون به طور کامل پرداخته شده جوری که خواننده از خودش طی روند داستانی سوال میکنه : « واقعا انقدر جزئیات و پرداختن به شخصیتا احتیاجه؟ »
و در آخر میفهمیم بله کاملا احتیاجه چون همونطور که نویسنده تو کتاب بارها ذکر کرده تو این دو شهر همه بهم وابستن به مانند نخ بخیه ای که یک طرفش کشیده بشه باقی نخ جمع میشه.
حتی با اینکه نویسنده ی بزرگ این کتاب اول کتاب مقداری از پایان بندی رو لو ( اسپویل) میده همچنان این کتاب هفتصد صفحه ای با جذابیت تمام پیش میره و در آخر جز پوچی و غم پایان شمارو در بهت قرار میده بهتی که بهت میگه : « چقدر زود این سفر تموم شد ».
اگه این سه گانه رو مدتی دنبال کرده باشین با کلی  ارجاع( رفرنس) از دو کتاب قبلی مواجه میشین که شمارو به خاطرات کتاب قبلی و خاطرات خودتون از موقع خوندن کتابا های قبلی برمیگردونه
از تعداد صفحات نترسید و حتما این سه گانه رو بخونین چون در نهایت با کلی درس و خاطرات و تجربه این سفر رو به پایان میرسونین 
چون شما جزویی از خانواده میشین
عضو ساکت و صرفا بینای
خانواده شهر خرس.
پ.ن :
 ترتیب سری کتاب شهر خرس:
۱- شهر خرس
۲- ما در برابر شما
۳- برندگان
پ.ن۲ : خبر رسمی منتشر نشده اما احتمالا در اینده یک پیش درامد از این کتابا منتشر میشه که به گونه ای ادامه ی این سری کتاب خواهد بود
        

          از اینکه داره توی این کتابش سرنوشت شخصیت ها رو ادامه میده و  نشون میده بعد از موفقیت هاشون  یسری شکست و سردرگمی دارن (مثل زندگی واقعی)  خوشم اومد.
اما داستان بسیار خسته کننده، کش‌دار  و یکنواخته و اصلا در خواننده‌ی کتاب( مثل سری‌های قبل این داستان) اشتیاقی ایجاد نمیکنه که بخواد بدونه تهش چی میشه‌. 
        

          همین الان این کتاب تموم شده و من نمی‌دونم باید چطوری حسمو بیان کنم ..
هر چی بیشتر کتابای تو رو میخونم ، مطمئن تر میشم که تو یک نویسنده فوق العاده ای و در حال حاضر برای من بهترینی .. 

دلم میخواد تا ابد داستان شهر خرس ادامه پیدا کنه و من با تک تک آدماش زندگی کنم .. دلم میخواد به درون کتاب سفر کنم و به پیتر بگم که شخصیت مورد علاقه ام اونه .. یه جاهایی کنار مایا ، آمات ، بنی ، سون ، فک و و و بشینم و فقط بهشون بگم من میتونم درکتون کنم ، حتی اگه کاری ازم بر نیاد .. گاهی اوقات اونقدری بکمن منو با خودش همراه می‌کنه که یهو میبینم وسط یه کاری دارم به این فکر میکنم که چطوری میتونم به پیتر کمک کنم یا مشکل کایرا و ..  رو حل کنم . و بعد چند ثانیه به خودم میام و یادم میوفته این فقط یه کتابه .. اما کتابای بکمن برای من همیشه فرا تر از یه کتاب بودند (: 
همیشه تهش باید تند تند پلک بزنم تا پرده‌ی اشک از جلوی چشمام بره کنار و من بتونم صفحه های باقی مونده رو بخونم . و انگار هر بار این طلسم شکسته میشه و یه جایی ناخودآگاه قطرات اشک رو از روی گونه هام پاک میکنم . بکمن به طور عجیبی می‌دونه باید چطور قلب من رو با خودش همراه کنه .. فکر کردن به این که این آخرین کتاب این مجموعه بود ، و دیگه قرار نیست از شهر خرس چیزی بخونم ، یه غم خاصی داره برام ، چون حس میکنم در تمام این مدت با مردم اونجا زندگی کردم و هر لحظه به دغدغه ها و لحظه های خوب و بدشون فکر میکردم .. میدونم شاید این ، یادداشت معقولی نباشه و خیلی با احساسات درآمیخته شده باشه ، اما انگار نمیتونم در برابر اثری که بکمن روی قلب ِ یه فرد احساساتی مثل من می‌زاره بی تفاوت باشم و حسم رو ننویسم .. 
خیلی چیز ها از بکمن یه نویسنده فوق العاده ساخته ، اما از نظر من ، اون چیزی که اون رو خاص می‌کنه ، حسیه که تو قلب افراد ایجاد می‌کنه و بهشون یادآوری می‌کنه که تو ، هیچ وقت ِ هیچ وقت ، نمیتونی هیچ کس رو قضاوت کنی ؛ حتی اونایی که از نظر تو بدترین‌اند . چون هر آدمی داستانی داره که تو از اون بی‌خبری و اون داستان هست که اون آدم رو میسازه . برای همین خیلی وقتا واسه حس بدی که نسبت به هر کدوم از شخصیت ها داشتی ، احساس شرمندگی میکنی ، چون وقتی از داستانش با خبر میشی ، با خودت فکر می‌کنی شاید تو هیچ وقت از اون بهتر نمیشدی ....

        

          دو سال گذشته  .
دو سال از آن روزی که همه‌چیز در بیرتاون شکست ، از هم پاشید ، و دوباره مثل زخمی کهنه ، بسته شد  .
اما بادهای سرد هنوز می‌وزند .
 درخت‌ها هنوز زمزمه می‌کنند .
 و درد … هیچ‌وقت واقعاً نرفته .
«برندگان» یه پایان نیست ، یه مواجهه‌ست ؛ با گذشته ، با انتخاب‌ها ، با آدم‌هایی که دوستشون داشتیم و با اونایی که ازشون گذشتیم .
بکمن توی این جلد ، از مرزهای رمان فراتر می‌ره ؛ با قصه‌ای چندلایه ، پر از شخصیت‌هایی که نفس می‌کشن ، اشتباه می‌کنن ، و می‌جنگن .
هاکی هنوز هست ، ولی حالا دیگه مهم‌تر از بازی ، بقاست  .
این کتاب یه وداع‌نامه نیست ، یه زنده‌نامه‌ست  . زنده‌نامهٔ درد ، عشق ، و مردمی که انتخاب می‌کنن بمونن یا برن  .

این سه‌گانه یه سفر واقعیه از شکستن تا ساختن دوباره .
        

          تموم شد🥲😭😭🥺
بیرتاون و آدم هاش همیشه یادم میمونن....
اصلا انقد احساساتی شده ام که نمیدونم چی بگم🥲
شاید بعدا براش مفصل تر نوشتم

فقط بگم این کتاب رفت مستقیم رفت توی قلبم🥲
......................

خب این نوشته صرفا یه یادداشت برای پایان این مجموعه اس، چون انقدر معرفی ازش هست که دیگه نیازی به معرفی من نیست. این مجموعه هم تموم شد و دل من پیش تک تک آدمای بیرتاون موند. مطمئنم جزو کتاباییه که بعدا بازم میخونمشون. فقط همین اول کار بگم برندگان مخصوص طرفدارای بکمنه، یعنی اگه چندتا کتاب ازش خوندین و واقعا دوسشون داشتین بدونین عاشق این یکی هم میشین. نمیدونم برای من برندگان صفحه به صفحه اش قشنگ بود مخصوصا نیمه دوم کتاب. چون نیمه اول شخصیت های جدیدی اضافه میشن و نیمه دوم شخصیت های کتابای قبلی دوباره میان توی داستان. ترجمه کتاب هم خوب بود👌🏻

اکثر اونایی که این پیج رو دنبال میکنن، میدونن بکمن نویسنده محبوب منه🥰. من اون حسی که موقع خوندن کتاباش دارم، اونجوری که از آدما می نویسه رو خیلی دوست دارم، چیزای کوچیک و ساده رو خیلی زیبا به تصویر میکشه و خلاصه هرچی بگم کم گفتم از نوشته های این مرد.
بله، این مجموعه یعنی سه تا کتاب: شهرخرس، ما در برابر شما و برندگان محبوب ترین کتابای من از بکمن شدن.

البته باید بگم من هنوزم دوتا کتاب نخونده ازش دارم، ذخیره کرده ام تا بی بکمن نباشم😁
        

          نزدیک به سه یا چهار سال بود که شهر خرس در قفسه کتاب هایم خاک می خورد حقیقتا هیچوقت فکر نمی کردم با شروع آن کتاب به اینجا برسم و الان مات و مبهوت صد صفحه پایانی برندگان باشم 
مغزم سوت می کشد به شخصیت ها و جای آنها درون قلب و مغزم فکر می کنم، بنی عزیزم که لحظه به لحظه بیشتر درکش می کردم، مایا که به اون افتخار می کنم بخاطر زنی که به آن تبدیل شد، آلیشا کوچک و قصه ناگفته اش آمات که باعث شد به دویدن علاقه مند شوم، بوبو که باعث شد فکر کنم بعضی وقت ها باید از چیزی دست کشید.
امشب برای من حس غریبی دارد، مطمئنم بخشی از من میان مردم بیرتون می ماند.
مهم نیست چند سال دارید کجای دنیا ایستاده اید و چکاره هستید قطعا شخصیتی در این کتاب خواهد بود که بگویید: «این دقیقا خود منه!»
        

          اگر یک روز بکمن، کتابی مثل "میو" بنویسد. بی‌شک سرشار از احساسات انسانی خواهد بود. این بشر اصلا نمی‌تواند انسان‌ها را نادیده بگیرد و آن‌ها را درک نکند. او در برندگان بیش از ده شخصیت را به تصویر می‌کشد به‌گونه‌ای که شما همراه همه آن‌ها خواهید بود و به آن‌ها حق می‌دهید. حق تصمیم‌های اشتباه، حق عشق، حق دروغ، حق دوست‌داشتن، حق رفاقت و حتی حق قتل. تمام روزهایی که با این کتاب سر می‌کنید، سراسر احساسید. 
برندگان را دوست داشتم چون همه ما برنده‌ایم. اما عواطف انسانی چیزی نیست که من دلم بخواهد ۷۰۰ صفحه برایش بخوانم و دست آخر به یک هزارم انسان پیچیده هم دست نیافته باشم.
        

          خداوندا
        

          همیشه سخت ترین بخش خوندن مجموعه خداحافظی کردن با شخصیت هاست. به خصوص اگه با تک تکشون بزرگ شده باشی و رشدشونو دیده باشی
واقعا ازش لذت بردم:) خیلی زیاد.
یک ماه همراهم بود و واقعا تک تک فصل های کتابو دوست داشتم.
دوستی انا و مایا و بنی از کل دنیای من قشنگ تر بود. خنده هاشون هاکی بازی کردنشون خوندن درباره موفقیتاشون. همه واقعا زیبا بودن
من برندگان رو سر کلاس توی مدرسه تموم کردم.و عملا به سختی جلوی هق هق گریه کردنمو گرفتم. 
خداحافظ بیرتاون!


*شخصیت آلیشیا هم خیلی کیوت و دوست داشتنی بود. و دوستیش با بنی
        

          به نام خدا 
سومین جلد از مجموعه شهر خرس هاست. نیمه اول کتاب رو واقعا خیلی مشتاق نبودم و خسته کننده بود برام، اما نیمه دوم خیلی دوست داشتم. آخر کتاب هم با اینکه همون اول اشاره کرده بود و فکر می‌کردم براش آماده ام، اما وقتی رسیدم بهش  دیدم نه اصلااا آماده نبودم!  دوجلد قبلی فکر می‌کنم بهتر بود و بیشتر دوست داشتم. 
دوستی و همدلی که بین شخصیت ها وجود داره رو دوست دارم و ازاین مورد خیلی لذت می‌برم. مخصوصا زمانی که بچه ها دور هم جمع می‌شدن. 
فکر کنم این بچه بی خانمان باشه نه می‌تونم بین کتاب های ۴۰۳ قرار بدم نه بین کتاب های ۴۰۴... چون نصفش رو پارسال خوندم نصفش رو امسال 😅 

        

          ⛸ همیشه گفته‌ام، باز هم می‌گم. وقتی آثار بکمن رو می‌خونی، احساس می‌کنی گلوله آتشین احساسات، مستقیم به قلبت می‌خوره و اون رو در خودش ذوب می‌کنه.
⛸ این کتاب، آخرین جلد از ۳گانه شهر خرس (بعد از شهر خرس و ما در برابر شما) است. خواندن آخرین صفحه این کتاب یعنی خداحافظی با مردم شهر خرس و هِد.
⛸ یکی از قدرت‌های بکمن اینه که آخر کتابش رو لو می‌ده. کاملا ارادی و مطمئن از خود. شما از یک جایی به بعد انتظار رخ دادن حادثه‌ وعده‌ داده شده هستید اما غرق اون می‌شید، باهاش می‌خندین، گریه می‌کنید و... . این دیوانه‌کننده‌ترین قدرت بکمن هست. هیچ وقت یادم نمی‌ره که ساعت‌ها، در گوشه اتاقم بین تخت و کمد، با پایان این کتاب گریه کردم.
⛸ پست ۳قسمتی درمورد این مجموعه نوشتم که هم در کانال تلگرامم موجوده هم تو صفحه بهخوانم.
⛸ یک ستاره کم کردم چون خیلی جاها از ترجمه و بعضی موارد فرهنگی و... خود داستان کلافه شدم و نپسندیدمشون (مثلا بحث همجنس‌‌باز بودن بنیِ عزیزم و موارد این چنینی که کامم رو تلخ می‌کرد.)
        

          " برندگان "

آخرین و البته طولانی ترین کتاب این مجموعه.
باز هم داستان هایی از شهر های هاکی ، ادامه رقابت دو شهر ، زندگی در هم تنیده ساکنانشون .
اشک ،
لبخند ،
غم ،
شادی ،
مرگ و
زندگی...!
داستان مردمی معمولی که کارهایی غیر معمول انجام می‌دن ؛ سادگی در عین پیچیدگی!
داستانی با شخصیت های خاکستری ، بدون قهرمان و در عین حال پر از قهرمان !

پ.ن : کتاب های این مجموعه هیچ کدوم خط داستانی کاملا منسجمی ندارن و هر لحظه داستان یک قسمت از شهر رو روایت می‌کنن اما این کتاب به نسبت قبلی ها پراکنده تر بود اما خب آخر داستان انگار که همه اون رشته های سردرگم به‌هم میرسن.
این کتاب رو کم تر از دوتای قبلی دوست داشتم اما آیا از خوندنش پشیمونم ؟!
به هیچ وجه!


        

          این کتابم بالاخره به پایان رسید و یه تیکه از قلب ما توی شهر خرس جا موند...

سفر و تجربه‌ی زیبایی بود. اواسط کتاب سوم یعنی همین برندگان؛ دلم می‌خواست زودتر این قصه تموم بشه و سرنوشت شخصیت‌ها رو بفهمم ولی خب هرچی به آخر کتاب نزدیک‌تر می‌شدم، برعکس اواسطش دلم نمیومد که تمومش کنم... قلم فردریک بکمن واقعاً جادوییه. جوری که موقع خوندن این کتاب، یک سری تجربه‌های نزدیک به اتمسفرش رو تو دنیای واقعی از نزدیک تجربه کردیم. مثل پیست اسکی ایران مال که بهش سر می‌زدیم، یا پسری که مو به مو از نظر ظاهری نزدیک به شخصیت بوبو بودش... من خودم به شخصه هیچ‌وقت این قصه رو فراموش نمی‌کنم و قول میدم تا ابد هروقت که اسم هاکی اومد، یاد شهر خرس بیوفتم.

راستی اگر عاشق این سری شدید، پیشنهاد می‌کنم سریال Beartown 2020 رو که شبکه اچ‌بی‌او از کتاب اول این سری ساخته؛ حتماً تماشا کنید. از نظر نزدیک بودن تصوراتتون به متون کتاب برام بعدا اگر دیدینش اینجا بنویسید... واقعیتش ما از تماشای اون مینی‌سریال هم خیلی لذت بردیم.

امیدوارم هرکجا که هستید و الان دارید این متن رو می‌خونید؛ روحتون به پاکی بنی، قدرت‌تون به اندازه‌ی مایا، قلبتون به بزرگی بوبو، استعدادتون در زندگی به خوبی آمات و اطرافتون پر از دوستانی مثل آنا و تس باشه.

زنده باد فردریک بکمن
و زنده باد آنانی که این سه‌گانه رو مثل ما خوندن و ازش لذت بردند.
        

          برندگان، جلد آخر سه‌گانه‌ی شهر خرس، در واقع پیش‌درآمدِ یک اتفاق تلخه. اتفاقی که در بخش پایانی فاش می‌شه، اما همزمان با رخدادهای کتاب اول اتفاق افتاده.
.
زندگی چیزی جز چرخه‌‌ی بی‌پایانِ شکست و غم، تغییر و امید، افتادن و دوباره بلند شدن نیست.
و چیزی که باعث میشه دووم بیاریم روابط درسته، والدین حمایتگر دوست هایی که بهمون عشق میورزن و انسان هایی که به موقع راهنماییمون میکنن.
بکمن این مفهوم رو به بهترین نحو ممکن به قلم کشیده.
.
از شروع کتاب دوم  ذهنم مدام درگیر یک سری احتمالات بود؛ اگر مایا همچین پدر و مادری نداشت، اگر آمات اونقدر شجاعت به خرج نمی‌داد، اگر بنی، بوبو و آنا دوستان فوق العاده ای نبودن و اگر  هیچ‌کدومشون اون‌طور که باید نبودن، چی میشد؟ 
و خب در پایان در تلخ ترین حالت ممکن با تمام این احتمالات رو به رو شدم. 

امان از قلمش.
درست قلبت رو هدف میگیره.
احساسات رو به پوست و قلب و روحت تزریق میکنه.
با تمام وجود غم و شادی رو حس میکنی.
و طوری می‌نویسه راه فرار‌از دلبستگی نداری.
وابسته می‌شی.
وابسته به آدم‌ها
به مکان‌ها
به حیوان‌ها
به اسم ها
به شعارها
به احساسات.
به همه‌چیز.
و دلم برای همشون تنگ میشه.