بی نهایت زیبا و خواندنی بود.اینکه یه نویسنده ، داستان کوتاهی بنویسه که تا این حد پرمحتوا و پربار باشه کار هر کسی نیست و به نظرم آقای "بردبری" به بهترین شکل ممکن چنین اثر تاثیر گذاری رو خلق کردن 
 شیوه ی پیشروی داستان و شکل گیری و رشد شخصیت مونتاگ رو بی نهایت دوست داشتم....اینکه از یک شخصیت ترسو وسست اراده ،تبدیل به انسان شجاع و دلیری میشه که برای نجات انسان های پوچ و توخالیه جامعه ی خودش قد علم میکنه و میوه های درخت زندگی رو به هر دهانی که پیش آید پیشکش میکند
توصیفات و تشبیهات کتاب به قدری جذاب و دلنشین بود که گاهی اوقات بعضی جملات رو دو یا سه بار میخوندم

 بخش های  کوچکی ازکتاب
---
رودخانه آرام بود و به آهستگی از آدمهایی که سایه ها را برای صبحانه و بخار را برای ناهار و مه را برای شام می خوردند دور می شد
---
در حالی که تمام شب را به دهانش می فرستاد و آن را رنگ پریده بیرون می فرستاد و تمام سیاهی سنگینش در وجودش باقی می ماند، نسبتاً آرام شروع به حرکت کرد
---
خیابان به تمیزی سطح میدان قربانگاهی، دو دقیقه قبل از پدیدار شدن قربانیان و قاتلان بی نامش بود. هوا بر فراز این رود یخ زده عریض تنها با گرمای بدن مونتاگ می لرزید، این که احساس کرد دمای بدنش می تواند باعث لرزش ناگهان تمام دنیا شود، باورنکردنی بود
        

          451 درجه‌ی فارنهایت

1)
451 درجه‌ی فارنهایت (232/78 درجه‌ی سانتی‌گراد) دمای سوختن کاغذ است و همچنین نام یکی از ماندگارترین آثار ادبی جهان. 
"ری داگلاس بردبری" (Ray Douglas Bradbury) نویسنده‌ی آمریکایی (متولد 1920 و فوت‌شده در سال 2012) داستان بلند "فارنهایت 451" (Fahrenheit 451) را تنها اثر علمی-تخیلی خود می‌داند. داستانی که در سال 1953 میلادی نگاشته شده و به اعتقاد اکثر منتقدان شاهکار ادبی اوست. "بردبری" خود مدعی است که ایده‌ی اولیه‌ی این داستان براثر کتاب‌سوزان سال 1933 در آلمان هیتلری، زمانی که او نوجوانی سیزده‌ساله بوده، در ذهنش روییده. 

2)
"فرانسوا تروفو" (François Truffaut) فیلم‌ساز مطرح فرانسوی (متولد 1932 و فوت‌شده در سال 1984) که جزو پیشروان سینمای موج نوی فرانسه محسوب می‌شود، در سال 1966 با اقتباس از داستان "فارنهایت 451"  فیلمی با همان نام ساخت. دوگانه‌ی "بردبری" و "تروفو" یکی از به‌یادماندنی‌ترین اقتباس‌های ادبی- سینمایی جهان را رقم زد. یک فیلم تلویزیونی دیگر بر اساس داستان "فارنهایت 451" در سال 2018 به کارگردانی "رامین بَحرانی" (Ramin Bahrani) و برای شبکه‌ی HBO ساخته‌شده است. از نام "فارنهایت 451" برای نوشتن داستان‌ها و ساختن فیلم‌های دیگر هم الهاماتی گرفته‌شده است که مشهورترین آن‌ها عبارت‌اند از فیلم مستند فارنهایت 9/11 ساخته‌ی "مایکل مور" (Michael Moore) و نمایشنامه‌ی "فارنهایت 56K" نوشته‌ی "فرناندو دی کورل آلکراز" (Fernando de Querol Alcaraz).

3)
"سناریوی بدترین حالت" 
(The Worst Case Scenario)
که برگرفته از فلسفه‌ی کهن رواقی (Stoicism) است، در زمره یکی از مدل‌ها و روش‌های آینده‌پژوهی و مدیریت استراتژیک تقسیم‌بندی می‌شود و اساساً این روش و از آن فراتر تمام علم آینده‌پژوهی ما پیش از آن‌که پای سیاستمداران و استراتژیست‌ها به میان آید، مرهون فلاسفه و از آن‌ها مهم‌تر، نویسندگان و ادیبان حوزه ادبیات تخیلی (Fictional) است. پس از بزرگانی چون "ژول ورن" (Jules Verne) و "هربرت جرج ولز" (Herbert George Wells) که در نوشته‌هایشان تصاویری از دنیای زیبا و مملو از پیشرفت و انسان‌مداری آینده نشان می‌دادند و بشریت را ترغیب به گام برداشتن در چنین مسیری می‌کردند، نویسندگانی هم با "سناریوی بدترین حالت" دست به خلق دنیاهایی در آینده زدند که نباید اتفاق بیفتد. "سناریوی بدترین حالت" به در نظرگرفتن شرایطی می‌پردازد که عواقب فعالیت‌های فعلی ما به بدترین نتیجه‌ی ممکن در آینده منجر شود. ازجمله مهم‌ترین آثار ادبی که در این زمینه نگاشته شد و شاهکارهای ادبیات پادآرمان‌شهری محسوب می‌شوند می‌توان به "1984" اثر "جرج اورول" (George Orwell) و "دنیای قشنگ نو" (A Brave New World) نوشته‌ی "آلدوس هاکسلی" (Aldous  Huxley) اشاره کرد و البته قطعاً در کنار این دو، داستان "فارنهایت 451" نوشته‌ی "ری بردبری".
داستان "فارنهایت 451" روایتی از یک پادآرمان‌شهر (dystopia) است که در آن کتاب‌ها و کتاب‌خوان‌ها دشمن جامعه شمرده می‌شوند و باید آنان را از مسیر رشد و پیشرفت انسان مغروق در خوشی زدود. در این ویران‌شهر کتاب‌ها هرگاه یافته شوند توسط مأموران آتش سوزانده می‌شوند و کتاب‌خوان‌ها تأدیب و مجازات. 

4)
"ری بردبری" آن‌قدر زنده ماند که متوجه شود آینده‌ای که او از آن می‌ترسید هیچ‌گاه اتفاق نمی‌افتد. بلکه آینده‌ی محتمل بسیار از آنچه او پیش‌بینی می‌کرد هم بدتر است. نمایشگرهای دیواری (Wall Screen) و گوشی‌های صدفی مخصوص مکالمه که او در کتابش تصویر کرده به واقعیت پیوستند و باوجود آنان دیگر نیازی به مأموران آتش نبود. او بعدها بیان کرد: "برای نابودی یک فرهنگ نیازی به سوزاندن کتاب‌ها نیست، فقط کافی است مردم را به سمت کتاب نخواندن سوق دهی". 
کتاب "فارنهایت 451" توسط "علی اصغر شیعه‌علی" ترجمه و سال 1393 در انتشارات سبزان به چاپ رسیده است. البته مترجمین دیگری هم این کتاب را ترجمه و چاپ کرده‌اند ازجمله "علاءالدین بهشتی" در سال 1363 و "معین محب‌علیان" در سال 1396 انتشارات میلکان.
        

          451 درجه‌ی فارنهایت

1)
451 درجه‌ی فارنهایت (232/78 درجه‌ی سانتی‌گراد) دمای سوختن کاغذ است و همچنین نام یکی از ماندگارترین آثار ادبی جهان. 
"ری داگلاس بردبری" (Ray Douglas Bradbury) نویسنده‌ی آمریکایی (متولد 1920 و فوت‌شده در سال 2012) داستان بلند "فارنهایت 451" (Fahrenheit 451) را تنها اثر علمی-تخیلی خود می‌داند. داستانی که در سال 1953 میلادی نگاشته شده و به اعتقاد اکثر منتقدان شاهکار ادبی اوست. "بردبری" خود مدعی است که ایده‌ی اولیه‌ی این داستان براثر کتاب‌سوزان سال 1933 در آلمان هیتلری، زمانی که او نوجوانی سیزده‌ساله بوده، در ذهنش روییده. 

2)
"فرانسوا تروفو" (François Truffaut) فیلم‌ساز مطرح فرانسوی (متولد 1932 و فوت‌شده در سال 1984) که جزو پیشروان سینمای موج نوی فرانسه محسوب می‌شود، در سال 1966 با اقتباس از داستان "فارنهایت 451"  فیلمی با همان نام ساخت. دوگانه‌ی "بردبری" و "تروفو" یکی از به‌یادماندنی‌ترین اقتباس‌های ادبی- سینمایی جهان را رقم زد. یک فیلم تلویزیونی دیگر بر اساس داستان "فارنهایت 451" در سال 2018 به کارگردانی "رامین بَحرانی" (Ramin Bahrani) و برای شبکه‌ی HBO ساخته‌شده است. از نام "فارنهایت 451" برای نوشتن داستان‌ها و ساختن فیلم‌های دیگر هم الهاماتی گرفته‌شده است که مشهورترین آن‌ها عبارت‌اند از فیلم مستند فارنهایت 9/11 ساخته‌ی "مایکل مور" (Michael Moore) و نمایشنامه‌ی "فارنهایت 56K" نوشته‌ی "فرناندو دی کورل آلکراز" (Fernando de Querol Alcaraz).

3)
"سناریوی بدترین حالت" 
(The Worst Case Scenario)
که برگرفته از فلسفه‌ی کهن رواقی (Stoicism) است، در زمره یکی از مدل‌ها و روش‌های آینده‌پژوهی و مدیریت استراتژیک تقسیم‌بندی می‌شود و اساساً این روش و از آن فراتر تمام علم آینده‌پژوهی ما پیش از آن‌که پای سیاستمداران و استراتژیست‌ها به میان آید، مرهون فلاسفه و از آن‌ها مهم‌تر، نویسندگان و ادیبان حوزه ادبیات تخیلی (Fictional) است. پس از بزرگانی چون "ژول ورن" (Jules Verne) و "هربرت جرج ولز" (Herbert George Wells) که در نوشته‌هایشان تصاویری از دنیای زیبا و مملو از پیشرفت و انسان‌مداری آینده نشان می‌دادند و بشریت را ترغیب به گام برداشتن در چنین مسیری می‌کردند، نویسندگانی هم با "سناریوی بدترین حالت" دست به خلق دنیاهایی در آینده زدند که نباید اتفاق بیفتد. "سناریوی بدترین حالت" به در نظرگرفتن شرایطی می‌پردازد که عواقب فعالیت‌های فعلی ما به بدترین نتیجه‌ی ممکن در آینده منجر شود. ازجمله مهم‌ترین آثار ادبی که در این زمینه نگاشته شد و شاهکارهای ادبیات پادآرمان‌شهری محسوب می‌شوند می‌توان به "1984" اثر "جرج اورول" (George Orwell) و "دنیای قشنگ نو" (A Brave New World) نوشته‌ی "آلدوس هاکسلی" (Aldous  Huxley) اشاره کرد و البته قطعاً در کنار این دو، داستان "فارنهایت 451" نوشته‌ی "ری بردبری".
داستان "فارنهایت 451" روایتی از یک پادآرمان‌شهر (dystopia) است که در آن کتاب‌ها و کتاب‌خوان‌ها دشمن جامعه شمرده می‌شوند و باید آنان را از مسیر رشد و پیشرفت انسان مغروق در خوشی زدود. در این ویران‌شهر کتاب‌ها هرگاه یافته شوند توسط مأموران آتش سوزانده می‌شوند و کتاب‌خوان‌ها تأدیب و مجازات. 

4)
"ری بردبری" آن‌قدر زنده ماند که متوجه شود آینده‌ای که او از آن می‌ترسید هیچ‌گاه اتفاق نمی‌افتد. بلکه آینده‌ی محتمل بسیار از آنچه او پیش‌بینی می‌کرد هم بدتر است. نمایشگرهای دیواری (Wall Screen) و گوشی‌های صدفی مخصوص مکالمه که او در کتابش تصویر کرده به واقعیت پیوستند و باوجود آنان دیگر نیازی به مأموران آتش نبود. او بعدها بیان کرد: "برای نابودی یک فرهنگ نیازی به سوزاندن کتاب‌ها نیست، فقط کافی است مردم را به سمت کتاب نخواندن سوق دهی". 
کتاب "فارنهایت 451" توسط "علی اصغر شیعه‌علی" ترجمه و سال 1393 در انتشارات سبزان به چاپ رسیده است. البته مترجمین دیگری هم این کتاب را ترجمه و چاپ کرده‌اند ازجمله "علاءالدین بهشتی" در سال 1363 و "معین محب‌علیان" در سال 1396 انتشارات میلکان.
        

          وظایف یک آتش نشان نمونه : سوزاندن کتاب های بیهوده ایست که شادی را از مردم سلب می کنند و باعث دوری مردم از یکدیگر می شوند!!!
        

          رمانی با موضوع جذاب، شروعی عالی، پرداختی خسته‌کننده و نهایتا پایانی ضعیف و دل‌سرد کننده.

فارنهایت ۴۵۱ یک رمان پادآرمان‌شهری‌‌ست. موضوع مورد بحث در این رمان، موضوعی‌ست که ما کتاب‌خوارها را جذب خود می‌کند... در فارنهایت ۴۵۱، آتش‌نشان‌ها آتش‌ها را خاموش نمی‌کنند، بلکه خود آتش برپا می‌کنند. آن‌ها کتاب‌ها را به آتش می‌کشند و وظیفه دارند به جهت حفظ امنیت شهروندان و آرامش جامعه تمام کتاب‌ها را بسوزانند. 
شخصیت اصلی کتاب شخصی‌ست به نام گای مونتاگ. داستان از آن‌جا شروع می‌شود که با او و زندگی آرامش آشنا می‌شویم، اما این آرامش قبل از طوفان تا زمانی ادامه دارد که او شروع به خواندن کتاب‌های قاچاق می‌کند، تا اینکه...

در کتاب می‌خوانیم:
"دانش عین قدرت است!" 
در نتیجه در این پادآرمان‌شهر، به خاطر ترس حاکمان ابله از دانش، با سانسور و سرکوب آزادی بیان روبرو هستیم. درست است که این فقط یک رمان است اما فراموش نکنیم که دست‌کم برای ما ایرانی‌ها که تا به حال رنگ آزادی بیان را ندیده، طعمش را نچشیده‌، با سانسور و خفقان بزرگ شده و زیسته‌ایم، داستانش غریبه نیست. برای همین است که با خواندن کتاب‌هایی از این ژانر، احساس نزدیکی می‌کنیم و ذهن‌مان در هر پاراگراف به دنبال شباهت‌ها با دنیای واقعی خودمان می‌گردد.
همان‌طور که در ابتدای ریویو نوشتم، موضوع رمان بسیار جذاب بود اما معتقدم این کتاب در سطح یک رمان نبود و نویسنده می‌بایست آن را در قالب یک داستان کوتاه جمع می‌کرد. پرداخت موضوع نه تنها خوب یا معمولی نبود، بلکه بسیار ضعیف بود، گویا شخصی اسلحه روی سر نویسنده گذاشته بود، یا با چوب دنبالش کرده بودند که وقایع با این سرعت به پیش می‌رفت! 

از خواندن این رمان نه تنها پشیمان نیستم بلکه دوستش هم داشتم اما آن‌طور که سایر خواننده‌ها از آن تعریف و تمجید که هیچ، بلکه ستایشش کرده‌اند! چنین و چنان نبود و در نتیجه: حال یک کتاب‌خوار را آن‌چنان‌تر نمی‌کند.
        

          تو یه نفس خوندمش. نفس گیر و پر از تصویرهای سینمایی درخشان
        

          ایدهٔ کتاب و عنوان کتاب واقعا گیرا و جذاب هست. اینکه مفهوم آتش‌نشان رو عوض کرده بود خلاقانه‌اس. شروع رمان و شخصیت‌پردازی شخصیت‌ها خیلی خوبه ولی من با پایان کتاب ارتباط نگرفتم. حس کردم در پایان کتاب نویسنده هرطوری هست قصد داره کتاب رو تموم کنه و به نوعی کلیشه‌ای هست.

پیشنهاد میکنم همون طور که کتاب هم از کتاب «ظلمت در نیمروز» یاد کرده پیش از خوندن این کتاب «ظلمت در نیمروز رو بخونید».
        

          یکم کوتاه بودوآخراش انگارتندمیخواست جمع بندی کنه بره
        

          در دنیایی پادآرمانشهری که کتاب‌ها ممنوع و سوزانده می‌شوند، «فارنهایت ۴۵۱» داستان مردی به نام **گای مونتاگ** را روایت می‌کند؛ یک آتشنشان که شغلش نه خاموش کردن آتش، بلکه **سوزاندن کتاب‌ها** است. در این جامعه، تفکر انتقادی خطرناک تلقی می‌شود و مردم با بمباران مداوم سرگرمی‌های سطحی و صفحه‌های نمایش غول‌آسا، از اندیشیدن بازمی‌مانند
اگر عاشق کتاب و کتابخوانی هستید این کتاب قراره شمارو ناراحت بکنه...
        

          روایت و به کلمات کشیدن دنیایی عجیب، پادآرمان‌شهری که آگاهی و علم دیگه معنای خودش رو از دست داده و مردمی که از نادانی خود «خوشحالن»! همچنین آفرینش شخصیت‌هایی که هرکدوم حرف‌های زیادی برای گفتن داره و حکایت خیلیاست.
اما بنظرم بعضی جاها خیلی بیشتر می‌شد بهش پرداخته بشه. در حالیکه خط داستانی روان و خوب بود و قلم شیرین به‌دل نشین بود، جاهایی عجیب می‌شد.انتخاب موضوع عالی واقعا، ولی چرا بیشتر ننوشتی؟ چرا با کلمات بیشتری بازی نکردی؟ کم بود. خمارم. هعی.

———
[اگر دوست دارین بیشتر از کتابایی که می‌خونم ببینید تلگرام می‌تونید به نشونی @ReadByMani دنبالم کنید.
        

          به نظرم اتفاقی که در جریان کتاب در حال افتادن هست، رو داریم همین الان تجربه میکنیم، اینکه نمایشگرها بزرگتر میشن و محتوای فیلم ها آبکی تر و توجه مردم به اطرافشون کمتر و کمتر میشه و ... بردبری جلوتر از زمان خودش فکر میکرده و من معتقدم که این کتاب یک‌جور پیشگویی هست
        

          اوایلش یکم گیج کننده بود. ولی در نهایت خیلی خوب پیش رفت. ولی در کل سبک داستان رو دوس نداشتم این چهارستاره هم بخاطر موضوعش بود که جالب بود. وگرنه خیلی علمی تخیلی بود. 
        

          تلنگری برای انسان مدرن 
خوش خوان
        

          از همون ابتدا مجذوب قلم نویسنده و البته ایده شدم. اما به نظرم از جایی به بعد کار افت می‌کند. انگار که نویسنده در جهت اثبات درون‌مایه‌ی خود، به شعار دادن رو می‌آورد. با این حال در یک سوم پایانی، دوباره داستان کمی قوت می‌گیرد. در مجموع از چیزی که انتظار داشتم پایین‌تر بود.
        

          بسم الله
فارنهایت ۴۵۱ داستانی پادآرمانشهری درباره‌ی زمانی هست که خوندن کتاب جرم محسوب می‌شه و کتاب‌ها رو هر کجا پیدا کنن، می‌سوزونن. مانتگ، شخصیت اول داستان هم یک آتش‌نشانه (دراصل آتش‌فشان) که شغلش سوزندن کتاب‌هاست؛ تا اینکه یک‌شب با دختری به اسم کلاریس آشنا می‌شه و...

۱. آغاز تا میانه‌ی کتاب عالیِ عالیِ عالی بود (هیجان‌زدگی!)، کاملا با مانتگ همذات‌پنداری می‌کردم، حس تنهایی، ترس و سردرگمی‌اش رو درک می‌کردم و هرجا وارد خطر می‌شد من هم استرس می‌کشیدم. ولی نویسنده خیلی سریع داستان رو جمع کرد، هرچند که گره‌گشایی جالب و پیش‌بینی‌ناپذیری داشت. برعکس نظر بعضی از دوستان که گفته بودن ای کاش کتاب در حد داستان کوتاه می‌موند، من فکر می‌کنم جای پرداخت بیشتری داشت و حتی می‌تونست یه مجموعه‌ی چندجلدی بشه و ادامه پیدا کنه. 

۲. دغدغه‌ی اصلی نویسنده از نوشتن این کتاب، نگرانی از فراموش‌شدن فرایند تفکر در انسان مدرنه؛ ولی علاوه بر اون از خیلی چیزهای دیگه هم حرف می‌زنه. از زنجیر دست‌وپاگیر تبلیغات، تا به قول خودش "مصنوعی‌شدن" انسان‌ها در صنعت مد و زیبایی، تا استثمار استعمارگران از کشورهای دیگه و ایجاد "نفرت"، تا جنگ‌هایی که حتی در دنیای مدرن‌شده هم ادامه دارن، و تا خرخره خفه شدن تو" تفریح و لذت" ولی تهی شدن زندگی از معنا و به طور کل تنهایی انسان مدرن. چقدر تلخه که خیلی از چیزهایی که نویسنده پیش‌بینی‌شون کرده بود، الان به واقعیت پیوسته. 

۳. موضع‌گیری نویسنده رو خیلی دوست داشتم و تحسینش کردم. پدیده‌های مدرن رو به طور مطلق نفی نکرده بود بلکه اعتقاد داشت باید در حد اعتدال باشن. و از طرفی هم از اون شیفته‌زدگان کتاب نبود که فقط با بوی کاغذ آرامش می‌گیرن(😅) 
این قسمت از کتاب خیلی خوب موضعش رو نشون می‌ده: 
"چیزی که تو لازم داری کتاب نیست، بعضی از چیزهاییه که یه وقتی تو کتاب‌‌ها بود. همون چیزها می‌شد امروز توی "خانواده‌های اتاق نشیمن" [همون تلویزیونه] هم باشه. همون جزئیات و آگاهی بی‌حد و حصر رو می‌شد امروز از طریق رادیوها و تلوایزرها ارائه کرد، ولی این‌طور نیست.... کتاب‌ها فقط ظرف‌هایی بودن که ما کلی از چیزهایی که می‌ترسیدیم یادمون بره توی اون‌ها ذخیره می‌کردیم. هیچ جادویی توی کتاب‌ها نیست. فقط حرف‌های توی کتاب‌هاست که جادوییه. جادوی کتاب‌ها اینه که تکه‌های دنیا رو برای ما به هم وصل می‌کردن و یه کل می‌ساختن. "

۴. با اینکه اول یادداشت کلی برای نویسنده تره خرد کردم که خیلی خوب شخصیت‌ها و حال‌وهواشون رو درآورده بود، ولی باید اعتراف کنم که این درمورد دیالوگ‌های مانتگ و فیبر صادق نیست (هرجا فیبر می‌خواست صحبت کنه دلم می‌خواست خفه‌اش کنم!). دیالوگ‌های مانتگ و فیبر خیلی طولانی و تصنعی بودن و انگار همه‌اش داشتن هندوانه زیربغل هم می‌ذاشتن! 

۵. من درست‌وحسابی نتونستم فضا رو مجسم کنم، به خصوص اون تلویزیون دیواری‌ها رو، نفهمیدم چجوری کار می‌کنن، فقط تلویزیون هستن؟ یا تماس تصویری‌ان؟ یا چی؟ حالا یا مشکل از من بوده یا نویسنده واقعا کم‌کاری کرده و باید بیشتر توضیح می‌داده. (اگه شما فهمیدین خوشحال می‌شم به منم بگین) 

۶. داستان ارجاع به کتاب مقدس و آثار کلاسیک داره که اگر پیش‌زمینه‌ای ازشون داشته باشین، قطعا بهتون کمک می‌کنه و شاید درک عمیق‌تری از اثر داشته باشین.

۷. برای خوندن پیشنهاد می‌کنم؟ دویست‌درصد! 

"جنایت‌های بدتر از کتاب‌سوزاندن وجود دارد، یکی از آنها کتاب‌نخواندن است." 
        

          کتاب جالبی بود و پایان جالبی هم داشت. ولی منی که بی نهایت۱۹۸۴ رو دوست داشتم ( مقایسه دو تا کتاب درسته زیاد جالب نیست) به نظرم ۱۹۸۴ خیلی خفن تر بود . داستان این کتاب یکجوری هست که من رو زیاد جذب خودش نکرد. بارها نزدیک بود ولش کنم .
        

          در دنیایی که آتش‌نشان ها به جای خاموش کردن آتش آگاهی را می‌سوزانند یک نفر تصمیم به تفکر می‌گیرد و این آغاز ماجراهای  کتاب است .
به نظرم چیزی که توی کتاب توصیف شده بود در دنیای ما هم در حال رخ دادن است ،فضای مجازی که به جای اینکه آگاهی مردم رو بالا ببره فقط اونها رو با خبرای پوچ احاطه کرده و دیگه کسی حتی به خودش زحمت فکر کردن و تغییر کردن رو هم نمیده .
        

          ‎من زیاد " دیوارهای اتاق نشیمن" رو تماشا نمیکنم یا نمی‌رم مسابقه یا پارک تفریحات. به نظرم برای همین کلی وقت برای فکرهای احمقانه دارم. اون تابلو آگهی شصت متری رو بیرون شهر دیده‌ای؟ میدونستی یه وقتی طـول تابلوهای آگهی شش متر بیشتر نبوده؟ ولی کم کم ماشین ها اونقدر سریع از کنارشون رد می شدن که مجبور شدن تبلیغ ها رو کش بیارن تا دیده بشن.
        

          
ببین... اگه یه روز صبح بیدار شدی و دیدی که همه‌جا پر از آدمای بی‌حوصله‌ست که فقط می‌خوان حواسشونو پرت کنن، گوشی از دستشون نمی‌افته، اخبار رو فقط تو تیتر می‌خونن و کتابم شده یه دکور قشنگ برای قفسه که البته که نه! می‌سوزوننشون، بدون که بردبری حدود ۷۰ سال پیش همین الآن رو پیش‌بینی کرده بود.

فارنهایت ۴۵۱ یه جور شاهکار پیش‌گویانه‌ست. بردبری تو سال ۱۹۵۳ اینو نوشته، ولی قشنگ انگار دیروز از خواب بیدار شده، اینستاگرام و توییتر رو چک کرده، یه لیوان قهوه خورده، بعد نشسته گفته: «خب بذار یه رمان درباره‌ی آینده‌ی احمقانه‌ی بشر بنویسم.»

تو این دنیا، کتاب خوندن ممنوعه. آتش‌نشان‌ها کارشون خاموش کردن آتیش نیست؛ برعکس، می‌زنن کتابا رو آتیش می‌زنن! یعنی اگه تو اون دنیا باشی و بیو اینستاگرامت نوشته باشه "عاشق کتاب"، سریع میان و می‌سوزوننت با کتابات!

قهرمان داستان، مانتگ، اولش یکی از همین آتش‌نشان‌های حرفه‌ایه، ولی بعد یه تلنگر می‌خوره ، و می‌فهمه که یه جای کار دنیا خیلی می‌لنگه.

بردبری تو این کتاب بهت می‌گه: اگه فقط دنبال راحتی، سرعت، و سرگرمی باشی، تهش می‌شی یه آدم تهی که حتی نمی‌فهمی تهی‌ای. چون دیگه نه سوالی داری، نه کنجکاوی، نه عمقی.
جمع‌بندی با زبان ساده:
فارنهایت ۴۵۱ یه اثر خفن، تند و تیز، و بامزه به طرز ترسناکیه که اگه الان نخونی، بعداً که دنیامون شبیه کتاب شد، مجبوری با حسرت بگی: "ای کاش همون موقع خونده بودم..."