اگر چه ما چنانکه باید نمی‌توانیم بی تشریفات محاکمه، حکم مرگ او را صادر کنیم. با اینهمه مقررات ما در برابر خشم ما سر تعظیم فرود آورده است. مردم فقط می‌توانند که خشم ما را مورد سرزنش قرار دهند ولی هرگز نمی‌توانند از آن جلوگیری کنند.

هیچ‌موقع نصیحت نمی‌کردم. آنچه برای من چاره است، بر دیگری نابهره است.

وقتی از خودم چیزی به دیگران می‌دهم، احساس میکنم زنده هستم. اتومبیل و خانه‌ام را به کسی نمی‌دهم، اما وقتی لحظاتم را صرف دیگران می‌کنم، وقتی می‌توانم لبخندی بر لبان کسی بنشانم، احساس سلامتی میکنم.

«مادربزرگ من می‌خواستم دیوانگی نکنید. آخر من از کجا بدانم که بخت چه بازی‌هایی دارد؟ افسارِ بخت که دستِ من نیست!»

در دوران کودکی نمی‌فهمید چطور ممکن است زیادی مهربان‌ بودن چیز بدی به شمار بیاید.

در دنیا هیچ چیز پایدار نیست و اگر انسان توقع بقای چیزی را داشته باشد، احمق است. اما اگر از آنچه برای مدت کوتاهی دارد، لذت نبرد، از آن هم احمق‌تر است.

و انگار چیزی بنا کرد به جنبیدن در میان خاطراتش ، چیزی مثل یک کلمه‌ی آشنا که ناگهان بی‌دلیل از یاد رفته است و با تمام توان می‌کوشی آن را به یاد بیاوری. به خوبی آن را می‌دانی و می‌دانی که می‌دانی، معنای دقیقش را هم می‌دانی ، درست نوک زبانت است، اما هر چی با آن کلنجار می‌روی ، به هیچ وجه آن را به یاد نمی‌آوری.

جنگ، آشکارا، مرز بین منطق و خرافات را از میان می‌برد.

ما از خاطره ها قصه می‌سازیم و آنها را به گونه ای در می‌آوریم که بیشتر دوست داریم.

در بی‌نظمی اثاثیه بیشتر نوعی بی‌پروایی احساس می‌شد.

کیست که تعیین عشق دست خودش باشد؟ اگر دست خودش باشد احساسش دیگر عشق نیست. نمی‌دانم چه اسمی دیگر روی این احساس بگذارید اما به حتم اسمش عشق نیست.

مرد شتابان گفت: « نه، نه، خدا نکند. دختر محترمی بود. اما درست مثل قایقی که آن را به ساحل بسته باشند، شناور بود و نمی‌توانست راه برود.