از همون اولش که هنری مولیسه شروع به صحبت کرد، جذبش شدم.
«سپتامبر پارسال یک شب برادرم از سن المو تلفن کرد و خبر داد مامان و بابا دوباره دارند از طلاق دم می‌زنند.»
رفتم دنبالش تا بیشتر توضیح بده و هنری در حالی که از اتفاقات طی یک هفته بعد از دعوای پدر و مادرش می‌گفت، ماجراهایی از زندگی خودش و خانواده‌اش برام تعریف کرد.

هنری رو درک می‌کنم، هرچند هنوزم یه سری کاراش مثل دوشیزه کوئینلان برام شوکه‌کننده و غیرقابل پذیرشه. کلاً این موارد همیشه برام غیرقابل فهمه و امیدوارم همیشه در همین حد حتی غیرقابل فهم بمونه! ولی به جز این موارد درکش کردم و دوسش دارم. 
بعضی احوالات هنری و واکنشش به یه سری اتفاقات هم بود که وقتی برام تعریف می‌کرد، انقدر فهمیدمش که دیدم هیچ‌کس تا حالا مثل اون بهم حس عمیق فهمیدن نداده بود.
هنری از من هم بیشتر عاشق داستایفسکیه و این یه‌کم ناراحتم می‌کنه :) ولی از طرفی هم خیلی خوش‌حالم که انقدر عاشقشه. «زندگی من، شادی من، داستایفسکی بی‌نظیر من!» فئودور برای هردومون یه معجزه است و همیشه همراهمون میمونه.
 در تمام طول کتاب از خودم می‌پرسیدم هنری به پدرش چه حسی داره؟ هرازگاهی ازش متنفره و هرازگاهی به نظر می‌رسه عاشقشه. تا میخواد عاشقش باشه، تنفر وجودش رو می‌گیره و هرگز نمی‌تونه با تمام وجود ازش متنفر باشه، چون ته قلبش دوستش داره. آیا این حس تمام فرزندانی نیست که پدرانی نه چندان خوب دارن؟

هنری مولیسه، ممنونم که داستانت رو برام گفتی. نشستن پای حرفای تویِ پنجاه ساله، دیدن زندگیت و رابطه‌ات با پدر و خانواده‌ات تجربه‌ی خوبی بود.
        

          در واقع میشه گفت این داستان از جان فانته اگر نبود خیلی قشنگ تر می بود فانته با مجموعه باندینی مخاطبان خودش رو خیلی سخت پسند نموده و هر اثری را نمیتوان به اسم اون خواند از طرفی دیگر در رگ و ریشه به سادگی روایت آرتورو باندینی نیست و همین مفهوم کل داستان رو نقض می‌کنه اما نکته ای که مهمه این است که ادبیاتی که فانته بکار می برد همیشه در عین حال که در زمانهای خیلی دوری جای داشته است اما هنوز هم رنگ و بوی تازگی خودشون رو حفظ کردند ادبیاتی درام در جلوه ی کاغذ های کم حجم و کتابی با جلد عجیب مفهومی تر از اسم اصلی آن 
the brotherhood of the grape
        

          وقتی داشتم برای استراحت بین جلد یک و دو برادران کارامازوف یه کتاب سبُک انتخاب میکردم که بخونم، هیچ اطلاع نداشتم که فانته قراره توی این کتاب در مورد داستایفسکی و علی‌الخصوص برادران کارامازوف هم حرف بزنه.. و به خودم گفتم عجب تقارن قشنگی شد! حالا که حسابی لجم از فیودور پاولوویچ دراومده بود و نیاز داشتم یکم از اون فضا دور شم با نیک مولیسه آشنا شدم و دیگه حسااابی لجم دراومد😬 کتاب ساده و روانه، بیشتر حالت روایت‌گونه یک زندگی خانوادگیه و برای من کاملا ملموس بود و به راحتی تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. در کل خیلی حرفی برای گفتن نداشت اما بد هم نبود.
        

          چی هست تو ادبیات سمتای اسپانیا و ایتالیا که جذبشون میشم ؟ 
جدا از تعریف بوکوفسکی -حتی اگه نمیدونستم کسی ازش تعریف کرده - به دلم نشست . 
حس و حال ایتالیایی تبار های آمریکا . حس خانواده ی مقدس ، کلیسا ، مردای خونواده که عجیب غریب رفتار میکنن ؛ عاشق پیشه ان ولی بی ثبات - جوری که از بی ثباتیشون داستان ها خلق میشه - ، زن خونه ی فداکار و دمدمی مزاج ، غذا و طعم و بو  . در کل حس بالا و پایین شدن های زیاد - از خوشمزگی لازانیا تا تلخی خیانت .  
پرسشی که احتمالا هر لحظه در طول داستان پیش میاد اینه : 
احساسمون نسبت به هنری و نیک چیه ؟ 
جا داره که لحظه ای شفقت و مهربونی نسبت به نیک مولیسه نشون بدیم یا نه؟ گریه هایی که در طول خواب میکنه کافی نیستن که به حالش دل بسوزونیم ؟ 
چی شده که هنری به این نقطه رسیده که حس میکنه باید پدرش رو ببخشه ؟ معجزه ی خوندن داستایوفسکی ؟
        

          یه حس عمیق و آرامش بخش
با اینکه همه ی کتاب موقعیت های استرس زایی رو توصیف میکرد، یه آرامشی خوبی تو پس زمینش جریان داشت، واقعا فانته هنرمنده و عالی این حس های متناقض رو همزمان به خواننده القا میکنه
با معرفی یکی از دوستان خریدم کتاب رو، هم این هم سرشار زندگی رو، هر دو خیلی عالی بودن و هر دو دقیقا میخواستن نشون بدن چطور میشه در بدترین شرایط آرامش داشت... و تنها راهش بازگشته...
و پدر چه نقش عمیقی تو این دو تا داستان داشت
        

          (بعد از مراسم تدفین پدر)
مادرم بین من و هریت نشست... گفت: خیلی خوشحالم.
گفتم: سریع مرد. اصلا درد نکشید.
(مادرم) آه کشید، گفت: ((خیلی نگرانم می کرد، همیشه، از روزی که عروسی کردیم. هیچ وقت نمی دانستم کجاست، چی کار می کنه و پیش کیه. هیچی بهم نمی گفت. هرشب با خودم می گفتم بازهم برمی گرده  خونه یا نه. دیگه تموم شد. دیگه لازم‌نیست نگران باشم. می دونم کجاست. می دونم حالش خوبه. )) ص ۲۴۰
        

          «مردن در جمع دوستان، بهتر از مردن در جمع دکترهاست.»

خب!
این چهارمین کتابی بود که از جان فانته می‌خواندم.‌ همان جنون همیشگی در این کتاب و شخصیت‌های آمریکایی‌اش بود.
جان فانته در این اثر یک داستان کاملا خانوادگی را تعریف می‌کند. دعوایی که اعضای یک خانواده را به جان هم می اندازد و پدری که باعث دردسر بی‌حد فرزندانش می‌شود. و داستان از نگاه یکی از پسران این خانواده روایت می‌شود. پسری که‌ در طی یک تحول کاملا باورپذیر و بطئی، در پی کمک به پدرش برمی‌خیزد.
عجب مترجم درجه‌یکی است این محمدرضا شکاری. و‌ چه طرح‌ جلد محشری!
اگر خواستید سراغ این کتاب بروید، پیشنهاد می‌کنم قبلش سرشار زندگی را بخوانید و بعدش رگ و ریشه را.

و چقدر، زندگیِ بدون معنا و معنویت، سخت و طاقت‌فرساست... 
        

          در شروع و پایان فکر میکردم این کتاب به فرزندان خانواده های آشفته هدیه داده بشه. 
        

          قبل از اینکه سرشار از زندگی فانته را بخوانم، فکر می‌کردم این جمله‌ی بوکوفسکی که گفته بود «فانته خدای من بود» یک تعارف مسخره‌ است.
قبل از اینکه «رگ‌وریشه» را بخوانم، به‌گمانم فانته توی همان «سرشار زندگی» خودی نشان داده.
حالا به این نتیجه رسیده‌ام باید مثل یک نویسنده بزرگ دنبالش کنم. مثل روزی که اسماعیل کاداره را پیدا کردم.
و اما این رمان:
نیکِ پدرِ این قصه آدم مزخرفی است. نمی‌خواهم داستان را تعریف کنم. ولی قصه یک‌طور عجیبی برگردان دارد روی راوی که خود نویسنده است. لحنِ نویسنده و تعلیق ساده ولی پرکشش داستان شوقم می‌داد سمت خواندن. همین بود که یک‌روزه خواندمش. 
درباره محتواش حرف داشتم ها. درباره ارتباط و احترام پدرفرزندی، ولی خودم به نتیجه‌ای نرسیدم. دو سه فصل آخر کم‌کم داشت نظرم عوض می‌شد. ولی این حرف آخرم است: فانته معرکه است.
        

          من در میان این رمان مدام به دنبال اثبات این حرف بوکوفسکی بودم  که فانته خدای من است. من نتوانستم اثباتش را دریابم...
رگ و ریشه یک داستان خانوادگی است از این جهت ارزشمند است. داستانی که با ماجرای طلاق پدر و مادر پیر خانواده آغاز می‌شود و در ادامه پسر نویسنده خانواده راوی قصه از نگاه خودش هست.
من به دنبال اتفاقی تازه در میان این همه روزمرگی حاکم بر کتاب بودم‌. نیافتم. از این دست اتفاقات در زندگی ایرانی بسیار دیدم و شنیدم...
        

          کتاب را مدت ها پیش خوانده‌ام. به نظرم خانواده باید یک همچین مفهومی داشته باشد. چیزی جدایی ناپذیر. غیرقابل دور ریختن.
که هر چه قدر هم بد باشند، هرچقدر هم به خودت حس تنفر القا کنی، در نهایت جایی در دلت در عین تنفر، دوستشان داری. حتی شاید نشود اسمش را دوست داشتن گذاشت. یک جور تعهد. یک جور احساس وابستگی.
و اگر آواری هم به سرشان بریزد، هیچ نقطه‌امن و حصاری برای تو وجود ندارد. سرنوشتشان به سرنوشت تو گره خورده و هر کاری کنی هر اتفاقی که برایشان بیافتد خواه ناخواه دامان تو را هم می‌گیرد. حتی اگر در دورترین نقطه دنیا زندگی کنی.

پ.ن: البته که من از خانواده‌ام متنفر نیستم. و البته که پدر من نیک مولیسه نیست. و رابطه خوبی هم با او دارم. ولی چیزی که کتاب به تصویر می‌کشید، این رگ و ریشه متصل را، خیلی دوست داشتم.
ممنون آقای فانته.