«مردم از مرگ خوششون نمیاد چون از ناشناخته‌ها می‌ترسن؛ اما دقیقا همینه! ناشناخته‌ها چی‌اند؟ اسکار! بهت توصیه می‌کنم نترس و اطمینان داشته باش!»
و
«جذاب‌ترین سوال‌ها، سوال باقی می‌مونند؛ اونا مثل یه راز می‌مونند! برای هر جوابی ما باید یه شاید اولش بگیم؛ فقط سوال‌های بی‌مزه هستند که جواب‌های مشخصی دارند.»

عجب شاه‌کاری بود!
این کتاب رو نمایشگاه کتاب ۵سال پیش خریدم و نمی‌دونم چرا تو این پنج سال نرفته بودم سراغش؟!
فکر کنم کمتر کتابی رو بشه برای «همه» توصیه کرد. ولی این کتاب رو همه باید بخونن به نظرم :)
و احتمالا خودم سالی یه‌بار توی بهار بخونمش!

من ترجمه نشر کتابستان و خانم صفایی راد رو خوندم
        

          از اون کتابا که یک نفس میخونی و میذاریش کنار
و بعد دلت براش تنگ میشه و دوس داری دوباره بخونیش
        

          «مردم از مرگ خوششون نمیاد چون از ناشناخته‌ها می‌ترسن؛ اما دقیقا همینه! ناشناخته‌ها چی‌اند؟ اسکار! بهت توصیه می‌کنم نترس و اطمینان داشته باش!»
و
«جذاب‌ترین سوال‌ها، سوال باقی می‌مونند؛ اونا مثل یه راز می‌مونند! برای هر جوابی ما باید یه شاید اولش بگیم؛ فقط سوال‌های بی‌مزه هستند که جواب‌های مشخصی دارند.»

عجب شاه‌کاری بود!
این کتاب رو نمایشگاه کتاب ۵سال پیش خریدم و نمی‌دونم چرا تو این پنج سال نرفته بودم سراغش؟!
فکر کنم کمتر کتابی رو بشه برای «همه» توصیه کرد. ولی این کتاب رو همه باید بخونن به نظرم :)
و احتمالا خودم سالی یه‌بار توی بهار بخونمش!

من ترجمه نشر کتابستان و خانم صفایی راد رو خوندم
        

          زندگی یک کادوی بامزه‌ست؛ اولش زیادی تحویلش می‌گیریم فکر می‌کنیم زندگی ابدی رو به دست آوردیم؛ بعد ارزشش رو از دست می‌ده و اون رو مذخرف و کوتاه می‌بینیم؛ تقریبا می‌خواهیم بندازیمش دور! آخرش می‌فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می‌کنیم اونطور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

دوستم معرفی کرد تا بخونمش واقعا کتاب قشنگ و حال خوب کنی بود. ایده ها و حرف های جالبی هم داشت.
بهتون توصیه میکنم  بخونید.
        

          اگر چه نکات و تلنگرهای جذابی درباره ی زندگی و دیدگاه های ما داره اما تلخی بینهایتش اذیتم کرد ، کودکی که سرطان داره ، ازش قطع امید کردن و قراره چند روز دیگه بمیره ! 
کتاب به صورت نامه نگاری اسکار ( شخصیت اصلی) با خداست
        

          یک کتاب می‌تونه کمتر از صد صفحه باشه ولی شاهکار باشه . قلم یک نویسنده می‌تونه ساده و بی‌تکلف باشه ولی عمیق و جون‌دار و قابل تأمل باشه.

یک نفس خواندمش و تمام شد ☺️


🖇️ متاسفانه دو مورد اشتباه هکسره در کتاب وجود داشت ؛ یکی در صفحه ۶۰ ( آشتیه من و بابام ❌) که باید بدین صورت تصحیح شود : آشتی من و بابام ✅
مورد دوم ،صفحه ۶۵: می‌تونستم تموم زندگیه اون گل رو ببینم ❌ باید بدین صورت تصحیح شود : زندگی اون گل ✅
امیدوارم در چاپ های بعدی اصلاح شود .
        

          مکالمه های دلنشین و خوبی داشت
        

          کتاب رو اتفاقی برای جلسه انجمن داستان انتخاب کردیم که جمع‌خوانی کنیم و درباره‌اش حرف بزنیم. وقتی کتاب رو توی طاقچه خوندم، نوشتم: خوندن کتاب مثل یه خواب عصرگاهی، بعد یه روز پرکار می‌مونه؛ دوست‌داشتنی.
چقدر می‌شود ساده، داستان خوب نوشت.
        

          این کتاب رو دوست داشتم، داستان بامزه ای داشت.
داستان پسرکی است بیمار که روزهای پایانی عمرش رو می گذرونه و هر روز خودش رو بنا به پیشنهاد مامی صورتی به ده سال تبدیل می کند‌. توصیف این ده سال ها واقعا جالب بود. 
باور ها و عقاید نویسنده با عقاید ما متفاوت است، اما خیلی آسیب زننده نیست.
از بخش مورد علاقه کتاب ملاقات با خدا بود، خیلی حس زیبایی داشت. اونقدر دل نشین که در زندگی خودت به دنبال رد این ملاقات ها می گردی.
و لفظ «خداجونی» رو خیلی دوست داشتم. شیرین و پر از صمیمیت و کودکانه.
        

          زیبای  غمگین.
        

          یه کتاب کوتاه، کم‌تر از یک ساعت طول کشید خوندنش.
معصومیتی که توی صفحاتش بود برام خیلی دل‌نشین بود.
شاید برای بعضی‌ها شعاری به نظر رسیده باشه، اما من خیلی خوشم اومد. 
تنها ایرادش، ویراستاری فوق‌العاده ضعیفش بود، اصلا افتضاح!
حالا نمی‌دونم تقصیر طاقچه بود، یا ویراستاری نسخه چاپی‌ش هم در همین حد تو دیواره.
        

          این کتابِ کوتاه رو از طاقچهٔ بینهایت خوندم.
در ظاهر انگار برای نوجوون‌ها نوشته شده اما خب من به شخصه به نوجوون‌ها توصیه‌اش نمی‌کنم!
چرا؟ چون ما چه بخواییم و چه نخواییم کلماتِ کتابی که مطالعه می‌کنیم روی ذهن ما اثر می‌ذاره؛
وقتی شخصیتِ اصلی داستان -که یه نوجوونه- به مادر و پدرش میگه احمق و ابله، این قطعا روی ذهنیتِ بچه‌های ما هم اثر منفی داره! 

به نظرم این کتاب می‌تونه برای آدم‌بزرگا و کسایی که به یه ثباتِ عقلی و شخصیتی رسیدن قابل خوندن باشه، نه نوجوون‌ها.

کتاب باید ویرایش بشه چون نیم‌فاصله‌ها در ساختارِ نوشتاریِ برخی کلمات رعایت نشده بود و واقعا این چسبندگی کلمات آزار می‌داد آدمو.

ارزش خرید و هدیه دادن هم نداره.
اگر قصد دارید بخونید، به صورت الکترونیکی مطالعه‌اش کنید یا از کتابخونه امانت بگیرید.

نکته مثبتش هم این بود که بعضی از جملاتش متأثر کننده بود🫴🏼
        

          . 
#کتاب_خواندم
#اسکار_و_خانم_صورتی
الان متوجه شدم درباره اش چیری ننوشتم
شاید چون خیلی تلخ بود.
اولش نمیخواستم بخوانم با نظر یکی خام شدم وخواندم. 
 بدک نبود.. 
همیشه دوست داشتم توی بیمارستان کار کنم برای بچه های سرطانی.. شاید قصه بگویم.
. 
        

          _ حالا برای چی باید برای خدا بنویسم؟
_ کمتر احساس تنهایی می‌کنی.
.
.
_ چطور می‌تونم براش بنویسم؟
_ فکرهات رو براش بنویس! فکرهای که نمی‌تونی بگی، فکرهایی که آزارت میدن. که جا خوش کرده و سنگینی می‌کنن. جای فکرهای نو رو گرفتن؛ تو باید ذهنت رو از فکرهای بوگندو پاک خالی  کنی، اگه نمی‌تونی درباره‌ش حرف بزنی، بنویس!
_ باشه.
سطرهای بالا از دیالوگ‌های کتاب بین اسکار و خانم صورتی است. پیرزنی باتجربه و نوجوانی ده ساله که به علت سرطان در بیمارستان بستری شده‌است و دکتر امیدی به بهبود او ندارد.
اسکار با خانم صورتی رابطه‌ی خوبی دارد و این عجیب است به علت فاصله‌ی سنی هر دو و جذاب است به علت محتوای کتاب. اینکه خانم صورتی چقدر حوصله‌ی حرف‌های اسکار را دارد و اسکار چقدر با او راحت است.
معمولا نوجوان‌ها سؤال‌های زیادی دارند، دریچه نگاهشان مختص خودشان است، ارتباط گرفتن با آن‌ها به راحتی نیست و همچنین پاسخ دادن به سؤال‌هایشان.
اما در این کتاب ما شاهد یک رابطه‌ خوب هستیم؛ اسکار که به راحتی سؤال می‌پرسد، خانم صورتی که سعی می‌کند به جای دادن ماهی، به او ماهیگیری یاد دهد مثل دیالوگ‌های بالا، تشویق اسکار به نوشتن نامه برای خدا.
کتاب برای نوجوان نوشته شده‌است ولی راستش من این کتاب را به نوجوان پیشنهاد نمی‌دهم.
کم حجم و خوش‌خوان است، من نسخه‌ی الکترونیکی طاقچه را خواندم که از لحاظ ویرایشی اشتباه‌های زیادی داشت و توصیه‌ نمی‌کنم.
در کتاب به مفاهیم قشنگ و عمیقی پرداخته شده است، زندگی، مرگ و خدا.
البته نه با جزئیات و متناسب با آموزه‌های ایرانی، اسلامی ولی قابل درک هستند.
کتاب را دوست داشتم و به همه( به جز نوجوان‌ها) توصیه می‌کنم یک‌بار حداقل این کتاب را بخوانند.
        

          نامه های اسکار (بچه ای که سرطان داره) به خدا. 
خیلی دوست داشتنی بود و البته غم انگیز. کلا هشتاد صفحه است و خیلی راحت خونده میشه
        

          خسته کننده ، کسل کننده ، حوصله سر بر ، ملا آور  و بقیه کلمه های مترادف اینا
        

          داستان یه پسر بچه مبتلا به سرطان است که دکتر‌ها از او قطع امید کردند. او هر شب برای خدا نامه می‌نویسد. خانم صورتی یا به قول اسکار مامی صورتی کسی است که اسکار را با خدا آشنا می‌کند و به او توصیه می‌کند که برای خدا نامه بنویسد. از آن دسته کتاب‌هایی بود که میتوانی یه نفس بخوانی و لذتش را ببری. 
کتاب کم حجم و در عین حال  جذابی بود. پیشنهاد می‌کتم حتما بخوانید.
        

          داستان خیلی لذت بخشی داشت و به زبانی ساده درباره زندگی و مرگ گفته بود.
شخصیت اسکار خیلی بامزه بود ،گاهی من رو یاد شخصیت اُوه در کتاب مردی به نام اوه مینداخت:)
همینطور مامی صورتی مهربون
        

          ساده، خلاصه، زیبا..