این کتاب رو اتفاقی توی کتابفروشی به خاطر جلدش خریدم. بعد از خرید، توی بهخوان سراغش رو گرفتم و با توجه به نظرات توقع شاهکار(یا یه چیزی تو مایه های شاهکار) داشتم. 
اما بعد از خوندن  ۲۰ صفحه ی ابتدایی کتاب جوووری توی ذوقم خورد که به خودم گفتم نه بقیشو میخونم نه به کسی معرفی میکنم. انقدر که برای من ضد اخلاق بود.
در نهایت ادامه دادم. نمیگم که عالی بود و وای چقد خوب بود. بیشتر یه کتاب معمولی با قلم بسیاااار روان بود. به طور کلی بخوام بگم‌ همچنان مورد پسندم نیست. به خاطر قلم روونی که داشت وقتی که شروع میکردی به خوندن متوجه زمان نمیشدی. محو کتاب میشدی  قلمش مسحور کننده بود. ولی محتوا؟ 
محتوا نداشت ( اگر هم داشت خوب نبود) .  ولی از حق نگذریم  قدرت نویسندگی نویسنده خیلی خوب بود. از همون جمله ی اول جذب کتاب میشی. 
خلاصه اگه که وقت اضافه دارید یا برای سرگرمی کتاب میخونید این کتاب مناسب شماست.
      

        بلاخره این جلدهم تموم شد.
هنوز هم حیرت ‌زده قدرت نویسندگی نادرابراهیمی رو می‌ستایم .‌ در عین  حوصله سر بر بودن،(روند کند و گزارش طور) هنوز هم جذاب بود.
      

        جلدسه؛ رسیدن به رویای گالان، آرزوی آق‌اویلر، آرمان آلنی.
      

        جلد دو برای من غم بود. تلفیق غم و زیبایی..
      

        اون طور که فکر میکردم فاخر و خفن نبود اما ارزش یه بار خوندن داشت!
      

        به نظرم آقای نادر ابراهیمی تنها کسی بود که میتونست میرمهنای مارو [و البته خودش رو] انقدر خوب توصیف کنه.
 تنها نکته ی منفی ای که میتونم از دل کتاب بکشم بیرون بخش های پایانی کتاب بود که به نظرم کسل کننده می‌اومد.